Murphy & Me

Τους νόμους του Μέρφυ τους έμαθα στα 18. Περιμένοντας το λεωφορείο με μια συμφοιτήτρια μου την άκουγα να αναλύει το αν έπρεπε να ανάψει τσιγάρο ή όχι. Φανατική αντικαπνίστρια εγώ, προτιμούσα να μην ανάψει για να μην χρειαστεί να κρατάω την ανάσα μου μέχρι να έρθει το λεωφορείο. Τότε ανάφερε τον παλιόφιλο της τον Μέρφυ: «αν ανάψω τσιγάρο, το κωλολεωφορείο θα έρθει αμέσως. Αν δεν ανάψω θα μείνουμε εδώ μέχρι να ξημερώσει. Χωρίς τσιγάρο. Θα στο αποδείξω αμέσως!»

Άναψε τσιγάρο, φάνηκε στο βάθος το λεωφορείο, έσβησε το τσιγάρο μισό δευτερόλεπτο πριν μπει βρίζοντας σε αυτό κι εγώ έμαθα τον τύπο που θα με συντρόφευε σε όλη μου τη ζωή. Άσε που κατάλαβα το νόημα της φράσης: «σε ήξερα πριν να σε γνωρίσω»! Απλά δεν ήξερα πως σε λένε…

Από τότε, και πάνε αρκετά χρόνια, εγώ και ο Μέρφυ είμαστε αχώριστοι.

Στο σούπερμαρκετ:
Κλασικά στην ουρά. Οποιαδήποτε ουρά και αν διαλέξω αυτή θα καθυστερήσει. Μπορεί η διπλανή να έχει 3 πελάτες και η δική μου ένα, δεν έχει καμία σημασία. Θα γίνει κάτι, οτιδήποτε και θα καθυστερήσουμε. Μπορεί ο μπροστινός να έχει ξεχάσει να ζυγίσει τα ζαρζαβατικά του, μπορεί από όλα τα προϊόντα του μαγαζιού να έχει επιλέξει αυτό που δεν έχει κωδικό γιατί δεν προλάβανε ακόμα να βάλουν κωδικούς στο τρίτο υπόγειο, μπορεί η ταμίας να είναι καινούργια, οτιδήποτε. Και θα είναι στο ταμείο που επέλεξα εγώ και ο Μέρφυ…

Στις αγορές:
Δύο προϊόντα. Θεωρητικά κάνουν την ίδια δουλειά. Το ένα στοιχίζει 23.18 ευρώ και το άλλο 48.23 ευρώ. 25.05 ευρώ η διαφορά είναι μεγάλη. Εντάξει, θα πάρεις το πιο φτηνό, δεν είναι και φτηνιάρικο, άλλωστε μια δυο φορές το χρειάζεσαι, πόσο χάλια θα είναι, με πείθει ο Μέρφυ. Πάω σπίτι, το ανοίγω, προσπαθώ να το χρησιμοποιήσω και είναι άχρηστο. Πραγματικά, δεν μπορώ να δουλέψω έτσι. Δεν είναι ότι είναι ελαττωματικό. Απλά δεν είναι καλό. Πάω και αγοράζω αυτό των 48.23 ευρώ. Δηλαδή, 71.41 ευρώ. Δεν τα βάζουμε μισά μισά με τον Μέρφυ…

Στα τηλεφωνήματα:
Γεια σας. Θα σας τηλεφωνήσουμε για δουλειά στις 3.30, είναι εντάξει; Βέβαια! 3.20… κατουριέμαι… αν τηλεφωνήσουν νωρίτερα; Αντέχω! 3.25…. κατουριέμαι… Αντέχω! 3.30… 3.35…. 3.45… κατουριέμαι. Δεν αντέχω! Με προειδοποίησε ο Μέρφυ: θα τηλεφωνήσουν μόλις πας. Το ξέρω αλλά δεν αντέχω! Θα πάω και σε μισό λεπτό θα είμαι πίσω. Στα 23 δευτερόλεπτα που έλειψα τηλεφώνησαν. Τρέχαμε, κι εγώ και ο Μέρφυ ξεβράκωτοι να το προλάβουμε…

Στα dvd:
Απόψε θα έχει μαραθώνιο Pride and Prejudice στο δωμάτιο μου. Όχι, δεν θα πάω πουθενά, έχω πονοκέφαλο και θέλω να μείνω μόνη με τον Mr. Darcy. Βλέπω το πρώτο δισκάκι, τελειώνει εκεί που η Elizabeth Bennet με θυμό αρνήθηκε την απαράδεκτη πρόταση γάμου του υπέροχου Colin Firth και καλά του έκανε του φαντασμένου και βάζω με χαρά το δεύτερο ανυπομονώντας για τη σκηνή στη λίμνη. Πρώτα όμως απαντώ στο μήνυμα του Μέρφυ: «ώστε είναι χάλια εκεί που πήγατε, ε; Εγώ περνάω τέλεια! Φιλάκια» Η απάντηση του Μέρφυ ήταν άμεση: το δεύτερο δισκάκι δεν έπαιζε…

Στα ερωτικά:
Φθινόπωρο. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω Ψηλέ Ξανθέ Πρασινομμάτη Συμφοιτητή Που Έχουμε Υπερβολικά Πολλά Κοινά Και Αυτό με Φρικάρει (Συντ. ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ). Χειμώνας. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Άνοιξη. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Καλοκαίρι. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Φθινόπωρο. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Χειμώνας. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Σ’ αγαπάω Ουφ! Εχμμμ γκουχ γκουχ εεεεεεεε αααα εεεε. Επομένη του Αγίου Βαλεντίνου. Σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Χέστηκα Ουφ!.

Στη κίνηση:
Θα πάω από παραλία. Ναι μα τέτοια ώρα θα έχει πολλή κίνηση. Λες, ε; Ναι! Να πάω από λεωφόρο; Και να μπλέξεις στο round about του Αγ. Νικολάου; (ξέρει κανένας αν υπάρχει κυκλοφοριακό σχέδιο σε εκείνο το σημείο ή είναι όντως όποιος προλάβει πρόλαβε, ο θάνατος σου η ζωή μου, ο σώζων εαυτόν σωθήτω , όποιον πάρει ο χάρος κλπ;). Το βρήκα τι θα κάνω! Θα πάω μέχρι εκεί αλλά θα στρίψω από το ξενοδοχείο προς παραλία και λογικά μέχρι εκείνη την ώρα δεν θα έχει κίνηση. Ίσως να μην έχει κίνηση αλλά θα έχει τον Μέρφυ ντυμένο με τη στολή του δημαρχείου και φωσφοριζέ γιλεκάκι να σκάβει…

Στη παραλία:
Θα χαρώ και θα συγχαρώ τον εαυτό μου που βρήκα την πιο τέλεια παραλία όπου συχνάζουν μόνο αθόρυβοι τουρίστες. Θα πηγαίνω κάθε μέρα μες τη τρελή χαρά μέχρι να εμφανιστεί μπροστά μου ο απόλυτος εφιάλτης: μπροστά η μάδερ-φαμίλια με φουλάρι στα μαλλιά. Πίσω ο φάδερ-ακόλουθος με την ομπρέλα ΚΕΟ. Μετά το πεντάχρονο που τους έπεισε επιτέλους να το πάρουν στη παραλία. Και πιο μετά η απαραίτητη σριλανκεζούα για να το προσέχει, φορτωμένη με τσάντες «I am Gorgeous” και τσαντάκια με υγρά, σταθερά και οτιδήποτε απαραίτητα φαγώσιμο. Δεν ξέρω τι κάνανε μετά, έθαψα τον Μέρφυ στην άμμο και έφυγα.

Κάπου διάβασα ότι υπάρχει επιστημονική εξήγηση για τα δεδομένα των νόμων του Μέρφυ και ότι με βάση αυτά ο Μέρφυ ήταν τελικά ένας αισιόδοξος... Εμείς όμως ξέρουμε: απαισιόδοξος είναι ένας καλά ενημερωμένος αισιόδοξος!