Πετραδάκι-πετραδάκι

People worry about kids playing with guns, or watching violent videos, that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands, literally thousands of songs about heartbreak, rejection, pain, misery and loss.

High Fidelity

Όταν ήμουν μικρή, στο αυτοκίνητο των γονιών μου θυμάμαι να έπαιζε μια κασέτα για χρόνια και χρόνια. Μπορεί βέβαια και να ήταν για πιο λίγο καιρό, εμένα όμως μου φαινόταν σαν αιωνιότητα. Κάθε σαββατοκύριακο, ολόκληρο ταξίδι να πάμε στη γιαγιά και η ίδια κασέτα να παίζει στο αυτοκίνητο...

Άνθρωπε δυστυχισμένε

πάρ’ το απόφαση καημένε

πως σε τούτη τη ζωή

λίγες θα 'ναι οι χαρές σου

πιο πολλές οι συμφορές σου

κι αλογάριαστοι καημοί.

Όπως καταλαβαίνετε, τσακίρ κέφι…

Το τελευταίο βράδυ μου

απόψε το περνάω

κι όσοι με πίκραναν πολύ

τώρα που φεύγω απ' τη ζωή

όλους τους συγχωρνάω

Όλο το βάρος του κόσμου στους εφτάχρονους ώμους μου…

Μείνε μαζί μου και μη μ' αγαπήσεις

μόνο τα χάδια σου να μου χαρίσεις

και λίγο λίγο θα με συνηθίσεις

όχι όχι μη με παρατάς όχι όχι κι ας μη μ' αγαπάς

Τι ξεφτιλισμένος! Ζητά από μια γυναίκα να μείνει μαζί του και να μην τον αγαπά; Τι κοντό, χοντρό καραφλό γουρούνι θα είναι! Και αυτή θα πάει μαζί του;! Χωρίς να τον αγαπά;! Γιαξ! Γιατί;!

Είμ' αετός χωρίς φτερά

χωρίς αγάπη και χαρά

χωρίς αγάπη και χαρά

είμ' αετός χωρίς φτερά

Αναρωτιόμουν… αυτή είναι η μουσική; Δεν υπάρχει τίποτα άλλο; Και ποιος γράφει αυτά τα τραγούδια;

Στο τραπέζι που τα πίνω

λείπει το ποτήρι σου,

λείπουν τα γλυκά σου λόγια

που άκουγα απ’ τα χείλη σου.

Είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα και κάθονται και γράφουν όλα όσα τους πόνεσαν; Αυτά που τους έκαναν να νοιώθουν τόσο χάλια κάθονται και έχουν τη δύναμη να τα γράψουν και να τους βάλουν μουσική και να τα τραγουδήσουν; Και πόσα βάσανα ένας μόνο άνθρωπος;!

Πήρα απ' τη νιότη χρώματα

κι απ' την αγάπη νήμα

κι έπλεξα ένα όνειρο

όμορφο, μα τι κρίμα,

εσύ το ποδοπάτησες

στο πρώτο σου το βήμα.

Ή μήπως… μήπως κάθετε σε ένα γραφείο και στύβει το κεφάλι της και γράφει όλα αυτά με τη φαντασία της για να πληρώνετε; Μας κοροϊδεύει δηλαδή; Κλαψουρίζει με τραγούδια, αγοράζει ο κόσμος τις κασέτες και αυτή πλουτίζει;

Πετραδάκι-πετραδάκι
για τα σένα το 'χτισα
της αγάπης το τσαρδάκι
κι όμως δε σ' απόχτησα.

Τα ψηλά τα σκαλοπάτια
όσες τ' ανεβήκανε
βρήκαν πλούτη, μεγαλεία
μα καρδιά δε βρήκανε.

Για μια πλούσια αγάπη
τη δική μου πρόδωσες
και το ταπεινό τσαρδί μου
μου το περιφρόνησες.

Αχ τον καημένο… ταλαιπωρήθηκε τόσο να της χτίσει ένα σπιτάκι και αυτή τον παράτησε για ένα παλιόσπιτο με πολλά σκαλοπάτια…

Φανταζόμουν τον εαυτό μου με μια πανάκριβη τουαλέτα, να ανεβαίνω κάτι ατέλειωτα σκαλοπάτια, στο πλατύσκαλο να με περιμένει ένας καλογυαλισμένος φλώρος ενώ από απέναντι, στο πεζοδρόμιο, κάτω από ένα δέντρο, κουρελής αλλά ερωτευμένος με έκλαιγε ο φτωχός τραγουδιστής. Και τότε εγώ, θα έτρεχα κοντά του, θα παρατούσα και τον πλούσιο και τα λεφτά του και τα σκαλοπάτια του και θα ζούσα τον έρωτα μου με τον φτωχό ζωγράφο στη σοφίτα. Οκ, αυτό είναι από άλλο έργο!

Αν έλεγε κάποιος τότε, στον εφτάχρονο εαυτό μου ότι χρόνια μετά θα καθόμουν σε ένα θέατρο και θα συγκινιόμουν ακούγοντας αυτά τα τραγούδια μάλλον θα έβαζα τα κλάματα!

Μου λύθηκε όμως η απορία! Ναι, ήταν μια γυναίκα, και καθόταν και έγραφε όσα την πονούσαν. Και μετά τα πουλούσε. Την έλεγαν Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.