3 στιγμές

Με προσκάλεσε η Γλαύκη σε ένα άλλο παιχνίδι, να γράψω τρεις στιγμές από τη ζωή μου. Με αφορμή ένα περιστατικό που έγινε χτες θυμήθηκα μια ληστεία σε φούρνο και κάτι από τα παιδικά μου χρόνια που θα έπρεπε να είχε προϊδεάσει τη μάμα μου!

1.

Όποτε μπαίνω σε φούρνο αργά τη νύχτα είμαι σίγουρη ότι θα γίνει ληστεία. Ένα βράδυ λοιπόν, ήμουν στο ταμείο και μπροστά μου ήταν ένας πατέρας με το κοριτσάκι του. Η μικρή ήταν 3-4 χρονών και κάτι έλεγε με καμάρι στη ταμία. Ο πατέρας κοίταζε το κοριτσάκι με θαυμασμό, η ταμίας γελούσε, το κοριτσάκι έκανε χαριτωμενιές και εγώ τους κοίταζα χαμογελώντας. Τότε ένοιωσα αμέσως ότι κάτι άσχημο θα συνέβαινε. Θα μπούκαραν μέσα δύο τύποι με καλτσόν πας τα μούτρα, θα είχαν όπλα, θα μας έλεγαν get the fuck down, ο πατέρας θα προσπαθούσε να τους ηρεμήσει, το παιδάκι θα έκλαιγε, η ταμίας θα πατούσε το συναγερμό και θα την πυροβολούσαν, ο πατέρας θα ούρλιαζε σε μένα call 911, εγώ θα έμενα στήλη άλατος, οι ληστές θα με έπιαναν όμηρο μέχρι να βγουν ασφαλείς από το κτίριο και στο τέλος θα με πετούσαν σε ένα χαντάκι όπου θα με πυροβολούσαν καταλάθος οι αστυνομικοί... Πρέπει να κόψω τις αμερικάνικες ταινίες!

2.

Όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι, με τις ξανθές μου τις μπουκλίτσες, το αγγελικό μου το προσωπάκι και τον ήρεμο χαρακτήρα μου. Όλες μου οι θείες ήθελαν να με βάλουν παρανυφάκι. Η πρώτη που το τόλμησε, όταν το αγγελάκι ήταν τεσσάρων χρονών, παραλίγο να το πληρώσει με τον γάμο της… όταν με έντυσαν και με έβαψαν (!) για την εκκλησία, έπαθα υστερία! Ούρλιαζα, έκλαιγα με λυγμούς και πνιγμένη στα δάκρυα χτυπιόμουν κάτω προσπαθώντας να κάνω κομμάτια το παρανυφοφόρεμα και να βγάλω τις μπογιές από πάνω μου! Πως είναι εκείνο το μπάσταρδο σε εκείνη τη διαφήμιση για τα προφυλακτικά; Εγώ ήμουν χειρότερη… Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ντύθηκα παρανυφάκι... Ευτυχώς δεν σκέφτηκαν να μου κάνουν εξορκισμό, απλά η μάνα μου ήθελε να ανοίξει η γη να με καταπιεί και η θεία μου σκεφτόταν πολύ σοβαρά να κάνει έκτρωση!

3.

Χτες το πρωί πήγα στο σουπερμάρκετ… αφού άκουσα τον Ρέμο που ζητούσε βοήθεια για να τελειώσει και κάτι άλλους που αδυνατώ να αναγνωρίσω, ψώνισα σε δέκα λεπτά και στάθηκα μισή ώρα ουρά στο ταμείο. Μια κυρία λίγο πιο μπροστά από εμένα ήθελε μια κούτα τσιγάρα αλλά δεν ήξερε τι μάρκα να αγοράσει. Λέει στη ταμία «θέλω να τα κάνω δώρο στον γαμπρό μου… δεν ξέρω τι μάρκα καπνίζει.. δώσε μου τα πιο φτηνά». Τότε εγώ, προσπαθώντας να σταματήσω ένα υστερικό χάχανο που ήθελε να βγει από μέσα μου, κάνω ένα δυνατό πφφφφ και άρχισα να τραντάζομαι προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου. Έγινα ολοκόκκινη και άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου, έγινα ρεζίλι. Ευτυχώς αυτή, κυρία, δεν μου έδωσε τη παραμικρή σημασία. Μετά τη φανταζόμουν να χαρίζει άπειρες κούτες με τσιγάρα στον γαμπρό της για να τον στείλει στον αγύριστο… σατανικό, δεν μπορώ να πω!