Η πιο καλή δασκάλα είμαι ‘γω

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, συνεργάζομαι με ένα φροντιστήριο, διδάσκω η φωστήρας κάποια τεχνικά μέρη του κλάδου μου στα οποία γιατί να το κρύψω άλλωστε, είμαι πολλά καλή.

Δεν είναι μόνιμη ή σταθερή δουλειά, όποτε υπάρχει άτομο το οποίο θέλει να μάθει τα συγκεκριμένα πράματα, με καλούν να του / της τα μάθω και πληρώνομαι με την ώρα, πράμα που μου επέτρεπε όταν δούλευα και κανονικό οκτάωρο, να βγάζω το παντεσπάνι μου και το οποίο μου επιτρέπει τωρά που δεν δουλεύω κανονικό οκτάωρο, να βγάζω τα μακαρόνια μου.

Τούτα ούλλα τα χρόνια, πολλά έχουνε δει τα μάτια μου αλλά αυτό το τωρινό μου φέρνει τρόμο (χοντροκλεμμένο).

Άντεξα ένα τύπο ο οποίος δυσκολευόταν αφάνταστα να κατανοήσει το 1 + 1 και επιπλέον μου εκόλλαν, άντεξα έναν άλλο τύπο του οποίου ήθελα να κολλήσω αλλά δεν εγίνετουν με αποτέλεσμα οτιδήποτε να του λαλώ να παίρνει μες τον νου μου πονηρές διαστάσεις, πχ 1 + 1 ίσον δύο όπως εμείς οι δυο τίτσιροι στο κρεβάτι μωρό μου, άντεξα μια τύπισσα η οποία βρήκε στο πρόσωπο μου μια φιλενάδα και η οποία μου ανέλυε για δύο ώρες τα γκομενικά της. Άντεξα.

Με την καινούργια δεν ξέρω τι θα γίνει όμως. Νοιώθω σαν να παίζω στη Λάμψη και το Καλημέρα ζωή ταυτόχρονα. Διάλογος:

Εγώ: 1 + 1 ίσον δύο

Τζείνη: τι;

Ε: 1 + 1 ίσον 2

Τ: α

Ε: το κατάλαβες;

Τ: ναι

Ε: 1 + 1 ίσον;

Τ: τι;

Ε: πόσα κάμνουν;

Τ: ποια;

Ε: το 1 + 1

Τ: ε ναι, τι πράμα;

Ε: πόσα κάμνουν;

Τ: εννοείς πόσα κάμνουν 1 + 1;

Ε: ναι

Τ: α! εεεεεεε…

Ε: το είπαμε, 1 + 1 κάμνει…

Τ: περίμενε, μα εννοείς πόσα κάμνει 1 + 1;

Ε: ναι.

Τ: 2, έννε;

Ε: ναι!! μπράβο!! [πυροτεχνήματα, βουβουζέλες, κόκκινα χαλιά, νόμπελ, όσκαρ, γκράμμυ, μπάφτα, τόνυ, θοκ]

Τ: να σε ρωτήσω κάτι;

Ε: φυσικά [αστέρι μου]

Τ: τελικά, 1 + 1 πόσα κάμνουν;