Τέσσερα

Καθόμαστε με τον Maurice στην αποβάθρα του μόλου και διαβάζει από το κινητό το προηγούμενο ποστ γκρινιάζοντας που αντί να αγναντεύει το πέλαγος διαβάζει την αποκαθήλωση του Δεληβοριά. Τελειώνοντας το, σχολιάζει ότι είναι πολύ καλό και με ρωτά γιατί δεν γράφω κάτι και να το εκδώσω. Δεν του δίνω σημασία αγναντεύοντας το πέλαγος και συνεχίζει λέγοντας πως θα μπορούσα να ξαναδώ τα ποστ από το μπλογκ και να τους δώσω μια συνοχή, οι μέρες μιας άνεργης στην πόλη ή κάτι τέτοιο και συνεχίζει να μονολογεί πως ίσως όμως θα θύμιζε πολύ το Sex and the city. Εκεί άρχισα να γελώ μιας και δεν έχουμε ούτε το sex και σίγουρα ούτε το city, και αν κάποιος με πλήρωνε με τη λέξη για να γράφω μαλακίες, αυτή τη στιγμή θα είχα λυμένο και το επαγγελματικό και το οικονομικό μου.

Η ιδέα να ξαναδώ τα ποστ μου άρεσε όμως και έπιασα να διαβάζω το μπλογκ από την αρχή. Νομίζω αυτή είναι μια φάση που την περνάμε όλοι κάποια στιγμή, άλλωστε σε δύο μέρες κλείνουν τέσσερα χρόνια από τότε που το έφτιαξα και ήθελα να δω πόσο άλλαξα –αν άλλαξα.

Όταν το ξεκίνησα δεν ήμουν πολύ καλά για διάφορους λόγους, αλλά αν δείτε τα ποστ από το καλοκαίρι του 2009 δεν θα το καταλάβετε γιατί αντί να γκρινιάζω και να κλαίγομαι όπως ήταν ο αρχικός μου σκοπός, τελικά με έσωσε το χιούμορ, το δικό μου της ψωνάρας και αυτών που διάβαζα και με διάβαζαν και άφηναν κόμμεντς. Η Ρίτσα, ο Ονειροπόλος, η Δωροθέα, και η Αχάπαρη στην αρχή, και πολλοί άλλοι μετά, ήταν η παρέα μου για κάποιους άσχημους έξω από το μπλογκ μήνες, και όσο προχωρούσα σήμερα διαβάζοντας τα ποστ ανακάλυπτα ότι οι περισσότεροι «γνωριζόμαστε» πολύ καιρό -αμπελοφιλοσοφώντας, πως περνούν τα χρόνια ρε γαμώτο!!

Το πρώτο προσωπικό ποστ, ήρθε πάνω από ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 2010 και νομίζω ήταν και το πρώτο χωρίς τελείες –γιατί άραγε; Έγραφα ήδη κάποια πιο προσωπικά πράγματα αλλά ήταν τόσο αφηρημένα που μάλλον μόνο εγώ τα καταλάβαινα, μέχρι εκείνη την συναυλία των Κατσιμιχαίων που μου θύμισε τον πρώτο μου φοιτητικό έρωτα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ήταν εκείνος ο πρώτος έρωτας, θυμάμαι πολύ έντονα τα συναισθήματα, τον ενθουσιασμό, τον πόνο και την άρνηση να τον ξεχάσω, αλλά εδώ και χρόνια έπαψα να πιστεύω πως ήμουν ερωτευμένη, μάλλον απολάμβανα μαζοχιστικά το δράμα που ζούσα –στη φαντασία μου.

Συνεχίζοντας το διάβασμα ανακαλύπτω ότι εγώ είμαι αυτή η Ουφ! και ότι τελικά δεν είναι τόσο προσωπικό όσο νόμιζα το μπλογκ. Ακόμα και αν αποφασίσω να το πω σε κάποιον, που το σκέφτομαι αλλά θέλω να καταλάβω πρώτα γιατί θέλω να το πω, ή να γνωρίσω άλλους μπλόγκερς που πάλι το σκέφτομαι, δεν ένιωσα την ανάγκη να αλλάξω ούτε μια φράση για να με κρύψω ή να με ωραιοποιήσω.

Αυτά.