Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Το λεωφορείο της κολάσεως

Σήμερα πήγα στη δουλειά με το λεωφορείο. Είχα βέβαια επιλογή, να αλλάξω το σκασμένο λάστιχο του αυτοκινήτου σε τρία λεπτά ή να πάρω το λεωφορείο που θα περνούσε σε πέντε. Επειδή όμως σε τρία λεπτά δεν θα προλάβαινα να το αλλάξω (ούτε σε τρεις ώρες - σε τρεις μέρες ίσως αλλά μετά θα ήμουν μάλλον σε κανένα νοσοκομείο μπανταρισμένη όπως κάθε τραυματίας σε κωμωδία που σέβεται τον εαυτό της) αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο και να περάσω αργότερα με ενισχύσεις για το αυτοκίνητο.

Κατ’ αρχήν να δηλώσω ότι το λεωφορείο μου αρέσει. Αν υπήρχε λεωφορείο θα το χρησιμοποιούσα. Αλλά αυτό το πράμα που ήρθε το πρωί τρίζοντας δεν ήταν λεωφορείο. Ήταν τα παιδικά χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πότε έγινε αυτό; Το ’60, έτσι δεν είναι; Όχι, όχι, αυτό το λεωφορείο δεν ήταν 49 χρονών. Πότε ήταν η επανάσταση του ’21; 2009 πλην 1821 = 188…
Εντάξει, ίσως να μην είναι τόσο παλιό...

- Καλημέρα! λέω στον οδηγό.
Με αγριοκοίταξε.
- Πόσα είναι το εισιτήριο; τολμώ να ξαναμιλήσω.
- €1.30 μου λέει.
ΠΟΣΟ;! ? δεν τόλμησα βέβαια να το πω δυνατά αυτό – ούτε καν ψιθυριστά. Βρήκα το ένα τριάντα, του το έδωσα, μου έδωσε το χαρτάκι και κάθισα.

Μπορείτε να φανταστείτε ένα κομπρεσέρ με τροχούς; Ένα τεράστιο ορθογώνιο κομπρεσέρ με τροχούς. Αυτό ακριβώς ήταν το λεωφορείο. Το κεφάλι μου και το περιεχόμενο του έγιναν χυλός σε μπαρουτοκαπνισμένη κατσαρόλα. Παρόλα αυτά έκανα αξιοθαύμαστη υπομονή, το είδα σαν εμπειρία. Όσα προσπερνώ οδηγώντας αφηρημένα εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μου και είδα μια άλλη άποψη της πόλης. Ω, τι ωραία που είναι η παραλία από ψηλά! Ω, κάτι λείπει από εδώ! Ω, αυτό πότε κτίστηκε;! Ω, τι δουλειά έχουν δύο μαύρες καμηλοπαρδάλεις έξω από αυτό το τι-στο-καλό-είναι;!

Φτάνω στον προορισμό μου. Κατεβαίνοντας ρωτάω τον οδηγό τι ώρα περνάει το απόγευμα. Στις τέσσερις. Ωραία. Ευχαριστώ, γεια σας. Με ξανά-αγριοκοιτάζει.

Πήγα ζαλισμένη στη δουλειά, ξεζαλίστηκα, δούλεψα και σχόλασα. Φτάνω στη στάση του λατρεμένου λεωφορείου δέκα λεπτά πριν για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα το χάσω και περίμενα. Περίμενα. Περίμενα. Η ώρα πήγε 4.15 κι εγώ περίμενα. Υπομονετικά μπορώ να πω. Ίσως ήμουν ακόμα στη φάση του ω! Ω, να θυμηθώ να κάτσω από τη πλευρά που θα βλέπει παραλία.

Στην ίδια στάση μια ασιάτισσα προσπαθούσε να μου εξηγήσει που ήθελε να πάει για να της πω πιο λεωφορείο να πάρει. Κοιτάχτηκα σε μια βιτρίνα. Καμία πινακίδα «information inside” δεν υπήρχε στο κούτελο μου. Προσπαθούσα όμως να τη βοηθήσω αποκωδικοποιώντας τη λέξη τσετς που μου έλεγε. Τσετς. Τσετς. Νιηόλα τσετς. Μετά από κάμποση ώρα χαρούμενη αναφωνώ: Church! Saint Nicholas Church!? The big Church? Saint Nicholas? Γες μου λέει. Της εξηγώ πιο λεωφορείο να πάρει. Τότε τσαντισμένη βγάζει μια κάρτα από τη τσάντα της και μου δείχνει τη διεύθυνση: Αγίας Φυλάξεως (wtf?). I will πάρω a ταξί, λέει και φεύγει.
Asia vs Cyprus 1-0!

Μετά την τόσο ενδιαφέρουσα συνομιλία η ώρα είναι 4.20 και αρχίζω κι εγώ να σκέφτομαι την προοπτική ενός ταξί. Και ως εκ θαύματος, ένα ταξί βρίσκετε μπροστά μου. Επειδή όμως δεν θέλω να πληρώσω ένα μεροκάματο για διαδρομή δέκα περίπου χιλιομέτρων ρωτάω πριν μπω πόσο κοστίζει.

- Δεκαπέντε με είκοσι ευρώ.
- ΟΚ, ευχαριστώ! κάνω να φύγω.
- Θα βάλω ταξίμετρο, μπορεί να είναι δεκαπέντε.
- Εντάξει, όχι, ευχαριστώ. απομακρύνομαι.
- Είναι πολλά επειδή είσαι μακριά.
- Είναι εντάξει, τόσο είναι, το ξέρω, όλα καλά αλλά δεν έρχομαι.
- Πως θα πας;
- Με το λεωφορείο.
- Με το ποιό;! Χαααααααααα χα χα χα χααααα
- Ευχαριστώ, γεια.
Ταξί vs Ουφ! 1-0

Μετά και από αυτή την ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική συνομιλία η ώρα πήγε 4.28, βράζω στο ζουμί μου τέσσερα ακόμα λεπτά και ακολούθως βλέπω το καμάρι μας να έρχεται χοροπηδητό από τα βάθη της Ανεξαρτησίας. Γεια σας, αγριοκοίταγμα, €1.30, η ζαλάδα, ο πονοκέφαλος και τα φρένα που ηχούν σαν να τραβούν την ουρά από δέκα γουρούνια ταυτόχρονα. Επιπλέον, επειδή καθυστέρησαν τα δρομολόγια τρέχει σαν τρελός ενώ εγώ σκέφτομαι ότι είμαι πολύ νέα για να πεθάνω τόσο άδικα μέσα σε ένα λεωφορείο, μέσα σε ένα λεωφορείο στη Λεμεσό, αν είναι δυνατόν! μήπως πρέπει να στείλω sms στα άτομα που αγαπώ; τα βιβλία μου σε ποιόν να τα αφήσω; άραγε θα πονέσω; Ωχ τα πλευρά μου!

Ναι, το λεωφορείο μου αρέσει. Αν υπήρχαν λεωφορεία θα τα χρησιμοποιούσα. Δυστυχώς όμως δεν έχουμε αυτή την επιλογή.

Δεν είναι επιλογή το να πληρώνεις €1.30 για να μπαίνεις μέσα σε ένα όχημα πενήντα χρονών, με ένα πιεσμένο από τα ηλίθια δρομολόγια οδηγό και διαδρομές κάθε άλλο παρά βολικές.

Δεν είναι επιλογή όταν όλα αυτά συμβαίνουν όχι σε απομονωμένα χωριά αλλά στα προάστια μιας μεγάλης πόλης που δίνει λεφτά για να φτιάξει δρόμους και αερογέφυρες αλλά οι αστικές συγκοινωνίες της φαίνονται ανέκδοτο.

Δεν είναι επιλογή το να αγοράζουμε όλοι αυτοκίνητα από τα δεκαοχτώ μας, να χρεωνόμαστε για αυτοκίνητα με ημερομηνία λήξης και να προκαλούμε ατυχήματα λόγω απειρίας αφού ο μπαμπάς ήταν κουμπάρος με τον αδελφό της γειτόνισσας του εξεταστή.

Δεν είναι επιλογή για τους ξένους να αγοράζουν ποδήλατα ή σαράβαλα κινδυνεύοντας και αυτοί και εμείς κάθε μέρα στους δρόμους.




Τελικά έφτασα σπίτι σώα και αβλαβής αν εξαιρέσουμε τον πονοκέφαλο, τα δέκα χρόνια που έχασα από τη ζωή μου λόγω φόβου και τους έξι μήνες στο τρελάδικο που πίστωσα λόγω ταλαιπωρίας.


Από αύριο ξανά κι εγώ με το αυτοκίνητο μου.
Δεν έχω άλλη επιλογή.

17 σχόλια:

  1. πολλά ωραία γραφμμένη και ενδειχτική η εμπειρία σου ουφ. θθυμούμαι και εγώ πριν καμιά δεκαρκά χρόνια που έπιαννα το λεώφορειο η ίδια κατάσταση ήταν.

    άρα τόσα χρόνια που επήαν; πούποτε. τραγικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ενταλως κάμνετε α.

    Εγώ γενικά πιάννω το τραμ τζιαι μερικές φορές το τρένο όταν θέλω να πάω στην άλλη πλευρά της πόλης, Αγλαντζιά ή Καιμακλί ας πούμε - εσιει λιόττερους κραδασμούς τζιαι ενεν τόσο λυμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τζι εγώ το Μετρό Λακατάμιας, αν και τσικνώννει λλίο.

    ωραίο ρε Ούφο. "Αν υπήρχε"...

    και λολ στο τσετς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αχ ουφ μου καλή τι μου θύμισες τώρα! την εβδομαδα μαθητείας (έτσι δεν την έλεγαν;) έπαιρνα το λεωφορείο από την αγ. φυλάξεως και κατέβαινα στο τέρμα εκεί στο πάρκιν πίσω από την εσελ. το ίδιο παλιο λεωφορείο που περιγράφεις χρησιμοποιούσα τότε, (το ’93 δηλ. πριν 16 χρόνια) δεν άλλαξε τίποτα. συγκοινωνίες στην κύπρο; είναι ένα ανέκδοτο προφανώς.

    μετά από κάποια χρόνια μόλις γύρισα από σπουδές (πριν αγοράσω αυτοκίνητο, που δεν ήθελα αλλά δεν είχα επιλογή) έπαιρνα το λεωφορείο και μου έτυχε να περιμένω και 2 ώρες μες τη ζέστη. όταν έφτασε η ώρα να φανεί αντί για ένα ήταν δύο, το ένα με τρία άτομα και το άλλο άδειο. μιλάμε για ΤΗΝ οργάνωση!

    ουφ ότι κι αν πω είναι λίγο. το μόνο καλό είναι το λεωφορείο για το αεροδρόμιο και η μόνη ελπίδα είναι να ευοδοθούν οι προσπάθειες του υπουργού συγκοινωνιών και να αλλάξει κάτι. οτιδήποτε και να αλλάξει πρόοδος θα είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αθάνατη κύπρος και οι συγκοινωνίες της...χαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. άμπα τζι ανακηρυχτήκαν τα λεωφορεία μας διατηρητέα;
    ξέρετε τίποτε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολλά καλόν Ουφ!
    Αλλά να μάθεις να αλλάσσεις λάστιχον, έννεν τίποτε δύσκολο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εξίασες να πεις οτι ούλλα τα λεωφορεία μας, εκτός που ούλλα τα αίπια που έχουν, ΒΡΩΜΟΥΝ τζαι πακιστανούς, κινέζους, φιλιππινέζους τζαι ο,τι ράτσα μπει τζιμέσα! Σορρυ αλλά εν αλήθκεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ all:
    όπως φαίνετε, από την εποχή που εμείς οι συν/πλην τριάντα πηγαίναμε σχολείο το μόνο που άλλαξε είναι η ηλικία μας και η τιμή του εισιτηρίου.
    τα λεωφορεία, το πάρκινγκ πίσω που την εσέλ και οι γραμμές τους έμειναν στο τότε... εν τραγικό! ίντα καλά που θα ήταν αν όντως υπήρχε, έστω τραμ ρε παιδί μου!!!

    Neerie πρέπει να πέτυχες κάπου στον παραλιακό ένα λεωφορείο, που τα πολλά παλιά όμως, τα κόκκινα με πράσινο νομίζω; που χρησιμοποιούν οι εγγλέζοι για γάμους... είναι ότι πιο κοντά σε διατηρητέο που έρκετε στο νου!!!

    Ktino ίσως... αλλά.... μπαααα....

    ανώνυμε, μπορούμε να προωθήσουμε στα λεωφορεία αρώματα με μυρωδιά τσιγάρων, σούβλας και μπύρας έτσι ώστε να είναι πιο οικεία στους κύπριους επιβάτες...

    αν προσέξατε δεν ανάφερα ότι ήταν λερωμένο. γιατί δεν ήταν. δηλαδή πως να λερωθεί με το πολύ 3 άτομα σε κάθε διαδρομή;!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Tζιαι μέναν αρέσκει μου το λεοφωρείο τζιαι ας φαίνεται μαζοχιστικό,αλλά άμαν έρκουμε Κύπρο εν βάσανο ,τρώεις τη μισή μέρα να το καρτεράς τζιαι μες τη κκελλέ σου φακκά τζιοίντο γκραντ γκραντν για την άλλη μισή μέρα.Εν κρίμα που εννι φτιάχνουν τη συγκοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. 1,30 το εισητηριο στην Κυπρο ?
    Απιστευτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. twra niwthw kotziakari giati eftasa tin epoxi pou to eisitirio itan 25 sent hehe kata ta alla mathe na allaseis lastixo tziai gliora!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. kamia fora aman vlepw ta leoforia mas i alithkia eni oti antrepoume lio. eshi tritokosmikes xwres p en exoun etsi leoforia. pantos prepi na poume oti ton teleytaio tzairo eginan kapoia vimata pros ta empros. akousa malista oti tha kamoyn dokimastika dromologia apo kai pros to panepistimio. elpizw na en litourgika ta wraria tzai oi diadromes tzai ta leoforia na pliroun toulaxiston tis vasikes proipothesis. diaforetika den tha petixi. A tzai kati allo. prepi tzai emis na mathoume na xrisimopoioume ta mesa mazikis metaforas diaforetika en ginete tpt.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. μια χαρα μου φαίνεται...για έλα μια βόλτα και από Αθηνα να δεις τι ωραια που είναι να νιώθεις σαν κατεψυγμένο κοτοπουλάκι!!!!!!!!στοιβαγμένο με άλλα διακοσια να σου πω εγω!!!!!μπονσουαρ μουτρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. stalamatia αν εφτιάχναν τις συγκοινωνίες θα εκάμναν κάτι καλό για τον τόπο ενώ έτσι πράμα δεν είναι στις προθέσεις τους!

    [Germanos] ναι... και όπως είδες με σπέσιαλ περιποίηση στη τιμή!

    Axapari εγώ δεν θυμάμαι καν πόσο ήταν κάποτε το εισιτήριο!!!!

    oniropolos "if we built it they 'll come" ατάκα από ταινία ;-)

    hello Γλαύκη. την Αθήνα την έχω ζήσει και ίσως είμαι ανώμαλη που καμιά φορά πεθυμώ τη μυρωδιά της ιδρωμένης μασχάλης μέσα στο υπαρκτό λεωφορείο ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Εγώ θα έφτιαχνα το λάστιχο οπωσδήποτε κι όλο και κάποιος χριστιανός θα με βοηθούσε...σιχαίνομαι τα λεωφορεία και ειδικότερα τα παλιά λεωφορεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ψάχνωντας ένα θέμα στο διαδίκτυο, "έπεσα" τυχαία στο blog και στη συγκεκριμένη ανάρτηση και μπορώ να πω ότι μου αρέσει το στύλ που περιγράφετε το όλο θέμα.

    Ζω στην Αθήνα, είμαι 30 χρονών και μετακινούμαι αρκετά και με τις συγκοινωνίες. Είναι γεγονός ότι μέχρι τα μέσα του '90, υπήρχε ένα περίεργο καθεστώς στις συγκοινωνίες, με δρομολόγια που ξεκινούσαν από την μια άκρη της πόλης και έφταναν στην άλλη, μπλέξιμο στο κυκλοφοριακό-ιδίως στο κέντρο-και δρομολόγια που είχανε μεγάλες χρονοαποστάσεις μεταξύ τους. Σε μερικές γραμμές υπήρχανε καινούρια μόνο λεωφορεία, αλλού παλιά και αλλού παλιά-νέα μαζί.

    Με την έναρξη λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ και την μετέπειτα ανάπτυξη του ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΥ και του ΤΡΑΜ (λόγω και των Ολυμπιακών), άλλαξε η φιλοσοφία της λειτουργίας των ΜΜΜ στην Αθήνα, συμπαρασύροντας εν μέρει και μερικές πόλεις της περιφέρειας όπως π.χ. τη Θεσσαλονίκη.

    Σίγουρα δεν είναι όλα τέλεια, αλλά έχει αποδειχθεί ότι αν το λεωφορείο δεν βρίσκει εμπόδια στο δρόμο του, κάνει τις διαδρομές σε απίστευτο χρόνο. Πράγμα αισθητό σε γιορτές και αργίες, σε πρώτα ή τελευταία δρομολόγια...

    Τώρα στην Αθήνα, όλα τα λεωφορεία είναι νέας γενιάς, κλιματιζόμενα και άνετα, το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή