Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Το πιο παλαβό πράμα που έκαμα για έναν άντρα

Το τελευταίο μου καλοκαίρι στην Αθήνα δούλευα σε μια μεγάλη εταιρεία με φύλακες απέξω, διπλές πόρτες ασφαλείας, συστήματα ελέγχου απ’ αυτά που έχουν στα αεροδρόμια, κάμερες παντού, κάρτες και κωδικούς για να μπεις σε κάθε αίθουσα, υπογραφές στο μπες και στο βγες και γενικά αρκετά κλειστοφοβικά και με αρκετούς περιορισμούς καθώς δεν μπορούσες να βγεις έξω εκτός της προκαθορισμένης ώρας εκτός και αν ζητούσες ειδική άδεια με υπογραφές από προϊσταμένους κλπ.

Επίσης εκείνο το καλοκαίρι ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ ο οποίος μπουχτισμένος μετά από τέσσερα χρόνια που προσπαθούσε να με προσεγγίσει κι εγώ δεν ήξερα τι μου γινόταν αποφάσισε όχι και τόσο ξαφνικά να με αγνοεί και να με αποφεύγει οδηγώντας με στη μαύρη απελπισία.

Ένα πρωί λοιπόν, στο λεωφορείο για τη δουλειά κοίταζα αφηρημένα έξω από το παράθυρο και βλέπω στη στάση του λεωφορείου για αεροδρόμιο τον λεγάμενο με τη βαλιτσούλα του έτοιμο προφανώς για Κύπρο! Αμάν λέω, δε γίνεται να σηκωθεί να φύγει, πρέπει να μιλήσουμε, ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρε να μου πει ότι φεύγει, πρέπει να τον προλάβω να του πω τι νοιώθω γι’ αυτόν, τουλάχιστον θα ξέρω αν με θέλει ακόμα ή όχι.

Δίσταζα όμως. Πως θα αντιδράσει; Αν με κοροϊδέψει; Αν θυμώσει; Αν με πληγώσει; Και τι θα του πω; Ότι τον αγαπώ; Αφού δεν τον αγαπώ, πότε πρόλαβα να τον αγαπήσω;! Πρέπει να κόψω τες ηλίθιες ταινίες! Να του πω να μείνει; Αφού πάει αεροδρόμιο, φεύγει. Σιγά μη μείνει για μένα! Πότε επιστρέφει άραγε;

Έφτασα στη στάση μου, η είσοδος της εταιρείας ήταν απέναντι κι εγώ ακόμα δεν ήξερα τι να κάνω, να πάω στη δουλειά ή στο αεροδρόμιο; Πάω στη κεντρική πύλη και σημειώνει ο πρώτος φύλακας ότι μπήκα. Προχωρώ μέσα και φτάνω στον δεύτερο που με καλημερίζει, υπογράφει ότι μπήκα, προχωρώ προς τα μέσα και λίγο πριν φτάσω στη διπλή πόρτα ασφαλείας με τις κάμερες κάνω μεταβολή και αρχίζω να τρέχω προς την έξοδο.

Ευτυχώς ήταν πριν την 9/11 αλλιώς δεν μπορεί, θα με πυροβολούσαν!

Έφτασα στη στάση, εκείνη την ώρα περνούσε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο και μπήκα μέσα λαχανιασμένη. Σκάναρα τους επιβάτες για το παλικάρι, πουθενά. Εντάξει λέω θα είναι πιο μπροστά, θα τον προλάβω στο αεροδρόμιο. Φτάνοντας στις αναχωρήσεις κοίταξα στον πίνακα όλες τις πτήσεις για Λάρνακα και ξεκίνησα να ελέγχω τα check points. Ευτυχώς τον πέτυχα αμέσως, με κοίταζε με ανοικτό το στόμα που πλησίαζα κι εγώ του έριξα ένα τεράστιο χαμόγελο. Τότε πρόσεξα ότι μαζί του ήταν και δύο φίλοι του και όλο μου το θάρρος εξαφανίστηκε.

Άρχισα να του λέω ότι ήμουν στο αεροδρόμιο επειδή έφευγε ένας ξάδελφος μου και διάφορες άλλες μαλακίες ενώ αυτός με κοίταζε ακόμα με ανοικτό το στόμα. Όταν θα προχωρούσαν προς την έξοδο τον χαιρέτησα με ένα ύφος «άντε γεια στα τσακίδια» το οποίο ήταν άμυνα αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω και να το σταματήσω εκείνη τη στιγμή και εκείνος κοντοστάθηκε και με κοίταζε με ανοικτό ακόμα το στόμα αλλά δεν του είπα τίποτα και δεν μου είπε ούτε εκείνος τίποτα.

Βγήκα έξω, μπήκα κλαίγοντας στο πρώτο λεωφορείο που βρήκα μπροστά μου το οποίο πήγαινε Πειραιά και κατέληξα στο λιμάνι. Χάζεψα λίγο τα καράβια, πήρα το τρένο για Αθήνα, κατέβηκα σε ένα σουπερμάρκετ κοντά στο σπίτι μου, πήρα ένα πακέτο έτοιμα φύλλα κρέπας, ένα κουτί νουτέλα το μεγάλο, ένα σακούλι φουντούκια και πεντέξι Smirnoff ice και πήγα σπίτι όπου με περίμενε καθισμένος στα σκαλιά της εισόδου ο ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ.

Ναι, καλά! …και πήγα σπίτι από όπου ξεμύτισα δύο μέρες αργότερα.

Τα χρόνια περάσανε, στα αισθηματικά εξακολουθώ να είμαι το ίδιο ηλίθια, αυτό είναι το πιο παλαβό πράμα που έχω κάνει ποτέ για έναν άντρα και αυτός ούτε καν το ξέρει!

Αν θέλετε πείτε κι εσείς τα δικά σας!

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Βαρκούμαι!

Αργώ να ξυπνήσω το πρωί και βρικολακιάζω το βράδυ. Χρειάζομαι ένα πρόγραμμα. Πρέπει να βρω δουλειά. Χρειάζομαι λεφτά. Τρόποι για να βρω άμεσα λεφτά:

Να ληστέψω μια τράπεζα.
Το πρόβλημα: Το υποκατάστημα της γειτονιάς μου έχει διπλή πόρτα ασφαλείας. Πατάς ένα κουμπί, μπαίνεις σε ένα γυάλινο κουτί, περιμένεις να κλείσει η πόρτα, πατάς ένα άλλο κουμπί για να ανοίξει η απέναντι πόρτα και μόνο τότε μπορείς να μπεις στο κτήριο. Όπως καταλαβαίνετε μπορώ να μπω αλλά δεν θα με αφήσουν να βγω! Άσε που με πιάνει κλειστοφοβία όποτε πρέπει να πάω, τη τελευταία φορά μας ανακοίνωσαν ότι από στιγμή σε στιγμή θα κοπεί το ρεύμα και φοβόμουν να φύγω μπας και κλειστώ μέσα σε εκείνο το κωλόκουτο έτσι περίμενα αναγκαστικά πίσω από άλλα εικοσιπέντε άτομα ουρά στο ταμείο που χαράς την διάθεση τους να κάθονται να περιμένουν ενώ ήξεραν ότι θα κοπεί το ρεύμα!

Να παίξω λόττο ή τζόκερ.
Το πρόβλημα: Δεν θα κερδίσω ποτέ. Και μη μου πείτε ότι αν δεν παίζεις σίγουρα δεν θα κερδίσεις ενώ άμα παίζεις που ξέρεις. Όσες φορές έτυχε να παίξω περίμενα ειλικρινά ότι είχα πιθανότητες να κερδίσω, ονειρευόμουν το διαμέρισμα που θα αγόραζα, τα λεφτά που θα έδινα στους δικούς μου να αγοράσουν ότι ήθελαν, τα ταξίδια που θα έκανα και την επίπλωση του διαμερίσματος μου και αν έπιανα το εξάρι θα αγόραζα και ένα διαμέρισμα στην Αθήνα να βρίσκεται. Καταλαβαίνετε ότι η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη για τις αντοχές μου όταν δεν κέρδιζα έτσι καλύτερα να μη παίζω καθόλου (διακρίνω μια παρόμοια αντιμετώπιση στον αισθηματικό τομέα αλλά αυτό είναι για άλλο ποστ!).

Να βγω στους δρόμους με μια κιθάρα.
Το πρόβλημα: Δεν ξέρω να παίζω κιθάρα! Επίσης δεν ξέρω να ζωγραφίζω, να περπατάω σε ξυλοπόδαρα ή να μένω ακίνητη αρκετή ώρα βαμμένη πολύχρωμη για να είναι αρκετά εντυπωσιακό και να βγάζω χρήματα. Και αν υποθέσουμε ότι ήξερα να κάνω κάτι από τα πιο πάνω, σε ποια πλατεία της πόλης θα μπορούσα να στηθώ και να περνάει κόσμος να με βλέπει, να με ακούει ή να μου ποζάρει και να αφήνει λεφτά;

Συμπέρασμα: χέσε μέσα!

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Κινέζικο και κομεντί

Εκείνες τις μέρες του μήνα βρίσκω μια καλή ευκαιρία να περάσω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου, να μείνω μια ολόκληρη μέρα στο κρεβάτι, να κλαψουρίσω, να χαζέψω το ταβάνι, να διαβάσω χαζά περιοδικά και να δω ηλίθιες ταινίες.

Συνήθως αγοράζω το Cosmopolitan και κάθε φορά αναρωτιέμαι κατά πόσον οι ερωτικές ιστορίες που βάζει είναι το ίδιο αξιόπιστες με τα άρθρα που μας προτρέπουν να μη χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μας αλλά να προτιμούμε το μετρό. Ένας προσεκτικός έλεγχος στο copy / paste δεν θα έβλαπτε!

Τον περασμένο μήνα αποφάσισα ότι δεν ήθελα να διαβάσω τον λόγο που μια κοπέλα «έπρεπε να έχει συνέχεια οργασμό αλλιώς θα κατέληγε στο νοσοκομείο» έτσι αγόρασα το Όμικρον. Η πικρή αλήθεια είναι ότι το Cosmopolitan to διαβάζω σε δύο ώρες άρα το ζητούμενο γίνετε, περνά η ώρα αλλά με το Όμικρον τα πράγματα είναι χειρότερα γιατί το πετάω σε μισή ώρα. Δεν διαβάζω ποτέ τις συνεντεύξεις τύπου «ΣΙΣΣΥ ΧΡΗΣΤΙ∆ΟΥ Ο γιος της, η ανατροφή του, η ιδανική σχέση με τον σύζυγό της, Θοδωρή Μαραντίνη και η ευτυχισμένη καθημερινότητά της» ενώ και τις 345 σελίδες ακριβής και γελοίας μόδας τις περνώ στο fast forward. Τι μένει να διαβάσω; Τίποτα!

Για να με βοηθήσει να μη το ξαναγοράσω το συγκεκριμένο περιοδικό τον προηγούμενο μήνα είχε δύο θέματα που με εξαγρίωσαν.

Το πρώτο είχε τίτλο «ΣΧΕΣΕΙΣ Πώς διαλέγουν οι άντρες τις γυναίκες; Και ποιες είναι τα κατάλληλα θηλυκά για σχέση;» Παραβλέπουμε την εντελώς animal planet διατύπωση, άσε που ήξερα ότι σίγουρα δεν είμαι μέσα στο target group του περιοδικού για να μου αρέσουν οι άντρες που πιστεύει το περιοδικό ότι θα ήθελα να με θεωρούν κατάλληλο θηλυκό. Το πρόβλημα τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν ότι είχα ανεξήγητα μεγάλες προσδοκίες, παρά τον ηλίθιο τίτλο, για τη ποιότητα του άρθρου το οποίο ούτε καν θυμάμαι για να αναφέρω τι έλεγε!

Το άλλο θέμα είχε τίτλο «RUSSIANISTAS Τρεις Ρωσίδες μας ξεναγούν στη νέα τους πατρίδα τη Λεμεσό και εξηγούν τους λόγους που λατρεύουν αυτή την πόλη.» Σαν λεμεσιανή εκ μητρογονίας πρόσφυγας που δεν μου ανήκει ούτε το σπίτι της μάνας μου επειδή είναι χτισμένο σε τουρκοκυπριακή γη, όσο να ‘ναι θυμώνω με τις ευκαιρίες που δίνονται στους ρώσους να νοιώθουν σαν στο σπίτι τους ενώ εγώ δεν έχω καν τη δυνατότητα να αγοράσω μια γκαρσονιέρα. Ρατσισμός, λαϊκισμός ή απλά πίκρισσα, έτσι νοιώθω!

Βλέποντας το εξώφυλλο του νέου τεύχους με τη Βάνα Μαρία Μπαρμπασολωμού σε άλλη μία ημίγυμνη πόζα αυτό το μήνα αποφάσισα να το ρίξω μόνο στις ηλίθιες ταινίες!

Στη πρώτη, η πρωταγωνίστρια που ήταν ένα ανέραστο control freak αγγούρι, μόλις ακολούθησε τις συμβουλές του συναδέλφου της και έγινε ξέκωλο βρήκε τον ιδανικό για τα γούστα της άντρα που είχε δέκα στα δέκα τα κριτήρια της και ο οποίος εκεί που την έφτυνε έκανε στροφή 180 μοιρών μόλις τον αποκάλεσε Βαγγέλη αντί Αχιλλέα. Με προβλημάτισε αυτό γιατί εμένα κανένας δεν μου δίνει την ευκαιρία ούτε καν να τον φτύσω αλλά τελοσπάντων, δεν είναι για πολλές σκέψεις αυτές οι ταινίες. Φυσικά το αγγούρι στο τέλος επέλεξε τον βλάχο συνάδελφο επειδή έπινε όπως και αυτή νερό της βρύσης αντί εμφιαλωμένο, αφού είναι το ίδιο. Αχ ήταν πολύ συγκινητικός ο τρόπος που τον κοίταξε την ώρα που παράγγελνε τα νερά, ούρλιαζε το βλέμμα της «είσαι ο άντρας της ζωής μου και θέλω να προσποιηθώ οργασμό μαζί σου μέχρι το πρωί!!!»

Στη δεύτερη ταινία η οποία ήταν χειρότερη από τη πρώτη, πάω πάσο. Ο γαμπρός ήταν χάλια ενώ ο βλάχος ήταν αρκετά sexy άρα με τη πρόταση γάμου μετά από δύο ημερών γνωριμία και τον μήνα του μέλιτος στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα τους δίνω περίπου τρεις μήνες μέχρι το διαζύγιο!

Έχουν πλάκα οι ηλίθιες ταινίες! Και είναι και μακριά από τη «κυπριακή πραγματικότητα», πράγμα σωτήριο για τα νεύρα μου!

Τραγουδάκι

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Διακοπές

Γελάσαμε! Διακοπές από τι αφού και τη περασμένη βδομάδα καθόμουν και τη περασμένη της περασμένης βδομάδας καθόμουν και λοιπά και λοιπά και λοιπά! Όμως με επηρέασε αυτό το αίσθημα διακοπών και η χαρά όσων κάνουν διακοπές παρόλο που κανένας από τη παρέα μου δεν θα πάει πουθενά.

Ή μάλλον, θα πάμε όλοι μαζί στην ωραία Λεμεσό. Σκόπευα να γεμίσω αυτό το ποστ με φωτογραφίες της πόλης αλλά ψάχνοντας ανακάλυψα πως δεν με ενδιαφέρουν ούτε τα παραλιακά πανάκριβα ξενοδοχεία ούτε τα μοδάτα καφέ ούτε οι μακέτες του δήμου για το πώς θα είναι η Λεμεσός σε λίγα χρόνια. Που θα είναι πολύ όμορφη δεν το συζητώ, και δεν εννοώ ούτε τους πύργους ούτε τη μαρίνα.

Αυτές τις μέρες ξεδώσαμε με το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Δεν τα είδα όλα αλλά ως τώρα το μοναδικό που μου άρεσε πολύ και με συγκίνησε ήταν το Waste Land από το οποίο βγήκα βουρκωμένη. Μου έκανε εντύπωση που ο φωτογράφος στην αρχή πίστευε ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν στα σκουπίδια θα ήταν κατά κάποιο τρόπο και οι ίδιοι… ναι, σκουπίδια είπε. Δείτε το και τα ξαναλέμε.

Το πιο πολυσυζητημένο, στη παρέα μου τουλάχιστον, ήταν το Exit Through the Gift Shop και το συναίσθημα μας κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της προβολής ήταν θυμός. Δηλαδή στο τι είναι τέχνη κάποιος λέει πως “οτιδήποτε είναι τέχνη, φτάνει να του βάλεις μια κορνίζα και τιμή”. Τις περισσότερες φορές η λέξη τιμή είναι το κλειδί για τις μαλακίες που βλέπουμε! Μου αρέσει το graffiti και ο Banksy αλλά το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ δεν ήταν για τον Banksy αλλά για έναν ηλίθιο που είχε το αξιοπρόσεκτο ταλέντο να κάνει πολλούς ηλίθιους να αγοράσουν τα «έργα» του.

Πάντα ήθελα να ήμουν κοινωνική, να μπορώ να κουβεντιάσω χαλαρά με αγνώστους ή με φίλους φίλων, να ανοίγω το στόμα μου και να μιλώ άμα μου αρέσει κάποιος αντί να τον κοιτάζω σαν καθυστερημένη, να ανταλλάζω απόψεις και να είμαι άνετη, και όταν γελώ να μη μοιάζει σαν να κάνω αγγαρεία από την αμηχανία. Working on it

Προσπαθώ να βρω ψευδώνυμο για τον καλύτερο μου φίλο ώστε να τον αναφέρω στο μπλογκ αλλά το τέλειο ιδανικό υπέροχο πανέξυπνο όνομα που βρήκα φοβάμαι να του το πω… βοηθήστε με… Λοιπόν, είναι ένας χαρακτήρας από βιβλίο της Jane Austen ο οποίος κάνει συνέχεια κάτι που κάνει και ο φίλος μου. Αν σας πω αυτό το κάτι θα είναι πολύ εύκολο να το βρείτε γιατί εδώ που τα λέμε η Jane Austen είναι από τις πιο διάσημες σεναριογράφους του Χόλυγουντ (!) και δεν είμαι έτοιμη να φάω ξύλο ακόμα!

Όχι, δεν είναι ο Mr. Darcy παρόλο που είναι ο Mr. Darcy μιας και θέλει διακαώς να με αποκαταστήσει! Α χα!

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Ενευρίασα!

Όταν ακούς για μια ταινία που παίζει αυτός και αυτός που πάει το μυαλό σου; Ε; ε; ε;

Κι εμένα! Και έκατσα να τη δω!

Ξεκινά με ειδυλλιακές βουκολικές σκηνές για να εμπεδώσουμε τη φιλία των δύο αντρών. Άργησα πολύ να καταλάβω ότι αυτό που έβλεπα ήταν φιλία, ο χαρακτήρας του Ορφέα Αυγουστίδη (στη συνέχεια θα αναφέρεται σαν «ο Ορφέας μου») ήταν ολοφάνερα ερωτευμένος με τον κολλητό του.

Στη συνέχεια, όταν εμφανίζεται η Σεβίλλη εεεεεε σόρυ, η Κόρδοβα και ο Ορφέας μου παθαίνει νευρική κρίση από τη ζήλια λέω επιτέλους, θα εκδηλωθεί και θα τη διώξει τη ξανθόψειρα για να ζήσει τον έρωτα του. Εκεί άρχισα να φαντασιώνομαι αυτό που επρόκειτο να δω, δύο ολόγυμνους θεογκόμενους να μπαλαμουτιάζονται!

Αυτό όμως αργούσε και μετά από ατελείωτους βαρετούς διαλόγους με φόντο κάτι χαλαμάντουρα και κάτι ακρογιαλιές αντιλαμβάνομαι ότι και ο Ορφέας μου ερωτεύτηκε τη ξανθόψειρα αλλά δεν είμαι και σίγουρη γιατί δεν είναι και πολύ εκδηλωτικός, εκεί που καθόταν και βαριόταν είπε να εκδηλώσει τον έρωτα του ψυχαναλύοντας τη με το πάθος μιας παγοκολόνας για να περάσει η ώρα.

Μετά από αυτό η Βαλένθια εγκαταλείπει τον Αποστόλη Τότσικα και καλά του έκανε γιατί δεν ήταν ρόλος αυτός, υποτίθεται αμόρφωτος βλάχος αλλά τα αγγλικά του ήταν της Οξφόρδης και τελοσπάντων πως τον κάνανε έτσι, αφού αυτός στη πραγματικότητα είναι κούκλος!

Σπιτώνεται που λέτε η Μάλαγα σε ξενοδοχείο με τον Ορφέα μου κι εκεί που αναθάρρεψα ότι θα τον δω να κάνει σεξ έστω και με τη ξανθόψειρα, τι να κάνουμε, λάθος καριέρα κάνω, μας κάνει cut στον Αποστόλη στο κουτούκι που τα πίνει να δέρνεται με κάτι άσχετους μόνο και μόνο για να τον ρωτήσει ανήσυχη η Μπιλμπάο όταν τον δει τυχαία τι έπαθε.

Τότε ο Ορφέας μου σαν πιο μορφωμένος και διαλλακτικός προτείνει στον Αποστόλη να τη μοιράζονται την Ανδαλουσία κι εγώ χαίρομαι που θα τους δω και τους δυο γυμνούς στο κρεβάτι αλλά αυτός ο κομπλεξικός θέλει αποκλειστικότητες και τον παρατά και φεύγει. Μετά από αυτό, η Εστρεμαδούρα τσαντισμένη για ένα λόγο που δεν κατάλαβα αφού μου φαίνεται παράλογο και ηλίθιο να μη θέλει να κάνει τρίο με αυτούς τους δύο, λέει στον Ορφέα μου ότι θα τον εγκαταλείψει και θα γυρίσει στη πατρίδα της.

Τότε ο Ορφέας μου την αγκαλιάζει και πέφτει μπροστά της στα γόνατα. Βλέπουμε μόνο το πρόσωπο της να παίρνει μια ευχάριστη έκφραση και σκέφτομαι «μπράβο Ορφέα μου, ξέρεις πώς να ικανοποιείς μια γυναίκα» αλλά αυτός ο ηλίθιος κλαίει.

Cut και πάλι στον Αποστόλη που πίνει και μεθά ενώ γύρω ο αέρας έχει πάρει και έχει σηκώσει κυριολεκτικά τα πάντα. Τότε εμφανίζεται ο Ορφέας μου και λέει «ήρθα, με εγκατέλειψε η Μούρθια» και αγκαλιάζονται αλλά πριν προλάβω να ελπίσω ότι θα αρχίσουν να ξεντύνονται άρχισαν να δέρνονται, ο Αποστόλης ξεκίνησε πρώτος επειδή είναι πίκρης και βλάχος και δεν ξεπέρασε τη Χώρα των Βάσκων και ο Ορφέας μου έφαγε το ξύλο της ζωής του αλλά ξαφνικά προσέξαμε όλοι μαζί, κι εγώ και ο Ορφέας μου και ο Αποστόλης ένα γαλάζιο ψάρι να μας κοιτάζει και να χοροπηδά!

Zoom out στη παραλία για να δούμε ότι βρέχει ψάρια! Ναι, το είδαμε και στο Magnolia που έβρεχε βατράχια, σιγά μην άφηνα χαμένη την ευκαιρία να κάνω την έξυπνη, παρακάτω;!

Τέλος.