Κουτσομπόοοοολες!

Πέφτεις και σπάζεις ας πούμε το πόδι σου. Δεν βγαίνεις να το διαλαλήσεις αλλά στόμα με στόμα το μαθαίνουν και τα άτομα που δεν χρειάζεται να το μάθουν. Δεν είναι μυστικό αλλά ούτε και γουστάρεις να μιλάς με σαδιστικές λεπτομέρειες για το συμβάν με άτομα που αργότερα θα λένε «και η Ουφ! το έπαθε αυτό, άσε, ήρθε εδώ και μου τα έλεγε και ήταν πολύ λυπημένη και πονούσε πολύ η καημένη» ή «και η Ουφ! το έπαθε αυτό και μια χαρά την είδα, είναι πολύ δυνατή και έκανε και πλάκα αλλά να δούμε αν θα καταφέρει ποτέ ξανά να περπατήσει κανονικά!».

Γκρρρρρρρ….

Έτσι προσπαθείς να μην το αναφέρεις. Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για άτομα που δεν συναντάς συχνά έτσι το πόδι θα ξαναφορέσει παπούτσι πριν χρειαστεί να σε δουν. Σε παίρνουν όμως τηλέφωνο. Μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Σε ρωτάνε συνέχεια πως τα πας, αν έχεις κανένα νέο (αυτή την ερώτηση «αν έχω κανένα νέο» μου την έκανε συνέχεια η κουμέρα μου μόλις αρραβωνιάστηκε. Νομίζω πως νόμιζε ότι - το νόσημα της - είναι κολλητικό!) και αν θες να πας για καφέ.

Λες ότι δεν μπορείς να πας για καφέ. Σε ρωτάει γιατί. Λες ότι είχες ένα ατυχηματάκι και κτύπησες το πόδι σου. Το είπες επειδή κατάλαβες ότι το ήξερε. Θα της το είπε η γειτόνισσα της η Ευτέρπη που έχει μια νύφη που έχει μια ξαδέλφη που δουλεύει γιατρίνα στο νοσοκομείο. Μαλακία έκανες. Έπρεπε να πεις ότι έχεις κανονίσει. Πολύ αργά. Κάτι τέτοιες ηλίθιες γκάφες κάνεις και μετά θες να κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Δεν είναι και το τέλος του κόσμου βέβαια αλλά δεν γουστάρεις αυτό που ακολουθεί: σε ρωτάει πως το κτύπησες. γιατί το κτύπησες; με ποιον το κτύπησες; εσύ έφταιγες; το πόδι έφταιγε; κάποιος άλλος έφταιγε; τι πάει να πει κανένας δεν έφταιγε; και τι θα κάνεις τώρα; πως κοιμάσαι; πως ξυπνάς; πως κάνεις μπάνιο; πως κατουράς; σεξ κάνεις; με ποιον κάνεις; πως το κάνεις; θα σε παντρευτεί; θες να κάνεις παιδιά; δεν θες να κάνεις παιδιά; τη φουκαριάρα τη μάνα σου, δεν τη λυπάσαι;

Ουφ!

Μιλάς διφορούμενα. Δεν δίνεις καμία ξεκάθαρη απάντηση. Άστα να πάνε, η κακιά η ώρα. Αχ, πρέπει να κλείσω, πάω να κτυπήσω τις ενέσεις μου. Γειαααααα.

Δεν έσπασα το πόδι μου. Αν, μη κακό, μου συνέβαινε, η γκρίνια μου θα έγραφε ιστορία. Θα διδασκόταν σαν σενάριο κρίσης στις νοσοκόμες. Απλά με εκνευρίζουν πολύ τα αδιάκριτα άτομα. Δεν τα μπορώ. Αν θέλω τη γνώμη σου, θα τη ζητήσω. Αν θέλω να ξέρω τι πιστεύεις, θα σε ρωτήσω. Αν όχι, παράτα με ήσυχη!!! Προσωπικά φτάνω σε σημείο να μοιάζω αδιάφορη επειδή δεν ρωτάω. Είσαι καλά; Όχι! Θες να το συζητήσεις; Όχι. Οκ, όταν θες μου λες!

Πολύ κουτσομπόλες είναι οι κομμώτριες και οι αισθητικοί. Όταν μια από αυτές ξεκινήσει κουβέντα με τη φράση «έχω μια πελάτισσα που…» να ξέρεις πως ότι και αν της πεις θα καταλήξει κύριο θέμα του πιο πάνω προλόγου. Έχω μια πελάτισσα που παράτησε τη δουλειά της γιατί δεν τη γέμιζε, λέει. Να δούμε τώρα το στομάχι της πως θα γεμίζει. Εκτός και αν βρήκε κανένα να την ταΐζει. Δεν την έχω για τόσο έξυπνη όμως. Κάτι άλλο θα έγινε. Θα την απέλυσαν και ντρέπεται να το πει! Να δούμε τι θα έγινε!

Άλλες κουτσομπόλες που μπορώ να σκεφτώ είναι οι νοικοκυρές και οι γριές.

Εσείς;