Έξι

Την πρώτη χρονιά εκατάλαβα ότι έσιει τζαι άλλα άτομα σαν εμένα στην Κύπρο, την δεύτερη έπιασαν με τα φιλοσοφικά μου, την τρίτη τα υπαρξιακά μου, την τέταρτη έκαμα απολογισμό τζαι την πέμπτη έκαμνα την κατασταλαγμένη. Η έκτη χρονιά του μπλογκ βρίσκει με στο εξωτερικό, μπορεί όι σε πόλη που είχα στην ονειροπόλα λίστα μου αλλά σε καλλύττερη μουάχαχα.

Τζείνο που με έφερεν εν η δουλειά, ολόκληρο το μπλογκ ήταν οι περιπέτειες μιας χρόνια άνεργης τζαι εκατέληξα να έχω τη δουλειά που περιγράφω στο ποστ –κερασάκι στην τούρτα, η στρινιάρα προϊστάμενη.

Τα χόμπι εν ανάλογα της πόλης, εδοκίμασα ακόμα τζαι να πάω σε μάθημα γιόγκα αλλά τι να την κάμεις τη γυμναστική σε slow motion? τζαι στο μπλογκ πρέπει να πείσω τον εαυτό μου να κάτσει να γράψει, το πρόβλημα εν η έλλειψη χρόνου, επαραμέλησα το ταβάνι τζαι τες κουβέντες μας τζαι κρατά μου μούτρα.

Στην πολυπολιτισμική καινούργια πόλη ήβρα τον λέτσο που περιγράφω να μου αρέσει αλλά όπως τζαι στη Κύπρο, κάποια πράματα μεινίσκουν σταθερά, εν του αρέσκω τζαι τούτο ίσως εν σημάδι να σταματήσουν να μου αρέσκουν οι λέτσοι που περιγράφω.

Εσταμάτησα να είμαι γκρινιάρα τζαι να μουρμουρώ για τα πάντα τζαι θυμώνω με τους γκρινιάρηδες ανθρώπους στη ζωή μου. Η αφορμή για τούτο το ποστ ήταν η διάθεση μου να γκρινιάξω για τούτους τους γκρινιάρηδες αλλά δεν βαρκέσαι, εγώ βαρκούμαι.