Drive-in

Το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο σε όλους τους ευαίσθητους οδηγούς της πόλης μας. (ποιας πόλης; οποιασδήποτε! όλοι ίδιοι είναι!)

Γιατί λοιπόν αγαπημένοι μου οδηγοί να αναγκάζεστε να παρκάρετε πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά από την είσοδο του οπουδήποτε θέλετε να πάτε; Ναι, το ξέρω ότι σας βολεύει, ειδικά άμα βρέχει ή άμα κάνει ζέστη ή άμα βαριέστε να περπατήσετε τρία μέτρα. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πολύ βολικό να ανοίγεις τη πόρτα του αυτοκινήτου και το πόδι να πατάει κατευθείαν στην είσοδο του προορισμού σου. Σιγά μην εμποδίζεις, δυο λεπτά θα κάνεις και θα φύγεις, έτσι δεν είναι; Μπράβο!

Ή εσείς οι άλλοι, που δεν βρίσκετε θέση στο πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδο και αναγκάζεστε να παρκάρετε πάνω στη στροφή του δρόμου γιατί μόνο εκεί δεν τόλμησε να παρκάρει κανένας ακόμα; Ειλικρινά σας θαυμάζω για το θάρρος σας. Τόσο ακριβά αυτοκίνητα (σύμπτωση που πάντα τα συγκεκριμένα παρκαρίσματα είναι από πανάκριβα αυτοκίνητα; Χμ χμ…) και να μην φοβάστε ότι θα περάσει κανένας άγιος άνθρωπος τρελάρας με κανένα σαράβαλο και να σας κάνει τη μερσεντές σμαρτ;

Γιατί όμως να αγχώνεσαι να παρκάρεις; Γιατί να κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο; Οι αμερικανοί εδώ και χρόνια έχουνε βρει τη λύση με τα McDonalds. Έλα τώρα, παραδέξου το, πόσες φορές ΔΕΝ ήθελες να φας McDonalds όμως σκέφτηκες ότι είναι πολύ βολικό το drive in τους; Μπαίνεις (με το αυτοκίνητο, σημαντικό αυτό), παραγγέλνεις σε ένα βαρήκοο μηχάνημα, προχωρείς (με το αυτοκίνητο, σημαντικό αυτό), πληρώνεις, παραλαμβάνεις το φαγητό και φεύγεις. Και όλα αυτά, χωρίς να κατέβεις καθόλου από το αυτοκίνητο. Σημαντικό αυτό.

Γιατί λοιπόν να μην γινόταν παντού έτσι; Στον φούρνο ας πούμε. Τώρα, για ένα γάλα και δύο ψωμιά να πρέπει να κατεβείς από το αυτοκίνητο; Ενώ με το drive in, περνάς, σταματάς, κατεβάζεις το τζάμι του αυτοκινήτου, παραγγέλνεις αυτά που θες γάλα, ψωμί, μπισκοτάκια πορτοκάλι, πληρώνεις, τα παίρνεις, φεύγεις. Το ίδιο και στο περίπτερο, ακόμα και στο σουπερμάρκετ. Ναι, γιατί όχι; Τόσα λεφτά δίνουν σε διαφημίσεις, να φτιάξουν εκεί ένα κατάλογο με όλα τα barcode των προϊόντων τους, να σημειώνεις εσύ ποια θες, να στα φέρνουν, να πληρώνεις και να φεύγεις. Χωρίς να κατεβείς καθόλου από το αυτοκίνητο.

Τράπεζες, ΑΤΜ, δημόσιες υπηρεσίες, ραντεβού… ναι! Γιατί δηλαδή να κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο; Δώσε ένα ραντεβού στο πάρκινγκ στον Εναέριο ας πούμε, κάτω από τα δεντράκια και μείνετε εκεί να κάνετε αγαπούλες με τα φώτα. Άσε που οι καφετέριες θα προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και θα σας φέρνουν το ντεκαφεϊνέ car delivery!

Χλιδή;

Η Τράπεζα Βλάπτει

Μου τηλεφώνησαν από τη τράπεζα για να μου πουν ότι πρέπει να πληρώσω άμεσα 200 ευρώ στη πιστωτική αλλιώς θα μου στείλουν επιστολή για δικαστήριο. Αμέσως ένοιωσα σαν να έπαιζα στο Η Οικογένεια Βλάπτει και δυστυχώς η πρώτη μου αντίδραση από μέσα μου ευτυχώς ήταν ακριβώς όπως του Ασημάκη: πως κάνετε έτσι μωρέ για διακόσα ευρώ, θα ‘ρθω τώρα να σας ξοφλήσω όλο το ποσό και να την ακυρώσω τη κωλοκάρτα γαμώτο ξεχνώντας βέβαια τη μικρούλα λεπτομερειούλα ότι όχι μόνο δεν έχω όλο το ποσό αλλά ούτε και γκουχ γκουχ γκουχ τα 200 ευρώ…

Στη δεύτερη αντίδραση ξύπνησε μέσα μου η μάνα μου με τη μορφή της κυρίας Λαμπρινής: πως τα κατάφερες έτσι, και σου είπα εκατό φορές να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου αλλά εσύ το χαβά σου, ξόδευες χωρίς τελειωμό αλλά τώρα ξέρω τι περιμένεις, περιμένεις πως θα πουλήσω τα χρυσαφικά της μάνας μου ε εε εεεε περιμένεις ότι θα στα πληρώσω εγώ αλλά κανόνισε καημένη μου να βρεις να τα πληρώσεις, ακούς;

Ούτε αυτό με συμφέρει… η θεία Πελαγία μέσα μου γκρινιάζει για τα ρούχα, τις εξόδους και τους ζιγκολό που δεν μπορώ πλέον να πληρώνω και ο παππούς σκέφτεται να πουλήσω ότι έχω και δεν έχω και να φύγω νύχτα για τη Χονολουλού μαζί με ένα σκανδιναβό!

Ουφ! Καμία λύση δεν μοιάζει σωστή. Αν η τράπεζα κάνει έτσι για 200 ευρώ, πως θα κάνει αύριο μεθαύριο που θα προσπαθώ να πληρώσω για ένα διαμέρισμα; Δηλαδή, μια μικρή αναποδιά να προκύψει, με βλέπω σε χαρτόκουτο σε καμιά πλατεία. Και δεν έχουμε και πολλές στη Λεμεσό… στα σκαλάκια του Διοικητηρίου θα τη βγάζω…

Πως έμπλεξα έτσι εδώ πέρα μέσα;

Αρνιά

Σήμερα το πρωί μια κοπέλα ήρθε χαλαρά και στάθηκε από την άλλη πλευρά της ουράς που στεκόμασταν έξι εφτά άτομα. Μέχρι να ανοίξει η υπηρεσία που περιμέναμε σχολίαζε με τον δεύτερο της ουράς τις υπαλλήλους που έβλεπε μέσα από το τζάμι, δες τι ώρα έρχονται, δες που θέλουν να φτιάξουν και το γαλατάκι τους πρώτα, δες που όλο παράπονα είναι και είναι και κυβερνητικοί υπάλληλοι κλπ ωραία που κανέναν δεν ευχαριστούσαν πρωί πρωί!

Η ιδιοφυία της όμως φάνηκε όταν επιτέλους άνοιξε η πόρτα: μπήκε φουριόζα πρώτη πρώτη, έκανε τη δουλειά της και οι υπόλοιποι μα… μα…. μαννοί μείναμε να την κοιτάζουμε με ανοικτό το στόμα και επιτιμητικά βλέμματα…

Κανένας δεν είπε τίποτα, ούτε κι εγώ βέβαια… φαινόταν τύπος που μπορεί να έδερνε κιόλας!!!

Η εργασία απελευθερώνει

Ένα Σάββατο πήγα στο σουπερμάρκετ, αγόρασα κάποια πράγματα που έκαναν 80 ευρώ και πλήρωσα με κάρτα. Επειδή η ταμίας μισούσε τη δουλειά της και βαριόταν τη ζωή της, όταν η κάρτα έδειξε ότι δεν πέρασε, την ξαναπέρασε και την ξαναπέρασε και την ξαναπέρασε και την ξαναπέρασε και κάθε φορά φαινόταν όλο και πιο τσαντισμένη αφού νόμισα ότι θα έσπαζε τη κάρτα μέσα σε αυτό το τέτοιο το μηχάνημα που περνάνε τις κάρτες.

Πέντε λεπτά αργότερα είχα πέντε μηνύματα στο κινητό, όλα από τη τράπεζα, που το κάθε ένα με πληροφορούσε ότι η κάρτα μου χρεώθηκε 80 ευρώ.

Αγχωμένη τηλεφώνησα σε αυτό τον αριθμό που έγραφε πίσω από τη κάρτα και όταν ένας ευγενικός νεαρός που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του απάντησε το τηλέφωνο προσπάθησα να του εξηγήσω πιο ήτανε το πρόβλημα. Επειδή όμως το παιδί μισούσε τη δουλειά του, βαριόταν τη ζωή του και επιπλέον είχε μάθει παπαγαλία τι έπρεπε να λέει σε σαλταρισμένους καταναλωτές που τηλεφωνούσαν αγχωμένοι, μου έβαλε τις φωνές και με ξέχεσε κανονικότατα επειδή λέει δεν τον άφηνα να κάνει τη δουλειά του.

Μη έχοντας μια ξεκάθαρη απάντηση σχετικά με τον λογαριασμό μου, έκανα αγχωμένη υπομονή ολόκληρο το σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα το πρωί έτρεξα στη τράπεζα. Επειδή όμως η ταμίας μισούσε τη δουλειά της και βαριόταν τη ζωή της, με διαβεβαίωσε ότι η τράπεζα ναι μεν πέρασε το ποσό πέντε φορές αλλά με χρέωσε μόνο τη μία επειδή η τράπεζα μας το αντιλαμβάνεται άμα πάει κάτι λάθος και είναι ύποπτο να πληρωθεί το ίδιο ποσό την ίδια ώρα. Εντυπωσιασμένη, έκανα πλάκα ότι δεν θα πλήρωνα τα ψώνια στο σουπερμάρκετ πέντε φορές το ογδόντα δηλαδή τετρακόσια ευρώ και έφυγα.

Λίγες μέρες αργότερα πέρασα από μια ΑΤΜ για να πάρω λεφτά και ανακάλυψα ότι είχα περισσότερα από όσα έπρεπε. Μπήκα στο internet banking και ανακάλυψα ότι κάποια standing orders που έχω δεν πληρώθηκαν.

Έκανα αγχωμένη υπομονή όλο το απόγευμα και το επόμενο πρωί πήγα σε άλλο υποκατάστημα της τράπεζας. Η εκεί ταμίας επειδή προφανώς αγαπούσε τη δουλειά της και σίγουρα δεν βαριόταν τη ζωή της έψαξε με όλη τη καλή διάθεση όλες τις πιθανότητες που μπορεί να είχε πάει κάτι λάθος και με ενημέρωσε ότι ναι, χρεώθηκα και τις πέντε φορές για τα ψώνια αλλά επειδή δεν υπήρχαν λεφτά για να πληρωθούν, η τράπεζα κράτησε όσα λεφτά είχα. Αποτέλεσμα να μείνουν απλήρωτα το ρεύμα, το τηλέφωνο και μια φούστα μαύρη κοντή που είχα δει και μου άρεσε…

Η εργασία απελευθερώνει… όλα μας τα απωθημένα!

Η διαφήμιση του εαυτού μου!

Έκανα μια μικρή έρευνα στο ίντερνετ για το πως φτιάχνουμε ένα βιογραφικό σημείωμα και τα αποτελέσματα με αποθάρρυναν... Πιο κάτω, όλα όσα (δεν) θέλω να ξέρω για το τέλειο βιογραφικό.

Η ποιότητα μετράει και όχι η ποσότητα, οπότε φροντίζω να διαφημίζω τον εαυτό μου όχι πλατειάζοντας άσκοπα, αλλά περιεκτικά σε δύο σελίδες το πολύ. («Είμαι τέλεια, προσλάβετε με!». Αυτό μπορεί να επαναλαμβάνετε σε δύο Α4)

Δεν χρησιμοποιώ παραγράφους αλλά bullets και φροντίζω να μην υπάρχουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. (ειδεμίς εν θα με πρωσλάβοθν…)

Δεν χρησιμοποιώ προσωπικές αντωνυμίες αλλά ουδέτερες εκφράσεις και ουσιαστικά. (ο υποφαινόμενος ψάχνει για εργασία!)

Όπου χρησιμοποιώ ημερομηνίες ξεκινάω από το πιο πρόσφατο και καταλήγω στο πιο παλιό γεγονός. (αποφοίτησα από το νηπιαγωγείο το 1983)

Προτιμώ γραμματοσειρά Times New Roman ή Arial και μέγεθος 10-12 pt. (times! ίου!)

Η εμφάνιση του βιογραφικού μου να είναι απλή, εκτός αν η θέση για την οποία ενδιαφερόμαστε απαιτεί την επίδειξη δημιουργικότητας. (θα το στολίσω με φούξια πεταλούδες πάνω σε πράσινο χορτάρι ενώ στον γαλάζιο ουρανό θα λάμπει ένας κίτρινος ήλιος και σε κάθε φύλλο της τερατσιάς που θα βρίσκετε στο background να βάζω και ένα bullet με πληροφορίες…)

Do's and Dont's για ένα επιτυχημένο βιογραφικό

Do
Φροντίζω το βιογραφικό μου να είναι σύντομο. (μάλλον δεν χρειάζεται η αποφοίτηση από το νηπιαγωγείο…)

Είμαι ειλικρινής. (αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να αναφέρω τα τρία χρόνια εργασίας στη Νέα Υόρκη;)

Οργανώνω το βιογραφικό μου σε bullets. (κόλλημα με τα fucking bullets!!!)

Το βιογραφικό μου να είναι ευανάγνωστο. (με times ή arial 10 ή 12pt δεν υπάρχει σωτηρία!)

Να διαγράφεται μέσω του βιογραφικού η προσωπικότητά μου. (λυπάμαι αλλά θα χρειαστώ πολύ περισσότερες από δύο Α4 για να διαγράψω και τις τρεις προσωπικότητες μου!)

Φροντίζω το βιογραφικό μου να παρουσιάζει τη σωστή εικόνα του εαυτού μου, ώστε να ταιριάζει με την εικόνα που θα δείξω στη συνέντευξη. (ποια είναι η σωστή εικόνα του εαυτού μου;! Ποια εικόνα θα δείξω στη συνέντευξη;! Ποια είμαι;!)

Εάν έχω να επιδείξω ιδιαίτερα επιτεύγματα, όπως υψηλό μέσο όρο τα τονίζω. (έχω υψηλό μέσο όρο στα movie quizzes του facebook, ποιάνει;)

Φροντίζω να είμαι σαφής όπου χρησιμοποιώ ημερομηνίες. (δηλαδή αν δεν βάλω το 1983 σαν ημερομηνία αποφοίτησης από το νηπιαγωγείο και βάλω το 1985 θα υπάρχει πρόβλημα;)

Don't
Δεν πλατειάζω άσκοπα. (ξέχνα το νηπιαγωγείο!)

Αποφεύγω τις εικαστικές παρεμβάσεις. (ξέχνα και τες φούξια πεταλούδες!)

Δεν χρησιμοποιώ συντομογραφίες αν δεν είναι καθιερωμένες. (y? wtf?)

Δεν χρησιμοποιώ α' ενικό. (από ταπεινοφροσύνη;)

Δεν χρησιμοποιώ χιουμοριστικές εκφράσεις σε ένα τόσο σημαντικό έγγραφο. (ξενέρωτοι πλουτοκράτες!)

Δεν αναφέρω τα αίτια αποχώρησης από μία θέση εργασίας. (ούτε αν ο προηγούμενος εργοδότης ήταν ηλίθιος;)

Δεν αναφέρομαι σε μισθολογικές πληροφορίες. (ξέχνα και την απαίτηση για 2000 ευρώ / μήνα)

Όλα όσα θέλω να ξέρω για να πετύχω στην επαγγελματική συνέντευξη!

Πιθανές ερωτήσεις & υποδείξεις προς απάντηση

«Πείτε μου ορισμένα πράγματα για τον εαυτό σας»
Γεννήθηκα στην Άνω Περδικούλα και έζησα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Στα 18 μου κατέβηκα στην Αθήνα για να σπουδάσω και να κάνω σεξ. Τα επόμενα χρόνια τα πέρασα με κραιπάλες μέχρι που αναγκάστηκα να ψάξω για δουλειά.

«Μιλήστε μου για τα δυνατά σας σημεία»
Στο σώμα μου, στη προσωπικότητα μου ή γενικά;!

«Ποια πιστεύετε ότι είναι τα αδύνατα σημεία σας;»
Είμαι πολύ ευαίσθητη και μισώ το ψέμα και την υποκρισία.

«Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε 5-10 χρόνια»
Να έχω κερδίσει το λόττο και να μην χρειάζεται να δουλεύω.

«Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι είστε κατάλληλος/η για τη θέση;»
Εεεεε, εεεεεεεεεεεε, εεεεεεεεεεεεεεεεεεε……

«Πώς θα περιγράφατε την ιδανική δουλειά;»
Να πηγαίνω χαλαρά στη δουλειά στις 10, να δίνω τα φώτα και τις γνώσεις μου στους υφιστάμενους μου, να έκανα ακολούθως μια βόλτα στα μαγαζιά, γεύμα με φίλες, επιστροφή στην εργασία για λίγη ακόμα κουραστική επίβλεψη και γύρω στις 2.30 να σχολνάω!

«Πόσο χρόνο εκπαίδευσης πιστεύετε ότι χρειάζεστε για να μπορέσετε να είστε παραγωγικός/ή;»
Δύο βδομάδες. Και στο τέλος θα μου πετάτε και ένα μπισκότο!

«Πόσο σημαντικά είναι τα χρήματα για εσάς;»
Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία… έρχεται μόνη της άμα τα δει.

«Τι αποκομίσατε από τις προηγούμενες δουλειές σας;»
Χρόνιο πονοκέφαλο, σμπαραλιασμένα νεύρα, φοβία για το mouse του υπολογιστή και τρεις νευρικούς κλονισμούς.

«Ποια θεωρείτε ότι είναι τα σημαντικότερα επιτεύγματά σας μέχρι σήμερα;»
Πέρασα στην πρώτη μου επιλογή, σπούδασα αυτό που ήθελα και δεν το σιχάθηκα! Ακόμα!