Νευρικό γέλιο

Την πρώτη φορά που θυμούμαι να μου συνέβηκε ήταν σε σχολική γιορτή στην πέμπτη δημοτικού όπου έπρεπε να χτυπιόμαστε σε ένα δακρύβρεχτο σενάριο για μια τραγική στιγμή της ιστορίας μας, νομίζω ήταν για την 9^η Ιουλίου με ένα τρόπο που με έκαμε να κλαίω που το γέλιο, να προσπαθώ να σταματήσω τζαι να μεν μπορώ, να προσπαθώ να μπω στο τραγικό κλίμα τζαι να με πιάνει παραπάνω το γέλιο αφού εφαντάζουμουν τον πάτερ Χριστόθεο κρεμασμένο που τη φοινιτζιά της αυλής, να προσπαθώ να θυμηθώ τα μωρά της Αφρικής που επεθανίσκαν που την πείνα αλλά τζείνη την ώρα ούλλες μου οι φοβίες τζαι τα υπαρξιακά είχαν εξαφανιστεί, να προσπαθώ να σκέφτομαι ότι είμαι μια ώριμη εντεκάχρονη που του χρόνου θα ήμουν τελειόφοιτη τζαι μόνο με τη σκέψη των ηλίθιων συμμαθητών μου έπιανε με παραπάνω το γέλιο, ώσπου να ξορτώσω να έβρω μια λύση ετέλειωσε η παράσταση τζαι ετέλειωσε τζαι το δράμα μου μαζί. Ευτυχώς ήμασταν φτωχά προσφυγόπουλα τζαι δεν υπάρχει σε βίντεο τούτο το πράμα.

Η δεύτερη φορά που ήταν κάμποσο αξιοσημείωτη ήταν πριν λίγα χρόνια την μέρα που είσιεν πεθάνει ένας επιφανής που τωρά δεν θυμούμαι ποιος ήταν τζαι είχαμε κανονισμένο να πάμε με μια φίλη μου στην ετήσια συνέλευση της εταιρείας του θείου της όπου ελπίζαμε να μας προσλάβουν αμέσως μετά τες σπουδές. Στο τέλος της συνέλευσης είσιεν φαί τζαι στο τέλος του φαγιού είσιεν επιδόρπιο το οποίο ήταν ένα θεσπέσιο σοκολατένιο πράμα το οποίο έβαλε μπροστά μας ο σερβιτόρος τζαι με το που πιάνουμε τα κουταλάκια μας να δώκουμε μέσα σαν τες λιμασμένες εφκήκεν ένας μαλάκας στο βήμα, άρκεψε να λαλεί κάτι μαλακίες τζαι λαλεί μας να σηκωθούμε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του επιφανούς, με τη φίλη μου κοιταχτήκαμε πανικόβλητες, κοιτάξαμε αμέσως μετά πανικόβλητες το γλυκό τζαι αρκέψαμε να γελούμε, να σουζούμαστε στην προσπάθεια  να κρατήσουμε μέσα το χάχανο, να προσπαθούμε να το κάμουμε να φανεί σαν κλάμα, να ρουθουνίζουμε, να φκάλουμε κάτι απόκοσμους ήχους, να τρέχουν τα μάθκια μας τζαι με το τέλος του μονόλεπτου λεπτού που ήταν σαν αιώνας εσωριαστήκαμε στες καρέκλες μας εγελάσαμεν με τη ψυσιή μας ακόμα προσπαθώντας να το κάμουμε να φανεί σαν κλάμα, εφάμεν την σοκολατίνα μας, εφύαμεν τζαι δεν επεριμέναμεν να μας προσλάβουν, που εν μας επροσλάβαν φυσικά.

Τέθκειες ιστορίες έχω πολλές αλλά η έμπνευση για το ποστ ήρτεν μου σήμερα που με έπιασε τούτο το πράμα στη δουλειά. Με τη συνάδελφο φίλη ανταλλάζουμε μηνύματα στο Skype όλη μέρα, τα άτομα που δεν συμπαθούμε ακόμα τζαι να αψιουριστούν θα τα σχολιάσουμε οπότε κάτι τέθκειο επαίχτηκε τζαι σήμερα που μου έστειλε μια ατάκα που μπορεί για τζείνη να μην είσιεν καν το ίδιο νόημα που είσιεν για μένα αλλά έκαμε με να αρκέψω ένα γέλιο το οποίο δεν μπορούσα να σταματήσω, έφκαλλα κάτι ήχους που μόνο σαν κχκχκχ μπορώ να περιγράψω τζαι ενώ σε αντίθεση με τες άλλες φορές τούτην εμπορούσα να σηκωθώ τζαι να βκω έξω εφοούμουν ότι η έκρηξη γέλιου θα γινόταν πριν προλάβω να απομακρυνθώ αρκετά οπότε έμεινα τζιαμέ που ήμουν τζαι έλεα του εαυτού μου ότι είμαι μια ώριμη επαγγελματίας που εν γίνετε να χαχανίζει όπως το μωρό. Τούτο έκαμνε με να χαχανίζω πουμέσα μου ακόμα παραπάνω.