Στη Κύπρο ακούω εμμονικά Κανάλι 6, άμαν έσιει καμιάν εκπομπή που το παρακάμνει λλίο με το "έντεχνο", απλά κλείω το ράδιο. Δακάτω, εν μπορώ να ακούω κυπριακό ράδιο, επροσπάθησα λλίο στες αρκές στη δουλειά αλλά εταράσσαν τα νεύρα μου κάθε μιαν ώρα που άκουα ειδήσεις έτσι έκοψα το. Άλλωστε, κάτι με είσιεν πιάσει στες αρκές τζαι εν εμπορούσα να ακούω ελληνική μουσική.
Οπότε, για να περνά πιο εύκολα το οκτάωρο, τζαι για να μεν ακούω το ατελείωτο μπλα μπλα διαφόρων συναδέλφων (έσιει έναν που με το που εν να έρτει, εγώ τζαι η φίλη συνάδελφος βάλλουμε κατευθείαν ακουστικά, ευτυχώς τες παραπάνω μέρες δουλεύκει που σπίτι), στες αρκές άκουα τα άπαντα του David Bowie, μετά επέρασα ένα κόλλημα με Smiths, New Order τζαι Pearl Jam, ενώ κλασική αξία που τότε που εκυκλοφόρησε εν το soundtrack του Trainspotting (είδατε τη νέα ταινία; πώς σας φάνηκε;!).
Κάθομαι σοβαρή στο κομπιούτερ μου τζαι δουλεύκω με τα ακουστικά ενώ μες τον εγκέφαλο μου γίνεται χαμός. Έχω πάντα έναν φόο ότι εν να χαλάσουν τα ακουστικά σε κάποια φάση που εν να παίζει τούτο τζαι εν να παίζει τζαι δυνατά μέσα σε ούλλο το γραφείο τζαι να μεν το πάρω είδηση.
Καμιά φορά όμως πιάνουν με τζαι ελληνικές αναλαμπές τζαι κάθομαι τζαι ακούω τα άπαντα του Δεληβοριά, Παυλίδη, Σιδηρόπουλο, Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα, Τρύπες, κλασικές αξίες που ακούω πάνω που είκοσι χρόνια. Πρόσφατα μάλιστα ήρτε στη μικρή μας πόλη ο Αγγελάκας τζαι έφυεν αφήνοντας με χωρίς φωνή που τα φάλτσα ουρλιαχτά ("τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ, τα άλλα τρένα να περνούν ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ"), πονεμένα κόκκαλα που το χοροπηδητό (εν είμαι όσον ήμουν πριν είκοσι χρόνια αππάρεντλι), τζαι μιαν ξεγυρισμένη κρίση μέσης ηλικίας (εν είμαι όσον ήμουν πριν είκοσι χρόνια, σίουρα πράματα).
Εκτός που τούτα, πιάνουν με τζαι κάτι άλλες αναλαμπές που μπορεί να μεν άκουα τζαι τόσο πολλά Κύπρο, τα άπαντα του Σαββόπουλου, του Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, επί μία βδομάδα άκουα Μανώλη Μιτσιά τζαι Σωτηρία Μπέλλου.
