Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Εργαζόμενο κορίτσι




Προχτές καθάριζα τα συρτάρια μου και βρήκα αυτό το σκίτσο που έκανα πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια. Αυτή η θλιβερή ρουτίνα συνεχιζόταν τότε για περίπου τρία-τέσσερα χρόνια, η κάθε μέρα ήταν ακριβώς η ίδια με την προηγούμενη –κάθε πρωί που έμπαινα στο ασανσέρ ήταν σαν να μην είχαν περάσει εικοσιτέσσερις ώρες από την τελευταία φορά, ένοιωθα σαν να έκανα βόλτα με το ασανσέρ πάνω κάτω κάθε δύο λεπτά.

Μόλις είδα το σκίτσο, γέλασα με την απελπισία του εαυτού μου τότε. Φαντάσου πόση ανάγκη είχα να εκφραστώ για να κάθομαι να φτιάχνω τέτοια σκίτσα. Μετά θυμήθηκα ακριβώς πόση ανάγκη είχα να εκφραστώ που κατέληξα να κάθομαι να φτιάχνω τέτοια σκίτσα. Το οκτάωρο ήταν εξαντλητικό, ο μισθός γελοίος, το αφεντικό συμπεριφερόταν σαν να ήμουν προέκταση του κομπιούτερ και ο προϊστάμενος ήταν ηλίθιος.

Κατάλαβα πως κάτι έπρεπε να αλλάξει όταν άρχισα να μην δουλεύω. Πήγαινα εκεί το πρωί, άνοιγα το κομπιούτερ και έκανα οτιδήποτε άλλο εκτός από το να δουλεύω. Διάβαζα μπλογκς, έφτιαξα αυτό το μπλογκ, έβλεπα ταινίες στο YouTube, διάβαζα τα πιο απίθανα trivia για οποιαδήποτε ταινία είχα δει στη ζωή μου, καθόμουν απλά και έχασκα και απαντούσα το τηλέφωνο στο δέκατο χτύπημα λέγοντας ότι πνίγομαι και δεν μπορώ να τους εξυπηρετήσω.

Έπρεπε να παραιτηθώ αλλιώς θα με δολοφονούσαν, ή κανένας πελάτης ή ο μάστρος. Ο προϊστάμενος είχε αναπτύξει μια νεύρωση κατά την οποία φοβόταν να μπει στο γραφείο μου και όποτε το έκανε έμοιαζε έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Νομίζω μάλιστα πως μια φορά του είπα πως αν ήμουν εγώ η προϊστάμενη του, θα τον είχα απολύσει.

Η στριμμένη μου συμπεριφορά συνεχιζόταν και μετά τη δουλειά, όταν κάθεσαι σε ένα μέρος που μισείς για πάνω από οκτώ ώρες και μετά πάεις σπίτι ένα κουρέλι, δεν έχεις και πολλές επιλογές ως προς το πώς θα περάσεις τον ελεύθερο σου χρόνο. Μπορεί να περνούσε μήνας χωρίς να βγω έξω από το σπίτι ή να μιλήσω σε πλάσμα, εκτός από τα της δουλειάς φυσικά.

Όταν ένα απόγευμα Κυριακής ήρθε η ξαδέλφη από το τρίπατο να μου φέρει κάτι και μετά να πάει σε ένα παιδικό πάρτι γενεθλίων σε ένα λούναπαρκ, ζήλεψα που αυτή θα έβγαινε έξω. Τότε κατάλαβα πως είτε θα έπεφτα στη θάλασσα να πνιγώ να τελειώνω με τη μίζερη μου ζωή είτε θα άλλαζα κάτι.

Τότε επιτέλους παραιτήθηκα. Προς το παρόν, ακόμα με αγχώνει περισσότερο η προοπτική να βρεθώ ξανά σε ένα τέτοιο περιβάλλον από την προοπτική να τρέφομαι με μακαρόνια για την υπόλοιπη μου ζωή. 



11 σχόλια:

  1. Να διαλύεται ο εγκέφαλοςκαι το νευρικό σου σύστημα σου σιγά-σιγά για το σχεδόν τίποτε...Μια άλλη πλευρά του "εργασία και χαρά" που ξεκινήσαμε να ξεχνούμε εξαιτίας της ανεργίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πάντως ο τίτλος του σκίτσου είναι "Ουφ"!
    εργασία και χαρά μεγάλο θέμα.
    αλλά καλά έκαμες και σταμάτησες. παρά να σε πνίξει αυτό καλύτερα να το πνίξεις εσύ και ας είναι να τρως μακαρόνια ολημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τούτο που λαλείς τζιαι συνοψίζει τζιαι η Ina νιώθω ότι ζω τζιαι γω τωρά.. Όμως πρέπει να κάμω υπομονή..
    Διότι κάποιοι εν αγχώνονται αν θα τρέφονται με μακαρόνια για μια ζωή, διότι μπορούν να αγοράζουν τούτα τα μακαρόνια. Κάποιοι άλλοι όμως, θα μπορούν να τα αγοράζουν μόνο για λίγους μήνες τζιαι μετά θα εύχονται να εμεινίσκαν στη δουλειά καίοντας εγκεφαλικά κύτταρα, αλλά παίρνοντας έστω τζείνο το μίζερο μισθό. Δυστυχώς.

    Μισώ τούντην κατάσταση τζιαι το γεγονός ότι έχουν μας δεμένους τζιαι εξαρτημένους τζιαι αναγκασμένους κατά κάποιον τρόπο να υπομένουμε την εκμετάλλευση χωρίς να λαλούμεν τίποτε.

    Όσο για το να τολμήσει κάποιος να σκεφτεί να δημιουργήσει οικογένεια που δαμαί τζιαι δα.. ας μεν το συζητήσουμε..

    Πάντως, Ουφ! μου, χαίρομαι που ηύρες την πνευματική σου ηρεμία τζιαι γαλήνη (αν όντως εν έτσι τα πράματα) τζιαι εύχομαι σου να σου εμφανιστεί σύντομα κάτι όπως πραγματικά το θέλεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μπράβο σου που παραιτήθηκες και γλύτωσες. για κάποιους αυτή η ρουτινα-δολοφονος δεν διαρκεί 3-4χρονια αλλά 30-40χρόνια και μετά αφυπηρετούν ή πεθαίνουν πριν προλάβουν καν αυτό.
    δεν υπάρχει λόγος να ξαναβρεις κάτι τέτοιο αφού ξέρεις πως δε σου ταιριάζει και λογικά δε θα ψάξεις καν για κατι τέτοιο..
    ό,τι κι αν βρεις ελπίζω κι εύχομαι να’ναι δημιουργικό και να ακονίζει τα εγκεφαλικά σου κύταρα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μανα μου ρε, πρέπει να ήσουν πολύ δυστυχής. Όλες οι φατσούες του σκίτσου, έχουν το κλασσικό "αναποδογυρισμένο "χαμόγελο. Καλά έκανες και έφυγες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλώς σε βρήκα!! :) Δυστυχώς κάπως έτσι είναι οι περισσότεροι με τις δουλειές τους (κι εγώ δεν τρελαίνομαι κιόλας...)Καλά έκανες και παραιτήθηκες.Δουλεύουμε για να ζούμε και δεν ζούμε για να δουλεύουμε.Πλέον βέβαια είναι πολυτέλεια το να παραιτηθείς με την ανεργία που υπάρχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. oh wow. ερμ παρα να επνιεσουν καλυτερα που παραιτηθηκες ετσι μεταξυ μας.
    συμφωνω με τους προλαλησαντες αλλα ετσι για την κοντρα, θα θεσω ενα ερωτημα. μηπως εσιεις ενα μεριδιο ευθυνης τζιε εσυ για το κλιμα στη δουλεια; εννοω οτι εποσκολιεσουν οπως ειπες, εν ησουν παραγωγικη, ησουν εχθρικη, πως ηταν να νιωθεις καλα τζιαμε; μπορει να μεν το ξεκινησες εσυ αλλα εν τζιε εκαμες τζιε καποια προσπαθεια για να αλλαξει το κλιμα τζιαμε.
    εν σου επιτιθεμαι, απλα με οσα μας γραφεις δαμε, τουτο καταλαβω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εν ξέρω τι εντύπωση εδημιούργησε για μένα το ποστ, αλλά δούλεψε κάπου πέντε χρόνια χωρίς καμία προοπτική ανέλιξης ή αλλαγής τζαι τα ξαναλέμε ;-)

      [εύχομαι να μεν σου τύχει] :-)

      Διαγραφή
  8. Αν το 'I quit' (με ύφος χολιγουτιανής ταινίας...έτσι θα το 'θελα) δεν στοίχιζε τόσο ακριβά σήμερα, θα ήθελα και γω να το πω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Stin periptosi mou antexa 2 mines. Hmoun siouri oti ton 3o tha imoun psixiatreio. Eftixos evrethiken douleia ston klado m tzai efia aron aron. O mastros mou itan pio kalos na fantasteis pou to diko sou! Xaras to kouragio sou.

    ΑπάντησηΔιαγραφή