Πριν λλιες μέρες έστειλεν μου ο Maurice ένα παλιό μου ποστ φθινοπωρινό που έκαμνα σούμα του καλοτζαιρκού μου, του καλοτζαιρκού μας μάλλον μιας τζαι είμαστε αυτοκόλλητα! Σε τούτη τη χώρα εν μπορώ να κάμω έτσι σούμα μιας τζαι το καλοτζαίρι εν ένα ατελείωτο φθινόπωρο, με τα καλά του (μισώ το κυπριακό καλοτζαίρι) τζαι τα κακά του (εν είμαι έτοιμη για τες ατελείωτες νύχτες του σιειμώνα, θέλω νάκκον ήλιο, νεξτ σάμμερ πλέον).
Τζείνο που μου εθύμησε το ποστ εν κάτι παρόμοιο που γράφει τζαι η Ερυκίνη δαμέ. Οι ατέλειωτες μέρες τζαι νύχτες της Κύπρου με φαγιά, καφέδες, ποτά τζαι συζητήσεις, εν υπάρχουν δαμέ. Εν τόσο τεράστια τούτη η πόλη τζαι έσιει συνέχεια τόσα πολλά πράματα να κάμεις, που τα φαγιά, οι καφέδες, τα ποτά τζαι οι συζητήσεις εν δαμέ αλλά σε κίνηση, εν να συνδιαστούν με βόλτες τζαι εκδρομές τζαι ταξίθκια. Να κάτσουμε τον κώλο μας να κωλοτζιάσουμε, εν το κάμνουμε ποττέ.
Εν τζαι παραπονιούμαι εννοείται. Μετά που τόσα χρόνια γλαρώματος στη Κύπρο, τούτη η νοοτροπία εν ναν καλοδεχούμενη για πολλή τζαιρό ακόμα. Αλλά καμιά φορά λείπει μου να κάτσω να γλαρώσω χωρίς να έχω να πάω κάπου ή να κάμω κάτι (τζαι μόλις τυγχαίνει να βρεθώ μόνη μου, βάλλω να κάμω πράματα επειδή εν το αντέχω, εξέμαθα, φαύλος κύκλος).
Μες το καλοτζαίρι επήα σε κάτι αγγλικές εξοχές με καλή φίλη, επερνούσαμε που κάτι φράκτες, δέντρα τζαι λιβάδια με πρόβατα τζαι εκαρτερούσαμε τζαι οι θκυο τον κύριο Ντάρσι να έρτει πάνω στο άλογο να μας συνάξει. Ελέαμε δυνατά το σενάριο τζαι εγελούσαμε, "ω μις Ουφφφ! λετ μι ττέηκ γιου εντ λοκ γιου ττου μάι κάστλ", "ω μις φρεντ οφ μιςς Ουφφφ! λετ μι μπι δε λαβ οφ γιορ λάιφ", "ω μίστερ Ντάρσι, γιου αρ δε λαβ οφ μάι λάιφ", "ννόου, μίστερ Ντάρσι, γιου αρ δε λαβ οφ μάι λαιφ".
Μέσα στα πολλά πράματα που γίνονται εν τζαι οι νέες γνωριμίες, τα ραντεβού, το να έρτω λλίο πιο κοντά ή λλίο πιο μακριά που κάποιον. Τζιαμέ που μου άρεσκεν ένας τον χρόνο τζαι εκόλλουν, τωρά εφκήκα με τόσο κόσμο τους τελευταίους μήνες που σε λλίο θα σας κάμω αναπαράσταση τούτης της σκηνής. Το καλό, εν κολλώ για κανέναν πλέον. Το κακό, εν κολλώ για κανέναν πλέον.
Η φίλη μου εν η Ευαισθησία της παρέας, βλέπει τα πράματα ρομαντικά, κάμνει όνειρα για τον καθένα που γνωρίζει, προσπαθώ να μεν την αποπαίρνω πολλά, εν τζαι ξέρεις καμιά φορά. Εγώ βλέπω τα πράματα αρκετά κυνικά, κάθε περίπτωση απλά επιβεβαιώνει τες θεωρίες μου, αλλά επηρέασεν με, τζαι που τζιαμέ που εκατέληξα να φκαίνω με διάθεση "άτε να δούμε τι θα δούμε τωρά", άρχισα να δίνω παραπάνω σημασία. Τζίφος.
Δε βαριέσαι, παραπάνω ιστορίες για τα μελλοντικά μου σενάρια!
