Σκέφτομαι την ατάκα που την πολυαγαπημένη Fleabag την ώρα που κάθομαι στη καρέκλα του κομμωτή ο οποίος επιμένει να μεν μου κόψει τα μαλλιά όσο κοντά τα θέλω επειδή λαλεί δεν είναι θηλυκό το κοντό μαλλί, τζαι στο κάτω κάτω κυρά μου εν τζαιν να μου φάεις την ώρα μου με τες απαιτήσεις σου, σαν να τζαι εν επλήρωσα ήδη τα μαλλιοτζέφαλα μου (κυριολεκτικά) για θκυο ώρες με την πατροναρίστικη αφεντιά του.
Η προφορά μου τζαι η φάτσα μου συνήθως κάμνουν με να περνώ για Ισπανίδα, κάτι το οποίο χρησιμοποιώ όποτε εν θέλω να ξεκινήσω το "είμαι κυπραία, που τη Κύπρο, όι ελληνικό νησί, ξεχωριστό κράτος, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΑΕΛ Λεμεσού, σιεφταλιές" λογύδριο μου.
Ο κομμωτής εν Τουρκικής καταγωγής τζαι ενώ μου κόφκει το μαλλί όπως το θέλω, μιλά με τον συνάδελφο του στη γλώσσα τους τζαι αναρωτιέμαι αν βρίζει την Ισπανίδα σιύλλα που τον ταλαιπωρεί. Τεντώνω τα αυτιά μου πέρκι πιάσω καμιά λέξη αλλά τίποτε. Τόσα χρόνια προγράμματα στα τουρκικά στο ΡΙΚ, τζαι τρεις μήνες επιμορφωτικά πριν είκοσι χρόνια εν μου αφήκαν τίποτε.
Σαν τους ακούω να μιλούν σκέφτομαι ότι η γλώσσα τους εν οικεία τζαι όι απειλητική στα αυτιά μου. Όπως τζαι τα Ρώσικα, που όποτε τα ακούσω μεταφέρομαι νοητικά στη Λεμεσό, δεν καταλαβαίνω γρι αλλά ο ήχος θυμίζει μου τη Κύπρο.
Τζαι μετά σκέφτομαι αν έπρεπε να νιώθω περίεργα που έχω έναν ξεκάθαρα εχθρικό Τούρκο απέναντι μου. Αν έπρεπε ο ήχος της γλώσσας του να εξύπναν ένα συλλογικό φόο μέσα μου, τες ιστορίες της μάνας μου που την εισβολή, τα τσιατίρκα, τες παράγκες που εγεννήθηκα.
Αποφεύγω τες ειδήσεις αλλά κάποιες έρκουνται τζαι βρίσκουν με. Σε μια πραγματικότητα στην οποία κάποιος θεωρείται αντισημίτης αν εκφράσει την αντίθεση του στη στάση του Ισραήλ, δυσκολεύκουμαι να νοιώσω λύπη για την ψυχική οδύνη των Εβραίων οπουδήποτε στον κόσμο επειδή φοούνται για αντίποινα. Τα καημένα τα εβραιούθκια πρέπει να πηαίννουν στο σχολείο χωρίς να φορούν θρησκευτικά σύμβολα επειδή μπορεί κάποιοι να τους επιτεθούν. Τα παλαιστινιούθκια ας σκοτώνουνται ομαδικά, εν πειράζει.
