Έσιει κάμποσο τζαιρό που αρκέψαν να εμφανίζονται οι φρονιμίτες μου τζαι αναρωτιέμαι
πότε λαλούν (αλήθκεια, ποιοι;!) ότι φρονιμεύκεις άμαν φκουν οι φρονιμίτες σου. Άμα
βλαστήσουν ή άμα τους ξεριζώσεις; Μπορώ να το ψάξω φυσικά αλλά αν το
κάμω εν να μπω σε διάφορα σάιτ που εν να με φοϊτσιάσουν, ξέρω το.
Έσιει ένα τραγούδι ο Θηβαίος που μου άρεσκε κάποτε (ο Θηβαίος, όι το τραγούδι)
που λαλεί ότι τίποτε δε χτίζεται πάνω στη πέτρα όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
αλλά τζείνος χτίζει πάνω στην άμμο σαν να ‘τανε η άμμος πέτρα. Ποττέ μου εν το
κατάλαβα, ακόμα τζαι πάνω στη (φαινομενική, μη ξεχνιόμαστε) πέτρα εγώ
πάντα ένοιωθα ότι εστέκουμουν πάνω σε άμμο, κινούμενη μεν σου πω.
Τα τελευταία θκυο χρόνια, εζούσα σε μια φάση προσωρινότητας τζαι τούτο
εβόλευκεν με πολλά, κανένα άγχος. Τωρά όμως τα πράματα παίρνουν μια μορφή «σταθερότητας»
(με εισαγωγικά όι γιατί εν είναι τούτο που εννοώ αλλά επειδή στεκούμαστε
πάνω σε άμμο είπαμεν) οπότε αρκέψαν τζαι τα ποια είμαι τι είμαι πού πάω.
Που το ελάλουν του Maurice είπεν μου ότι πρέπει να έβρω boyfriend τζαι ότι εν είναι δυνατόν μέσα σε μια πόλη
με δέκα εκατομμύρια κατοίκους να μεν ήβρα ένα πλάσμα να μου αρέσει (εκτός του crush που κάθε φορά που το συναφέρνω εσταμάτησε απλά να μου απαντά τζαι καλά
κάμνει). Έκαμα του λοιπόν τα μαθηματικά.
Που τα δέκα εκατομμύρια φκάλε τα έξι επειδή εν γυναίκες μεινίσκουν μας
τέσσερα, που τα τέσσερα φκάλε τα τρία επειδή εν δεσμευμένοι μεινίσκει μας ένα
εκατομμύριο, που τούτο το ένα εκατομμύριο φκάλε τους μισούς που εν gay μεινίσκουν μας πεντακόσιες χιλιάδες, που τούτες τες πεντακόσιες χιλιάδες
φκάλε τες τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες που εν πολλά μιτσιοί ή πολλά μεγάλοι
μεινίσκουν μας πενήντα χιλιάδες, που τούτες τες πενήντα χιλιάδες πες θα μου
άρεσκε το δύο τοις εκατόν μεινίσκουν μας χίλιοι, που τούτους τους χίλιους πες
θα άρεσκα σε μισό κόμμα πέντε τοις εκατό άρα μεινίσκουν πέντε, που τούτους τους
πέντε οι δύο έχουν crushes για άλλες τζαι εν να τες προτιμήσουν, οι δύο εν gay αλλά εν το ξέρουν ακόμα,
μεινίσκει μας ένας. Φέρε μου τον.
