Τιμημένη προσφυγοπούλα

Ξέρω για το σπίτι της γιαγιάς, για τα έπιπλα που τωρά θα ήταν ρετρό τζαι θα μου άρεσκε να τα μαζεύκω κάτω που το υποτιμητικό βλέμμα των ξαδέλφων μου, το κρεβάτι με τον ουρανό τζαι τα σεντούτζια με τα προιτζιά της γιαγιάς μου, για το άλογο του παππού που έμεινε ποτζεί τζαι τι να απέγινε άραγε, πάντα μες τες διηγήσεις της μάνας μου εν τζείνο το άλογο, το κάρο, το σπιτούι στο χωράφι, οι πατάτες τζαι τα καρότα που εμαζεύκαν, η διαδρομή που το χωρκό στη Μόρφου τζαι στη Λεμεσό σαν υπάλληλοι με το λεωφορείο για να συνάξουν πορτοκάλια, το παράπονο της μάνας μου που την εφκάλαν που το σχολείο για να δουλεύκει στα χωράφκια τζαι ήρτεν που ποδά εργάτρια αντί δασκάλα που ήθελε τζαι έτα τα χωράφκια τωρά ποτζεί, για το σπίτι της θείας μου που ετέλειωσε λλίο πριν την εισβολή τζαι δεν εκατοικήθηκε ποττέ, για το μισό οικόπεδο που εν στο όνομα μου τζαι εν σε στρατιωτική περιοχή τωρά, για το ότι εγνωριζούνταν ούλλοι μεταξύ τους παρόλο που εν μεγάλο χωρκό, για το ότι αν πεις σε οποιονδήποτε μετά που τόσα χρόνια για το χωρκό κάποιον θα ξέρει που θα ξέρει τον παππού τζαι θα με ρωτά ποιου είμαι εγώ, που όταν συμπαθώ κάποιον τζαι ρωτά με πόθεν είμαι λαλώ του το χωρκό της μάνας μου για να με πιάσει στη κουβέντα τζαι να με ρωτά αν ξέρω τον τάδε του τάδε της τάδε του τάδε τζαι να γελώ τζαι να λαλώ όι, για την ψευδαίσθηση να θέλεις να ανήκεις κάπου τζαι ας ξέρεις ότι τούτο θα σε έπνιγε.

Σήμερα παρέλαβα την προσφυγική μου ταυτότητα. Εγεννήθηκα τρία χρόνια μετά την εισβολή, έννεν αστείο;