Κάθομαι με τη κολλητή σε ωραία κρεπερί της γειτονιάς τζαι φκάλλουμε τα σώψυχα μας. Εγώ επαράγγειλα μιαν αλμυρή κρέπα με τυρί τζαι χαμ την οποίαν έφαα σε τρία λεπτά τζαι πεινώ ακόμα, ενώ η φιλενάδα μάσιετε να φάει μιαν γλυτζιά κρέπα με τριών ειδών σοκολάτα, κούννες τζαι φράουλες.
Θωρώ την τζαι θέλω να κλαίω. Ξέρω ότι αν περιμένω μισή ώρα, θα πάει το μήνυμα στον εγκέφαλο ότι έφαα τζαι εν θα πεινώ. Ξέρω ότι αν παραγγείλω τζαι μιαν γλυτζιάν, ακόμα τζαι αν δεν είναι η υπερπαραγωγή της φιλενάδας, θα εκραγώ.
Μέσα μου, έχω ένα αγγελούι σε κάθε ώμο, ένα κότζινο παχύσαρκο τζαι ένα άσπρο φιγουρίνι, πετάσσουν κρέπες
το ένα στο άλλο.
Πόξω μου, ακούω την με προσοχή που μου λαλεί για τη τελευταία συνεδρία με τη ψυχολόγο της. Τζείνα που λαλεί εν όμορφα τζαι συγκινητικά τζαι εν συγκεντρωμένη στη κρέπα της σαν τα λαλεί. Τρώει την με το σιέρι τζαι τρέχουν οι σιοκκολλάτες τζαι οι λιωμένες φράουλες πας τα σιέρκα της, μοιάζει σαν να έκαμε φονικό. Πιάνει το πιρούνι τζαι μάσιετε να φκάλει που το χαρτί της κρέπας κάτι κομμάθκια που εκολλήσαν, χωρίς να μιλά.
"Λοιπόν φιλενάδα, δις ις σαμ βέρι χέβι shit" λαλεί στο τέλος.
Ξέρω το λαλώ της, "φαίνεται τζαι ξέρω ότι είναι απίστευτα καταπληκτική κρέπα, να 'ξερες πόσο θέλω να παραγγείλω ακόμα μιαν αλλά σκέφτομαι ότι εν να μου κάτσει βαριά, εν τζαι αργά, άσε καλύτερα"
Τελικά εμιλούσε για τα σώψυχα της, όι για την κρέπα...
