Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Τρεις μονόλογοι

Ο Αρθούρος Ρεμπώ από τον Γιάννη Στάνκογλου
Αν μάθαινα τον Ρεμπώ στα είκοσι μου, θα έβλεπα διαφορετικά την παράσταση. Όχι πως δεν με επηρέασε και τώρα, που στο τσακ είμαι να τα παρατήσω όλα (ποια;) και να πάρω τους δρόμους (τους ποιους;). Όμως δεν σταματούσα να σκέφτομαι ότι ο Ρεμπώ ήταν ένας σαλταρισμένος έφηβος και ότι ο Στάνκογλου είναι πολύ ωραίος για να το παραβλέψεις βλέποντας την παράσταση. Επίπεδα κυνισμού: φυσιολογικά.

Ο Ιβάν και τα σκυλιά από τον Άρη Σερβετάλη
Μια από τις πιο δυνατές παραστάσεις που είδα ποτέ. Ο Ιβάν είναι τεσσάρων χρονών, το σκάει από το σπίτι του και βρίσκει καταφύγιο σε μια αγέλη με αδέσποτα σκυλιά. Δεν υπήρχε πλάσμα μετά το τέλος της παράστασης που να μην ήταν βουρκωμένο. Ακόμα και τώρα άμα το θυμηθώ, βουρκώνω.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου από τη Νένα Μεντή
Η ιστορία της στιχουργού που πουλούσε τα τραγούδια της για να χαρτοπαίζει. Θύμωσα με την ηρωοποίηση της αδυναμίας της, αλλά δεν κρατώ αυτό. Τα έγραψα και τότε.

2 σχόλια:

  1. Λοίπον, ότι σκεφτόμουν να κάμω σήμερα κριτική. Άρεσε μου αρκετά το 'Είμαι ένας άλλος'. Δεν ξαναείδα τον Στάνκογλου και πρέπει να ομολογήσω ότι με εντυπωσίασε, θετικά. Όσο για το 2ο μονόλογο. Άμαναμου, δώσμου Σερβετάλη και τι στο κόσμο. Απλά τον υπερ-λατρεύω τούντον ηθοποιό, τζιαι με εσυγκήνισε αφάνταστα. Απλά καταπληκτικός.
    Την Ευτυχία δυστυχώς δεν την είδα.
    Άτε πάω ποτζί στο δικό μου να γράψω τζιαι τίποτε της προκοπής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ουφφου ρε ουφ! θελω να θωρω θεατρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή