Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Αγαπημένες ταινίες της δεκαετίας

Ok. Δεν θα κάτσω να αναρωτηθώ που πήγαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Το 1999 σπούδαζα. Ήμουν δέκα χρόνια νεώτερη. Μια νέα χρονιά θα ερχόταν. Μια νέα δεκαετία, ένας νέος αιώνας, μια νέα χιλιετηρίδα. Θυμάστε πόσο ηλίθιες ακούγονταν οι ευχές; Καλή χιλιετηρίδα… ναι ρε, γιατί έζησες τα προηγούμενα 1000 χρόνια για να ζήσεις και τα επόμενα!!!

Ούτε θα κάτσω να κάνω απολογισμό (too scary!) ούτε αποφάσεις για τη νέα χρονιά. Ελπίζω μόνο να μην κάνω πολλά λάθη στη καταγραφή της καινούργιας χρονολογίας 20010.

Προσπάθησα να επιλέξω τις αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας. Εννοείτε ότι δεν είναι απαραίτητα οι καλύτερες. Αλήθεια, οι καλύτερες κατά ποιον; Είναι μόνο αυτές που αγαπάω ιδιαίτερα και είμαι σίγουρη ότι άφησα άλλες τόσες πίσω.

Α, μόλις επέστρεψα από το σινεμά, είδα το Avatar και πλέον βεβαιώθηκα: όταν με το καλό πλουτίσω και φτιάξω ένα τεράστιο σπίτι στο οποίο θα ζω και δεν θα βάζω σεντόνια στους καλούς καναπέδες ούτε θα έχω βοηθητικά δωμάτια πίσω από τη κουζίνα, τότε θα φτιάξω μέσα και ένα τεράστιο σινεμά, να βλέπω ταινίες μόνη μου, με τάραξε στις κλοτσιές η ηλίθια από πίσω και μπροστά μου καθόταν ένας μπασκετμπολίστας και τα 3D ματογυάλια με ζάλισαν και τη μισή ταινία την είδα χωρίς αυτά ή έκανα τεστ τώρα τρισδιάστατο τώρα όχι και από ότι κατάλαβα δηλαδή αυτοί οι συμπαθέστατοι πανδωριανοί ήταν κάτι σαν extensions για το δάσος με θύρα usb το μαλλί τους, με το οποίο μπορούσαν να συνδεθούν με οτιδήποτε compatible και ο φίλος μας ο Τζεϊκσούλης αφού μας το έπαιξε για λίγο μάγκας και τσαμπουκάς φονιάς των λαών αμερικάνος την είδε ξαφνικά πανδωριανός και καθυπόταξε ένα κόκκινο πουλί (αλήθεια) και τότε τους απέδειξε τους άλλους πανδωριανούς ότι είναι ο μεσσίας και τον εμπιστεύτηκαν και φυσικά νίκησαν γιατί σιγά που δεν θα νικούσαν και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς με πονοκέφαλο!

Είναι αδύνατον να επιλέξω μια από κάθε χρονιά, έτσι πάμε και όσες βγουν!

ΥΓ. επειδή οι ταινίες είναι πολλές να σας ευχηθώ από τώρα

2000
High Fidelity
Ο Rob φτιάχνει λίστες για τα πάντα. Από τα top5 τραγούδια για τα δευτεριάτικα πρωινά μέχρι τις σχέσεις που τον πλήγωσαν. Διαβάζει βιβλία που μιλάνε για γκόμενες, όπως Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας και Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι και παίρνει συμβουλές από τον Bruce Springsteen. Όλα αυτά κατευθείαν στην κάμερα, με το υπέροχα κουταβίσιο βλέμμα του John Cusack.

American Psycho
Όχι η καταλληλότερη ταινία για ραντεβού με ανερχόμενο στέλεχος. Δεν ξέρεις ποτέ από πού θα σου έρθει. Αν πάλι επιμένεις, φρόντισε αν είσαι άντρας να έχεις μια φτηνιάρικη επαγγελματική κάρτα και αν είσαι γυναίκα να εξαφανιστείς αμέσως μετά το σεξ, ειδικά αν ο τύπος είναι ολόγυμνος αλλά φοράει κάλτσες…

2001
Bridget Jones's Diary
Η Bridget πιστεύει ότι το el niño είναι μόδα στη λάτιν μουσική που θα περάσει σχετικά γρήγορα, πετάει έξυπνες ατάκες που οι κολλημένοι εγωκεντρικοί παντρεμένοι δεν καταλαβαίνουν και μαγειρεύει υπέροχες μπλε σούπες που δεν μπορεί να φάει κανείς. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, we love her, just as she is.

A.I. Artificial Intelligence
Σε ένα κόσμο όπου τα ρομπότ μπορούν να προγραμματιστούν να αγαπάνε τους ανθρώπους ένα μικρό αγόρι μαθαίνει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να προγραμματιστούν να αγαπάνε κανέναν. Όταν η θετή του μητέρα τον αφήνει στο δάσος, ο David θέλει να γίνει αληθινό αγόρι, όπως ο Πινόκιο. Δεν εγκαταλείπει, μέχρι το τέλος, και η μητέρα του τον αγαπάει και πάλι. Για τελευταία φορά.

Sur mes lèvres
Ο Vincent Cassel είναι ο εξυπηρετικός συνάδελφος που θα ήθελε κάθε μοναχική και παραγκωνισμένη υπάλληλος. Την μπλέκει βέβαια στη παρανομία αλλά μιλάμε για τον Vincent Cassel… και αρκετά χρήματα! Ποια μπορεί να αντισταθεί σε αυτό;

2002
25th Hour
O Monty Brogan μοιάζει να τα έχει όλα. Η αλήθεια είναι πως έχει μόνο 24 ώρες στη διάθεση του πριν πάει στη φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών. Αναζητεί αυτόν που τον κάρφωσε και τον ανακαλύπτει στον καθρέφτη του.

About a Boy
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί και ο Will is bloody Ibiza! Βρίσκει την ιδανική μέθοδο για σύντομες σχέσεις χωρίς δεσμεύσεις μέχρι που μπλέκει με τον λάθος δωδεκάχρονο. Σε αυτή τη ταινία ο Hugh Grant είναι τέλειος. Τέλειος.

2003
Dogville
Η Grace γεμάτη ευγνωμοσύνη βοηθά όλους τους κατοίκους της πόλης που τη βοήθησε. Όταν αυτοί το παρακάνουν, τότε το παρακάνει και αυτή.

Love Me If You Dare
Ο Julien και η Sophie βλέπουν την αγάπη και τη ζωή τους σαν ένα παιχνίδι. Το οποίο και κερδίζουν. Θα είναι για πάντα μαζί.

Lost in Translation
Αυτή η ταινία δε σε κάνει να θες να πας στο Τόκυο και να γνωρίσεις τον Bill Murray και να περιφέρεστε με τις ώρες στους δρόμους και στα μπαρ; Εμένα ναι… και τι της είπε επιτέλους στο αυτί σε εκείνο το υπέροχα όμορφο τέλος της ταινίας;

2004
Before Sunset
I guess when you're young, you just believe there'll be many people with whom you'll connect with. Later in life, you realize it only happens a few times. Στη Βιέννη ή στο Παρίσι, ο Jesse και η Celine πάντα θα ερωτεύονται. Και αν τη πρώτη φορά δεν κατάφεραν να συναντηθούν ξανά, τώρα το ξέρουν πολύ καλά πως, όταν βρεις τον έρωτα της ζωής σου, δεν τον αφήνεις να φύγει. Ούτε φεύγεις.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Πολύ ωραία η ιδέα: Με πλήγωσες; Σε σβήνω από τη μνήμη μου. Αν όμως ξαναπέσω πάνω σου; Και αν με έσβησες και εσύ από τη μνήμη σου; Και αν ξαναερωτευτούμε χωρίς να το γνωρίζουμε ότι ξαναερωτευτήκαμε; Κι αν τα κάνουμε και πάλι σαλάτα; Αν όμως όχι;

Downfall
Χε χε…. αυτή η ταινία είναι διάσημη για μια σκηνή… και όχι με την έννοια της σκηνής έτσι όπως γυρίστηκε… ο Χίτλερ μαθαίνει ότι οι σύμμαχοι μπήκαν στο Βερολίνο και είναι εξαγριωμένος… οι παρωδίες στο youtube οργιάζουν η ταινία όμως είναι αξέχαστη.

Closer
Είσαι ο Clive Owen και μόλις έμαθες ότι η γυναίκα σου σε απατά; Της πετάς ένα fuck off and die, you fucked up slag και καθάρισες. Παρατάει και Jude Law και ότι άλλο θες και μένει να σε λατρεύει. Ή απλά έτσι νομίζεις. Ή απλά έτσι θέλεις να νομίζεις. Ή απλά έτσι σε βολεύει να νομίζεις!

2005
Capote
Το Εν Ψυχρώ χαρακτηρίστηκε non-fiction novel, δηλαδή βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Και αν τα γεγονότα δεν εξελίσσονται; Πως μπορείς να τελειώσεις το βιβλίο σου; Πως μπορείς να επηρεάσεις το τέλος του βιβλίου σου;

The Hitchhiker's Guide to the Galaxy
Η ταινία που απαντά στο μεγάλο ερώτημα της ζωής και του σύμπαντος. Η απάντηση είναι: 42…

Charlie and the Chocolate Factory
Το όνειρο κάθε παιδιού (και όχι μόνο): ένα ολόδικο του εργοστάσιο σοκολάτας. Πιο πολύ μου άρεσε σε αυτή τη ταινία η ενότητα της οικογένειας: All together we're 381 years old. We don't wait.

V for Vendetta
Ο V πολεμά το απολυταρχικό καθεστώς μιας όχι και τόσο μακρινής Μεγάλης Βρετανίας με τη βοήθεια της Natalie Portman ενώ εγώ έφαγα κόλλημα με τον Stephen Fry πιστεύοντας ότι είναι η μετενσάρκωση του Oscar Wilde.

Match Point
Ώστε όλα είναι θέμα τύχης λοιπόν… στις ταινίες του Woody Allen οι ζάμπλουτοι άγγλοι αριστοκράτες με τα απίστευτα υπέροχα σπίτια δέχονται για νύφη και γαμπρό δύο φτωχαδάκια… θέλω να παίξω σε ταινία του Woody Allen… και να μείνω εκεί!

Transamerica
Λίγο πριν από τη τελική εγχείρηση, μία γυναίκα που γεννήθηκε άντρας μαθαίνει ότι είναι πατέρας ενός έφηβου αγοριού το οποίο τώρα πρέπει να βρει και να βοηθήσει. Η Felicity Huffman με έχει πείσει τόσο πολύ ότι γεννήθηκε άντρας που ακόμα και στο Desperate Housewives αναρωτιέμαι αν το έχει πει στις κατίνες φιλενάδες της.

2006
Little Miss Sunshine
Ένα υπέροχο road movie με μια δυσλειτουργική οικογένεια που δεν μπορείς παρά να την λατρέψεις! Η ασχημούλα που θέλει να πάει στον freaky διαγωνισμό ομορφιάς, ο αποτυχημένος σύμβουλος επιτυχίας πατέρας και η καπνίστρια υπομονετική μητέρα, ο αυτοκτονικός διανοούμενος θείος και ο αλλοπρόσαλλος στοργικός παππούς, ο μισάνθρωπος αδελφός με τους όρκους σιωπής και ένα κίτρινο υπέροχο βανάκι, πρωταγωνιστές σε ένα δράμα που είναι μια τρελή κωμωδία!

The Lives of Others
Big German Brother is watching you… και του αρέσεις, τόσο ώστε να σε βοηθήσει. Τέτοιο κλάμα σε αυτή τη ταινία…

The Prestige
Κοίταξε προσεκτικά! Σήμερα με αγαπάς – σήμερα δε με αγαπάς… τα χαλάει λίγο με τη κλωνοποίηση αλλά το κλίμα αυτής της ταινίας είναι μαγικό.

2007
The Darjeeling Limited
Τρία προβληματικά αδέλφια προσπαθούν να κάνουν ένα ταξίδι αυτογνωσίας στην Ινδία αλλά τους πετάνε από το τρένο όταν χάνουν το κατοικίδιο τους. Τότε ξεκινά το πραγματικό ταξίδι με έναν αγαπημένο σκηνοθέτη και το μεταδοτικό κόλλημα του με το συγκρότημα The Kinks.

Atonement
Διάσημη συγγραφέας πλέον η νεαρή που κατάστρεψε άθελα της δύο ζωές, δίνει την δική της εκδοχή της ιστορίας, την όμορφη ζωή που έπρεπε να είχε ζήσει η Cecilia με τον Robbie, κι εσύ απλά δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου.

Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street
Θα μου κόψεις το λαρύγγι; Θα στο κόψω και θα πεις και ένα τραγούδι!

2008
WALL-E
Ένα ρομπότ με τη ψυχή του Charlie Chaplin και του Buster Keaton αναλαμβάνει να σώσει την ανθρωπότητα από τη νωθρότητα, τις πολυεθνικές και τον HAL9000 wannabe!

Vicky Cristina Barcelona
Ώστε όλα είναι θέμα τύχης λοιπόν… στις ταινίες του Woody Allen οι ξενέρωτες τουρίστριες μόλις φτάσουν στη Βαρκελώνη γνωρίζουν και παραγνωρίζουν τον Javier Bardem… θέλω να παίξω σε ταινία του Woody Allen… και να μείνω εκεί!

2009
The Hangover
Ένοχη απόλαυση, τρελό γέλιο, απίστευτες ατάκες!!!

Up
Ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Η μεγαλύτερη περιπέτεια τελικά δεν είναι η ζωή η ίδια;

Πολλές ευχές!!!

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Γκάφες

Δεν είμαι αφηρημένη. Απλά καμιά φορά, η κακιά η ώρα, κάνω διάφορες γκάφες και ψάχνω μετά το λάθος. Μπορεί και να είμαι λίγο αφηρημένη. Ή μάλλον… αν δεν προσέχω αφαιρούμαι και μετά τρέχω!

Φοιτήτρια, γνώρισα ένα πάρα πολύ ωραίο παιδί σε μια παρέα. Όταν μου πρότεινε να με πάει στο σπίτι μου με το αυτοκίνητο δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Όταν φτάσαμε και ήθελε να ανέβει πάνω δεν πίστευα στα μάτια μου! Όταν ανεβήκαμε πάνω και αρχίσαμε να γνωριζόμαστε καλύτερα δεν πίστευα σε τίποτα! Φορούσα κάτι πολύ άβολα ρούχα και παπούτσια (τράβα ψόφο για ομορφιά) έτσι του είπα ότι θα βάλω κάτι πιο άνετο και εξαφανίστηκα στη κρεβατοκάμαρα. Τώρα εσείς περιμένετε ότι εμφανίστηκα με σέξι εσώρουχα και είμαι σίγουρη ότι και αυτός αυτό περίμενε… στα δεκαεννιά μου όμως στο μυαλό μου η λέξη άνετο (ακόμα και μπροστά σε κούκλο) μεταφραζόταν σε αθλητικές φόρμες… oh yeah… ξαναδές τώρα τον τίτλο του post… κατάλαβες;

Επιστρέφω με το κακό στη Κύπρο… και μαθαίνω να οδηγώ… και οδηγώντας βρίσκω συνέχεια μπροστά μου κάτι άσπρες κάθετες λωρίδες που ήξερα ότι είναι διαβάσεις πεζών. Από αυτές που στην Αθήνα έπρεπε να περιμένεις να κολλήσουν όλοι στο μποτιλιάρισμα ή να αδειάσει ο δρόμος για να περάσεις απέναντι. Στη Κύπρο όμως οι οδηγοί σταματούν στις διαβάσεις και οι πεζοί περνούν άφοβα απέναντι. Εγώ όμως άργησα να το καταλάβω αυτό… έχω δει τόσα έντρομα μάτια να με κοιτάνε ορθάνοιχτα από διάβαση που θέλω να πω ένα μεγάλο συγνώμη σε όλο αυτό τον κόσμο – τουρίστες οι περισσότεροι καθώς η φυλή των κυπρίων δεν περπατά. I am sorry my friends, I apologize for my behavior and I want to reassure you that now I know. And after all, nowadays zebra crossings in Cyprus are red, for blood being unseen!

Περνάνε τα χρόνια και έχω εμπεδώσει τις διαβάσεις. Άσε που εξελίχθηκαν κιόλας, δεν μπορείς να περάσεις με κόκκινο, πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας για να κάνεις κάτι τέτοιο. Στο κόκκινο περιμένεις υπομονετικά το πράσινο. Υπάρχει ένα φανάρι Κάπου Στη Λεμεσό το οποίο πάντα πετυχαίνω κόκκινο. Πάντα. Μα πάντα. Ένα πρωί το περίμενα όπως πάντα υπομονετικά να αλλάξει σε πράσινο. Άλλαξε και πήγα να ξεκινήσω. Όμως ήταν κόκκινο. Μπερδεύτηκα. Τι γίνετε εδώ; Τι ήταν τόση ώρα; Άναψε δύο φορές το κόκκινο; Κόκκινο – πορτοκαλί – κόκκινο; Δεν γίνετε. Τόση ώρα τι χρώμα ήταν; Ήταν πράσινο; Κι εγώ από αρνίσια συνήθεια το πέρασα για κόκκινο; Ακόμα δεν μπορώ να πω με σιγουριά αλλά ναι, αυτό πρέπει να έγινε…

Στη κουζίνα της μαμάς. Φτιάχνει μακαρόνια του φούρνου. Δηλαδή: βράζει τα μακαρόνια, μετά τηγανίζει τον κιμά με μπαχαρικά, κρεμμύδι και ντομάτα, μετά φτιάχνει τη κρέμα και μετά από κάτι ώρες, αφού είναι έτοιμα όλα, τα βάζει με ειδικό τρόπο σε ένα ταψί. Τρέχουν όλων τα σάλια, περιμένουμε πότε θα ψηθούν και μόλις είναι έτοιμα αναλαμβάνω να βγάλω το ταψί από τον φούρνο. Παίρνω αυτά τα ειδικά γάντια, ανοίγω τον φούρνο, πιάνω το ταψί, καίει, ΚΑΙΕΙ, ΚΑΙΕΙΙΙΙΙΙ και το πετάω στον αέρα. Και αυτό το άτιμο έπεσε με τα μούτρα!!! Η μάνα μου έτοιμη να πάθει εγκεφαλικό το οποίο ματαίωσε τελευταία στιγμή μόλις είδε τα μούτρα μου. Δεν ξέρω αν έκλαιγα για τον κόπο της ή για το ότι δεν θα έτρωγα μακαρόνια…

Με βρίσκει στο δρόμο μια σπαστική. Από αυτές που μιλάνε πολύ. Συνέχεια. Για θέματα που δεν με απασχολούν. Για θέματα που δεν με ενδιαφέρουν. Για θέματα που βαριέμαι απίστευτα και της το δείχνω με κάθε τρόπο. Όμως αυτή μιλάει. Πολύ. Συνέχεια. Έχω σκυλοβαρεθεί, προσπαθώ να βρω μια ατάκα η οποία θα με σώσει. Πάω να ψιθυρίσω ότι πρέπει να φύγω. Δεν καταλαβαίνει. Συνεχίζει να μιλά. Εγώ από μέσα μου την βρίζω, προσπαθώ να την επηρεάσω τηλεπαθητικά σκάσε σκάσε σκάσε σκάσε σκάσε σκάσε, αυτή τίποτα. Μέχρι που μου πετάει το θεϊκό, πολύ ωραία η κουβέντα μας αλλά πρέπει να φύγω, δίψασα πάρα πολύ. Ειλικρινά, από μόνο του βγήκε, δεν το πρόλαβα: πώς να μη διψάσεις, μισή ώρα με τρέλανες, δεν σταμάτησες να μιλάς!!!

Μπαίνω σε ένα κατάστημα. Ψαχουλεύω καμπόση ώρα, βρίσκω αυτό που θέλω, το πληρώνω και πάω να βγω έξω. Κουτουλώ στο τζάμι! Τι σκατά! Εδώ ήταν η πόρτα, που πήγε; Στέκομαι ζαλισμένη. Δεν είναι εδώ η πόρτα; Εδώ ήταν. Γιατί δεν μπορώ να βγω έξω; Τι έγινε ρε παιδιά; Που είναι η πόρτα; Έρχεται κοντά μου ο υπεύθυνος. Με ρωτάει αν πονάω. Γιατί να πονάω; Που είναι η πόρτα; Η μύτη μου είναι ολοκόκκινη. Με ρωτάει αν πονάω τη μύτη μου. Δεν πονάω πολύ. Γιατί πονάω; Τι έγινε; Που πήγε η πόρτα;! Πουθενά… ήταν κλειστή και ευτυχώς που με προλάβανε και δεν προσπάθησα να ξαναπεράσω νομίζοντας ότι είμαι ο Κάσπερ το φαντασματάκι!!!

Ουπς!

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Ο Πιστός Φίλος

Ένα πρωί, ο γερο-νεροπόντικας έβγαλε το κεφάλι του από τη τρύπα του. Είχε ματάκια γυαλιστερά σα χάντρες και γκρίζα μουστάκια, κι η ουρά του ήταν σαν ένα μακρύ κομμάτι μαύρο λάστιχο. Τα παπάκια κολυμπούσαν στη λίμνη, μικροκαμωμένα σαν κίτρινα καναρίνια, κι η μάνα τους, που ήταν ολόλευκη με κόκκινα πόδια, προσπαθούσε να τα μάθει να στέκονται στο νερό με το κεφάλι.


Ποτέ δεν θα σας δεχτούν στην καλή κοινωνία, αν δε μάθετε να στέκεστε στο νερό με το κεφάλι, τους έλεγε και τους ξανάλεγε, και κάθε λίγο και λιγάκι, τους έδειχνε πώς γινόταν. Τα παπάκια όμως δεν της έδιναν καμιά σημασία. Ήταν ακόμη πολύ μικρά για να καταλάβουν τι πλεονέκτημα είναι ν’ ανήκει κανείς στη καλή κοινωνία.


Τι ανυπάκουα παιδιά! φώναξε ο γερο-νεροπόντικας. Πραγματικά, θέλουνε πνίξιμο.


Με κανένα τρόπο! απάντησε η πάπια, όλοι από κάπου αρχίζουν, κι οι γονείς πρέπει να έχουν ανεξάντλητη υπομονή.


Α! Εγώ δεν έχω ιδέα πως νοιώθουν οι γονείς, είπε ο γερο-νεροπόντικας. Δεν είμαι οικογενειάρχης. Και μάλιστα, ποτέ δεν παντρεύτηκα κι ούτε λογαριάζω να παντρευτώ ποτέ. Καλή η αγάπη, αλλά πολύ ανώτερη είναι η φιλία. Και μάλιστα δεν ξέρω τίποτα στον κόσμο πιο ευγενικό ή πιο σπάνιο από μια πιστή φιλία.


Και ποιες, παρακαλώ, είναι κατά τη γνώμη σου οι υποχρεώσεις ενός πιστού φίλου; ρώτησε μια πράσινη καρδερίνα, που καθόταν σε μια ιτιά εκεί κοντά και είχε ακούσει τη συζήτηση.


Ναι, ακριβώς αυτό θέλω να μάθω κι εγώ, είπε η πάπια και κολύμπησε μέχρι την άκρη της λίμνης και στάθηκε στο νερό με το κεφάλι για να δώσει το καλό παράδειγμα στα παιδιά της.


Τι ανόητη ερώτηση! φώναξε ο νεροπόντικας. Θα είχα την απαίτηση ο πιστός μου φίλος να μου είναι πιστός, φυσικά.


Και τι θα έκανες εσύ για να του το ανταποδώσεις; είπε το πουλάκι, κάνοντας κούνια πάνε σ’ ένα ασημένιο κλαδί και τινάζοντας τις μικροσκοπικές φτερούγες του.


Δεν σε καταλαβαίνω, απάντησε ο νεροπόντικας.


Να σου πω ένα παραμύθι πάνω σ’ αυτό το θέμα, είπε η καρδερίνα.


Για μένα λέει το παραμύθι; ρώτησε ο νεροπόντικας. Αν είναι έτσι, θα το ακούσω, γιατί τρελαίνομαι για παραμύθια.


Ταιριάζει και σ’ εσένα, απάντησε η καρδερίνα, κι αφήνοντας το κλαδί της, προσγειώθηκε στην όχθη για να διηγηθεί την ιστορία του πιστού φίλου.


Μια φορά κι έναν καιρό, είπε η καρδερίνα, ήταν ένας τίμιος ανθρωπάκος που τον έλεγαν Χανς.


Ήταν άνθρωπος ξεχωριστός; ρώτησε ο νεροπόντικας.


Όχι, απάντησε η καρδερίνα. Δεν νομίζω πως ξεχώριζε, παρά μόνο ίσως για την καλή του καρδιά και το αστείο, ολοστρόγγυλο, καλοσυνάτο προσωπάκι του. Ζούσε σ’ ένα μικροσκοπικό σπίτι, ολομόναχος, και κάθε μέρα δούλευε στον κήπο του. Σ’ ολόκληρη τη περιοχή, κήπος πιο όμορφος απ΄τον δικό του δεν υπήρχε. Φραγκογαρουφαλιές άνθιζαν εκεί, και κίτρινες μανιτιές κι αγριοκαρδαμούλες. Κι έβλεπες δαμασκηνά τριαντάφυλλα και κίτρινα τριαντάφυλλα και σαφράνια λιλά και χρυσαφιά, μαβιές βιολέτες και άσπρες. Η κολομπίνα κι η μαντζουράνα, ο βασιλικός κι η πασχαλίτσα, ο νάρκισσος και το γαρίφαλο μπουμπούκιαζαν και άνθιζαν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο καθώς περνούσαν οι μήνες, το ένα λουλούδι έπαιρνε τη θέση κάποιου άλλου, κι έτσι πάντα υπήρχαν όμορφα πράγματα να βλέπεις κι ευχάριστα αρώματα να μυρίζεις.


Ο μικρούλης Χανς είχε πολλούς φίλους, αλλά ο πιο πιστός του φίλος ήταν ο Χιου ο μυλωνάς. Κι αλήθεια, τόσο αφοσιωμένος ήταν ο πλούσιος μυλωνάς στο μικρούλη Χανς, που δεν περνούσε ποτέ από τον κήπο του δίχως να σκύψει πάνω από τη μάντρα για να κόψει ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια ή μια χούφτα αρωματικά βότανα, ή δίχως να γεμίσει τις τσέπες του με κεράσια και δαμάσκηνα αν ήταν η εποχή τους.


Οι αληθινοί φίλοι πρέπει να μοιράζονται τα πάντα, έλεγε ο μυλωνάς, κι ο μικρούλης Χανς κουνούσε το κεφάλι χαμογελώντας και καμάρωνε που είχε ένα φίλο με τόσο ευγενικές ιδέες.


Καμιά φορά ωστόσο, οι γείτονες παραξενεύονταν που ο πλούσιος μυλωνάς δεν έδινε ποτέ τίποτα σε αντάλλαγμα στον μικρούλη Χανς, μόλο που φύλαγε στο μύλο του εκατό σακιά αλεύρι, και είχε έξι αγελάδες κι ένα μεγάλο κοπάδι μαλλιαρά αρνιά. Αλλά ο Χανς ποτέ δε σκοτιζότανε με τέτοιες σκέψεις, και τίποτα δεν τον ευχαριστούσε περισσότερο από το ν’ ακούει όλα τα θαυμάσια πράγματα που έλεγε ο μυλωνάς για την ανιδιοτέλεια της αληθινής φιλίας.


Κι έτσι, ο μικρούλης Χανς περνούσε τον καιρό του δουλεύοντας στον κήπο του. Την άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο ήταν πολύ ευτυχισμένος, όταν όμως ερχόταν ο χειμώνας και δεν είχε καρπούς η λουλούδια να πουλήσει, υπέφερε πολύ από το κρύο και την πείνα, και συχνά αναγκαζόταν να πηγαίνει για ύπνο έχοντας φάει μονάχα μερικά ξερά αχλάδια ή τίποτα σκληρά καρύδια. Κι ακόμη, το χειμώνα υπέφερε από μοναξιά, γιατί ο μυλωνάς δεν ερχόταν ποτέ να τον δει.


Δεν ωφελεί να πάω να δω τον Χανς όσο κρατάει το χιόνι, έλεγε ο μυλωνάς στη γυναίκα του, γιατί όταν οι άνθρωποι έχουν στενοχώριες, πρέπει να τους αφήνουμε ήσυχους και να μην τους ενοχλούμε μ’ επισκέψεις. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου άποψη για τη φιλία, και είμαι σίγουρος ότι έχω δίκιο. Θα περιμένω λοιπόν να έρθει η άνοιξη, και τότε θα πάω να τον δω, θα μου δώσει και ένα μεγάλο πανέρι πρίμουλες κι αυτό θα τον κάνει πολύ ευτυχισμένο.


Πολύ σκέφτεσαι τους άλλους, απάντησε η μυλωνού, καθισμένη στην αναπαυτική πολυθρόνα της μπροστά στο τζάκι. Πραγματικά, πολύ τους σκέφτεσαι. Είναι μεγάλη απόλαυση να σ’ ακούει κανείς να μιλάς για τη φιλία. Και είμαι σίγουρη πως ούτε ο πάστορας ο ίδιος δε θα μπορούσε να τα πει πιο όμορφα από σένα, κι ας μένει σε τρίπατο σπίτι, κι ας φοράει χρυσό δαχτυλίδι στο μικρό του δάκτυλο.


Δεν θα μπορούσαμε όμως να καλέσουμε εδώ το μικρούλη Χανς; είπε ο μικρότερος γιος του μυλωνά. Αν ο καημένος ο Χανς έχει στενοχώριες, θα του δώσω το μισό απ’ το χυλό μου και θα του δείξω τ΄άσπρα μου κουνέλια.


Τι κουτό παιδί που είσαι! Φώναξε ο μυλωνάς. Πραγματικά, δεν ξέρω τι ωφελεί να σε στέλνω στο σχολείο. Δεν βλέπω να μαθαίνεις και τίποτε. Μα αν ερχόταν εδώ ο Χανς κι έβλεπε τη ζεστή φωτιά μας, τα πλούσια φαγητά μας και το μεγάλο μας βαρέλι με το κόκκινο κρασί, ίσως να ζήλευε, κι η ζήλια είναι πράγμα τρομερό και πολύ κακό για όλους. Δεν θα επιτρέψω να χαλάσει ο χαρακτήρας του Χανς. Είμαι ο καλύτερος του φίλος, και πάντα θα τον προσέχω και θα φροντίζω να μην μπει σε κανένα πειρασμό. Εξάλλου, αν έρθει εδώ ο Χανς, μπορεί να μου ζητήσει να του δώσω αλεύρι με πίστωση, κι αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω. Άλλο το αλεύρι και άλλο η φιλία, αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε. Οι λέξεις γράφονται διαφορετικά και σημαίνουν διαφορετικά πράγματα. Είναι ολοφάνερο.


Τι ωραία που τα λες! είπε η μυλωνού, γεμίζοντας ένα μεγάλο ποτήρι με ζεστή μπύρα. Πραγματικά νύσταξα. Ακριβώς όπως στην εκκλησία.


Πολλοί άνθρωποι φέρονται σωστά, απάντησε ο μυλωνάς. Σωστά όμως μιλούν ελάχιστοι, πράγμα που αποδεικνύει πως το να μιλάς είναι πιο δύσκολο, και είναι υπόθεση πολύ πιο λεπτή. Κοίταξε αυστηρά το μικρό του γιο, κι αυτός ένοιωσε τέτοια ντροπή, που κατέβασε το κεφάλι του, έγινε κατακόκκινος κι άρχισε να κλαίει πάνω απ΄τη κούπα με το τσάι του. Ωστόσο, ήταν πολύ μικρός και πρέπει να τον συγχωρέσετε.


Εδώ τελειώνει η ιστορία; ρώτησε ο νεροπόντικας.


Όχι βέβαια, απάντησε η καρδερίνα. Εδώ αρχίζει.


Τότε έχεις μείνει πολύ πίσω, είπε ο νεροπόντικας. Όλοι οι καλοί παραμυθάδες σήμερα αρχίζουν με το τέλος, έπειτα πάνε στην αρχή και καταλήγουνε στη μέση. Αυτή είναι η νέα μέθοδος. Το έμαθα τις προάλλες από έναν κριτικό που έκανε βόλτες γύρω απ΄τη λίμνη συντροφιά με ένα νεαρό. Συζήτησε το θέμα εκτεταμένα, και είμαι σίγουρος πως πρέπει να είχε δίκιο, γιατί φορούσε μπλε ματογυάλια και είχε φαλάκρα, κι όποτε ο νεαρός έκανε κάποια παρατήρηση, πάντα απαντούσε, Πουφ!. Σε παρακαλώ, όμως, συνέχισε την ιστορία σου. Μ’ αρέσει τρομερά ο μυλωνάς. Έχω κι εγώ ένα σωρό όμορφα αισθήματα μέσα μου και τον καταλαβαίνω απόλυτα.


Λοιπόν, είπε η καρδερίνα, χοροπηδώντας πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο, μόλις πέρασε ο χειμώνας και οι πρίμουλες άρχισαν να ανοίγουν τα χλομά κίτρινα αστέρια τους, ο μυλωνάς είπε στη γυναίκα του ότι θα κατέβαινε να δει το μικρούλη Χανς.


Μα τι καλή καρδιά που έχεις! Φώναξε η γυναίκα του. Πάντα τους άλλους σκέφτεσαι. Και θυμήσου να πάρεις το μεγάλο πανέρι για τα λουλούδια.


Έτσι, ο μυλωνάς έδεσε τα πανιά του μύλου του με μια χοντρή σιδερένια αλυσίδα και κατηφόρισε το λόφο με το πανέρι αγκαλιά.


Καλημέρα, μικρούλη Χανς, είπε ο μυλωνάς.


Καλημέρα, είπε ο Χανς, και στηρίχτηκε στο φτυάρι του χαμογελώντας από το ένα αυτί ως τα’ άλλο.


Και πως πέρασες όλο το χειμώνα; ρώτησε ο μυλωνάς.


Λοιπόν να σου πω, είπε ο Χανς, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου που με ρωτάς, πραγματικά πολύ ευγενικό. Φοβάμαι πως μάλλον ταλαιπωρήθηκα, αλλά τώρα ήρθε η άνοιξη κι είμαι πολύ ευτυχισμένος, κι όλα τα λουλούδια μου πάνε πολύ καλά.


Μιλούσαμε συχνά για σένα το χειμώνα, Χανς, είπε ο μυλωνάς, κι αναρωτιόμασταν πως τα περνούσες.


Αυτό ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σας, είπε ο Χανς. Φοβόμουν λιγάκι μήπως με είχατε ξεχάσει.


Χανς, με ξαφνιάζεις, είπε ο μυλωνάς. Η φιλία δεν ξεχνά ποτέ. Γι αυτό και είναι τόσο θαυμάσιο πράγμα. Φοβάμαι όμως ότι δεν καταλαβαίνεις την ποίηση της ζωής. Αλήθεια, τι όμορφες που είναι οι πρίμουλες σου!


Ναι, είναι πολύ όμορφες, είπε ο Χανς. Και είμαι πολύ τυχερός που έχω τόσες πολλές. Θα τις πάω στην αγορά και θα τις πουλήσω στη κόρη του δήμαρχου, και με τα λεφτά αυτά θα ξαναγοράσω το καροτσάκι μου.


Θα ξαναγοράσεις το καροτσάκι σου; Εννοείς ότι το πούλησες; Τι ανοησία!


Ε, η αλήθεια είναι, είπε ο Χανς, ότι αναγκάστηκα να το κάνω, βλέπεις, ο χειμώνας ήταν πολύ άσκημη εποχή για μένα και δεν είχα καθόλου λεφτά ν΄αγοράσω ψωμί. Έτσι, πούλησα πρώτα τα ασημένια κουμπιά απ’ το κυριακάτικο παλτό μου, έπειτα πούλησα την ασημένια μου αλυσίδα, ύστερα πούλησα τη μεγάλη μου πίπα και τελευταίο πούλησα το καροτσάκι μου. Αλλά τώρα θα τα ξαναπάρω όλα πίσω.


Χανς, είπε ο μυλωνάς, θα σου δώσω εγώ το δικό μου καροτσάκι. Δεν είναι και σε πολύ καλή κατάσταση, και μάλιστα έχει φύγει η μια του πλευρά και κάτι δεν πάει καλά με τους τροχούς. Παρόλα αυτά όμως εγώ θα σου το χαρίσω. Ξέρω ότι είναι πολύ γενναιόδωρο από μέρους μου και πολλοί άνθρωποι θα με θεωρούσαν εντελώς ανόητο που το αποχωρίζομαι, αλλά εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους. Νομίζω πως η γενναιοδωρία είναι η ουσία της φιλίας, κι εξάλλου, εγώ πήρα καινούργιο καροτσάκι. Ναι, μπορείς να μείνεις ήσυχος, θα σου δώσω το καροτσάκι μου.


Λοιπόν, είσαι πραγματικά γενναιόδωρος, είπε ο μικρούλης Χανς και το αστείο στρογγυλό προσωπάκι του έλαμψε ολόκληρο από χαρά. Μπορώ εύκολα να το επισκευάσω γιατί έχω μια σανίδα στο σπίτι.


Μια σανίδα! είπε ο μυλωνάς. Ε λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό που μου χρειάζεται για τη στέγη της αποθήκης μου. Έχει μια πολύ μεγάλη τρύπα, και το καλαμπόκι θα βραχεί αν δεν τη βουλώσω. Ευτυχώς που μου το είπες! Είδες λοιπόν πώς η μια καλή πράξη φέρνει την άλλη; Σου χάρισα το καροτσάκι μου και τώρα εσύ θα μου χαρίσεις τη σανίδα σου. Βέβαια, το καροτσάκι αξίζει πολύ περισσότερο από τη σανίδα, η αληθινή φιλία όμως κάτι τέτοια δεν τα προσέχει ποτέ. Σε παρακαλώ, φέρ’ την αμέσως, και σήμερα κιόλας θα βάλω μπροστά να επισκευάσω την αποθήκη μου.


Φυσικά, φώναξε ο μικρούλης Χανς, κι έτρεξε στο υπόστεγο και έβγαλε τη σανίδα.


Δεν είναι και πολύ μεγάλη, είπε ο μυλωνάς κοιτάζοντας την, και φοβάμαι πως όταν θα επισκευάσω τη στέγη μου, δε θα περισσέψει και για το καροτσάκι σου. Φυσικά, δε φταίω εγώ γι’ αυτό. Και τώρα, μια και σου χάρισα το καροτσάκι μου, είμαι σίγουρος ότι θα ΄θελες να μου δώσεις μερικά λουλούδια για αντάλλαγμα. Ορίστε το πανέρι, και κοίτα να το γεμίσεις μέχρι πάνω.


Μέχρι πάνω; είπε ο μικρούλης Χανς, κάπως λυπημένα, γιατί ήταν στ’ αλήθεια πολύ μεγάλο το πανέρι, κι ήξερε πως αν το γέμιζε, δε θα του έμεναν καθόλου λουλούδια για την αγορά, κι ήθελε πολύ να πάρει πίσω τα ασημένια του κουμπιά.


Λοιπόν, αλήθεια, απάντησε ο μυλωνάς, μια και σου χάρισα το καροτσάκι μου, δε νομίζω ότι είναι υπερβολικό να σου ζητήσω και μερικά λουλούδια. Μπορεί να κάνω λάθος, θα έλεγα όμως ότι η φιλία, η αληθινή φιλία, είναι εντελώς απαλλαγμένη από κάθε μορφής ιδιοτέλειες.


Αγαπημένε μου φίλε, καλέ μου φίλε, αναφώνησε ο μικρούλης Χανς, μετά χαράς να πάρεις όλα τα λουλούδια από τον κήπο μου. Χίλιες φορές περισσότερο με ενδιαφέρει η γνώμη σου για μένα παρά τα ασημένια μου κουμπιά. Κι έτρεξε και έκοψε όλες τις όμορφες πρίμουλες του και γέμισε το πανέρι του μυλωνά.


Αντίο μικρούλη Χανς, είπε ο μυλωνάς, κι ανηφόρισε το λόφο με τι σανίδα στον ώμο του και το πανέρι αγκαλιά.


Αντίο, είπε ο μικρούλης Χανς, κι άρχισε να σκάβει με πολύ κέφι, τόσο είχε χαρεί για το καροτσάκι.


Την άλλη μέρα, στερέωνε το αγιόκλημα στη βεράντα του, όταν άκουσε τη φωνή του μυλωνά να τον φωνάζει από τον δρόμο. Πήδηξε λοιπόν από τη σκάλα, έτρεξε στον κήπο και κοίταξε πίσω από τη μάντρα. Ήταν ο μυλωνάς με ένα μεγάλο σακί αλεύρι φορτωμένο στον ώμο του.


Αγαπημένε μου μικρούλη Χανς, είπε ο μυλωνάς, θα σε πείραζε να μου κουβαλήσεις αυτό το σακί αλεύρι στην αγορά;


Ω, λυπάμαι πολύ, είπε ο Χανς, μα έχω στ’ αλήθεια πολλή δουλειά σήμερα. Πρέπει να στερεώσω όλα τα αναρριχητικά, να ποτίσω όλα μου τα λουλούδια και να κουρέψω όλο το γρασίδι.


Ε, λοιπόν, τι να σου πω, είπε ο μυλωνάς. Αν λάβεις υπόψη σου ότι θα σου χαρίσω το καροτσάκι μου, δεν το βρίσκω καθόλου φιλικό εκ μέρους σου να αρνιέσαι.


Ω, μην το λες αυτό, είπε ο μικρούλης Χανς, δε θα το έκανα για τίποτα στον κόσμο, έτρεξε μέσα να πάρει το σκούφο του και ξεκίνησε με κόπο, κουβαλώντας το μεγάλο σακί στους ώμους του. Έκανε πολύ ζέστη εκείνη τη μέρα και ο δρόμος είχε φοβερή σκόνη, και πριν ο Χανς φτάσει στο έκτο μίλι είχε κουραστεί τόσο πολύ που αναγκάστηκε να καθίσει κάτω να ξεκουραστεί. Ωστόσο, συνέχισε γενναία τον δρόμο του, κι επιτέλους έφτασε στην αγορά. Αφού περίμενε εκεί για λίγο, πούλησε το σακί με το αλεύρι σε πολύ καλή τιμή και ύστερα ξεκίνησε αμέσως για το σπίτι, γιατί φοβόταν μήπως πέσει σε τίποτα ληστές στον δρόμο αν αργούσε να γυρίσει.


Ήταν πραγματικά πολύ κουραστική η μέρα σήμερα, σκέφτηκε ο μικρούλης Χανς καθώς πήγαινε για ύπνο, χαίρομαι όμως που δεν είπα όχι στον μυλωνά, γιατί είναι ο καλύτερος μου φίλος, κι εξάλλου, θα μου χαρίσει και το καροτσάκι του.


Νωρίς το άλλο πρωί, ο μυλωνάς κατέβηκε να πάρει τα λεφτά για το σακί με το αλεύρι, αλλά ο μικρούλης Χανς ήταν τόσο κουρασμένος, που δεν είχε σηκωθεί ακόμη από το κρεβάτι.


Μα τη πίστη μου, είπε ο μυλωνάς, είσαι πολύ τεμπέλης. Και πραγματικά, αν σκεφτείς ότι θα σου χαρίσω το καροτσάκι μου, θα μπορούσες να δουλέψεις πιο σκληρά. Η τεμπελιά είναι μεγάλη αμαρτία, και δε μου αρέσει να έχω φίλους τεμπέληδες ή νωθρούς. Δεν πρέπει να σε ενοχλεί που σου μιλώ τόσο απερίφραστα. Ούτε που θα το σκεφτόμουν βέβαια να σου τα πω αυτά αν δεν ήμουν φίλος σου. Αλλά τι νόημα έχει η φιλία αν δεν μπορεί κανείς να πει ακριβώς αυτό που έχει στο μυαλό του; Χαριτωμένα πράγματα μπορεί να λέει ο καθένας για να ευχαριστήσει και να κολακέψει τον άλλον, αλλά ο αληθινός φίλος πάντα λέει δυσάρεστα πράγματα και δεν τον νοιάζει αν πληγώνει. Και μάλιστα, αν είναι αληθινός φίλος, το προτιμάει αυτό, γιατί ξέρει ότι τότε κάνει καλό.


Λυπάμαι πολύ, είπε ο μικρούλης Χανς, τρίβοντας τα μάτια του και βγάζοντας τη σκούφια του, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένος, που σκέφτηκα να μείνω για λίγο στο κρεβάτι και να ακούω τα πουλιά να κελαηδάνε. Το ξέρεις ότι πάντα δουλεύω καλύτερα όταν έχω ακούσει τα πουλιά να κελαηδάνε;


Λοιπόν, χαίρομαι γι αυτό, είπε ο μυλωνάς χτυπώντας το μικρούλη Χανς στη πλάτη, γιατί μόλις ντυθείς, θέλω να έρθεις στο μύλο για να μου φτιάξεις τη στέγη της αποθήκης μου.


Ο καημένος ο μικρούλης Χανς βιαζόταν να πάει να δουλέψει στον κήπο του, γιατί τα λουλούδια του είχαν μείνει δυο μέρες απότιστα, αλλά δεν ήθελε να πει όχι στο μυλωνά, μια και ήταν τόσο καλός φίλος του.


Νομίζεις πως δε θα ήταν φιλικό από τη μεριά μου αν σου έλεγα ότι είμαι απασχολημένος; ρώτησε δειλά.


Ε, στ' αλήθεια, απάντησε ο μυλωνάς, δε νομίζω ότι σου ζητάω πολλά, αν σκεφτείς ότι θα σου χαρίσω το καροτσάκι μου. Αν μου αρνηθείς βέβαια, θα πάω να το κάνω μόνος μου.


Ω, αυτό αποκλείεται, φώναξε ο μικρούλης Χανς και πετάχτηκε πάνω, ντύθηκε και πήγε στην αποθήκη. Δούλεψε εκεί όλη μέρα, ως το ηλιοβασίλεμα, και το ηλιοβασίλεμα, ο μυλωνάς ήρθε να δει πως τα πήγαινε.


Επισκεύασες την τρύπα στη στέγη μικρούλη Χανς; φώναξε ο μυλωνάς με χαρούμενη φωνή.


Τελείωσε, απάντησε ο μικρούλης Χανς, κατεβαίνοντας από τη σκάλα.


Α, είπε ο μυλωνάς, δεν υπάρχει πιο ευχάριστη δουλειά από αυτήν που κάνει κανείς για τους άλλους.


Είναι το δίχως άλλο μεγάλο προνόμιο να σε ακούει κανείς να μιλάς, απάντησε ο μικρούλης Χανς, και κάθισε κάτω σκουπίζοντας το μέτωπο του, πολύ μεγάλο προνόμιο. Φοβάμαι όμως ότι εγώ ποτέ δε θα έχω τέτοιες όμορφες ιδέες σαν τις δικές σου.


Ω, θα σου έρθουν, είπε ο μυλωνάς, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο. Αυτή τη στιγμή, ξέρεις μόνο τη πρακτική πλευρά της φιλίας, κάποια μέρα θα μάθεις και τη θεωρία.


Το πιστεύεις στ αλήθεια; ρώτησε ο μικρούλης Χανς.


Δεν έχω καμιά αμφιβολία, απάντησε ο μυλωνάς, μα τώρα που έφτιαξες τη στέγη, καλύτερα να πας στο σπίτι σου να ξεκουραστείς, γιατί αύριο θέλω να πας τα πρόβατα μου στο βουνό.


Ο καημένος ο μικρούλης Χανς φοβήθηκε να φέρει αντίρρηση, και νωρίς το άλλο πρωί, ο μυλωνάς έφερε τα πρόβατα στο σπίτι του κι ο Χανς τα πήρε και ξεκίνησε για το βουνό. Του πήρε όλη τη μέρα να φτάσει εκεί και να γυρίσει, κι όταν γύρισε, ήταν τόσο κουρασμένος, που τον πήρε ο ύπνος στη καρέκλα του και δεν ξύπνησε παρά μονάχα όταν ξημέρωσε για τα καλά.


Τι όμορφα που θα τα περάσω στον κήπο μου! είπε, και στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Όμως ποτέ δεν κατάφερνε να φροντίσει τα λουλούδια του γιατί ο φίλος του ο μυλωνάς ερχόταν συνέχεια και τον έστελνε σε μακρινά θελήματα, ή τον έβαζε να δουλεύει στο μύλο. Το μικρούλης Χανς καμιά φορά τον έπιανε απελπισία, γιατί φοβόταν μήπως νομίσουν τα λουλούδια του πως τα είχε ξεχάσει, αλλά παρηγοριόταν με τη σκέψη ότι ο μυλωνάς ήταν ο καλύτερος του φίλος. Εξάλλου, έλεγε, θα μου χαρίσει το καροτσάκι του, κι αυτό είναι πράξη γνήσιας γενναιοδωρίας.


Κι έτσι, ο μικρούλης Χανς δούλευε για το μυλωνά, κι ο μυλωνάς έλεγε ένα σωρό ωραία πράγματα για τη φιλία, που ο Χανς σημείωνε σε ένα τετράδιο και τα ξαναδιάβαζε το βράδυ, γιατί ήταν πολύ καλός μαθητής.


Ένα βράδυ λοιπόν που ο μικρούλης Χανς καθόταν κοντά στο τζάκι του, άκουσε ένα δυνατό κτύπημα στην πόρτα. Η νύχτα ήταν άγρια, κι ο άνεμος λυσσομανούσε έξω από το σπίτι, τόσο τρομερά, που στην αρχή νόμιζε ότι ήταν απλώς η καταιγίδα. Ακολούθησε όμως ένα δεύτερο χτύπημα και έπειτα ένα τρίτο, ακόμη πιο δυνατό.


Θα ‘ναι κανένας φτωχός ταξιδιώτης, μονολόγησε ο μικρούλης Χανς, κι έτρεξε στη πόρτα. Ήταν ο μυλωνάς με ένα φανάρι στο ένα χέρι και μια μεγάλη μαγκούρα στο άλλο.


Αγαπημένε μικρούλη Χανς, φώναξε ο μυλωνάς, έπαθα μεγάλη συμφορά. Ο μικρός μου γιος έπεσε από τη σκάλα και χτύπησε και πάω να φέρω το γιατρό. Αλλά μένει πολύ μακριά κι έχει τέτοια κακοκαιρία, που σκέφτηκα πως θα ήταν προτιμότερο να πας εσύ αντί για μένα. Ξέρεις ότι θα σου δώσω το καροτσάκι μου, είναι λοιπόν δίκαιο να κάνεις κι εσύ κάτι για μένα για να μου το ανταποδώσεις.


Φυσικά, φώναξε ο μικρούλης Χανς, το θεωρώ μεγάλη μου τιμή που με σκέφτηκες και θα ξεκινήσω αμέσως. Πρέπει όμως να μου δανείσεις το φανάρι σου, γιατί η νύχτα είναι τόσο σκοτεινή, που φοβάμαι μην πέσω σε κανένα χαντάκι.


Λυπάμαι πολύ, απάντησε ο μυλωνάς, αλλά είναι το καινούργιο μου φανάρι, και θα ‘ταν μεγάλη απώλεια για μένα αν πάθαινε τίποτα.


Ε, δεν πειράζει, κάνω και χωρίς αυτό, απάντησε ο μικρούλης Χανς, ξεκρέμασε το βαρύ γούνινο παλτό του και το ζεστό κόκκινο σκούφο του, έδεσε ένα κασκόλ γύρω από το λαιμό του και ξεκίνησε.


Τι φοβερή καταιγίδα ήταν αυτή! Κι ήταν τόσο πηχτό το σκοτάδι, που ο μικρούλης Χανς δεν έβλεπε τίποτα, και φύσαγε τόσο δυνατά ο άνεμος, που με δυσκολία στεκότανε στα πόδια του. Ωστόσο, φάνηκε πολύ γενναίος, και μετά από τρεις ώρες δρόμο, έφτασε στο σπίτι του γιατρού και χτύπησε τη πόρτα.


Ποιος είναι; φώναξε ο γιατρός, βγάζοντας το κεφάλι του από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας του.


Ο μικρούλης Χανς, γιατρέ!


Τι θέλεις, μικρούλη Χανς;


Ο γιος του μυλωνά έπεσε από μια σκάλα και χτύπησε, κι ο μυλωνάς θέλει να πάτε αμέσως.


Εντάξει, είπε ο γιατρός. Διέταξε να ετοιμάσουν το άλογο του, τις μπότες του και το φανάρι του, κατέβηκε και ξεκίνησε για το σπίτι του μυλωνά, ενώ ο μικρούλης Χανς τον ακολουθούσε σκουντουφλώντας. Όμως η θύελλα δυνάμωνε ολοένα, η βροχή έπεφτε καταρράκτης, κι ο μικρούλης Χανς δεν έβλεπε που πήγαινε και δεν προλάβαινε το άλογο. Στο τέλος, έχασε το δρόμο του και ξεστράτισε στο ρεικότοπο που ήταν ένα πολύ επικίνδυνο μέρος, γιατί ήταν γεμάτο βαθιές τρύπες, κι εκεί ο μικρούλης Χανς πνίγηκε. Κάτι γιδοβοσκοί βρήκανε την άλλη μέρα το πτώμα του να επιπλέει σε ένα νερόλακκο και το μετέφεραν στο σπίτι του.


Όλοι πήγαν στην κηδεία του μικρούλη Χανς, γιατί τον αγαπούσανε πολύ, και πιο λυπημένος από όλους ήταν ο μυλωνάς.


Μια και ήμουν ο καλύτερος του φίλος, είπε ο μυλωνάς, το σωστό είναι να έχω εγώ τη πρώτη θέση, κι έτσι, προχωρούσε πρώτος στην πομπή, τυλιγμένος μες στο μακρύ μαύρο παλτό του, και κάθε τόσο σφούγγιζε τα μάτια του με ένα μεγάλο μαντίλι.


Ο θάνατος του μικρούλη Χανς είναι πραγματικά μεγάλη απώλεια για όλους, είπε ο σιδεράς, όταν τελείωσε η κηδεία και είχαν βολευτεί στο πανδοχείο, πίνοντας κρασί με κανέλα και τρώγοντας γλυκό.


Μεγάλη απώλεια και για μένα, πρόσθεσε ο μυλωνάς. Ξέρετε, του είχα δώσει σχεδόν το καροτσάκι μου και τώρα δεν ξέρω τι να το κάνω. Πιάνει τόπο στο σπίτι κι είναι σε τόσο κακή κατάσταση, που και να το πουλήσω δε θα πιάσω φράγκο. Δεν ξαναχαρίζω τίποτε άλλη φορά. Παραείναι βαρύ το τίμημα της γενναιοδωρίας.



Λοιπόν; είπε ο νεροπόντικας μετά από μια μεγάλη παύση.


Λοιπόν, τελείωσε, είπε η καρδερίνα.


Και τι απόγινε ο μυλωνάς; ρώτησε ο νεροπόντικας.


Ω! Δεν έχω ιδέα, απάντησε η καρδερίνα, και δε μ΄ενδιαφέρει κιόλας.


Είναι ολοφάνερο ότι δεν έχεις ίχνος συμπόνιας μέσα σου, είπε ο νεροπόντικας.


Φοβάμαι ότι σου διαφεύγει το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, παρατήρησε η καρδερίνα.


Το ποιο; στρίγγλισε ο νεροπόντικας.


Το ηθικό δίδαγμα.


Εννοείς ότι η ιστορία έχει ηθικό δίδαγμα;


Βεβαίως, είπε η καρδερίνα.


Ε, λοιπόν, είπε ο νεροπόντικας πολύ θυμωμένα, νομίζω ότι αυτό θα έπρεπε να μου το είχες πει προτού αρχίσεις. Αν μου το είχες πει, σίγουρα δεν θα καθόμουν να σε ακούσω. Θα έλεγα «πουφ!» σαν τον κριτικό. Μπορώ βέβαια να το πω και τώρα! Φώναξε λοιπόν «πουφ!» όσο πιο δυνατά μπορούσε, τίναξε την ουρά του και χώθηκε πάλι στη τρύπα του.


Πως σου φαίνετε ο νεροπόντικας; ρώτησε η πάπια που κατέφτασε κολυμπώντας λίγα λεπτά αργότερα. Έχει πολλά καλά στοιχεία, αλλά εγώ από τη μεριά μου έχω μητρικά αισθήματα και δεν καταφέρνω ποτέ να κοιτάξω εργένη δίχως να μου έρθουν δάκρυα στα μάτια.


Φοβάμαι ότι μάλλον τον εκνεύρισα, απάντησε η καρδερίνα. Είναι γεγονός ότι του είπα ένα παραμύθι με ηθικό δίδαγμα.


Α! αυτό είναι πάντα επικίνδυνο, είπε η πάπια.
Και συμφωνώ κι εγώ απόλυτα μαζί της.

Καλά Χριστούγεννα!

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Απορίες

1. Γιατί πολλοί κύπριοι που πάνε στα κατεχόμενα «δεν δίνουν λεφτά του παλιότουρκου» για να μπουν σε μνημεία όπως το Κάστρο της Κερύνειας ή το Μπέλλαπαϊς αλλά κάθονται οπουδήποτε έχει φαί και ξεσκίζονται στα ψώνια στα Skevi’s Bazaar των κατεχομένων;

2. Γιατί πολλοί κύπριοι που έχουν οικιακές βοηθούς από χώρες της Ασίας «νεκατσιούν» να τις έχουν μες το σπίτι τους αλλά τις έχουν μια χαρά να τους καθαρίζουν, να τους μαγειρεύουν και να φροντίζουν τα μωρά τους;

3. Γιατί πολλοί κύπριοι φτιάχνουν τρίπατα σπίτια με τρία σαλόνια, δύο τραπεζαρίες, εφτά υπνοδωμάτια, πέντε μπάνια και δύο κουζίνες εκ των οποίων η μια έχει ενσωματωμένο καθιστικό με tv room μέσα στο οποίο ζουν και αναπτύσσονται για όλη τους τη ζωή;

4. Γιατί οι περισσότεροι κύπριοι που πάνε τριήμερα στην Αθήνα παίρνουν ταξί από το αεροδρόμιο για το Σύνταγμα γκρινιάζοντας για την κίνηση και την ακρίβεια της ταρίφας αλλά άμα τους πεις ότι το μετρό με έξι ευρώ σε παίρνει στο Σύνταγμα σε μισή ώρα ακριβώς σε κοιτάνε υποτιμητικά και σου λένε πως δεν είναι τσίφτηδες;

5. Γιατί η κυπριακή κυβέρνηση αποφάσισε ότι τα παιδάκια του σερνικού ακόμα και αν γεννήθηκαν σήμερα με όλες τις ανέσεις θα θεωρούνται πρόσφυγες ενώ τα παιδάκια του θηλυκού ακόμα και αν γεννήθηκαν το 1975 στα προσφυγικά αντίσκηνα δεν θα θεωρούνται πρόσφυγες και γιατί νομίζει ότι οι πρόσφυγες είναι χαρούμενοι με το γεγονός ότι θεωρούνται πρόσφυγες;

6. Γιατί όποτε ακούω – διαβάζω δηλώσεις πολιτικών δεν μπορώ ποτέ να καταλάβω αν εννοούν και πιστεύουν τις μαλακίες που λένε ή αν ξέρουν πολύ καλά ότι λένε μαλακίες και εξακολουθούν να τις λένε αφού α. εμείς εξακολουθούμε να τους ακούμε, β. εμείς εξακολουθούμε να τους πιστεύουμε (;), γ. εμείς εξακολουθούμε να τους ψηφίζουμε, δ. αυτοί παίρνουν ένα σωρό λεφτά, μαλάκες είναι να σκάσουν;

7. Γιατί τα περισσότερα κυπριακά περιοδικά παίρνουν copy / paste τα άρθρα τους από ελληνικά περιοδικά χωρίς να προσέχουν λίγο τι γράφουν την ώρα που αντικαθιστούν το «Ναύπλιο» με τη «Πάφο» (βλασφημία για όποιον έχει πάει στο Ναύπλιο!) και όταν προτρέπουν τον κόσμο να μην χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο του αλλά τα μέσα μαζικής μεταφοράς (τα ποια;!);

8. Γιατί οι γαλακτοβιομηχανίες δεν βγάζουν φρέσκο γάλα σε συσκευασία του μισού λίτρου αναγκάζοντας τα single white – black – yellow – whatever – females – males που σιχαίνονται το εβαπορέ (μπλιάχ!) να αγοράζουν λίτρο το οποίο λήγει πριν προλάβει να καταναλωθεί ενώ παιδάκια, όχι μόνο στην Αφρική, πεθαίνουν από τη πείνα;

9. Γιατί όταν θέλεις πολύ να πας κάπου δεν βρίσκεις κανένα να σε ακολουθήσει και αν ακόμα βρεις θα είναι το άτομο που θα μιλάει ακατάπαυστα σε όλη τη διάρκεια του έργου – συναυλίας με αποτέλεσμα να σιχαθείς τόσο πολύ και το άτομο (που φταίει) και το έργο – συναυλία (που δεν φταίει!);

10. Γιατί το mega tv όταν βάζει καλές, αστείες σειρές σε επανάληψη κόβει και ράβει αψυχολόγητα με την δικαιολογία «μα αφού είναι επανάληψη!» ενώ εσύ περίμενες άδικα τη σκηνή που ο Παναγιωτάκης απειλεί τον Βλάσση με το όπλο, ο Βλάσσης κατουριέται πάνω του και η Αννέτα καταλαβαίνει ποιος είναι ο άντρας εδώ μέσα;

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Κουτσομπόοοοολες!

Πέφτεις και σπάζεις ας πούμε το πόδι σου. Δεν βγαίνεις να το διαλαλήσεις αλλά στόμα με στόμα το μαθαίνουν και τα άτομα που δεν χρειάζεται να το μάθουν. Δεν είναι μυστικό αλλά ούτε και γουστάρεις να μιλάς με σαδιστικές λεπτομέρειες για το συμβάν με άτομα που αργότερα θα λένε «και η Ουφ! το έπαθε αυτό, άσε, ήρθε εδώ και μου τα έλεγε και ήταν πολύ λυπημένη και πονούσε πολύ η καημένη» ή «και η Ουφ! το έπαθε αυτό και μια χαρά την είδα, είναι πολύ δυνατή και έκανε και πλάκα αλλά να δούμε αν θα καταφέρει ποτέ ξανά να περπατήσει κανονικά!».

Γκρρρρρρρ….

Έτσι προσπαθείς να μην το αναφέρεις. Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για άτομα που δεν συναντάς συχνά έτσι το πόδι θα ξαναφορέσει παπούτσι πριν χρειαστεί να σε δουν. Σε παίρνουν όμως τηλέφωνο. Μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Σε ρωτάνε συνέχεια πως τα πας, αν έχεις κανένα νέο (αυτή την ερώτηση «αν έχω κανένα νέο» μου την έκανε συνέχεια η κουμέρα μου μόλις αρραβωνιάστηκε. Νομίζω πως νόμιζε ότι - το νόσημα της - είναι κολλητικό!) και αν θες να πας για καφέ.

Λες ότι δεν μπορείς να πας για καφέ. Σε ρωτάει γιατί. Λες ότι είχες ένα ατυχηματάκι και κτύπησες το πόδι σου. Το είπες επειδή κατάλαβες ότι το ήξερε. Θα της το είπε η γειτόνισσα της η Ευτέρπη που έχει μια νύφη που έχει μια ξαδέλφη που δουλεύει γιατρίνα στο νοσοκομείο. Μαλακία έκανες. Έπρεπε να πεις ότι έχεις κανονίσει. Πολύ αργά. Κάτι τέτοιες ηλίθιες γκάφες κάνεις και μετά θες να κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Δεν είναι και το τέλος του κόσμου βέβαια αλλά δεν γουστάρεις αυτό που ακολουθεί: σε ρωτάει πως το κτύπησες. γιατί το κτύπησες; με ποιον το κτύπησες; εσύ έφταιγες; το πόδι έφταιγε; κάποιος άλλος έφταιγε; τι πάει να πει κανένας δεν έφταιγε; και τι θα κάνεις τώρα; πως κοιμάσαι; πως ξυπνάς; πως κάνεις μπάνιο; πως κατουράς; σεξ κάνεις; με ποιον κάνεις; πως το κάνεις; θα σε παντρευτεί; θες να κάνεις παιδιά; δεν θες να κάνεις παιδιά; τη φουκαριάρα τη μάνα σου, δεν τη λυπάσαι;

Ουφ!

Μιλάς διφορούμενα. Δεν δίνεις καμία ξεκάθαρη απάντηση. Άστα να πάνε, η κακιά η ώρα. Αχ, πρέπει να κλείσω, πάω να κτυπήσω τις ενέσεις μου. Γειαααααα.

Δεν έσπασα το πόδι μου. Αν, μη κακό, μου συνέβαινε, η γκρίνια μου θα έγραφε ιστορία. Θα διδασκόταν σαν σενάριο κρίσης στις νοσοκόμες. Απλά με εκνευρίζουν πολύ τα αδιάκριτα άτομα. Δεν τα μπορώ. Αν θέλω τη γνώμη σου, θα τη ζητήσω. Αν θέλω να ξέρω τι πιστεύεις, θα σε ρωτήσω. Αν όχι, παράτα με ήσυχη!!! Προσωπικά φτάνω σε σημείο να μοιάζω αδιάφορη επειδή δεν ρωτάω. Είσαι καλά; Όχι! Θες να το συζητήσεις; Όχι. Οκ, όταν θες μου λες!

Πολύ κουτσομπόλες είναι οι κομμώτριες και οι αισθητικοί. Όταν μια από αυτές ξεκινήσει κουβέντα με τη φράση «έχω μια πελάτισσα που…» να ξέρεις πως ότι και αν της πεις θα καταλήξει κύριο θέμα του πιο πάνω προλόγου. Έχω μια πελάτισσα που παράτησε τη δουλειά της γιατί δεν τη γέμιζε, λέει. Να δούμε τώρα το στομάχι της πως θα γεμίζει. Εκτός και αν βρήκε κανένα να την ταΐζει. Δεν την έχω για τόσο έξυπνη όμως. Κάτι άλλο θα έγινε. Θα την απέλυσαν και ντρέπεται να το πει! Να δούμε τι θα έγινε!

Άλλες κουτσομπόλες που μπορώ να σκεφτώ είναι οι νοικοκυρές και οι γριές.
Εσείς;