tag:blogger.com,1999:blog-49340976221537554802024-03-14T02:18:40.548+02:00Ουφ!Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας!Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.comBlogger436125tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-16208868682205086432023-12-26T19:27:00.000+02:002023-12-26T19:27:41.759+02:00Τα βιβλία του εικοσιτρία<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: 11pt; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444;">Επισκεφτήκαμε φίλη αγαπημένη στη πόλη της τζαι επεράσαμε ανάμιση ώρα σε ένα βιβλιοπωλείο πριν να έρτει η ώρα να την συναντήσουμε. Όταν εβρεθήκαμε, τζαι είπα της πού ήμασταν, εγύρισε στον Γουές τζαι είπεν του απαναήαμου λυπούμαι σε! Ο Γουές εσαντανώθηκε, επειδή ναι μεν αγαπώ τα βιβλιοπωλεία αλλά όι σαν τζείνον που επέρασε την μιάμιση ώρα να σκανάρει τα ράφκια ενώ εγώ στα δέκα λεπτά ήβρα έναν ωραίο καναπέ, έπιασα τζαι ένα βιβλίο τζαι έκατσα τζαι εθκιάβαζα. </span></span></p><span id="docs-internal-guid-4ec7406c-7fff-9e16-0bf9-48f9d03c70b5"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Οι επιλογές τούτης της χρονιάς εν νάκκον αλλού για αλλού, την προηγούμενη φορά που έγραψα για τα βιβλία που εθκιάβασα ήταν μες τα λόκντάουν που εθκιάλεα χοντρά βιβλία να περνά η ώρα. Τωρά έναν Προυστ έχω τον κολλημένο στην πρώτη σελίδα του τρίτου τόμου, έτοιμον για την επόμενη πανδημία. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Άννι Ερνώ, Μια Γυναίκα</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Το πρώτο βιβλίο εθκιάβασα το μες τζείνον τον μη-χρόνο που εν μεταξύ Χριστουγέννων τζαι Πρωτοχρονιάς πέρσι. Δώρο που τον Μωρίς που εκατέφτασε ταχυδρομικώς μισή ώρα πριν φύω που σπίτι για μιαν ιατρική εξέταση στην άλλη άκρη της πόλης, έπιασα το μαζί μου να το μετροφυλλίσω στο τρένο. Τελικά εθκιάβασα το μονοκοπανιά να πάω, να καρτερώ την εξέταση τζαι να στραφώ σπίτι. Επέρασα το τελευταίο σκέλος της διαδρομής να μιλώ με τον Μωρίς στο τηλέφωνο για τζείνο τζαι για άλλα δικά της, ελάτρεψα την. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Christopher Fowler, London Bridge is Falling Down</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Εδανείστηκα το που τον Γουές επειδή τα κράιμ νόβελς εν το κόμφορτ ρίτινγκ του τζαι άμα μιλά για βιβλία που του αρέσκουν κάμνει με να θέλω να τα διαβάσω. Εν μου άρεσε, τζαι εθκιάβαζα το γρήγορα να τελειώνει να πιάσω κάτι άλλο. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Rolph Dobelli, Stop Reading the News </span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Δεν πολλοθκιαβάζω ειδήσεις ενώ έχω να δω δελτίο ειδήσεων που τη τηλεόραση που το 2012 νομίζω. Τούτο εν σημαίνει ότι εν είμαι ενημερωμένη για το τι γίνεται στον κόσμο τζαι τούτο το βιβλίο είδα το σαν ένα καλό σύμμαχο που θα με βοηθούσε να έχω πιο δυνατά επιχειρήματα άμα μιλώ με διψασμένους για δράμα τηλεθεατές. Ήβρα το πολλά απλοϊκό αλλά έσιει κάποια καλά ππόιντς. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Kevin Barry, This Old Country Music</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Επήρεν μου μήνες να το τελειώσω επειδή εκτός που το πρώτο διήγημα που εν αστείο, τα υπόλοιπα εν μες τη μαύρη κατάθλιψη. Ούλλα όμως εν πάρα πολλά καλά, το γράψιμο τζαι οι εικόνες που περιγράφει μεταφέρουν σε στον τόπο τζαι τον χρόνο. Αρέσκουν μου έτσι ιστορίες. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Brian Aldis, The Brightfount Diaries </span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Το ημερολόγιο ενός νεαρού υπαλλήλου σε βιβλιοπωλείο, αλλά εντελώς φανταστικό. Πολλά αστείο, πολλά αληθινό, ετέλειωσα το τζαι ήθελα τη συνέχεια, που τα βιβλία που ίσως ξαναδιαβάσω. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Toshikazu Kawaguchi, Before the Coffee Gets Cold</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Άρεσκεν μου όσο το θκιάβαζα, αρέσκει μου ο τρόπος που γράφουν οι Γιαπωνέζοι συγγραφείς με τούτο το βιβλίο όμως αναρωτήθηκα αν εν ο τρόπος που γράφουν ή μήπως οι μεταφράσεις τους; Εν μου άρεσε το τέλος, ήβρα το αδύναμο, τζαι είσιεν ένα μήνυμα στο τέλος που οι σημειώσεις μου λέουν μου ότι εν μου άρεσε. Εν θυμούμαι τι μήνυμα ήταν όμως τζαι το βιβλίο επήε που τζαιρό σε τσάριτι σιοπ. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Claire Keagan, Small Things Like These</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Μια μικρή ιστορία ενός συνηθισμένου ανθρώπου για τα πλυντήρια της ντροπής στην Ιρλανδία. Άρεσεν μου πάρα πολλά, ήταν πολλά συγκινητικό τζαι έβαλεν με στον κόσμο του. Τόσο πολλά που εν μπορώ να ξεπεράσω το τέλος τζαι ο Γουές που το θκιάβασεν μιαν εφτομάν πριν που μένα λαλεί ότι εν είναι έτσι όπως το βλέπω, ότι εμπήκα υπερβολικά πολλά στον κόσμο του βιβλίου τζαι τα παπούτσια (που εν εφόρεν!) της μιτσιάς για να δω πέρα που τούτο. Είμαι σίγουρη ότι η συγγραφέας είσιεν ένα ππόιντ με τζείνη τη λεπτομέρεια στο τέλος, εν το ξέρω όμως. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Annie Ernaux, A Man’s Place</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Μετά την ιστορία της ζωής της μάμας της, έπιασα να διαβάσω την ιστορία της ζωής του παπά της. Ήβρα το πολλά θανατοκεντρικό, ήταν σαν να τζαι ο παπάς της εγεννήθηκε μόνο για να πεθάνει. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Dog Hearted, Essays από διάφορους συγγραφείς</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Κάποιες ιστορίες πολλά καλές, η αγαπημένη μου εν η πρώτη, κάποιες όι τζαι τόσο καλές, αλλά σε ούλλες ούλλοι οι σκύλοι είναι τα πιο γκουτ γκερλ τζαι μπόι του κόσμου! </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Annie Ernaux, The Years</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Γράφει όπως εν να ήθελα να γράφω, κάποια που τζείνα που λαλεί εν ακριβώς τα ίδια με τζείνα που νιώθω (συλλογικό ασυνείδητο κλπ κλπ), η ιστορία ενός τόπου τζαι η ιστορία ενός ανθρώπου τζαι πού συναντιούνται. Μετά που τούτο το βιβλίο της αποφάσισα να κάμω ένα διάλειμμα που το γράψιμο της τζαι να ξεκινήσω μαθήματα γαλλικών. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Jacque Bonnet, Phantoms of the Bookshelves </span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Είχα το κάμει δώρο του Μωρίς πριν πάρα πολλά χρόνια, είχα το διαβάσει τότε αλλά εν εθυμούμουν τίποτε, μόνο το ότι μου άρεσε. Εξαναδιάβασα το, τζαι εξαναάρεσεν μου. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Lauren Elkin, No. 91/92 Notes on a Parisian Commute</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Μια αμερικανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου στο Παρίσι γράφει σημειώσεις στο κινητό της μες το λεωφορείο προς τζαι που τη δουλειά, διάφορα περίεργα ή όι που συμβαίνουν με τους άλλους επιβάτες. Άρεσεν μου τόσο πολλά που με ενέπνευσε να ξεκινήσω τες δικές μου σημειώσεις. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Natalie Heynes, Stone Blind</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Άρεσκεν μου όσο το διάβαζα, η ιστορία της Μέδουσας που μιαν άλλην οπτική που τζείνη που μας εμάθαν στο σχολείο. ‘Ομως ήβρα το κάπως εύκολο, κάπως σαν σαπουνόπερα, ίσως τζιόλας επειδή εμεγαλώσαμε με ελληνική μυθολογία τζαι νοιώθω λλίο ότι είχα αρκετή ήδη. Νομίζω το A Thousand Ships της ίδιας εν κλάσεις ανώτερο. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">E.C.R. Lorac, Checkmate to Murder</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Ακόμα ένα που τα κράιμ νόβελς του Γουές, εθκιάβασα το επειδή ενδιαφέρει με η περίοδος του πολέμου στη μικρή μας πόλη τζαι εν γραμμένο τζείνη την εποχή με τη συγγραφέα να ζει τους βομβαρδισμούς τζαι τες συσκοτίσεις. Που τούτη την άποψη άρεσεν μου. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Nora Krug, Heimat, A German Family Album </span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Μνήμη, τραύμα, το μεγαλειώδες σε κάθε συνηθισμένο άνθρωπο, αρέσκουν μου κάτι τέθκεια τζαι έπιασε με μια υπαρξιακή κρίση όταν το εδιάβαζα, εν εμπορούσα να τζοιμηθώ τη νύχτα, αν ήμουν πιο φιλόδοξη, αν ήμουν πιο ταλαντούχα, αν ήμουν κάποια άλλη να έφτιαχνα έτσι βιβλία. Επηρέασεν με τόσο πολλά που χαζίρι να τσακωθώ με τον Γουές που εν ενδιαφέρεται καθόλου για τους κομπάρσους των μεγάλων ιστορικών γεγονότων. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Baek Se-hee, I Want to Die But I Want to Eat Teokbokki</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Μια που τες καλλύττερες μου φίλες περνά μια σοβαρή κρίση κατάθλιψης τζαι μες το καλοτζαίρι εγώ τζαι θκυο άλλες φίλες της επεράσαμε μια δυνατή τρομάρα. Μέσα στες προσπάθειες να τη βοηθήσουμε να βοηθήσει τον εαυτό της, ήβρα τούτο το βιβλίο αλλά έπρεπε να το δκιαβάσω πριν της το δώσω μπας τζαι έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα που τζείνα που εθέλαμε. Εν νομίζω να το θκιαβάσει αλλά τούτο εν υλικό για άλλο ποστ τζαι συνεδρίες με τη δική μου ψυχολόγο. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Helen DeWitt, The English Understand Wool </span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Εξεκίνησα να το θκιαβάζω στο τρένο τζαι εκνεύρισεν με, ήβρα το πολλά υπεροπτικό τζαι κακογραμμένο αλλά επειδή εν είχα κάτι άλλο μαζί μου τζαι ώσπου να πάω τζιαμέ που έθελα να πάω έφτασα τζαι στο τουίστ της υπόθεσης, τελικά άρεσεν μου. Ήβρα το πολλά αστείο τζαι ένα καλό σχόλιο σε τούτο το είδος βιβλίων. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Michael Pollan, In Defence of Food</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Εν τόσον εύκολη η θεωρία, να τρώεις υγιεινά, να μεν τρώεις λιξιά, να τρώεις φρούτα, να μεν τρώεις επεξεργασμένα, να μεν τρώεις πολλή κρέας, να τρώεις λαχανικά, να ασκήσαι, να μεν αγχώνεσαι. Πόσον εύκολο εν στην πράξη όμως εν άλλη κουβέντα. Το βιβλίο εν μου είπε απολύτως τίποτε που εν ήξερα ήδη, εκατάφερε όμως να με αγχώσει που εν κάμνω τζείνα που εν να έπρεπε να κάμνω για την υγεία μου. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">David Sedaris, A Carnival of Snackery </span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Είμαι φαν του συγγραφέα πολλά χρόνια, εθκιάβασα τα παραπάνω που τα βιβλία του. Τα ημερολόγια του, δώρο γενεθλίων που νομίζω εν θα αγόραζα ποττέ μόνη μου, εν πολλά αστεία τζαι εθιστικά, εθκιάβασα το σχεδόν μονοκοπανιά. Ενώ εν ζάμπλουτος τζαι υπερόπτης, τζαι στη πραγματικότητα εν ήταν ποττέ φτωχός παρόλο που εζούσε φτωχικά όταν ήταν νέος, εν είναι ποττέ αντιπαθητικός, σχεδόν ούτε όταν έγραφε πόσο χαρούμενος ήταν όταν ο ενοχλητικός σκύλος της γειτόνισσας του επιτέλους επέθανε. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Jim Smith and J Clive Matthews, The "Lord of the Rings": The Films, the Books, the Radio Series</span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Ένα ευρώ στο καλάθι με τες προσφορές σε βιβλιοπωλείο εξωτικού προορισμού, αγοράστηκε σαν αστείο για τη παραλία. Τρεις μήνες αργότερα τζαι με έναν μαραθώνιο των ταινιών που εκράτησε περίπου έντεκα ώρες (τρίτη φορά που τα είδα ούλλα σχεδόν μονοκοπανιά, δεύτερη τα μικρά βέρσιονς), νιώθω όπως το καστ του Big Bang Theory σε επίπεδα σπασικλακίασης. Οι συγγραφείς κολλούν σε κάτι λεπτομέρειες που μόνο γελοίες μπορούν να χαρακτηριστούν αλλά εν απόλυτα εθιστικό. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><div style="text-align: justify;"><br /></div></span>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-64379277236949504272023-10-15T15:09:00.000+03:002023-10-15T15:09:05.342+03:00"Hair IS everything, Anthony"<p style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Σκέφτομαι την ατάκα που την πολυαγαπημένη Fleabag την ώρα που κάθομαι στη καρέκλα του κομμωτή ο οποίος επιμένει να μεν μου κόψει τα μαλλιά όσο κοντά τα θέλω επειδή λαλεί δεν είναι θηλυκό το κοντό μαλλί, τζαι στο κάτω κάτω κυρά μου εν τζαιν να μου φάεις την ώρα μου με τες απαιτήσεις σου, σαν να τζαι εν επλήρωσα ήδη τα μαλλιοτζέφαλα μου (κυριολεκτικά) για θκυο ώρες με την πατροναρίστικη αφεντιά του. </span></p><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Η προφορά μου τζαι η φάτσα μου συνήθως κάμνουν με να περνώ για Ισπανίδα, κάτι το οποίο χρησιμοποιώ όποτε εν θέλω να ξεκινήσω το "είμαι κυπραία, που τη Κύπρο, όι ελληνικό νησί, ξεχωριστό κράτος, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΑΕΛ Λεμεσού, σιεφταλιές" λογύδριο μου. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Ο κομμωτής εν Τουρκικής καταγωγής τζαι ενώ μου κόφκει το μαλλί όπως το θέλω, μιλά με τον συνάδελφο του στη γλώσσα τους τζαι αναρωτιέμαι αν βρίζει την Ισπανίδα σιύλλα που τον ταλαιπωρεί. Τεντώνω τα αυτιά μου πέρκι πιάσω καμιά λέξη αλλά τίποτε. Τόσα χρόνια προγράμματα στα τουρκικά στο ΡΙΚ, τζαι τρεις μήνες επιμορφωτικά πριν είκοσι χρόνια εν μου αφήκαν τίποτε. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Σαν τους ακούω να μιλούν σκέφτομαι ότι η γλώσσα τους εν οικεία τζαι όι απειλητική στα αυτιά μου. Όπως τζαι τα Ρώσικα, που όποτε τα ακούσω μεταφέρομαι νοητικά στη Λεμεσό, δεν καταλαβαίνω γρι αλλά ο ήχος θυμίζει μου τη Κύπρο. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Τζαι μετά σκέφτομαι αν έπρεπε να νιώθω περίεργα που έχω έναν ξεκάθαρα εχθρικό Τούρκο απέναντι μου. Αν έπρεπε ο ήχος της γλώσσας του να εξύπναν ένα συλλογικό φόο μέσα μου, τες ιστορίες της μάνας μου που την εισβολή, τα τσιατίρκα, τες παράγκες που εγεννήθηκα. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;">Αποφεύγω τες ειδήσεις αλλά κάποιες έρκουνται τζαι βρίσκουν με. Σε μια πραγματικότητα στην οποία κάποιος θεωρείται αντισημίτης αν εκφράσει την αντίθεση του στη στάση του Ισραήλ, δυσκολεύκουμαι να νοιώσω λύπη για την ψυχική οδύνη των Εβραίων οπουδήποτε στον κόσμο επειδή φοούνται για αντίποινα. Τα καημένα τα εβραιούθκια πρέπει να πηαίννουν στο σχολείο χωρίς να φορούν θρησκευτικά σύμβολα επειδή μπορεί κάποιοι να τους επιτεθούν. Τα παλαιστινιούθκια ας σκοτώνουνται ομαδικά, εν πειράζει. </span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div dir="auto"></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-33748586034565951012023-09-03T23:37:00.000+03:002023-09-03T23:37:56.423+03:00Η Τέχνη της Μαλακίας<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;">Δεν διαβάζω ειδήσεις από Κύπρο ή Ελλάδα επειδή πολλές φορές η κατάσταση εν τόσον άσιημη που με πιάνει η μαύρη κατάθλιψη. Ειδικά αν μένεις μακριά, τα γεγονότα μεγενθύνονται τζαι χωρίς το κόντεξτ ή κουβέντες με άλλους με τες ίδιες αναμνήσεις τζαι αναφορές, μεινίσκεις με μια καλή κρίση πανικού μες τη μέση του δρόμου. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;">Η Ελληνίδα φίλη έστειλε μου τη κατάσταση στη Λεμεσό που την οποία ο Μωρίς επροσπάθησε να με προστατεύσει, τζαι ο Μωρίς έστειλε μου τη κατάσταση στην Ελλάδα την οποία η Μαρία αντρέπεται να αναφέρει. Η μαλακία του κόσμου δεν έσιει όρια, τζαι τούτο εν κάτι που εν θα σταματήσει ποττέ να με εκπλήσσει. Στη Κύπρο της διαφθοράς, τζαι ειδικά στη Λεμεσό την ξεπουλημένη σε δέκα πάντες με ριάλλια, εφταίξαν τους οι μετανάστες; </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;">Τζαι στην Ελλάδα που πάει που το κακό στο σιειρόττερο, εφκήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν εναντίον των νέων ταυτοτήτων. Κινητά, διαβατήρια, τραπεζικές κάρτες, σόσιαλ μίντια δεν έχουν τούτοι οι ανθρώποι; Εν να καρτερά τη νέα ταυτότητα ο Βελζεβούλης για να τους μαντρώσει; </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;">Παν καλά; </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #666666;"><br /></span></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-42790176554376165372023-02-07T12:55:00.000+02:002023-02-07T12:55:15.740+02:00Σιωπηλός Μάρτυρας <p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Που το παράθυρο της κουζίνας του διαμερίσματος μου, βλέπω τον κήπο τζαι την είσοδο του διπλανού σπιθκιού. Όσα χρόνια μεινίσκω δαμέ, στο σπίτι δίπλα εμείνισκε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με τον σκύλο τους. </span></p><div dir="auto"><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Ο άντρας ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι τζαι η γυναίκα έκαμνε ηλιοθεραπεία τόπλες στην πίσω αυλή κάθε καλοκαίρι. Ο σκύλος επελλάνισκε την να του πετάσσει τη μάππα τζαι εν του εχάλαν χατήρι. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Καμιά φορά αναρωτιόμουν αν με έβλεπαν όπως τους έβλεπα. Επίσης αναρωτιόμουν ποσο κρίπι εν τούτη η συμπεριφορά μου. Δεν τους εκατασκόπευα επίτηδες, απλά ήταν κάτι να με ψυχαγωγεί όσο επλύνισκα τα πιάτα. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Εμετακομίσαν πριν λλίο τζαιρό χωρίς καμιά ένδειξη, μια μέρα που ήμουν στο γραφείο. Ένιωσα προσβεβλημένη, επενδύεις τόσα στους ανθρώπους που παρακολουθείς τόσα χρόνια τζαι δεν σε ενημερώνουν καν ότι φεύκουν. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Τωρά, τζαι μετά από μήνες ανακαίνισης, μετακομίζει ένα άλλο ζευγάρι, πολλά πιο νέο. Μόλις είδα τον άντρα, με βερμούδα (που παίζει να εν σώβρακο), ρόμπα τζαι παντόφλες να επιβλέπει τους μεταφορείς που κατεβάζουν καινούργια έπιπλα που το φορτηγό. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Όταν εμετακόμισα στη μικρή μας πόλη, ούλλα μου τα υπάρχοντα εχωρούσαν σε μια βαλίτσα. Άρεσκεν μου η ελευθερία που μου επρόσφερε τούτο έτσι τούτο το αίσθημα της ζήλιας για το ωραίο σπίτι δίπλα μου εν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Η δουλειά μου εν σχετικά καλοπληρωμένη τζαι ενημερώθηκα ότι αν συνεχίσω να δουλεύκω όσο δουλεύκω τζαι ακόμα παραπάνω, εν να ανέβω στην ιεραρχία. Τούτο φυσικά κάμνει τα μυαλά μου τζαι τη πούγκα μου να παίρνουν αέρα. </span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Αν θα τα φάω στους ψυχολόγους όμως, εν ξίκκον σου. Πώς τους λέω στη δουλειά ότι θέλω να κάμνω τη δουλειά μου όσο πιο ήρεμα γίνεται, να πιάνω τον μισθό μου τζαι να πηαίννω έσσω μου με ήσυχη κκελλέ, χωρίς να τους κάμω να με απολύσουν;</span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div><div dir="auto" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-326459000641918312022-11-27T18:09:00.000+02:002022-11-27T18:09:10.550+02:00Μη χρόνος<p style="text-align: justify;"><span style="white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Τη περασμένη Κυριακή το απόγευμα αποφάσισα ότι θα έδινα του εαυτού μου αναρρωτική άδεια τη Δευτέρα. Η δουλειά ήταν χαοτική για μήνες τζαι τωρά που επόκατσε νάκκον, η μάνατζερ μου έφυεν να πάει στη χώρα της στην άλλη άκρη του κόσμου διακοπές ένα μήνα. Τούτο άφηκεν με στα σιέρκα του πιο σίνιορ συναδέλφου ο οποίος μου γυρίζει τα άντερα. Εχρειάζουμουν ένα μπρέικ. </span></span></p><span id="docs-internal-guid-86edd2b5-7fff-fc44-6182-1fdd58a3c45a"><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Εξύπνησα αργά τζαι επήα στο καφέ κάτω που το σπίτι μου για πρόγευμα, επίτηδες χωρίς βιβλίο ή το λάπτοπ. Εχρειάζουμουν λλίο μι τάιμ. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Κάμνω κάτι μαθήματα γλώσσας ονλάιν τζαι με τη δασκάλα μιλούμε για διάφορα θέματα για να αποκτήσω άνεση στην κατανόηση τζαι ομιλία. Το θέμα των τελευταίων θκυο εφτομάων ήταν ο χρόνος σαν εμπόρευμα τζαι για να έρτει να δέσει με το γενικότερο βαρύ θέμα του χρόνου σαν κάτι που μπορείς να ξοδέψεις, να σπαταλήσεις, να φυλάξεις αλλά να μεν έσιεις έλεγχο στη διάρκεια του, η Μαρί είσιεν έρτει στη μικρή μας πόλη τη περασμένη βδομάδα για μια κηδεία. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Με την προεμμηνόπαυση να καραδοκεί, αρκέφκω να καταλαβαίνω τι σημαίνει κρίση μέσης ηλικίας. Οι ορμόνες οργιάζουν, το σώμα εν σε ένα χάλι, ο νους εν σε μια ημιμόνιμη ομιχλώδη κατάσταση τζαι η ψυχολογία λλίο πιο πάνω που τα τάρταρα. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Σαν ντιφόλτ πρόμπλεμ σόλβερ, αποφάσισα να της επιτεθώ πριν μου επιτεθεί. Με λλίη έρευνα, έμαθα ότι με διατροφή, άσκηση τζαι μια καλή ψυχολόγο παίζει τζαι να το περάσω χωρίς να ππέσω που το παράθυρο. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Έσιετε παρόμοιες εμπειρίες / συμβουλές να μοιραστείτε; </span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><div style="text-align: justify;"><br /></div></span>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-39856837247757038282022-10-02T22:41:00.000+03:002022-10-02T22:41:06.454+03:00Τα ζόμπι με τες μπάκπακ<p style="text-align: justify;"><span style="color: #666666; font-family: verdana;"><span style="font-size: 11pt; white-space: pre-wrap;">Η ζωή στη μικρή μας πόλη επέστρεψε σε ρυθμούς κανονικότητας, τζαι κανονικότητα σημαίνει να πηαίννουμε στο γραφείο μέσα μέσα για να θυμούνται οι άλλοι τη φάτσα μας, επειδή όμως το κανονικό κανονικό είναι να δουλεύκουμε που σπίτι, πρέπει να έχουμε τα λάπτοπ μαζί μας συνέχεια για να έχουμε την ελευθερία να δουλεύκουμε που όποθθεν θέλουμε με αποτέλεσμα να θωρείς κάθε πρωί τζαι απόγευμα έναν στρατό με ζόμπι φορτωμένα εταιρικές μπάκπακ να περπατούν μες τους δρόμους, να περιμένουν υπομονετικά σε ουρές που φτάνουν ως το πεζοδρόμιο για να πιάσουν καφέ το πρωί, να προσπαθούν να στριμωχτούν στο μετρό διπλάσια σε μεγεθος λογω της μπάκπακ, να κάμνουν επιδρομή στο άδειο σουπερμάρκετ με τα ράφκια που ερημάξαν τα ζόμπι που εσχολάσαν πιο γλήορα το απόγευμα, τζαι κάποια που τούτα τα ζόμπι έχουν ακόμα κρεμασμένο στον λαιμό τους το πάσο τους, κάτι που εν εκατάλαβα ποττέ μου μιας τζαι το να φκάλω το πάσο που πάνω μου εν το πρώτο πράμα που κάμνω μόλις σχολάσω, πριν καν ακόμα βάλω το λάπτοπ μες τη μπάκπακ τζαι πριν φκω που το κτίριο επειδή το πάσο χρειάζεται για να μπεις αλλά όι για να φκεις τζαι τωρά εθυμήθηκα τζείνο το ζόμπι τη περασμένη βδομάδα που εξέχασε να πατήσει το κουμπί να ανοίξει η πόρτα να φύει τζαι εκούνταν την εκούνταν την για κάμποση ώρα τζαι εγίνετουν σταδιακά πιο απελπισμένο τζαι νευριασμένο ώσπου τελικά του έκοψε να το πατήσει τζαι να φύει τζαι εθύμησεν μου μια παράσταση που είδα πέρσι του Δημήτρη Παπαϊωάννου με ένα αθρωπούι που εφάκκαν πας τον τοίχο δίπλα που τη πόρτα μια θκυο τρεις δέκα είκοσι φορές προσπαθώντας να περάσει τζαι εν τα κατάφερνε τζαι δεν εσταμάταν ώσπου τζαι ένα άλλο αθρωπούι έπιασε το που το σιέρι τζαι οδήγησε το μέσα που τη πόρτα τζαι πόσο τραγικό ένι να είμαστεν ούλλοι σαν τα ζόμπι κουρασμένοι που οκτάωρα μπροστά που μιαν οθόνη τζαι το ακόμα πιο τραγικό ένι το ότι τουλάχιστον τες μέρες που δουλεύκουμε που το γραφείο λαλούμε τζαι καμιά κουβέντα με κανένα πλάσμα τρισδιάστατο μπροστά μας, εν είμαστε κλεισμένοι έσσω μας να μιλούμε σε χαμογελαστές φωτογραφίες στο ζουμ. </span></span></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-80642006313140000792022-06-19T22:39:00.000+03:002022-06-19T22:39:32.588+03:00Δέντρα στο Μπρούκλιν<p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><span style="font-size: 11pt; white-space: pre-wrap;">Θκιαβάζω πολλά που μιτσιά τζαι θυμούμαι τζείνο το αίσθημα του να έχω θκιαβάσει ούλλα τα βιβλία στη βιβιοθήκη του δημοτικού τζαι να τα ξαναθκιαβάζω που την αρκή. Η βιβλιοθήκη ενός προσφυγικού δημοτικού της δεκαετίας του ογδόντα ήταν έναν έπιπλο με τρία ράφκια κάτω που το παράθυρο της τάξης. Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι τζαι οι Μικρές Κυρίες εν τα μόνα που θυμούμαι που τότε. </span></span></p><span id="docs-internal-guid-5ab966ce-7fff-2c34-499f-0005505d3712"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #444444;"><br /></span></span></div><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Στα δώρα γενεθλίων του σογιού μου επικρατούσαν τα ρούχα τζαι τα μετρητά, επίσης μια μεγάλη συλλογή χρυσών κοσμημάτων που μιαν πλούσια θκειαν τα οποία επούλησα πριν χρόνια. Σε ούλλη μου τη παιδική ζωή, μια φορά μου εκάμαν δώρο βιβλίο, μιαν έκδοση για παιδιά του Μεγάλες Προσδοκίες του Ντίκενς, βιβλίο που νιώθω “δικό μου”. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Τα πράματα αλλάξαν όταν επήα γυμνάσιο τζαι είχα πρόσβαση σε αληθινή βιβλιοθήκη, ένα δωμάτιο που τότε μου φαινόταν τεράστιο αλλά τωρά που το θυμούμαι εν ήταν πιο μεγάλο που μια μιτσιά τάξη. Τζαι ήταν τζειμέσα που μας εφέρναν τζαι τον παπά να μας εξομολογήσει, να του πούμε αν αντιμιλήσαμε των γονιών μας ή αν εκλέψαμε κανένα σελίνι που το τσεντί τους. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Εν θυμούμαι πολλά που τα βιβλία που εθκιάβασα τότε αλλά ένα που τζείνα ήταν το Ένα Δέντρο Μεγαλώνει στο Μπρούκλιν. Η Φράνσι, λλίο πιο φτωσιή που εμένα, ήταν εγώ. Άρεσκεν της να θκιαβάζει τζαι είσιεν κάποιες που τες υπαρξιακές μου αναζητήσεις. Τα χρόνια επεράσαν, εν το εθκιάβασα ξανά τζαι ήβρα το πρόσφατα σε ένα βιβλιοπωλείο τζαι αγόρασα το. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Εν συνηθίζω να ξαναθωρώ ταινίες που είδα, ούτε διαβάζω βιβλία δεύτερη φορά, εκτός τζαι αν εν κανένα με διηγήματα. Τα βιβλία στον κόσμο εν πολλά τζαι ο χρόνος λλίος. Τούτο έθελα να το ξαναδιαβάσω για να επισκεφτώ κατά κάποιον τρόπο τον κόσμο του, ειδικά μετά που έζησα το χιπστερικό πλέον Γουίλιαμσμπουργκ. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Τζαι μετά που εθκιάβασα πέντε σελίδες ήβρα το κακογραμμένο, απλοϊκό τζαι πατροναρίστικο τζαι δεν ξέρω αν θα το θκιαβάσω για να φτάσω στες σκηνές που θυμούμαι που τα παιδικά μου χρόνια τζαι να τες αποδομήσω ή αν θα το πάρω σε κανένα σέκοντ χαντ βιβλιοπωλείο αθκιάβαστο. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><div style="text-align: justify;"><br /></div></span>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-75646751510320245262022-06-05T22:40:00.000+03:002022-06-05T22:40:43.496+03:00Χωρκοΰρα τζαι σπιτόγατος<p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><span style="font-size: 11pt; white-space: pre-wrap;">Τι συμβαίνει όταν είσαι σε σχέση με ένα cat person ενώ είσαι dog person τζαι έσιετε τζαι οι θκυο ούλλα τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά τούτων των ζωόφιλων; </span></span></p><span id="docs-internal-guid-3b6e2403-7fff-17eb-9284-63090e2353f0"><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></div><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Είδα το νέο σταντ απ του Ricky Gervais στο οποίο αναφέρει ότι πάει στο γειτονικό του πάρκο μόνο τζαι μόνο για να βλέπει σκύλους, τζαι ότι ξέρει περίπου θκιακόσιους σκύλους με το όνομα τους. Τον καταλαβαίνω απόλυτα τζαι η αγάπη του για τα ζώα εν ένας που τους λόγους που μου αρέσκει (το νέο του σταντ απ εν κλάσεις κατώτερο που το Humanity by the way, δεν είναι καν αστείο). </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Λατρεύω τους σκύλους. Αρέσκει μου να σηκώνουμε νωρίς τζαι να αμολιέμαι στους δρόμους τζαι στα πάρκα, να κάθομαι σε παγκούθκια τζαι πλατείες, να είμαι έξω όσο συχνά μου επιτρέπει ο εσωστρεφής εαυτός μου τζαι ναι, δεν μπορώ να καταλάβω το κόνσεπτ του να έχω τη χέστρα του κάττου μες τη κουζίνα. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Ο Γουές λατρεύει τους κάττους. Αρέσκει του να κολοτζιάζει με βιβλία τζαι καφέδες, σπίτι τζαι σε βιβλιοπωλεία τζαι καφέ το πολλή θκυο χιλιόμετρα που σπίτι, να εν έσσω όποτε δεν είναι στη δουλειά τζαι ναι, δεν μπορεί να καταλάβει το κόνσεπτ του να συνάω τα σκατά του σκύλου σε μια πλαστική τσάντα. </span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span id="docs-internal-guid-fe62d3b9-7fff-e223-7782-358f7749c450"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;">Θέλουμε να περνούμε μαζί τον ελεύθερο μας χρόνο τζαι μαχούμαστε να έβρουμε μιαν ισορροπία στες ώρες που περνούμε κολοτζιάζοντας στην τηλεόραση (“εντάξει, ας δούμε ακόμα ένα επεισόδιο Frasier, αλλά μετά να πάμε έξω”) τζαι στες ώρες που περνούμε στες εξοχές (“εντάξει, να φκούμε τζαι τούτον τον λόφο στο πάρκο, αλλά μετά να πάμε σε τζείνο το βιβλιοπωλείο, έσιει τζαι καφέ στον πρώτο όροφο”). </span></span></span></p><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Έμπνευση για τούτο το ποστ τούτο το καρτούν του αγαπημένου </span><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;">Tom Gauld </span><span style="font-size: 11pt; white-space: pre-wrap;">το οποίο θα ήταν χρήσιμο μόνο άμαν ο κάττος άκουεν με. </span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt; text-align: justify;"><span style="font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #444444; font-family: verdana;"><br /></span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-size: 11pt; text-align: justify; white-space: pre-wrap;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbmJGWCvqPcMKv-kxAbLbkk5R3R21keRrqLxf-0Ep06wsPBSQCOczTzbUPdwifkvITe69zITM4OJtLLER08qRgrSzOE3Zg9c_FIqV_OUjBPsVeRJ3SlYMSFGAbKwtcriop8xlWwobxLEa2slkMi5K7ljNqZAVcqtkXUb1zuQ_UXYNavMuv7-6f5sU/s1200/FT6j7o1WQAc1es-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="716" data-original-width="1200" height="284" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbmJGWCvqPcMKv-kxAbLbkk5R3R21keRrqLxf-0Ep06wsPBSQCOczTzbUPdwifkvITe69zITM4OJtLLER08qRgrSzOE3Zg9c_FIqV_OUjBPsVeRJ3SlYMSFGAbKwtcriop8xlWwobxLEa2slkMi5K7ljNqZAVcqtkXUb1zuQ_UXYNavMuv7-6f5sU/w476-h284/FT6j7o1WQAc1es-.jpg" width="476" /></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.6667px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div><div style="color: #444444; font-family: verdana; font-size: 14.6667px; text-align: justify; white-space: pre-wrap;"><br /></div></span><p></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-1575508768756177922022-05-02T23:10:00.002+03:002022-05-02T23:13:26.165+03:00Τυχαία αγάπη<p><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: verdana;">Την πρώτη φορά που ο Γουές είπεν μου ότι με αγαπά έβαλα του τες φωνές τόσον άγρια που μου είπε μετά ότι εφοάτουν ότι εν θα του ξαναμιλήσω. Την δεύτερη φορά που μου το είπε, δειλά δειλά τζαι με μιαν ανάσα που ίσια που ακούστηκε, εκοίταξα τον με ένα τρομοκρατημένο ύφος σαν να τζαι είσιεν μόλις πει ότι ήταν ζωσμένος εκρηκτικά. Έσωσεν με το ότι το είπε την ώρα που εκατέβαινε που το τρένο τζαι εκλείσαν πίσω του οι πόρτες, αλλιώς ήταν να του έλεα ότι τζαι εγώ αγαπώ τον τζαι δεν ήμουν έτοιμη. <br /><br />Όταν τελικά είπα του το, εξεκινήσαμε να το λαλούμε συνέχεια, καλημέρα αγαπώ σε, καληνύχτα αγαπώ σε, είμαι στη δουλειά τζαι πνίγομαι αγαπώ σε, πώς ήταν το μίτινγκ σου αγαπώ σε. Εν ωραίο, αλλά θυμούμαι τον πρώην που μου έστελνε δεκαπέντε εμότζι με φιλιά τζαι καρδούλες με κάθε μήνυμα, ακόμα τζαι όταν ήταν μες το τρένο τζαι έρκετουν να με χωρίσει (yep). <br /><br />Στη βόλτα μας στο πάρκο σήμερα, εν θυμούμαι πώς το έφερε η κουβέντα τζαι ερώτησα τον αστεία αν απορεί πως μια όμορφη τζαι έξυπνη γυναίκα σαν εμένα ερωτεύτηκεν τον τζαι απάντησε ναι, απορεί. Είπα του ότι τον αγαπώ, είπεν μου ότι με αγαπά, ερώτησα τον αν με πιστεύκει όταν του λέω ότι τον αγαπώ, είπεν ναι, ερώτησεν με αν τον πιστεύκω όταν μου λέει ότι με αγαπά, είπα ναι.<br /><br />Συζητούμε συχνά για τον τρόπο με τον οποίο εγνωριστήκαμε, με ένα ύφος σαν να μεν πιστεύκουμε την τύχη μας. Τζαι εθκιάβασα αρκετόν Κούντερα στα νιάτα μου για να με τρομοκρατεί τούτη η τυχαιότητα τζαι αν δεν ήταν τζείνος τζαι ήταν κάποιος άλλος τζαι αν δεν ήμουν εγώ τζαι ήταν κάποια άλλη τζαι αν βρεθεί δίπλα που καμιάν άλλη σε μιαν άλλη παμπ τζαι ερωτευτεί την, τζαι αν βρεθώ δίπλα που κανέναν άλλον σε μιαν άλλη παμπ τζαι ερωτευτώ τον, πού εν να πάει τούτη ούλλη η αγάπη που λαλούμεν ότι έχουμε for each other? </span></span></span></p><p><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></span></p>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-38943264130624363722021-12-26T22:35:00.004+02:002021-12-26T23:02:49.992+02:00Μετά-Χριστουγεννιάτικα<p style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: verdana;"><span><b id="docs-internal-guid-4fd6f7e6-7fff-da74-fa78-630a70497b24" style="font-weight: normal;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Κατά η ώρα εφτά εχτές το απόγευμα τζαι αφού έφαα ότι είχα στο σπίτι, επήα στο περίπτερο δίπλα μου να πιάσω σοκολάτες. Επήα όπως ήμουν, με το παλτό τζαι μπότες πάνω που τες φόρμες, αναμαλλιασμένη που το άπλωμα στον καναπέ ούλλη μέρα. Ξέρω ότι έσιει όριο στες αγορές με κάρτα έτσι έπιασα δύο σοκολάτες, σκεφτόμενη πως έτσι υπερτιμημένες που ένι, θα φκω σίουρα πάνω που το όριο. </span></b></span></span></span></p><span style="font-size: small;"><span style="font-family: verdana;"><span><b id="docs-internal-guid-4fd6f7e6-7fff-da74-fa78-630a70497b24" style="font-weight: normal;"><br /><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Όταν μου είπεν ο περιπτεράς τη τιμή τζαι ήταν κάτω που το όριο, επήα να πιάσω ακόμα μια σοκολάτα (βάσανα ο κόσμος…) αλλά είπεν μου ότι εν οκ, εν Χριστούγεννα, να τριτ μαισέλφ τζαι άφηκεν με να πληρώσω. Ευχαρίστησα τον τζαι έφυα τζαι αναρωθκιούμουν αν το έκαμε επειδή με λυπήθηκε. </span></p><br /><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Σαν μια καλή κυπριοπούλα που εμεγάλωσε με τραπεζώματα σε συγγενολόγια στες γιορτές, με δώρα τζαι υποχρεωτικές κοινωνικές επισκέψεις που τες οποίες πιστεύκω σοβαρά ότι έχω μετατραυματικό στρες, το να περνώ τες γιορτές μακριά που τη Κύπρο ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. </span></p><br /><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Τα Χριστουγεννιάτικα σχέδια μου φέτος, ωραίο ταξίδι όπως τζαι πέρσι, επήρεν τα τζαι εσήκωσεν τα ο κορονοϊός. Ειδικά φέτος που τα πράματα εφαινόντουσαν κάπως καλλύττερα, εκνευρίστηκα αρκετά όταν ακυρώθηκε τη τελευταία στιγμή. </span></p><br /><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Ο Γουές, που οδήγησε στη χώρα του τη περασμένη βδομάδα τζαι εστράφηκε σήμερα αεροπορικώς, έστελνεν μου μήνυμα κάθε τρεις ώρες εχτές να ρωτά πώς περνώ. Τη τέταρτη φορά που με ερώτησε, ερώτησα τον αν ανησυχεί για μένα τζαι είπεν μου ότι εν να με αφήκει ήσυχη να θωρώ τον Sherlock μου. Ετηλεφώνησα του, επαραδέχτηκε ότι ανησυχεί, είπα του ότι δεν χρειάζεται τζαι ότι είμαι οκ τζαι ότι μετά που ένα μήνα χαοτικής δουλειάς, απολαμβάνω το μι τάιμ μου. </span></p><br /><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Τούτο εφάνηκε να τον ενοχλεί, επειδή παράλληλα με τη χαοτική δουλειά, είχα τζαι μια καινούργια σχέση, μαζί του, να κουλιαντιρίζω τζαι μάλλον ήταν σαν να του ελάλουν ότι απολάμβανα το μι τάιμ μου χωρίς τζείνον. </span></p><br /><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="background-color: transparent; color: black; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Εν αλήθκεια ότι είμαι νάκκον γαδάρα κάποιες φορές, καλού κακού εγκούγκλαρα τζαι τα σημάδια κοντρόλλινκγ μπόιφρεντ πάντως. </span></p></b><br class="Apple-interchange-newline" /></span></span></span><p></p>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-43819771311218884532021-11-13T23:21:00.000+02:002021-11-13T23:21:34.900+02:00Πάει μου η οργάνωση; <div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"> <b id="docs-internal-guid-a9536f6c-7fff-8aa6-e97e-94289a8a3f4a" style="font-weight: normal;"><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Πάει μου όταν έχω συγκεκριμένο πλάνο τζαι προθεσμίες τζαι βάλλω του εαυτού μου όρια, αλλά επειδή αγαπώ με τζαι καλομαθαίνω με, εν είμαι πολλά αυστηρή τζαι αφήνω με να κάμνω ότι θέλω έτσι εν νομίζω να συνεχίσω τα τακτικά ποστ στο μπλογκ αλλά πρέπει να σας πω τι έγινε το περασμένο Σάββατο επειδή ήταν πολλά έξω που τα συνηθισμένα τζαι άρεσεν μου, ο ψηλός που το πρώτο σέσσιον εκάθετουν δίπλα μου στο μπαρ, επιάσαμε τη κουβέντα τζαι ένα που τα πρώτα πράματα που μου ανέφερε ήταν τα παιθκιά του τζαι η </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">πρώην </span><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">γυναίκα του, τζαι ενώ τον άκουα προσηλωμένη, ο εγκέφαλος μου επανηγύριζε με πυροτεχνήματα, πουρούες τζαι βουθκιές στο συντριβάνι του Άη Νικόλα (εν τζιαμέ ακόμα;!) επειδή επιτέλους απέκτησα την αυτοπεποίθηση να καταλαβαίνω πότε αρέσκω του άλλου, όι πως εν θα μπορούσε να του άρεσκα αν ήταν ακόμα παντρεμένος αλλά τότε θα ήταν απλά μαλάκας, επειδή για χρόνια, ακόμα τζαι αν ο άλλος έρκετουν μπροστά μου τζαι ελάλεν μου ότι είναι τρελά ερωτευμένος μαζί μου, θα εγύριζα πίσω μου να δω σε ποιαν εμίλαν τζαι θα του ελάλουν ότι εν πάεις καλά άνθρωπέ μου, πήαιννε έβρε καμιάν άλλη, που τωρά που το σκέφτομαι μάλλον έκαμνε με να φαίνομαι ψωνάρα τζαι απαίσια αντί τρομοκρατημένη τζαι δύσπιστη, ένιγουέι, το Σάββατο εντελώς τυχαία ούλλοι εφύαν μέσα σε μισή ώρα τζαι εμείναμε οι θκυο μας κάτι ώρες στο μπαρ τζαι εμιλούσαμε, μετά επερπατήσαμε υποτίθεται ως τη στάση του λεωφορείου αλλά έφερε με σχεδόν σπίτι, μάλλον επειδή αναφώνησα ότι λατρεύω τον Γουές Άντερσον όταν είπε ότι είδε τη τελευταία του ταινία τζαι εγύρισε τζαι είδεν με με ένα ύφος σαν να τζαι ήμουν η Σκάρλετ Γιόχανσον, τζαι όταν ελέαμε τες καληνύχτες μας τζαι απομακρυνθήκαμε εγύρισα πίσω να τον δω τζαι είσιεν γυρίσει τζαι τζείνος πίσω τζαι εθώρεν με τζαι εγελούσαμε τζαι την επομένη έστειλε μου μήνυμα να μου λαλεί ότι ήταν απόλαυση που με γνώρισε τζαι εκαταλήξαμε να μιλούμε με μέηλ τζαι μηνύματα ούλλη τη βδομάδα για βιβλία τζαι ταινίες τζαι να με ρωτά αν έσιει καμιά ταινία που θέλω να δω, να βρίσκει αφιερώματα σε σκηνοθέτες που μας αρέσκουν τζαι τους θκυο ποτζεί ποδά τζαι να με ρωτά ποιες ταινίες θέλω να δω τζαι να μου λαλεί πότε εν ναν αθκιασερός αλλά να μεν με ρωτά ευθέως αν θέλω να πάμε σινεμά οπότε εχρειάστηκε να του στείλω μήνυμα να τον ρωτώ αν εννοεί να πάμε μαζί (ήταν αστείο τζαι κιουτ όπως είπε μια φίλη) για να απαντήσει πως ναι, εν τούτο που εννοεί τζαι εν να ήθελε να ξαναδεί τη νέα ταινία του Γουές Άντερσον που θέλω να δω οπότε έχουμε κλεισμένο σινεμά για αύριο τζαι τωρά καθόμαστε στο ωραίο καφέ μαζί τζαι ρωτά με τι γράφω τζαι εν ξέρω τι ακριβώς να του πω, γράφω για σένα ακούεται κάπως κρίπι, όι ακριβώς τρόπος φλερταρίσματος, άσε που μπορεί να ενεργοποιηθήκαν οι άμυνες μου επειδή βλέπω ότι εν πολλά πιο έξυπνος που μένα, κάθεται τζαι γράφει ένα πέηπερ για τες επιπτώσεις κάποιου γεγονότος σε κάποια άλλα γεγονότα με αφορμή κάποιο άλλο γεγονός οπότε μπορεί να ξεκινήσει λλίο να μεν μου αρέσκει με τη δικαιολογία ότι εν σπασιλάκι, επίσης εν μου αρέσκει το ότι άμα με ρωτά κάτι τζαι απαντώ του χαμογελά με ένα τρόπο που δεν ξέρω τι σημαίνει, εν δάσκαλος τζαι κάμνει με νάκκον να νιώθω ότι περνώ που αξιολόγηση, σκέφτομαι ότι αν μου άρεσε τζαι αν του άρεσα τη περασμένη βδομάδα, εν να έσιει πλάκα αν τον αντιπαθήσω τζαι να με αντιπαθήσει τούτη τη βδομάδα τζαι έχουμε να πάμε τζαι σινεμά αύριο αλλά τουλάχιστον εν σινεμά άρα εν θα χρειάζεται να κάμουμε τζαι πολλές κουβέντες αν δεν κουτσίσει, εν να δούμε τη ταινία τζαι να πάμεν έσσω μας, τζείνος να ξιτιμάζει την ώρα τζαι τη στιγμή που εξανάδε μια ταινία που είδε πριν θκυο εφτομάες τζαι εγώ μες την απογοήτευση που το χάπι έντινγκ στην ερωτική μου ζωή εν ήρτεν ούτε με τούτον, που μου εθύμησε τωρά την ταινία που είδα εψές με τίτλο Love Hard, με μια τύπισσα που η αγαπημένη της χριστουγεννιάτικη ταινία εν το Die Hard (τζαι έναν τύπο που η αγαπημένη του χριστουγεννιάτικη ταινία εν το Love Actually, είδατε την πολίτικαλ κορέκτ ανατροπή να αρέσκει μια αγορίστικη ταινία στο κοριτσάκι τζαι μια κοριτσίστικη ταινία στο αγοράκι, αναμένω το σίκουελ του χωρισμού τους με τίτλο Die Actually) που εν είκοσι οκτώ χρονών τζαι νομίζει ότι εν πολλά μεγάλη, τα είδε όλα τζαι εν θα έβρει ποττέ κάποιον οπότε κάθεται του τύπου παρόλο που έβαλε ψεύτικες φωτογραφίες στο προφίλ του, λλίο επειδή εν μόνη της τζαι λλίο επειδή θέλει να καταγράψει στη στήλη της το φιάσκο που θα ή δεν θα προκύψει τζαι πραγματικά τούτη η ιδέα άρεσεν μου, αν θα ξεκινήσω να φκαίνω ραντεβού μετά που σχεδόν τρία χρόνια, θέλω τουλάχιστον να πληρώνομαι για τον χρόνο, τον κόπο τζαι τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. </span></p></b><br class="Apple-interchange-newline" /></span></span></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-42339970064372507022021-10-16T18:58:00.000+03:002021-10-16T18:58:34.704+03:00Θ' άλλαζαν νόημα και οι Κυριακές<p><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><b id="docs-internal-guid-168630b9-7fff-a8a0-ec53-8d63e3eb8d61" style="font-weight: normal;"></b></span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><b id="docs-internal-guid-168630b9-7fff-a8a0-ec53-8d63e3eb8d61" style="font-weight: normal;"><span style="background-color: transparent; font-size: 11pt; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Κάθομαι στο ωραίο καφέ τούτη τη φορά τζαι τρώω ένα υπερτιμημένο σάντουιτς με μοτσαρέλα τζαι ντομάτα το οποίο εκρύανε μιας τζαι η οργανώτρια του γκρουπ ήρτεν πριν προλάβω να το φάω τζαι επιάσαμε τη κουβέντα, πράμα που εν καλό μιας τζαι εν τούτο το πόιντ τούτων των συναντήσεων, να γνωρίσω νέο κόσμο που έχω να γνωρίσω νέα παρέα που τότε που εγνώρισα τον Παύλο τζαι εμονοπώλησε τα σαββατοκύριακα μου, τον Παύλο που εγνώρισα τέσσερις μήνες μετά που έφυεν η φιλενάδα που τη μικρή μας πόλη, η φιλενάδα με την οποία ανακαλύπταμε νέες γειτονιές κάθε Κυριακή, τζαι ευτυχώς ο Παύλος είσιεν το ίδιο ενδιαφέρον έτσι οι Κυριακές μου εν ήταν ποττέ βαρετές ή μοναχικές ώσπου τζαι εχωρίσαμε τζαι έμεινα χάσκοντα με μια φίλη που το μοναδικό της ενδιαφέρον τα σαββατοκύριακα είναι να ξυπνά η ώρα μια τζαι να εν έτοιμη να κυκλοφορήσει κατά τες τρεις ενώ εγώ που ξυπνώ που τες εννιά, αν την επερίμενα ως τες τρεις θα ήμουν έτοιμη να ππέσω που το μπαλκόνι επειδή δεν καταλάβω πώς γίνεται να είσαι οκ με το να χάννεις τη μισή μέρα στον ύπνο επειδή περνάς τη νύχτα ως τα ξημερώματα να τουιτάρεις ανελέητα, κάθε τουίτ τζαι καημός, πολιτικά, ριάλιτι τιβί που εξεκίνησε να θωρεί μες το λοκντάουν, ακτιβισμό, τα σώψυχα της, να απαντά σε κάθε άκυρη ερώτηση κάθε άσχετου ασταμάτητα, εν ώρα δουλειάς, σαν θωρεί ταινίες, ακόμα τζαι σαν τζοιμάται, τη περασμένη Κυριακή εξύπνησε θκυο ώρες μετά την ώρα που θα βρεθόμασταν ενώ έκαμε λλία ρετουίτς τζαι λάικς μιαν ώρα πριν την ώρα που ήταν να βρεθούμε τζαι έγραψα ένα κατεβατό εξηγώντας της ότι το άγχος μου εν με αφήνει να μένω πολλήν ώρα ακίνητη, πρέπει να έχω πλάνο για τη κάθε μέρα τζαι να το ακολουθώ ή να μεν το ακολουθώ αλλά να εν δική μου επιλογή, τζαι δεν μπορώ να κάθομαι να χάσκω να τη περιμένω να ξυπνήσει να αποφασίσει τι θα κάμει, τζαι ευτυχώς εκατάλαβε τι της έλεα τζαι απολογήθηκε προσφέροντας μου την αγαπημένη μου σοκολάτα τζαι μια σειρά ημίγυμνων φωτογραφιών του Adam Driver για εξιλέωση, κάτι τέθκεια κάμνει τζαι δεν μπορώ να μείνω θυμωμένη μαζί της για πολλήν ώρα όπως είμαι θυμωμένη με θκυο άλλες φιλενάδες που εσηκωθήκαν τζαι επήαν μιαν εκδρομή που εσχεδιάζαμε να πάμε μαζί με μιαν άλλη παρέα χωρίς να μου πουν τίποτε τζαι είδα τες φωτογραφίες την επομένη στα σόσιαλ τους τζαι όταν τες ερώτησα σχετικά είπαν μου ότι εν το εσκεφτήκαν να μου πουν οπότε εξέκοψα οπότε τωρά έχω κενό για θκυόμιση νέους ανθρώπους στη ζωή μου τζαι ξανακαταλήγουμε στο γκρουπ που είμαι τωρά με καμιά δεκαριά άτομα με τα οποία έχω τουλάχιστον θκυο κοινά, το διάβασμα τζαι το γράψιμο τζαι αν αναρωτιέστε αν ο ψηλός που τη προηγούμενη συνάντηση εν δαμέ τζαι αν εξέφρασε ενδιαφέρον θα σας απογοητεύσω επειδή με το όνομα του τζαι την εταιρεία που δουλεύκει ήβρα τον στην μιτ δε τιμ σελίδα της δουλειάς του τζαι αναφέρει θκυο φορές την γυναίκα τζαι τα κοπελλούθκια του οπότε πάει και αυτό, όπως πάει τζαι ο ψηλός που τη γιόγκα επειδή επήρε τη κατάσταση στα σιέρκα του τζαι μετά το τέλος του τελευταίου σέσσιον επήεν σε μιαν τύπισσα που κατά τη διάρκεια κάθε μαθήματος γκαρίζει την επιδοκιμασία της, την αποδοκιμασία της, τις εντυπώσεις της, τον πόνο της, την ευχαρίστηση της για κάθε κίνηση που κάμνουμε τζαι για πολλή τζαιρό ήθελα να αφήσω το ντάουν ντογκ, να πάω κοντά της τζαι να την κλωτσώ ώσπου να την αφήσω μια μάτσα κόκκαλα αλλά δεν είμαι βίαιος άνθρωπος τζαι μιας τζαι είμαστε σε μάθημα γιόγκα προσπαθώ να μεν νευριάζω αλλά να δέχομαι τες γκαρίδες της με ζεν διάθεση τζαι να την αγνοώ, όσο δύσκολο τζαι να είναι, τζαι τούτο αποφάσισα το την ημέρα που εσταμάτησα να κάμνω τες κινήσεις, έμεινα ακίνητη τζαι εσκέφτουμουν σοβαρά να της πω να φκάλει τον σκασμό σε παρακαλώ ευχαριστώ πολύ, τέλος πάντων εχτές ο τύπος επήε κοντά της τζαι είπε της να μεν το κάμνει τζαι η αλήθκεια εν άκουσα με τι ύφος τζαι διάθεση της το είπε αλλά τζείνη άρχισε να γκαρίζει ότι κάμνει γιόγκα χρόνια, διδάσκει γιόγκα χρόνια, τζαι πάντα μιλά την ώρα του μαθήματος τζαι κανένας εν επαραπονέθηκε ποττέ, ποιος εν τζείνος που εν να της ζητήσει να σταματήσει τζαι τζείνος είπεν της πως δεν της </span><span style="background-color: transparent; font-size: 11pt; font-style: italic; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">ζητά </span><span style="background-color: transparent; font-size: 11pt; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">να σταματήσει, </span><span style="background-color: transparent; font-size: 11pt; font-style: italic; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">λαλεί </span><span style="background-color: transparent; font-size: 11pt; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">της να σταματήσει τζαι τζείνη την ώρα ήθελα να μπω στον καυκά να πάρω το μέρος του αλλά εν το έκαμα για θκυο λόγους, πρώτον τζείνη θα εγίνετουν ακόμα πιο επιθετική αν είσιεν παραπάνω άτομα απέναντι της τζαι δεν ήθελα να ξεκατινιαστώ με την ηλίθια, τζαι δεύτερον, τζείνη εν πολλά κοντή, πολλά κοκκαλιάρα τζαι με πολλά δυνατή φωνή, φανταστείτε ένα τσιουάουα, ενώ τζείνος εν πολλά ψηλός, σωματώδης τζαι με πολλά χαμηλή φωνή, φανταστείτε ένα μποξέρ, τζαι αν το μποξέρ εξεκοίλιαζε το τσιουάουα εν θα ήθελα να είμαι με το μέρος του γιατί εφάνηκε μου πολλά απειλητικός έτσι που εστέκετουν δίπλα της, κάτι που ήρτεν να προστεθεί στην απροθυμία μου να γνωρίσω άντρες τωρά τελευταία γιατί ποττέ δεν ξέρεις πόσο σαλταρισμένος εν ο άλλος, τι του εκάμαν θκυο χρόνια πανδημίας τζαι πώς μπορεί να φκάλει τα νεύρα του στο τσιουάουα της γιόγκα ή πάνω μου. </span></b></p><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br class="Apple-interchange-newline" /></span></span><p></p>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-49795439730569474392021-10-09T23:57:00.000+03:002021-10-09T23:57:05.906+03:00Είπα να οργανωθώ <span style="font-size: small;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 15pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><b id="docs-internal-guid-c2682068-7fff-3476-2d49-21b6d65e68e1" style="font-weight: normal;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Κάθε φθινόπωρο πιάνει με να θέλω να ξεκινήσω χόμπι, τζαι παρόλο που ξέρω πολλά καλά ότι εν το έχω με τα χόμπι καθόλου, ποττέ μου εν μαθαίνω τζαι πιάνω τζαι γράφουμαι σε διάφορα γκρουπς μόνο τζαι μόνο για να τα παρατήσω μετά τη πρώτη συνάντηση, όπως τότε που εγράφτηκα σε εργαστήρι μωσαϊκών αν είναι δυνατόν, ή κεραμικής όπου εδημιούργησα ένα φκιόρο που έμοιαζε παραπάνω με πέος, τζαι όπως φαίνεται θα κάμω τζαι τωρά που κάθομαι σε ένα λλίο παρακμιακό καφέ με δέκα αγνώστους εν μέσω πανδημίας παρόλο που τούτες τες μέρες εν φαίνεται τζαι τόσο πολλά ότι η πανδημία εν δαμέ ακόμα, η μικρή μας πόλη επέστρεψε σε ρυθμούς κανονικότητας τζαι προσπαθώ να μεν το σκέφτομαι ακόμα τζαι όταν έχασα την όσφρηση μου τη περασμένη βδομάδα για θκυο μέρες τζαι εφρίκαρα αλλά ούλλα τα τεστ ήταν αρνητικά τζαι στο τέλος της ημέρας εβόλεψε γιατί εν εμυρίζουμουν πλέον τα μεντιτέισιον ξύλα που εν να μας βάλει φόκον η συγκάτοικος σε κάποια φάση, ένιγουέι ελπίζω ότι κανένας που τούτους εν θα με κολλήσει τελικά ακόμα τζαι τωρά που η τύπισσα απέναντι μου βήχει συνέχεια, έχετε γεια βρυσούλες, τζαι πίνω ένα ντικάφ λάτε που εν μου αρέσκει επειδή κανονικά έπρεπε να είμαστε στο ωραίο καφέ δίπλα, στο οποίο παρεμπιπτόντως είχα γνωρίσει το μοντέλο πριν από πέντε χρόνια έτσι μέρες τζαι μάλιστα εφόρησα το ίδιο φόρεμα που εφορούσα τζαι τότε για να τιμήσω την επέτειο παρόλο που το μοντέλο εχώρισα το πριν από τρεισήμισι χρόνια τζαι δεν θέλω ούτε ζωγραφιστό να το δω, να φανταστείς όταν πριν κανένα τρίμηνο αποφάσισα να δοκιμάσω ξανά μετά που θκυόμιση χρόνια ονλάιν γνωριμίες ήταν ο τρίτος τζαι το κερασάκι πρώην που είδα στην εφαρμογή τζαι έσβησα το κατευθείαν, όι εν είμαι η Σαμάνθα που το σεξ εντ δε σίτι, απλά είχα το να μου φκάλλει άτομα κοντά μου τζαι τζαι οι τρεις μεινίσκουν στη γειτονιά, αλλά εν είσιεν ρεύμα άρα ούτε καφέδες ούτε ίντερνετ άρα εφύαμε τζαι ήρταμε δαμέ που εν μας εδώσαν το γουάι φάι επειδή εν θέλουν να ενθαρρύνουν δέκα βλαμμένα με λάπτοπς να κάτσουν τρεις ώρες με ένα καφέ αλλά ούτε μας εθκιώξαν τζαι τρώω τα δεδομένα του κινητού σαν μέλος ενός γκρουπ με άτομα που θέλουν τόσο κούντημα να γράψουν που οργανώνονται τζαι συναντιούνται σε διάφορα μέρη για να γράψουν τζαι να αγναντεύουν το κενό μαζί, τζαι στο οποίο αποφάσισα να συμμετέχω όι επειδή θέλω κούντημα να γράψω αλλά επειδή περνώ πολλήν ώρα με τον εαυτό μου τζαι όσο τζαι να με αγαπώ θέλω τζαι λλίο το χώρο μου, επειδή θέλω να φκω λλίο που το κόμφορτ ζόουν μου τζαι να γνωρίσω κόσμο, τζαι επειδή φοούμαι ότι έγινα τόσο αντικοινωνική που σε λλίο εν θα ξέρω πώς να συναναστραφώ με άλλους ανθρώπους, γεγονός που πολλά φοούμαι εν αλήθκεια επειδή οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν τη προφορά μου, που εν σπαστικό αλλά την ίδια στιγμή αρκετά βολικό επειδή δεν καταλαβαίνουν ούτε τι γράφω τόσην ώρα που σκέφτομαι τι δικαιολογία να έβρω για να μεν ακολουθήσω όταν θα παν για ποτά γνωριμίας με τα καινούργια μέλη τζαι στα οποία σαν καινούργιο μέλος υποτίθεται θα πρέπει να πάω αλλά εν θέλω γιατί δεν καταλαβαίνουν τη προφορά μου, ρωτούν με πάνω σε τι δουλεύκω αυτή την εποχή τζαι δεν μπορώ να πω ‘το νέο μου βιβλίο’, ούτε καν ‘το πρώτο μου βιβλίο’, ούτε καν διηγήματα ή οτιδήποτε παρόλο που ξέρω πως όποιος θέλει γράφει ότι θέλει τζαι ονομάζει το όπως θέλει τζαι τούτο εν μια χαρά, τζαι εσυνάφερα το μπλογκ αλλά εκόλλησα όταν με ρώτησαν το θέμα του επειδή εδώ που τα λέμε ποιον εν το θέμα τούτου του μπλογκ που γράφω ότι μου κατεβεί που τον τζαιρό που τα μπλογκ ήταν δημοφιλή, ως τωρά που κανένας εν γράφει, κανένας εν διαβάζει τζαι ακόμα πιο κανένας εν σχολιάζει τζαι στο οποίο καμιά φορά εν να ήθελα να είμαι πιο περιγραφική ή πιο ξιμαρισμένη αλλά έσιει κόσμο που με ξέρει τζαι εκτός του μπλογκ τζαι ξυπνά η αντροπιάρα μέσα μου, η ίδια που κάθεται τωρά σε τούτο το τραπέζι με ακόμα δέκα άτομα που εν ξέρει αλλά που γνωρίζονται μεταξύ τους τζαι δεν τολμά να ανοίξει το στόμα της να μιλήσει. </span></b></span></span></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 15pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><b id="docs-internal-guid-c2682068-7fff-3476-2d49-21b6d65e68e1" style="font-weight: normal;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Υγ. Τελικά επήα στα ποτά όπου έκατσα με τα ίδια δέκα άτομα μπροστά που μπύρες τζαι κρασιά αντί τα λάπτοπ μας τζαι είπα την ιστορία της συγγραφικής ζωής μου τουλάχιστον τέσσερις φορές σε τέσσερα διαφορετικά πηγαδάκια, μετά που ένα ποτήρι κρασί ένιωθα αρκετή αυτοπεποίθηση για να φιλοσοφήσω το θέμα του μπλογκ, φαντάστου με με ένα ποτήρι κρασί στο σιέρι όπως τον Άμλετ το κρανίο να λαλώ ‘τι είναι τα μπλογκ σήμερα, τι είναι’ τζαι οι άλλοι αντί να θέλουν να χωστούν τζαι να μεν μου ξαναμιλήσουν είπαν μου για την αναγέννηση των μπλογκς τζαι είπαν μου για μερικά σάιτ να ψάξω όπου δημοσιογράφοι γράφουν κομμάθκια γνώμης τζαι μετά ερωτήσαν με τι θέμα έσιει το μπλογκ τζαι πάλε εκόλλησα αλλά επειδή ως τωρά τζαι εγώ τζαι οι άλλοι είχαμε πιει κάποια ποτάκια, το κόλλημα μου ήταν αρκετά θεατρικό τζαι ούλλοι εγελάσαν με κατανόηση ξέροντας τι εννοούσα τζαι άρκεψα να τους λέω ότι το δημιούργησα για να λαλώ τον πόνο μου τζαι μετά έφκαινε μου χιουμοριστικό, τζαι έγραφα για παραστάσεις τζαι τέθκεια που έβλεπα, αν σας ρωτήσει κανένας πέτε του ότι ναι, κάμνω διεθνή καριέρα στο εξωτερικό, τζαι ούλλοι εσυμφωνήσαμε ότι η ζωή στη μικρή μας πόλη εν αρκετά χαοτική τζαι ενώ κάποιος θα περίμενε ότι με τόσα ερεθίσματα θα είχαμε πιο πολλά πράματα να γράφουμε, τελικά εν έχουμε ούτε τον χρόνο ούτε το κουράγιο επειδή με τόσα ερεθίσματα ο εγκέφαλος μπλοκάρει τζαι δεν λειτουργεί κανονικά, τζαι είπα τους ότι ελπίζω τούτο το γκρουπ θα με βοηθήσει να συγκεντρωθώ τζαι να οργανωθώ, επίσης κάτι που εν τους είπα ήταν να μου πουν αν τζείνος ο ψηλός άντρας που με εκοίταξε μες στα μμάθκια νωρίτερα, εσυστήθηκε μου τζαι ανταλλάξαμε λλίες κουβέντες αλλά ήταν σε άλλο πηγαδάκι, αν εν ελεύθερος, ετεροφυλόφιλος τζαι με σώας τας φρένας, τζαι αν, παρόλο που δυσκολεύκουμαι να θυμηθώ τη φάτσα του αυτή τη στιγμή, θέλει με, ευχαριστώ πολύ. </span></b></span></span></span></p><span style="font-size: small;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br class="Apple-interchange-newline" /></span></span></span><p></p>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-60389514550908394772021-05-29T21:19:00.000+03:002021-05-29T21:19:38.909+03:00Κρέπες και ψυχολογία <p><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Κάθομαι με τη κολλητή σε ωραία κρεπερί της γειτονιάς τζαι φκάλλουμε τα σώψυχα μας. Εγώ επαράγγειλα μιαν αλμυρή κρέπα με τυρί τζαι χαμ την οποίαν έφαα σε τρία λεπτά τζαι πεινώ ακόμα, ενώ η φιλενάδα μάσιετε να φάει μιαν γλυτζιά κρέπα με τριών ειδών σοκολάτα, κούννες τζαι φράουλες. </span></span></p><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Θωρώ την τζαι θέλω να κλαίω. Ξέρω ότι αν περιμένω μισή ώρα, θα πάει το μήνυμα στον εγκέφαλο ότι έφαα τζαι εν θα πεινώ. Ξέρω ότι αν παραγγείλω τζαι μιαν γλυτζιάν, ακόμα τζαι αν δεν είναι η υπερπαραγωγή της φιλενάδας, θα εκραγώ. </span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Μέσα μου, έχω ένα αγγελούι σε κάθε ώμο, ένα κότζινο παχύσαρκο τζαι ένα άσπρο φιγουρίνι, πετάσσουν κρέπες
το ένα στο άλλο. </span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Πόξω μου, ακούω την με προσοχή που μου λαλεί για τη τελευταία συνεδρία με τη ψυχολόγο της. Τζείνα που λαλεί εν όμορφα τζαι συγκινητικά τζαι εν συγκεντρωμένη στη κρέπα της σαν τα λαλεί. Τρώει την με το σιέρι τζαι τρέχουν οι σιοκκολλάτες τζαι οι λιωμένες φράουλες πας τα σιέρκα της, μοιάζει σαν να έκαμε φονικό. Πιάνει το πιρούνι τζαι μάσιετε να φκάλει που το χαρτί της κρέπας κάτι κομμάθκια που εκολλήσαν, χωρίς να μιλά. </span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">"Λοιπόν φιλενάδα, δις ις σαμ βέρι χέβι shit" λαλεί στο τέλος. </span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ξέρω το λαλώ της, "φαίνεται τζαι ξέρω ότι είναι απίστευτα καταπληκτική κρέπα, να 'ξερες πόσο θέλω να παραγγείλω ακόμα μιαν αλλά σκέφτομαι ότι εν να μου κάτσει βαριά, εν τζαι αργά, άσε καλύτερα"</span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Τελικά εμιλούσε για τα σώψυχα της, όι για την κρέπα... </span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-76922819315950010852021-04-24T13:09:00.000+03:002021-04-24T13:09:42.813+03:00Τι ακριβώς εν καταλάβω; <span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">"Εν να μας κλείσουν πάλε που Δευτέρας, έ το, εν να πάμε στη μάνα μου πόψε τζαι στην πεθερά μου αύριο να τους δούμε πριν μας βαώσουν πάλε."</span></span><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">"Ναι ρε, εν αντέχω άλλο με τούτον τον κορονοϊό, εν πάμε πούποτε, έτο έρκεται λλίον η αρφή μου με τον άντρα της τζαι τα μωρά, προχτές ήρτεν τζαι η κουμέρα μου με την μάνα της τζαι τη πεθερά της, επηένναν να προσκυνήσουν τον Άη Πατάπιο δαμέ δίπλα τζαι ήρταν για καφέ, έκαμα τζαι πιττούες τζαι έδωκα τους να πάρουν, αρέσκουν του συμπέθερου."</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">"Επήαμεν εψές στον κουμπάρο να φάμε τη σούβλα μας, ήταν τζαι ο ανιψιός του ο Αντρικκής, τζαι κάτι φίλοι τους εγινήκαμε στρακόττο πάλε." </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">"'Ηταν τζαι η γιορτή της Αγίας Παταπίας τη Τετάρτη, εν μεγάλη γιορτή, επήα τζαι εκοινώνησα, ε ναι με το ίδιο κουταλάκι, εν τζαι κολλάς που τη θεία κοινωνία." </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">"Ήρτεν το πρωί για καφέν η Ευλαμπία, μετά επήα για φαί στον αρφό μου, εκάμασιν κλέφτικο που μου αρέσκει τζαι εκαλέσαν με, μετά που ήρτα σπίτι ήρτεν ο Χαράλαμπος να σάσει την τηλεόραση τζαι ήπιαμε τζαι καφέ, ούλλοι ανήσυχοι με τούτη τη κατάσταση." </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Που τότε που εμετανάστευσα εσταμάτησα να θκιαβάζω κυπριακά νέα. Οι φίλοι μου που Κύπρο στέλνουν μου τι γίνεται τζαι καμιά φορά θκιαβάζω κανένα άρθρο αλλά γενικά εν ασχολούμε, για θκυο λόγους. Πρώτον, εν ζω τζιαμέ τζαι εν μου ππέφτει λόος, τζαι δεύτερον, φκαίννει η πίεση μου τζαι είμαστε τζαι σε μιαν ηλικία. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Έκαμα τη βλακεία να θκιαβάσω <a href="https://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/1176579/afto-einai-to-diataga-toy-yp-ygias-ga-to-neo-lockdown">τούτο</a> τωρά να δω τι γίνεται τζαι μια ειδικά παράγραφος ετάραξε μου τα νεύρα μου, η 7. Επειδή δείχνει ολοκάθαρα την Κυπριακή νοοτροπία του να κάμουμε κάτι που χρειάζεται για το γενικότερο καλό, αλλά χωρίς να κακοκαρδίσουμε τους φίλους μας, χωρίς να κόψουμε που τους θρήσκους την καύλα που τους προσφέρει το πάσχα. Ο νόμος ισχύει για τα θέατρα, τα σινεμά, τα εστιατόρια, τα καφέ, τα μπαρ, τα μουσεία (καλά, εδώ γελάμε, ποια;!) τζαι καλά κάμνει αλλά η εκκλησία εν άλλο, κάτι σπέσιαλ, εν κολλάς μες την εκκλησία, πιτούν σου αντισηπτικό με το θυμιατό. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Δηλαδή είναι που είναι ο κόσμος όπως είναι (τα πουπάνω εν αληθινές ατάκες που άκουσα με τα ταλαίπωρα μου αυτάκια), έσιετε τζαι τη κυβέρνηση να σας αποτελειώσει. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-5743869618579970942021-03-11T14:05:00.000+02:002021-03-11T14:05:10.903+02:00Λαβ<div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Μόλις ετέλειωσα μια σειρά του Νέτφλιξ που λέγεται Love. Εν η ιστορία μιας αλκοολικής γυναίκας τζαι ενός άντρα με πρόβλημα διαχείρισης θυμού. Για τρεις σεζόν βλέπουμε τον αγώνα της Μίκκι να μεν ξαναππέσει στο ποτό τζαι στα ναρκωτικά. Τζαι σε είκοσι δευτερόλεπτα βλέπουμε τον Γκαςς να παραδέχεται ότι έσιει θέμα με τον θυμό τζαι μετά ξεχάννουμε
το. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Η σειρά γενικά άρεσεν μου, η Μίκκι εν τέλεια, τζαι η συγκάτοικος της ακόμα πιο τέλεια. Αλλά όποτε εμφανίζονταν οι μπόιφρεντς τους στην οθόνη, έθελα να σπάσω τη τηλεόραση. Με κάθε πάσσιφ αγκρέσσιφ χέειιιιι του Γκας εταράσσαν τα νεύρα μου, τζαι κάθε φορά που ο Ράντι εμφανιζόταν στην οθόνη, εφαντάζουμουν τρόπους να εξαφανιστεί, μια σκηνή σε μια πισίνα ανέβασε μου πολλά τες ελπίδες μου. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ένας που τους λόγους που αντιπάθησα τόσο τον Γκαςς, ήταν το όνομα του, το πάσσιφ αγγρέσιβνες του, η φάτσα του, η μούτη του, η ηλίθια επιμονή του να προσεγγίζει σκηνοθέτες, το πόσο άχρηστος ήταν σαν δάσκαλος, το ότι μου εθύμιζε τον Παύλο. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ο Παύλος εν μου έδειξε ποττέ σε δύο χρόνια ότι είσιεν πρόβλημα διαχείρισης θυμού, αλλά πολλές φορές εσχολίασα του ότι δεν είναι δυνατόν να εν τόσο ήρεμος συνέχεια, κάπως πρέπει να αντιδρά άμα τον εκνευρίζει κάτι. Σε κάποια φάση άρκεψα να φοούμαι να ανοίξω το ψυγείο του, ενόμιζα ότι εν να δω καμιά κομμένη κκελλέ έτοιμη για σούπα. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ποττέ εν λαλεί τι τον ενοχλεί, εν οκ με ούλλα, να κάμουμε ότι θέλω εγώ, να πάμε όπου θέλω, να φάμε ότι θέλω. Δεν είναι δυνατόν ένα πλάσμα να εν τόσο καλόβολο, σίουρα καταπιέζεται. Όσες φορές επροσπάθησα να το συζητήσω, είχα τον να λαλεί ότι αλήθκεια, εν έσιει γνώμη, εν τον πειράζει, πραγματικά. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Τούτο εν σιειρόττερο τότε, αν δεν τον κόφτει, σημαίνει ότι εν τον κόφτει να περάσει καλά, εν τον κόφτει να κάμνει τζείνα που του αρέσκουν μαζί μου, προτιμά να καταπιέζεται τζαι μετά να κάμνει τζείνα που τον ευχαριστούν μόνος του. Επειδή "εν θέλει να με πληγώσει". </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Εμαθαίναμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου τζαι σε κάποια φάση έκαμνα ένα λάθος, αντί να λαλώ "είμαι καλά" ελάλουν "θα ήμουν καλά". Αντί να μου το πει, άφηκεν με λλίες μέρες να το λαλώ λάθος, τζαι μετά άρκεψε αντί "είμαι καλά", να μου λαλεί στα ελληνικά "είμαι καλός". Εδιόρθωσα τον, τζαι άρπαξε την ευκαιρία να μου πει, μπάι δε γουέι, τζι εσύ λάθος λαλείς το. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Τζαι τι θα επάθαινα άνθρωπε μου αν με εδιόρθωνες; Αφού μαθαίνω τη γλώσσα, εν να κάμνω λάθη, ίντα σε έχω δαμέ νάτιφ σπίκκερ αν δεν θα με διορθώνεις; </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Στη σειρά, τζαι ελπίζω να μεν είναι σπόιλερ, η Μίκκι μόλις βλέπει ότι ο Γκαςς εν πιο σαλταρισμένος που την ίδια, τζαι ο Γκαςς μόλις βλέπει ότι η Μίκκι ακόμα τζαι νηφάλια ανέχεται τον, παντρεύκουνται. Στην πραγματικότητα, εγώ τζαι ο Παύλος εχωρίσαμε. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-30792125692862159692020-12-23T15:31:00.001+02:002020-12-23T15:36:35.990+02:00Τα ταξίδια μου το 2020<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><p><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Για να παραφράσω Παυλίδη, το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει, δεν ήταν πάνω στη σπασμένη πολυθρόνα, αλλά έτσι όπως είναι η χρονιά τούτη, εταξίδεψα πολλά πας τον καναπέ μου με βιβλία. Ακολουθεί μια μικρή επιλογή που δεν είναι κριτική των βιβλίων, απλά οι σκέψεις μου μετά που τα διάβασα. </span></span></p><p><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p></div><p><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p></div><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ιαπωνία, <a href="https://www.goodreads.com/book/show/40961230-the-travelling-cat-chronicles">The Travelling Cat Chronicles</a> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Το βιβλίο που με έκαμε να αγαπήσω με ένα διαφορετικό τρόπο τους κάττους. Αρέσκουν μου οι κάττοι, απλά όι όπως τους σκύλους. Οι σκύλοι καταλαβαίνουν με τζαι καταλαβαίνω τους. Οι κάττοι εν ένα μυστήριο που μου αρέσκει να περνώ χρόνο μαζί τους αλλά σε μια κάποια απόσταση. Με τούτο το βιβλίο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου μιλά μας ο γάτος Νάνα, έκαμε με να γελώ, να κλαίω τζαι να αποκτήσω μιαν βαθκιάν αγάπη για τους κάττους. Τζαι την Ιαπωνία. Αν επιβιώσω της πανδημίας, θα εν το επόμενο ταξίδι. </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ρωσία, <a href="https://www.goodreads.com/book/show/117833.The_Master_and_Margarita">The Master and Margarita</a></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ήταν το περσινό Χριστουγεννιάτικο δώρο που τον Παύλο, τζαι εν του είχα πει ότι το είχα ξαναξεκινήσει πριν χρόνια αλλά εφοΐτσιασεν με τόσο πολλά που το άφησα που τες πρώτες σελίδες. Τόσα χρόνια μετά, ακόμα βρίσκω το φοϊτσιάρικο τζαι ο μόνος τρόπος που ήβρα για να το διαβάσω ήταν το καλοτζαίρι με το φως της μέρας, κατά προτίμηση στο καφέ κάτω που το σπίτι μου, περιτριγυρισμένη με πολλή κόσμο (σε απόσταση). Τζαι ήβρα το καταπληκτικό, πολλά αστείο τζαι εδιάβαζα με ζήλια την σκηνή που η Μαργαρίτα σαν μάγισσα διαλύει το διαμέρισμα ενός βιβλιοκριτικού. Η Μόσχα εν στη λίστα μου πολλά χρόνια. Αν επιβιώσω της πανδημίας, θα εν το επόμενο ταξίδι. </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Αγγλία, <a href="https://www.goodreads.com/book/show/52578297-the-midnight-library">The Midnight Library</a>, <a href="https://www.goodreads.com/book/show/42086795-machines-like-me">Machines Like Me</a> & <a href="https://www.goodreads.com/book/show/41081373-girl-woman-other">Girl, Woman, Other</a> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Το πρώτο έπιασα το επειδή μου αρέσκουν τέθκειες “τι θα γινόταν αν…” ιστορίες. Είχα διαβάσει ένα άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα τζαι είχα το έβρει απλοϊκό αλλά σε περίοδο πανδημίας, τζαι μετά τη Μόσχα, τζαι με την υπόθεση του τούτου να εν τόσο ελκυστική, αγόρασα το μόλις εφκήκε τζαι εθκιάβασα το σε πέντε μέρες. Εν τούτο το είδος βιβλίου, ευκολοδιάβαστο αλλά στο τέλος άφησε με με μιαν αίσθηση ότι έχασα πέντε μέρες που τη ζωή μου. Αν κάμω απόπειρα αυτοκτονίας τζαι φτάσω σε μια βιβλιοθήκη σαν ανταμοιβή, θα διαλέξω να μεν το διαβάσω. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Το δεύτερο έπιασα το επειδή ενόμιζα εν να διαβάσω το καινούργιο Atonement, που εν ήταν. Έσιει κάποια καλά στοιχεία, όπως το παράλληλο σύμπαν τζαι το ρομπότ, αλλά στο τέλος της ημέρας η ιστορία εν μια απλή ιστορία ενός λούζερ (ή μήπως δύο;) που ερωτεύκεται τζαι βλέπει το φως. Άρεσεν μου το τέλος πάντως, το να σε κατσαδιάζει ο Alan Turing μετά που με έκαμες να σε αντιπαθήσω για 306 σελίδες, ήταν απολαυστικό. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Το Girl, Woman, Other άρεσεν μου πολλά. Ιστορίες γυναικών που αλληλεπιδρούν, μπλέκεται η μια με την άλλη, μπαίνεις μες το μυαλό τους τζαι ακολουθείς τες, εν κάπου δαμέ. Εθκιάβασα το το καλοκαίρι τζαι εν ακόμα μαζί μου, η Άμμα, η Κάρολ, η Μπούμι, η Πηνελόπη, η Χάτι τζαι η Γκρέης, ούλλες. </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ιρλανδία, <a href="https://www.goodreads.com/book/show/41057294-normal-people">Normal People</a></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Βρήκα εντελώς αχρείαστο το πήαιννε έλα με τες ημερομηνίες, αφού μας λέει ότι βρίσκονται πχ τον Νιόβρη, το επόμενο κεφάλαιο εν τον Μάρτη αλλά με flashback στα Χριστούγεννα. Εν το έπιασα, γιατί; Δεν μου άρεσε επίσης επειδή μπορούσα να ταυτιστώ λλίο υπερβολικά με την Μαριάν νομίζω. </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Ηνωμένες Πολιτείες, <a href="https://www.goodreads.com/book/show/216363.The_Man_in_the_High_Castle">The Man in the High Castle</a> & <a href="https://www.goodreads.com/book/show/38348476-calypso">Calypso</a> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Το πρώτο στην αρκή τζαι μέχρι σχεδόν το τέλος, άρεσεν μου πολλά. Μετά εχάθηκα, τζαι έπρεπε να διαβάσω κριτικές τζαι αναλύσεις για να καταλάβω τι έγινε. Ήταν στη λίστα μου για διάβασμα πολλά χρόνια οπότε εν το μετάνοιωσα που το διάβασα. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Το δεύτερο, εν το καινούργιο βιβλίο του David Sedaris του οποίου είμαι φαν, έχω διαβάσει τα παραπάνω βιβλία του. Τούτο τωρά εν λλίο πιο σκοτεινό που άλλα, μιλά πολλά για την αυτοκτονία της αδελφής του τζαι την θνητότητα γενικά. Εν ξέρω αν θα το χρησιμοποιήσω όπως τα προηγούμενα (να διαβάζω ένα διήγημα πότε πότε για να μου φτιάχνει το κέφι) αλλά σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω. </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Νέα Υόρκη, <a href="https://www.goodreads.com/book/show/17333223-the-goldfinch">The Goldfinch</a> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Αγόρασα το μια μέρα πριν το προτελευταίο lockdown πρώτον λόγω του ότι το βλέπω συνέχεια μπροστά μου στο βιβλιοπωλείο τζαι δεύτερον λόγω όγκου: θα κρατήσει αρκετές μέρες. Έχω την πειθαρχία να το διαβάζω μόνο τη νύχτα πριν τζοιμηθώ τζαι αποδείχτηκε πολλά καλή επιλογή. Έσιει σασπένς, ενδιαφέροντες χαρακτήρες τζαι μπορώ να ταυτιστώ λλίο υπερβολικά με το πόσο χαμένος εν ο ήρωας. Είμαι στη μέση περίπου τζαι αφήνω το κάθε λλίες σελίδες για να αγναντέψω το ταβάνι: μόλις τελειώσει τούτο ούλλο, τζαι αν επιβιώσω της πανδημίας, θα πάω στη Νέα Υόρκη για ένα χρόνο. </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-778589349308392072020-10-31T15:55:00.000+02:002020-10-31T15:55:14.501+02:00Κυπριακά <div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Είμαι Κύπρο για διακοπές τζαι η αναλαμπή για τούτο το ποστ ήρτεν μου προχτές μετά που εσυναντήθηκα με φίλη αγαπημένη στη Λευκωσία. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Εχαρατζίστηκα να φκω της πόλης τζαι εβρέθηκα μέσα σε κάτι δάση στο Γέρι όπου έκαμα μιαν απίστευτα παράνομη επαναστροφή, μετά έστριψα λάθος που ένα διχάλι τζαι αντί να φκω πας το χάι γουέι για Λεμεσό, επήεννα επήεννα χαζίρι να πάω Τζερύνεια να έβρω έξοδο να στραφώ. Εν έσιει σημμασία σε πόσες χώρες εταξίδεψα, στη Λευκωσία πάντα θα χάνομαι. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Μόλις ήβρα τον δρόμο που αναγνώρισα ότι ήταν ο σωστός τζαι έξερα πού ήμουν τζαι πού επήεννα, αναφώνησα αλληλούια, έβαλα ράδιο τζαι άρκεψα να τραγουδώ παρέα με μουσική που είχα να ακούσω χρόνια. Εσκέφτουμουν ό,τι εν πολλά σπάνιο τούτο, να είμαι τέλλια μόνη μου μες τες σκοτεινιές στη μέση του πουθενά, τζαι ας μεν φοηθώ, ας το απολαύσω. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Μόλις εκόντεψα της Λεμεσού τζαι άρκεψα να χαλαρώνω τραγουδώντας με πάθος Αλκίνοο, επετάχτηκε μπροστά μου ένας κάττος. Επάτησα τα στόπερ τζαι μετά εκοίταξα να δω πόσο πίσω ήταν το που πίσω αυτοκίνητο (ήσουν μακριά, αλλά όσο βρισίδι τζαι να μου έδωσες, αξίζει μου). Ο κάττος επήε πανικοβλημένος ως τη μέση του δρόμου, άλλαξε γνώμη τζαι εστράφηκε ξανά βουρητός που ποτζεί που ήρτε, εγλύτωσεν την. Εγώ χαζίρι να μείνω στον τόπο που τον φόο μου. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Επήα σπίτι τζαι την ώρα που έκαμνα την βραδινή μου περιποίηση, κρεμούες για τες ρυτίδες, εκατάλαβα γιατί εν μου αρέσκει η Κύπρος. Υπενθυμίζει μου συνέχεια την θνητότητα μου (μας). </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Η οφκιερκά, η σκοτεινιασούρα, η απόλυτη μοναξιά του να οδηγείς στη Κακορατζιά μες τη μαύρη νύχτα μόνη σου, ο πολλής ελεύθερος χρόνος, οι συγγενείς με θέματα σμολ τολκ θανατικά τζαι τραγωδίες, αναμνήσεις που μιαν περασμένη ζωή που την οποία ακόμα έχω τραύματα, η αίσθηση όποτε έρκουμαι Κύπρο ότι τελικά αλώπως επέλλανα τζαι εν τζαι ζω στο εξωτερικό, εν σε κανένα ίδρυμα που με έχουν κλεισμένη τζαι φκάλλουν με κάθε λλίους μήνες έξω. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Εν τζαι σημαίνει ότι εν έχω τα ψυχολογικά μου στη μικρή μας πόλη, απλά εν έχω τον χρόνο να τα θυμούμαι τζαι να τα επεξεργάζομαι. Ο χρόνος μοιάζει διαφορετικός τζει κάτω, τα ατελείωτα απογεύματα στη βεράντα με φραπέ εν κάτι που περνά σε μιαν ώρα, όι δέκα κυπριακές.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;">Σημείωση: έγραψα τούτο το ποστ τη τελευταία φορά που ήμουν Κύπρο πριν από ένα χρόνο αλλά εν έβρισκα πώς να το κλείσω. Τωρά που με επιάσαν οι νοικοτζυροσύνες μου τζαι καθαρίζω τα ντραφτς μου, αποφάσισα πως ήρτεν η ώρα του. Με το νέο λόκντάουν τζαι τον πολλή ελεύθερο χρόνο, ο χρόνος ακόμα εν έφτασε να εν τόσο βαρύς όσο στη Κύπρο. Ελπίζω να μεν γινεί, για να μεν στραφούν τζαι τα ψυχολογικά. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-74905809352099039012020-09-16T17:31:00.000+03:002020-09-16T17:31:44.310+03:00Ch ch ch changes<p style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;">Πριν από έξι εφτομάες, ο μάνατζερ μου είπεν μου ότι ανάδοξεν του να γινεί διευθυντής του τμήματος μας, ο μάνατζερ του που ήταν τζαι συγκάτοικος του στο πανεπιστήμιο εδέχτηκε, τζαι σαν αποτέλεσμα θα διαλύσει τζαι θα ξαναχτίσει την ομάδα με καινούργιους υπαλλήλους οπότε ευχαριστώ για τη συνεργασία, έσιεις δύο μήνες notice period, εν να σου στείλει μέηλ το έητζ αρ με τες λεπτομέρειες. </span></span></span></p><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;">Μιλώ με τον μοναδικό συνάδελφο που εν στην ίδια χώρα με μένα τζαι είσιεν κάπως διαφορετική αντιμετώπιση, επίσημο μέηλ που τον μάνατζερ με απόλυση τζαι προτροπή αν έθελε να στείλει βιογραφικό για μια πιο τζούνιορ θέση. Εσκέφτετουν το τζαι τελικά έκαμε το, αλλά εν τον ενημερώσαν ούτε αν την έπιασε ούτε αν δεν την έπιασε, φεύκει σε δύο βδομάδες. </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;">Ένα περίεργο πράμα έγινε την ημέρα που έμαθα ότι απολύομαι, εζωντάνεψα. Που τζιαμέ που επερνούσα τη κάθε μέρα δουλεύκοντας με το ζόρι τζαι χωρίς καμιά όρεξη (εν έχω ούτε πολλή δουλειά τους τελευταίους μήνες, εκράταν την ο μάνατζερ για να του κάτσει το διευθυντιλλίκκι), ξαφνικά ήβρα δέκα πράματα πάνω στα οποία ενθουσιάζομαι να δουλέψω σαν side project, εδούλεψα ήδη πάνω σε κάποια, αγόρασα βιβλία τζαι παρακολουθώ τουτόριαλς για ένα πράμα που εν απλή γαμημένη κοινή λογική αλλά έγινε μεγάλη μπίζνα τα τελευταία χρόνια. </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;">Οπότε, περιμένοντας το μέηλ που το έητζ αρ τζαι χωρίς καμιά δουλειά που τη δουλειά, επέρασα τες τελευταίες εφτομάδες δουλεύκοντας εντατικά πάνω σε πράματα που με ενδιαφέρουν ως τη περασμένη Παρασκευή που μου εμπήκε η ιδέα ότι μπορεί τούτος να περιμένει που το έητζ αρ τζαι το έητζ αρ που τούτον να μου στείλουν μέηλ τζαι αλώπως είμαι ήδη απολυμένη τζαι δεν το ξέρω. Έτσι έστειλα του μέηλ τζαι η απάντηση του εξανάστειλε με στην αδράνεια τζαι τη βαρεμάρα με την οποία δουλεύκω με το ζόρι.</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;">Παρεξήγησις λαλεί. Έτσι ενόμιζα τότε λαλεί, ακόμα εν είναι ξεκάθαρα τα πράματα λαλεί, αν τζαι όταν κινδυνεύσει η θέση σου θα σου στείλει μέηλ το έητζ αρ, τίποτε εν είναι σίγουρο ακόμα λαλεί, έσιει κάποιες δουλειές που μπορείς να αναλάβεις λαλεί, έλα την τούτη τη δουλειά λαλεί, τζαι έδωκεν μου ένα βαρετό πρότζεκτ που απλά πρέπει να αλλάξω τα στοιχεία πάνω σε τελειωμένη δουλειά δική του. Εν δουλειά διώρου, τζαι έσιει που τη Δευτέρα που κάθομαι τζαι χάσκω χωρίς να το κάμνω ούτε τζείνο, ούτε δικά μου πρότζεκτς.</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;">Έτο ίνταλις η εργασία σκοτώνει τα κίνητρα, τη δημιουργικότητα τζαι τον ενθουσιασμό των εργαζομένων, εξύπνησεν ο Μαρξ μέσα μου τωρά. Η θέση ακόμα εν ανοικτή ονλάιν οπότε φυσικά εν θέλει να με απολύσει πριν έβρει αντικαταστάτρια, μπας τζαι χρειαστεί να κάμει καμιά βαρετή δουλειά ο ίδιος. Απορώ τι θα κάμει τελικά αν δεν μπορέσει να με απολύσει τωρά κοντά. Αποφεύγει με τζαι μένα τζαι τον συνάδελφο, έχουμε να του μιλήσουμε που την ημέρα που (ενόμιζε ότι) μας απόλυσε. Εν να ξεκινήσει να μου μιλά πάλε; </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;">Πάω να τελείωσω τη χαζοδουλειά που μου έδωκε μπας τζαι έβρω την όρεξη να δουλέψω πας τα δικά μου! </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-18718938079138569192020-06-22T16:57:00.000+03:002020-06-22T16:57:06.053+03:00Στο γκολφ <div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Εχτές έπιασα για δεύτερη φορά που τον Μάρτη το τρένο τζαι επήα εκδρομή. Όταν λέω εκδρομή σε περίοδο πανδημίας τζαι lockdown, εννοώ ότι επήα με τον Παύλο στο τέρμα μιας γραμμής του μετρό σε μιαν εξοχή τζαι ακολουθούσαμε έναν χάρτη με μονοπάτια σε ένα δάσος. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Η αρκή του μονοπαθκιού ήταν μέσα που γειτονιές, μετά εβλέπαμε μιαν απλωσιά πράσινη αλλά εν εβρίσκαμε την είσοδο της. Επερπατούσαμε κάμποση ώρα δίπλα στον δρόμο κατά μήκος της απλωσιάς τζαι μόλις ήβραμε μια τρύπα στον φράχτη ανάμεσα σε δέντρα τζαι θάμνους, εμπήκαμε μέσα. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Τζείνη τη στιγμή εκαταλάβαμε ότι τζείνο που ενομίσαμε ήταν οικογένειες με καρροτσούθκια με μωρά, ήταν μεσήλικες με μπαστούνια του γκολφ. Είχαμε μπει παράνομα μέσα σε ένα γήπεδο του γκολφ. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Εφκήκαμε άρον άρον που τη τρύπα που εμπήκαμε τζαι εσυνεχίσαμε. Ο στατικός μας χάρτης ελάλεν ότι έσιει είσοδο στο δάσος λλίο πιο πάνω. Σε κάποια φάση ήβραμεν έναν δρόμο στενό, ειδυλλιακό με δέντρα ψηλά που ενωνούνταν οι κορυφές τους, τζαι ήμασταν σίουροι ότι ήταν η είσοδος στο δάσος. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Που τες θκυο πλευρές ήταν ακόμα το γήπεδο του γκολφ αλλά εξέραμε ότι το δάσος ήταν τζιαμέ, κάπου. Μόλις ο δρόμος έφτασε σε ένα τέρμα, εγώ ενόμισα ότι η είσοδος που εβλέπαμε μπροστά μας ήταν η έξοδος του γκολφ τζαι ότι θα εβρίσκαμε το δάσος. Τελικά ήταν η είσοδος ενός πολλά μεγάλου σπιθκιού. Παραβίαση προσωπικής περιουσίας για δεύτερη φορά μέσα σε μισή ώρα. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Επήαμε να φύουμε τζαι εκαρτζιλατιστήκαμε με θκυο ζευγάρια με τα καρροτσούθκια τους να πηαίνουν που το ένα γήπεδο στο άλλο. Ερωτήσαμε τους πόθθεν να πάμε στο μονοπάτι που εθέλαμε. Είπαν μας να μπούμε μες το γήπεδο, να προσέχουμε να μεν μας έβρει καμιά μάππα του γκολφ στο δόξα πατρί τζαι να έβρουμε το καφέ, η είσοδος του δάσους θα ήταν απέναντι. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Με το που ακούσαμε καφέ, εξεχάσαμε τζαι πανδημία τζαι lockdown, εγώ έθελα καπουτσίνο τζαι ο Παύλος τουαλέτα. Εδιασχίσαμε άκρη άκρη ένα μέρος του γηπέδου ως το καφέ τζαι τζιαμέ είδαμε το πιο ενοχλητικό είδος ανθρώπου: λευκούς μεσήλικες άντρες με πολλά λεφτά τζαι την ανάλογη συμπεριφορά, να πίνουν μπύρες. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Η υπάλληλος είπεν μας ότι το καφέ ήταν μόνο για τους γκόλφερς, τζαι ερωτήσαμε την πού ήταν το δάσος. Θα ενόμιζες ότι ένα δάσος όσο να 'ναι φαίνεται, αλλά το συγκεκριμένο έμοιαζε να εν περικυκλωμένο που γήπεδα του γκολφ. Εξήγησεν μας τζαι μετά ερώτησεν μας αν εθέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τη τουαλέτα. Το πρόσωπο του Παύλου εφωτίστηκε, χαζίρι να την αγκαλιάσει. Εγώ ήμουν σε άγριες διαθέσεις τζαι ήμουν έτοιμη να απαντήσω πως εν εθέλαμε τίποτε που τζείνους. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Όταν όμως ο Παύλος άρχισε να την ευχαριστά τζαι να την ακολουθεί μέσα, άφησα στην άκρη την υπερηφάνεια τζαι το μίσος προς τους γκόλφερς τζαι επήα τζαι εκατούρησα σε μια τουαλέτα που δεν ήταν η τουαλέτα μου, για πρώτη φορά που τον Μάρτη. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Μετά ευχαριστήσαμε τη κυρία που μας εβοήθησε, εδιασχίσαμε τον δρόμο μέσα σε ακόμα ένα γήπεδο του γκολφ, επροσέχαμε που τες μάππες να μεν μας έβρουν στο δόξα πατρί τζαι ήβραμεν επιτέλους το μονοπάτι μέσα στο δάσος. Μιάμιση ώρα μετά που εξεκινήσαμε τη διαδρομή. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;">Ο Παύλος ήταν τσαντισμένος για ώρα με τον χάρτη. Ήβρε τα κέφια του μόνο άμα αρκέψαμε να κάμνουμε λίστες με ταινίες στες οποίες ο κακός κάμνει διαβολικά σενάρια να καταστρέψει τους αντιπάλους του, τον κόσμο, το σύμπαν, σε ένα γήπεδο του γκολφ. Τζαι ήμασταν σίγουροι ότι η υπάλληλος άφηκεν μας να κατουρήσουμε για να εξιλεωθεί που δουλεύκει τζιαμέ. </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-72178955009250056332020-04-14T18:20:00.000+03:002020-04-14T18:20:43.357+03:00Η αποκάλυψη τζαι οι αποκαλύψεις <div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τούτη ούλλη η κατάσταση, έφκαλε τον αληθινό εαυτό πολλών που τους κοντινούς μου. Πολλοί εκκπλήσσουν με, κάποιοι καθόλου, τζαι κάποιους απλά περιμένω να δω πότε εν να σαλτάρουν, να σκοτώσουν ούλλη τους την οικογένεια τζαι να αυτοκτονήσουν. Η φιλενάδα που ζει απομονωμένη πας τα βουνά περιμένοντας τη δευτέρα παρουσία, εν μια δυνατή υποψήφια. Περιμένοντας, ποστάρει ότι θρησκευτική μαλακία δει ονλάιν μπας τζαι εξασφαλίσει μια θέση στον παράδεισο. Ανησυχώ. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η συγκάτοικος μου δεν έφκαλε τες πυτζάμες τζαι τη ρόπα τον τελευταίο μήνα. Λαλεί μου ότι που τότε που εξεκίνησε ο εγκλεισμός έσιει κάθε μέρα πονοτζέφαλο. Θέλω να της πω ότι αν έφκαινε λλίο έξω μάλλον θα της επαίρναν, το θέμα εν ξέρω τι εν να εκουβάλαν πίσω σπίτι, έτσι εν της λαλώ τίποτε. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μια φίλη που ζει μόνη της άρκεψε να κάμνει κουβέντες με το google, ρωτά ότι της αναδόξει τζαι χαριεντίζεται με τα αποτελέσματα. Μια άλλη που ζει με τον φίλο της σε στούντιο σκέφτεται να τον χωρίσει. Θα έγραφα ότι ο Maurice εν σε πανικό αλλά εν να μου θυμώσει, ο Maurice δεν είναι απαισιόδοξος, απλά ένας καλά ενημερωμένος αισιόδοξος. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Παύλος κάθε βδομάδα παθαίνει τζαι άλλο ψυχοσωματικό. Ολόκληρη τη περασμένη βδομάδα ήταν σίγουρος ότι το είσιε τζαι ερώταν με δύο φορές την ημέρα αν είμαι καλά. Τη προηγούμενη βδομάδα ανέπτυξε συμπτώματα αγοραφοβίας. Ο Αγοραφοβικός τζαι η Υποχόνδρια, το τέλειο ζευγάρι είπα του. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η κολλητή καλά το πάει, παραδόξως όπως τζαι εγώ. Φαντάζομαι ότι έτσι αργόστροφες που είμαστε τζαι οι θκυο, εν να μας έρτει η φρίκη την ίδια ώρα σε κανένα μήνα. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έριξα το στο τρέξιμο, με ένα που τα αππς που εκατέβασα σαν personal trainer. Προχτές είχα τη φωνή που το αππ μες τα αυτιά μου να μου λαλεί ότι θα τα καταφέρω, ότι τα πάω περίφημα, ότι εν πρέπει να σταματήσω να βουρώ όσο κουρασμένη τζαι αν είμαι, γιου κκαν ντου ιτ. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τζαι εκουτσούφλισα, έππεσα σε σλόου μόσιον τζαι έχταρα το πιγούνι μου, το γόνατο μου τζαι τα σιέρκα μου, θεαματική βουτιά. Έμεινα κάτω να καταλάβω τι έγινε τζαι αν έσπασα τίποτε τζαι τότε ένας τύπος που το απέναντι πεζοδρόμιο ανησύχησε τζαι ήρτε να δει αν είμαι καλά. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εν μέσω πανδημίας που μας λαλούν που παντού να έχουμε δύο μέτρα απόσταση μεταξύ μας, ο τύπος ήρτε δίπλα μου τζαι έδωσε μου το σιέρι του να σηκωθώ. Έμεινα τζαι εθώρουν το επειδή εσκέφτουμουν τι εν το πιο ευγενικό να κάμω; Να τον αγνοήσω ακολουθώντας τη κοινή λογική των ημερών, ή να το πιάσω ακολουθώντας την ιπποτική λογική κάτι αιώνων; </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-43452889994235894142020-03-31T13:09:00.000+03:002020-03-31T13:09:36.285+03:00Bullet points<br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Επιάσαμε τη τρίτη βδομάδα απομόνωσης τζαι το ηθικό άρκεψε να ππέφτει</span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><br /><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εκατέβασα αππς πας το κινητό</span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><br /><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ένα για ασκήσεις γυμναστικής στο σπίτι που τελικά εν κάμνω </span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><br /><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ένα για τρέξιμο, έξω που το σπίτι, πάω πάνω κάτω ούλλους τους κάθετους δρόμους της γειτονιάς </span></span><br />
<br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ένα για μουσική να μου κρατά παρέα στο τρέξιμο</span></span> </span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><br /><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ένα για γιόγκα, έρκουμαι μισοπεθαμένη που το τρέξιμο τζαι χαλαρώνω </span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span></span><br /><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ένα για ξένες γλώσσες, μαθαίνω ιταλικά τζαι φαίνονται μου τόσο εύκολα που αλώπως είμαι διάνοια τελικά</span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><br /><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ένα για CBT, πέρκι περιορίσω λλίο τα ψυχολογικά</span></span><br />
<br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Με τη συγκάτοικο αποφασίσαμε ότι η ψυχική υγεία εν πιο σημαντική που τη σωματική</span></span><br />
<br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τζαι ότι εν να καλέσουμε εγώ τον Παύλο τζαι τζείνη τον γυμναστή της να έρτουν να μείνουν μαζί μας</span></span></span></span><br />
<br />
<span style="color: #444444;"></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ένας γυμναστής εν πάντα χρήσιμος </span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><br /><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Παύλος πόσο χρήσιμος θα αποδειχτεί εν να δείξει, προς το παρόν πολεμά στα χαρακώματα του Τουίτερ </span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><br /><span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εν θα του το πω αλλά ο άλλος πολεμά που απέναντι</span></span><br />
<br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εν να γινεί σφαγή </span></span><br />
<br />
Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-84348619890730050662020-03-24T16:51:00.000+02:002020-03-24T16:51:36.761+02:00Στην απομόνωση, μέρα 8 <div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έσιει μόνο μια βδομάδα που εν πάω στο γραφείο τζαι ήδη εξέχασα ποια είμαι τζαι τι κάμνω σε σχέση με τη δουλειά. Όι πως εν δουλεύκω, δουλεύκουμεν ούλλοι που σπίτι, τωρά πόση δουλειά υπάρχει τζαι πόση φκαίνει, εν άλλη ιστορία. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εν νομίζω να μας καρτερά κανένας να είμαστε σούπερ παραγωγικοί με μια πανδημία πόξω. Περνά το οκτάωρο τζαι ενώ είμαι μπροστά στο κομπιούτερ, εν κάμνω τίποτε. Ούτε καν σόσιαλ μίντια ή ειδήσεις, έκατσα να δω ειδήσεις τη Παρασκευή τζαι μετά που εμάχουμουν να τζοιμηθώ έπιανε με σύγκρυο. Τζαι άτε να καταλάβεις αν τρέμεις που τον φόο σου ή αν σε έπιασε η πανδημία. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Για ένα υποχόνδριο άτομο που επέρασε μια γερή κρίση χελθ ανξιάεττι πριν λλία χρόνια, καλά κρατώ. Θυμάστε το ποστ με τες παντόφλες που εδίσταζα να πω του Παύλου να φορεί; Ε τωρά είδεν με σε φουλ επίθεση ενάντια στα μικρόβια τζαι εν νάκκον εν ξέρει πόθθεν του ήρτε, εν να του περάσει. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εχτές εφκήκα μια βόλτα στη γειτονιά τζαι σε κάποια φάση άκουα μια δυνατή φωνή να λαλεί ΜΠΟΑ - ΜΠΟΑ - ΜΠΟΑ, μετά παύση, μετά ξανά ΜΠΟΑ - ΜΠΟΑ - ΜΠΟΑ ώσπου τζαι είδα ένα τύπο να σέρνει τα βήματα του. Είδεν με τζαι τζείνος τζαι εσταμάτησε, εφοήθηκα λλίο αλλά μόλις έστριψα σε πιο κεντρικό δρόμο εξανάκουσα τον, ΜΠΟΑ - ΜΠΟΑ - ΜΠΟΑ με παύση τζαι ξανά που την αρκή, ασταμάτητα. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Νομίζω είδα πολλές ταινίες καταστροφής τζαι επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζονται στη μικρή μας πόλη τζαι είμαι ψιλοχεσμένη για το τι μπορεί να γίνει. Άσε που έκαμα τη βλακεία να δω το Shaun of the Dead τζαι έπαθα μια σύγχιση ότι εν ζόμπι όσοι κυκλοφορούν στους δρόμους. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πολλά αστείο πάντως, με <a href="https://www.youtube.com/watch?v=MeJzHSxRq40" target="_blank">ένα πλάνο που δουλεύκει ρολόι</a>. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-25532917899529987912020-03-19T21:09:00.000+02:002020-03-19T21:09:26.191+02:00Στην απομόνωση, μέρα 3 <div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εξυπνήσαμε το πρωί που σειρήνες, έμοιαζε να εν πυροσβεστική, αστυνομία τζαι ασθενοφόρα την ίδια στιγμή. Εν εδώσαμε πολλή σημμασία ως την ώρα που επήα στο σταθμό τζαι είδα τα ούλλα μαζεμένα τζιαμέ, κάποιος αυτοκτόνησε στες γραμμές του τρένου. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σκέφτουμαι ότι τούτη ούλλη η αβεβαιότητα τζαι ο τρόμος που μας ταΐζουν οι ειδήσεις, μπορεί να φτάσει στα άκρα πολλή κόσμο με κατάθλιψη. Επεράσαμε ούλλο το πρωί να ακυρώνουμε διακοπές τζαι ήμουν μαραζωμένη, ξαφνικά ένοιωθα πολλά κακομαθημένη. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μες το τρένο εθκιάβασα τα μέηλ που τη δουλειά, το HR να μας λαλεί να δουλεύκουμε κανονικά τες ώρες μας τζαι να στέλνουμε αναφορά στον μάνατζερ μας κάθε μέρα. Ίσως τούτο να εν καλό εσκέφτηκα, να με βάλει σε ένα πρόγραμμα που από μόνη μου εν το βλέπω να δουλεύκει. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όι πως έκαμα τίποτε ούλλη μέρα πάλε. Με κάποιο τρόπο που ούτε εγώ εκατάλαβα πάντως, όταν έστειλα το μέηλ το απόγευμα στον μάνατζερ μου, δείχνει με σούπερ μπίζι. Πάλε καλά. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ως τες 5 εσταμάτησα να δουλεύκω (έκλεισα το μέηλ τζαι τα ττιμς της δουλειάς δηλαδή) τζαι εσυνέχισα τη λίστα με ταινίες να δω στην απομόνωση. Εν να ξεκινήσω με το The Terminal, νομίζω ταιρκάζει με τες περιστάσεις. Ίσως μετά να δω τζαι το Castaway. Καμιά άλλη ταινία με τον Τομ Χανκς αποκλεισμένο κάπου; </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4934097622153755480.post-58100700884459801452020-03-18T19:13:00.000+02:002020-03-18T19:13:16.260+02:00Στην απομόνωση, μέρα 2 <div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σαν γνήσια Κυπραία, μόλις εν εκατάφερα να σηκωθώ που το κρεβάτι η ώρα 7.30, αποφάσισα να αλλάξω τες οδηγίες σύμφωνα με τζείνο που με βολεύκει τζαι εδήλωσα του εαυτού μου ότι θα σηκώνομαι η ώρα 8 που δαμέ τζαι δα. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τα υπόλοιπα πρωινά, εγίναν σύμφωνα με το πρόγραμμα, επήα τζαι μια βόλτα σε ούλλα τα σούπερμαρκετ, φαρμακεία τζαι μπακάλικα της ευρύτερης περιοχής σε αναζήτηση σαπουνιού τζαι μπετατίν - απέτυχα. Τουλάχιστον έμεινε μου η άσκηση. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ως τες 12 επείνασα τζαι άρκεψα να μαιρεύκω, πολλά περήφανη με τον εαυτό μου που εν έφαα τίποτε που το πρωί (τρεις ώρες νωρίτερα). Ώσπου να φάω, να μιλήσω λλίο με σώκλειστες φίλες τζαι να βάψω τα νύσια μου, εξύπνησε μια συνάδελφος τζαι έθελε κάτι. Εδώ ο κόσμος καίγεται τζαι τούτη εν η μοναδική που δουλεύκει που τα καλά ακόμα. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Την ώρα που εξεκίνησα να το κάμνω, επρόσεξα σαν επληκτρολογούσα ότι εν έβαψα καλά τα νύσια μου τζαι επροσπάθησα να τα σάσω. Εκατέληξα με μισά νύσια πιο σκούρα που τα άλλα μισά τζαι αναλογιζόμενη ότι άρκεψα να πελλανίσκω που τα τωρά, εξέβαψα τα. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μόλις εστράφηκα στο κομπιούτερ ήβρα πέντε μηνύματα που τη φιλενάδα, τα θκυο ήταν τα τραούθκια της Ρωσίας τζαι της Ισλανδίας στη Γιουροβίβιον, το ένα ήταν για να με ενημερώσει ότι η Γιουροβίζιον ακυρώθηκε, το ένα ήταν με κεφαλαία να μου λαλεί ότι θρηνεί τζαι το άλλο καμιά δεκαπενταριά κλαψιάρικα εμότικονς. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Την τελευταία φορά που ενδιαφέρθηκα για τη Γιουροβίζιον ήταν το 1989 οπότε είπα της να πάει να κλαφτεί στο Τουίτερ τζαι άρκεψα να ξαναβάφω τα νύσια μου ώσπου τζαι εθυμήθηκα ότι εν έκαμα τζείνο που έθελε η συνάδελφος. Σκατά. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κάπως έτσι αρκέφκει να ππέφτει ο πολιτισμός, αγνοείς τα δράματα των φίλων, εν κάμνεις τη δουλειά σου όσο πιο κανονικά γίνεται, λυσσιάς να φκεις έξω ενώ εν πρέπει. Τζαι ακόμα είμαστε στη μέρα δύο. Πάω στον Παύλο. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span></div>
</div>
Ουφ!http://www.blogger.com/profile/12273083433056345458noreply@blogger.com2