Αγαπητέ Ιούλη,

στα τσακίδια!

Ελπίζω όταν ξαναέρθεις εγώ να είμαι στην άλλη άκρη του κόσμου όπου θα έχει χειμώνα. Ή να γίνει το όνειρο μου πραγματικότητα: να κερδίσω το τζόκερ (δεν παίζω αλλά ακόμα και έτσι έχω περισσότερες πιθανότητες να κερδίσω από ότι αν έπαιζα!) και να μετακομίσω κάπου στον αρκτικό κύκλο, Νορβηγία κατά προτίμησιν. Ή κάπου όπου θα υπάρχει μόνο άνοιξη, φθινόπωρο και χειμώνας! Σκωτία ίσως; Να στήσω ένα τσιατιρούι δίπλα που το Λοχ Νες... ενδιαφέρον!

Να μην βλέπω δηλαδή μόνο το απέραντο γαλάζιο γαλάζιο γαλάζιο του ουρανού και το κίτρινο κίτρινο κίτρινο των ξεραμένων χόρτων, λίγο πριν πετάξει το αποτσίγαρο του ένας μαλάκας και το θέαμα γίνει μαύρο μαύρο μαύρο!

Να μην βγαίνω έξω από το σπίτι και να είναι σαν να μπαίνω να ψηθώ υγιεινά σε φουρνάκι ατμού!

Να μην έχει αποτυπωθεί το κόψιμο της αγαπημένης μου φανελλούας πας στο δέρμα μου.

Να μην βρίσκω παντού, μες το πιάτο μου, μες το ποτήρι μου, μες τα ρούχα μου, μες το κρεβάτι μου, μες τα μάτια μου, μες τη μύτη μου κάθε είδους ζουζούνι με αυτοκτονικές τάσεις. Wall-e, σκότωσα την καλύτερη σου φίλη!

Να μην κάθομαι σαν την αποβλακωμένη να κοιτάζω το ταβάνι και να βαριέμαι ακόμα και να φάω! (μια στιγμή.... αυτό είναι καλό!)

Να μην μπαίνω στο μπάνιο για να δροσιστώ και το νερό να είναι ζεστό. Το κρύο.

Να μην κάθομαι στη βεράντα να πάρω μια ανάσα και να είμαι αναγκασμένη να ακούω τις γκαρίδες όλων των μη καυσωνόπληκτων ανήλικων της γειτονιάς.

Αγαπητά ανήλικα της γειτονιάς, όταν έρχεστε με το ποδηλατούι σας στις ρόδες των αυτοκινήτων, δεν είναι μαγκιά, είναι μαλακία. Και σε περίπτωση που δεν σας το έχουν πει οι γονείς σας, άμα σας πατήσει κάποιος με το αυτοκίνητο δεν υπάρχει play again. Είναι μόνο Game Over. Forever. Το καταλάβατε; Ε; (Εδώ ιδανικά φαντασιώνομαι τα μικρά τερατάκια να κατεβάζουν το κάτω χείλος, να τρέμουν, να γεμίζουν τα μάτια τους με δάκρυα μετάνοιας και ακολούθως να κλειδώνουν το ποδηλατούι στο γκαράζ και τους εαυτούς τους στα δωμάτια τους παρέα με το playstation χαρίζοντας μου την πολυπόθητη ησυχία αλλά η πραγματικότητα είμαι σίγουρη ότι θα με προδώσει: θα μου βγάλουν τη γλώσσα και θα πετάξουν καμιά βρισιά από τα σώου του Σεφερλή που δείχνει τα Σαββατοκύριακα ο ΑΝΤ1. Τραγικό!)

Να μην με έχουν μετατρέψει όλα αυτά σε ακόμα πιο γκρινιάρα από όσο είμαι. (Δεν το πίστευα ότι γίνετε!)

Και η υπομονή έχει και τα όρια της! Με βαρέθηκα να με ακούω!