Γκάφες

Δεν είμαι αφηρημένη. Απλά καμιά φορά, η κακιά η ώρα, κάνω διάφορες γκάφες και ψάχνω μετά το λάθος. Μπορεί και να είμαι λίγο αφηρημένη. Ή μάλλον… αν δεν προσέχω αφαιρούμαι και μετά τρέχω!

Φοιτήτρια, γνώρισα ένα πάρα πολύ ωραίο παιδί σε μια παρέα. Όταν μου πρότεινε να με πάει στο σπίτι μου με το αυτοκίνητο δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Όταν φτάσαμε και ήθελε να ανέβει πάνω δεν πίστευα στα μάτια μου! Όταν ανεβήκαμε πάνω και αρχίσαμε να γνωριζόμαστε καλύτερα δεν πίστευα σε τίποτα! Φορούσα κάτι πολύ άβολα ρούχα και παπούτσια (τράβα ψόφο για ομορφιά) έτσι του είπα ότι θα βάλω κάτι πιο άνετο και εξαφανίστηκα στη κρεβατοκάμαρα. Τώρα εσείς περιμένετε ότι εμφανίστηκα με σέξι εσώρουχα και είμαι σίγουρη ότι και αυτός αυτό περίμενε… στα δεκαεννιά μου όμως στο μυαλό μου η λέξη άνετο (ακόμα και μπροστά σε κούκλο) μεταφραζόταν σε αθλητικές φόρμες… oh yeah… ξαναδές τώρα τον τίτλο του post… κατάλαβες;

Επιστρέφω με το κακό στη Κύπρο… και μαθαίνω να οδηγώ… και οδηγώντας βρίσκω συνέχεια μπροστά μου κάτι άσπρες κάθετες λωρίδες που ήξερα ότι είναι διαβάσεις πεζών. Από αυτές που στην Αθήνα έπρεπε να περιμένεις να κολλήσουν όλοι στο μποτιλιάρισμα ή να αδειάσει ο δρόμος για να περάσεις απέναντι. Στη Κύπρο όμως οι οδηγοί σταματούν στις διαβάσεις και οι πεζοί περνούν άφοβα απέναντι. Εγώ όμως άργησα να το καταλάβω αυτό… έχω δει τόσα έντρομα μάτια να με κοιτάνε ορθάνοιχτα από διάβαση που θέλω να πω ένα μεγάλο συγνώμη σε όλο αυτό τον κόσμο – τουρίστες οι περισσότεροι καθώς η φυλή των κυπρίων δεν περπατά. I am sorry my friends, I apologize for my behavior and I want to reassure you that now I know. And after all, nowadays zebra crossings in Cyprus are red, for blood being unseen!

Περνάνε τα χρόνια και έχω εμπεδώσει τις διαβάσεις. Άσε που εξελίχθηκαν κιόλας, δεν μπορείς να περάσεις με κόκκινο, πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας για να κάνεις κάτι τέτοιο. Στο κόκκινο περιμένεις υπομονετικά το πράσινο. Υπάρχει ένα φανάρι Κάπου Στη Λεμεσό το οποίο πάντα πετυχαίνω κόκκινο. Πάντα. Μα πάντα. Ένα πρωί το περίμενα όπως πάντα υπομονετικά να αλλάξει σε πράσινο. Άλλαξε και πήγα να ξεκινήσω. Όμως ήταν κόκκινο. Μπερδεύτηκα. Τι γίνετε εδώ; Τι ήταν τόση ώρα; Άναψε δύο φορές το κόκκινο; Κόκκινο – πορτοκαλί – κόκκινο; Δεν γίνετε. Τόση ώρα τι χρώμα ήταν; Ήταν πράσινο; Κι εγώ από αρνίσια συνήθεια το πέρασα για κόκκινο; Ακόμα δεν μπορώ να πω με σιγουριά αλλά ναι, αυτό πρέπει να έγινε…

Στη κουζίνα της μαμάς. Φτιάχνει μακαρόνια του φούρνου. Δηλαδή: βράζει τα μακαρόνια, μετά τηγανίζει τον κιμά με μπαχαρικά, κρεμμύδι και ντομάτα, μετά φτιάχνει τη κρέμα και μετά από κάτι ώρες, αφού είναι έτοιμα όλα, τα βάζει με ειδικό τρόπο σε ένα ταψί. Τρέχουν όλων τα σάλια, περιμένουμε πότε θα ψηθούν και μόλις είναι έτοιμα αναλαμβάνω να βγάλω το ταψί από τον φούρνο. Παίρνω αυτά τα ειδικά γάντια, ανοίγω τον φούρνο, πιάνω το ταψί, καίει, ΚΑΙΕΙ, ΚΑΙΕΙΙΙΙΙΙ και το πετάω στον αέρα. Και αυτό το άτιμο έπεσε με τα μούτρα!!! Η μάνα μου έτοιμη να πάθει εγκεφαλικό το οποίο ματαίωσε τελευταία στιγμή μόλις είδε τα μούτρα μου. Δεν ξέρω αν έκλαιγα για τον κόπο της ή για το ότι δεν θα έτρωγα μακαρόνια…

Με βρίσκει στο δρόμο μια σπαστική. Από αυτές που μιλάνε πολύ. Συνέχεια. Για θέματα που δεν με απασχολούν. Για θέματα που δεν με ενδιαφέρουν. Για θέματα που βαριέμαι απίστευτα και της το δείχνω με κάθε τρόπο. Όμως αυτή μιλάει. Πολύ. Συνέχεια. Έχω σκυλοβαρεθεί, προσπαθώ να βρω μια ατάκα η οποία θα με σώσει. Πάω να ψιθυρίσω ότι πρέπει να φύγω. Δεν καταλαβαίνει. Συνεχίζει να μιλά. Εγώ από μέσα μου την βρίζω, προσπαθώ να την επηρεάσω τηλεπαθητικά σκάσε σκάσε σκάσε σκάσε σκάσε σκάσε, αυτή τίποτα. Μέχρι που μου πετάει το θεϊκό, πολύ ωραία η κουβέντα μας αλλά πρέπει να φύγω, δίψασα πάρα πολύ. Ειλικρινά, από μόνο του βγήκε, δεν το πρόλαβα: πώς να μη διψάσεις, μισή ώρα με τρέλανες, δεν σταμάτησες να μιλάς!!!

Μπαίνω σε ένα κατάστημα. Ψαχουλεύω καμπόση ώρα, βρίσκω αυτό που θέλω, το πληρώνω και πάω να βγω έξω. Κουτουλώ στο τζάμι! Τι σκατά! Εδώ ήταν η πόρτα, που πήγε; Στέκομαι ζαλισμένη. Δεν είναι εδώ η πόρτα; Εδώ ήταν. Γιατί δεν μπορώ να βγω έξω; Τι έγινε ρε παιδιά; Που είναι η πόρτα; Έρχεται κοντά μου ο υπεύθυνος. Με ρωτάει αν πονάω. Γιατί να πονάω; Που είναι η πόρτα; Η μύτη μου είναι ολοκόκκινη. Με ρωτάει αν πονάω τη μύτη μου. Δεν πονάω πολύ. Γιατί πονάω; Τι έγινε; Που πήγε η πόρτα;! Πουθενά… ήταν κλειστή και ευτυχώς που με προλάβανε και δεν προσπάθησα να ξαναπεράσω νομίζοντας ότι είμαι ο Κάσπερ το φαντασματάκι!!!

Ουπς!