Φαντάσματα

Σχολάνω που τη δουλειά, πάω στο γυμναστήριο του κτιρίου, κάμνω τες ασκήσεις μου νοιώθω στα χάι μου, φορτώνουμε τσάντες, λάπτοπ, ρούχα, παπούτσια, ξεκινώ να πάω στο σταθμό τζαι σαν περπατώ, στα μισά της διαδρομής, ακούω ένα υποκοριστικό του ονόματος μου που μόνο ένα πλάσμα χρησιμοποιεί. 

Φακ. 

Εγώ ήξερα ότι δουλεύκει κάπου τζιαμέ στη περιοχή τζαι ότι είσιεν να ήταν θέμα χρόνου να τον δω ομπρός μου. Όπως είπε τζαι ο Σαλμάν Ρούσντι όταν είδε το μασιέρι να έρκεται πάνω του, "έτο, εβρεθήκαμε τελικά" εσκέφτηκα. Τζείνος, που εν είσιεν ιδέα ότι είμαι εργασιακή γειτόνισσα, ήταν σε σιοκ. 

Είπαμε τα θκυο λεπτά τζαι επήρε ο καθένας το δρόμο του. Σαν έμπαινα σε ένα μαχαζί τζιαμέ δίπλα να πιάσω φαΐ για σπίτι, αναρωτήθηκα πόσην ώρα εν να του πάρει να μου στείλει μήνυμα να μου ανακοινώνει τον άσβεστο έρωτα του για μένα, κάτι που κάμνει όποτε βαρκέται τα τελευταία οκτώ χρόνια. 

Μίαν ώρα παρά δύο λεπτά. 

Τζαι τωρά σκέφτομαι αν του τύπου δώσει του τη μπέιμπι ρέιντιαρ να με καρτερά κάτω που το γραφείο τζαι βουρούμε; Αν εμένα δώσει μου την ότι εν μου πάει η ζωή της νοικοτζυράς τζαι κάτσει μου βολικός ο πρώην; 

Πρόμπλεμ σόλβερ μπάι ντιφόλντ, η λύση τελικά ήταν απλή, ξέρω ποια μέρα της εφτομάς πάει γραφείο, οπότε άρκεψα να πηαίννω άλλη. 

Τζαι εδώ που τα λέμε, τα μηνυματούθκια εν εύκολα άμα μεινίσκεις εξήντα χιλιόμετρα μακριά. Άμαν εν να έσιεις φόον να τη δεις την άλλη μπροστά σου στα καλά καθούμενα τζαι αναδόξει της να σου απαντήσει τζαι να θέλει τζαι τίποτε, κόφκουνται σου τα δάχτυλα παρά να στείλεις άλλο μήνυμα. 

Μόνο μεν αλλάξεις τζι εσύ μέρα στο γραφείο.