Τρεις πλατείες

Οι νέες πλατείες της παλιάς πόλης

Κατεβαίνουμε τη Σαριπόλου και πάμε στο Κάστρο. Έχουμε για άλλη μια φορά το δίλημμα για το που να κάτσουμε για καφέ και κάνουμε δυόμιση φορές τον γύρο του κάστρου μέχρι να αποφασίσουμε. Έξω από τον χαρουπόμυλο μας πλησιάζουν πέντε πανύψηλα ωραία κορίτσια ντυμένα μάλλον υπερβολικά για χαλαρό κυριακάτικο απόγευμα και μας ρωτούν που είναι η πλατεία Σαριπόλου. Εγώ ξέρω ακριβώς που είναι και είμαι απόλυτα ικανή να πάω από εδώ που είμαι αλλά μου είναι αδύνατον να το εξηγήσω σε άλλο άτομο έτσι κάθομαι φρόνιμα και σιωπηλά ενώ ο Maurice τους εξηγεί τη διαδρομή.

Από τη νιρβάνα μου με βγάζει η ευγενική ερώτηση των κοριτσιών για το αν μπορούν να πάνε με τα πόδια μέχρι εκεί. Η απόσταση είναι πολύ μικρή, εκτός και αν φοράς τακούνια και παρόλο που δεν μου φαίνετε, την έχω κάνει τη διαδρομή με τακούνια, και πονάει, οπότε αυτό που βγαίνει από το στόμα μου χωρίς καν να το καταλάβω έχει να κάνει με τα παπούτσια τους. Τα παρατηρώ προσεκτικά σαν ποδίατρος ή σαν φετιχίστρια, ούτε το ένα είμαι ούτε το άλλο όσον αφορά τα παπούτσια τουλάχιστον, και βγάζω διάγνωση ότι σιγά σιγά, τοίχο τοίχο και προσεκτικά, πάνε άνετα με τα πόδια. Ελπίζω να μη με θυμούνται και να με βρίζουν ακόμα.

Μεγάλη πλατεία μικρής πόλης που δεν έχω ξαναπάει

Περπατώ χαλαρά χαζεύοντας βιτρίνες και προσποιούμενη στον εαυτό μου ότι ζω εκεί. Μπαίνω στα καταστήματα και λέω καλημέρα, μια από τις πέντε λέξεις εκείνης της γλώσσας που γνωρίζω. Κάνω ένα γύρο χαμογελώντας στη πωλήτρια που σίγουρα με ρωτάει αν θέλω βοήθεια και ξαναβγαίνω στη πλατεία.

Με σταματάει ένας νεαρός από ένα διαφημιστικό περίπτερο. Μου λέει καλημέρα και ξεκινά να μιλά. Προσπαθώ να τον σταματήσω, να του πω ότι άδικα μιλά και ότι δεν καταλαβαίνω λέξη από ότι λέει. Αυτός καταλαβαίνει ότι προσπαθώ να τον διακόψω αλλά επειδή πρέπει να κάνει τη δουλειά του, μιλά χωρίς να πάρει ανάσα για να μη μου δώσει την ευκαιρία να τον διακόψω.

Τελειώνει με ένα ερωτηματικό στο οποίο πρέπει να απαντήσω οπότε αναγκάζομαι απολογητικά να του πω ότι δεν κατάλαβα λέξη από ότι μου έλεγε τόση ώρα. Νόμιζα ότι θα φρικάρει και θα θυμώσει, αλλά αυτός συνέχισε στον ίδιο τόνο και σε γλώσσα που καταλάβαινα, να με ρωτά από πού είμαι, πόσο καιρό μένω εκεί και πως μου φαίνετε η πόλη του.

Μικρή πλατεία μεγάλης πόλης που αγαπώ ιδιαίτερα

Απόγευμα Κυριακής και στέκομαι στη μέση της πλατείας ακουμπισμένη σε ένα πεζούλι περιμένοντας ένα φίλο. Νωρίτερα περπατούσα λίγο επίτηδες και λίγο χωρίς να το θέλω, για αρκετή ώρα. Ξεκίνησα για μια μικρή βόλτα, συνέχισα μέχρι λίγο πιο κάτω, μετά λέω να πάω στον επόμενο σταθμό για το τρένο αφού είναι τόσο ωραία η διαδρομή και βρέθηκα μισοπεθαμένη από τη κούραση να ψάχνω απελπισμένη σε πεζόδρομο ένα τρένο ένα λεωφορείο ένα ταξί ένα ποδήλατο, κάτι επιτέλους.

Στη πλατεία πολύς κόσμος, υπάρχουν μίμοι και μουσικοί του δρόμου και γίνεται ένας ωραίος χαμός. Λίγο πιο πέρα, ένας τύπος παίζει στη κιθάρα μπαλάντες της δεκαετίας του εβδομήντα. Παρατηρώ τον κόσμο με αυτό το σάουντρακ και σκέφτομαι ότι αυτή η πόλη είναι μαγική. Εκείνη τη στιγμή, σαν σκηνή από ταινία, βλέπω ένα ζευγάρι, μες τη μέση του κόσμου, μες τη μέση της πλατείας, να χορεύει αγκαλιασμένο. Και να μην ερχόταν ο φίλος, μια χαρά θα την έβγαζα εκεί όλο το βράδυ νομίζω. 

Θα μπορούσε να μην έχει τελείες αλλά έχει

Να έχεις να πας κάπου και να βαριέσαι απίστευτα. Να γκρινιάζεις όλη μέρα χουχουλιάζοντας στον καναπέ. Να το παίρνεις απόφαση πως δεν μπορείς να το αποφύγεις και να αποφασίζεις να μπεις στο μπάνιο να γίνεις άνθρωπος. Να στο ακυρώνουν όταν πια είναι αργά για να κανονίσεις οτιδήποτε άλλο.

Τελικά με έσωσε το Vicky Cristina Barcelona που ξανά-ξανά-είδα. Αχ Χαβιέρ! Τον είδα και στο Skyfall με τη ξανθιά του τη φράντζα… πρέπει να κάνει κάτι με τον ατζέντη του! Δεν γίνεται να παίζει τον κακό σε κάθε χολιγουντιανή μαλακία και να είναι και σέξι ταυτόχρονα;

Εντάξει, δεν ήταν σε χολιγουντιανές μαλακίες όπου έπαιξε τον κακό. Sam Mendes I love you! Θυμάμαι την εποχή του American Beauty έβγαινα με κάποιο που συμφώνησε να έρθει μαζί μου στο σινεμά να το δούμε αν συμφωνούσα κι εγώ να δω μαζί του τον καινούργιο τότε 007, που ούτε που θυμάμαι ποιο ήταν. Εγώ υπέφερα δυο ώρες, υπέφερε και αυτός δύο ώρες, ήμασταν πάτσι! Εντάξει, το παραδέχομαι, εκείνος υπέφερε περισσότερο! Που να το ξέραμε ότι τόσα χρόνια αργότερα ο σκηνοθέτης του American Beauty θα σκηνοθετούσε τον καινούργιο τώρα 007.

Τις σινεφίλ αναφορές θέλω να διακόψει μία παρατήρηση που έκανα κατά τη διάρκεια του Skyfall: τί κορμάρα έχει ο Daniel Craig!!! Παρακαλώ να διαβαστεί με έντονο τονισμό το ρμά και να προστεθεί ένα χωριάτικο ά μετά τη λέξη Craig. Ευχαριστώ!

Εδώ είχα γράψει μια παράγραφο να κοροϊδεύω ένα νεαρούλη ηθοποιό που είδα (άλλο είδα άλλο διάβασα) συνέντευξη του σε ένα περιοδικό αλλά είμαι στις καλές μου και την έσβησα.

Διάβασα και την συνέντευξη των αρχιεπισκόπων. Όσοι… ξέρετε… είσαστε λίγο… πώς να το πω… όχι συνεσταλμένοι, όσοι επαίρεστε για αυτό το μειονέκτημα σας… να ξέρετε ότι οι αρχιεπίσκοποι δεν είναι εναντίον σας. Ξέρουν, καταλαβαίνουν, αντιλαμβάνονται, ότι δεν σας έστειλε έτσι ο θεός. Ίσως είχε κενά αέρος στη διαδρομή του ο πελαργός και να τάραξε κάτι στον εγκέφαλο σας. Ίσως κάποιες καταστάσεις σε μικρή ηλικία να σας οδήγησαν εδώ. Οι αρχιεπίσκοποι σεβομεθάνουν την ιδιαιτερότητα σας και σας καλούν να αγωνιστείτε.  Οφείλετε να αγωνιστείτε.

Θα ήθελα να συνεχίσω αλλά τσαντίστηκα, τη συνέντευξη μπορείτε να τη δείτε στο σάιτ του Πολίτη. Μαζί με την αναφορά στους πέντε παλιοπαράδες που βγάζει από τη τσέπη χωρίς να κόψει απόδειξη.

Πως από τον Χαβιέρ και τον Ντάνιελ πέρασα στον αρχιεπίσκοπο θα έγραφα ότι θα σας ενημέρωνε ο ψυχολόγος μου αλλά θυμήθηκα ότι σεβομεθανόμενη τον νεαρούλη που δεν θυμάμαι το όνομα του έσβησα την κακοπροαίρετη παράγραφο που τον αφορούσε και η οποία λειτουργούσε σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δύο θέματα. Έλεγα μάλιστα ότι το έκαψα πάλι με τα παλιοπεριοδικά!

Εδώ θα βρείτε πληροφορίες για τον φετινό Secret Santa! Το banner θα το βάλω μόλις μπει ο Δεκέβρης, τότε ξυπνά το χριστουγεννιάτικο πνεύμα μέσα μου. 

Δείξε μου τα likes σου να σου πω ποιος είσαι

Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που σχολιάζουν διάφορες ειδήσεις στο Facebook με λύσσα και μίσος; Ας πούμε τώρα είδα ένα post της Lifo στο Facebook με τίτλο «Η βασίλισσα Ελισάβετ πεθαίνει» και από κάτω κάμποσα σχόλια που τη βρίζουν, «ψόφο», «στο διάολο» κλπ ωραία.

Ποιος τη χέζει τη βασίλισσα, δεν με πήρε ο πόνος και γέλασα με το σχόλιο κάποιου που παίζει με το god saves the queen γράφοντας god wants the queen. Το πρόβλημα μου είναι αυτοί που σχολίασαν χωρίς καν να πατήσουν πάνω στο λινκ να διαβάσουν την είδηση, που εδώ που τα λέμε είδηση δεν είναι, μια βλακεία από αυτές που βάζει συχνά η Lifo, χέστηκε η φοράδα στο… εχμμμ που ακριβώς χέστηκε; Στο αμπέλι; Κάτι δεν μου κολλά.

Ποια είναι η ψυχολογία αυτών των ανθρώπων; Κάθονται στο computer/tablet/iphone την ώρα της δουλειάς/του καφέ/του σεξ και διαβάζουν κάτι ή μάλλον, διαβάζουν ένα τίτλο και βγάζουν τον χειρότερο τους εαυτό στα κόμμεντς; Το πιο σημαντικό με το ίντερνετ νομίζω είναι που μας δίνει την ευκαιρία, όχι να αυτολογοκριθούμε αλλά να σκεφτούμε δύο φορές τη μαλακία που μας έρχεται στο κεφάλι πριν την πούμε. Και στο ίντερνετ δεν τη λέμε. Την γράφουμε!

Νομίζετε ότι ακόμα κι εγώ, από κοντά είμαι τόσο έξυπνη, όμορφη και πνευματώδης όσο από το μπλογκ; Ξέρετε πόσο edit έχουν τα ποστ μου;

Στο Facebook υπάρχουν όλα εκεί, το όνομα σου, η φωτογραφία σου, όλα σου τα στοιχεία αν δεν φρόντισες να αλλάξεις τις ρυθμίσεις και αυτό που έγραψες μπορεί να το δει ο οποιοσδήποτε από τις 115,892 ανθρώπους που έχουν like στη συγκεκριμένη σελίδα. Αυτό δεν σε νοιάζει; Όχι επειδή θα σε κακολογήσει κάποιος, από ότι ξέρω η θεία μου η Λούλα δεν έχει Facebook, αλλά εσύ ρε παιδί μου, τι γνώμη έχεις για τον εαυτό σου όταν βλέπεις κάτω από μια είδηση ή “είδηση” το σχόλιο σου να λέει «Παλιοσαύρα...» ας πούμε;!

Τελοσπάντων, πάω να συνεχίσω με το μάθημα των γαλλικών γιατί στις εφτά θα έρθει ο δάσκαλος του πιάνου, mes amours.