Η μπαλάντα του Μέρφυ

Στις ατελείωτες on/off μέρες της ανεργίας μου, πολύ συχνά δεν έχω συναίσθηση του τι μέρα είναι. Τις καθημερινές, άμα χρειαστεί να πάω κάπου, να πληρώσω λογαριασμούς ή σουπερμάρκετ ή οτιδήποτε, συνήθως κυκλοφορώ σαν τη λέτσα. Τώρα τον χειμώνα ας πούμε, αν κάνει κρύο, μπορεί να βγω φορώντας ψηλές μπότες και μακρύ παλτό για να μη φαίνετε ότι από κάτω φορώ πυτζάμες.

Το καλοκαίρι είναι πιο απλά τα πράγματα, έχω δύο φορέματα, ένα μακρύ φαρδύ που με κάνει γύρω στα διακόσια κιλά αλλά είναι άνετο γιατί είναι σαν να μη φοράω τίποτα κάνοντας με να κοιτάζω με συμπόνια τις νοικοκυρές που βλέπουν την έξοδο στο σουπερμάρκετ σαν έξοδο στα μπουζούκια προσπαθώντας να ισορροπήσουν στα δωδεκάποντα, και ένα κοντό στενό που με κάνει θεά και ενθουσιάζει τους συνταξιούχους που κυκλοφορούν στη πόλη την ίδια ώρα με μένα.

Σε αυτή την ίδια ώρα θέλω να καταλήξω.

Τα απογεύματα, οι συνταξιούχοι κοιμούνται στον καναπέ τους, οι νοικοκυρές μαγειρεύουν βλέποντας τηλεόραση και οι νέοι, εργαζόμενοι μόλις σχόλασαν και πάνε για κάποια ψώνια. Και εκείνη την ώρα, αν αποφασίσω για οποιοδήποτε λόγο να κυκλοφορήσω, θα ψωνίζουμε δίπλα δίπλα ντομάτες με κάποιον που μπορεί να μην ήθελα να με δει σαν τη λέτσα, όχι επειδή τον ξέρω -αυτό θα ήταν χειρότερο νομίζω- αλλά επειδή θα ήθελα να του αρέσω.

Δεν θα ήταν πολύ ρομαντικό να συγκρουστούν τα εργένικα μας καροτσάκια στο ράφι με τις σοκολάτες και να τσακωθούμε για το ποιος θα πάρει τη τελευταία galaxy; Δεν θα ήταν πολύ ρομαντικό να μου χαρίσει τη τελευταία galaxy και να με καλέσει σπίτι του να δούμε το Charlie and the chocolate factory; Δεν θα ήταν πολύ ρομαντικό να με δει τζαι να πέσει; Δεν θα ήταν πολύ ρομαντικό να αγνοήσει τες φόρμες τζαι τα αθλητικά, να αγνοήσει το μαλλί που κάθε τούφα πετά σε διαφορετική κατεύθυνση, να αγνοήσει τα τρία τέσσερα κιλά που περισσεύουν και κάτω από όλα αυτά να ανακαλύψει την υπέροχη καταπληκτική πανέμορφη πανέξυπνη πάνω από όλα ταπεινή και μετριόφρων εμένα;!