Up in the Air

Εκεί προς το τέλος που πάει στη διάλεξη και διστάζει ενώ ξεκινά να λέει την ίδια ιστορία που έλεγε συνέχεια στη ταινία λέω από μέσα μου θα μας το χαλάσουν τώρα, θα κάνει ένα λογύδριο που θα λέει ακριβώς τα αντίθετα από όσα έπρεπε να λέει και θα μας πει τι καλά που είναι να κουβαλάς όλο αυτό το βάρος στους ώμους σου γιατί δεν είναι στ’ αλήθεια βάρος αλλά άνθρωποι και πράγματα που αγαπάς και το κοινό θα χειροκροτήσει, κάποιος χοντρούλης θα δακρύσει και κάποια χοντρούλα θα του δώσει χαρτομάντιλο και θα χαμογελάσουν ο ένας στον άλλο με νόημα και μετά αυτός που πάει τρέχοντας στη γκόμενα λέω θα τη βρει να τον περιμένει με ανοικτές τις αγκάλες (παρόλο που ο φίλος μου ο Μέρφυ περίμενε ότι κάτι τέτοιο που τελικά έγινε θα γινόταν με το που είδε το σπίτι) και θα βάλει τα κλάματα και θα μας δείξουν αισθησιακές σκηνές και μετά cut και μετά γάμος όπου αυτός θα είναι γαμπρός και αυτή νύφη και θα είναι και όλο του το σόι εκεί και θα χορεύουν πάλι και διάφορα άλλα τέτοια χολιγουντιανά και βαρέθηκα πια όλες αυτές τις ταινίες με το ίδιο σενάριο, αυτοί οι μονόλογοι είναι σιχαμένοι και αρκετά με αυτά τα μαθήματα ζωής σε μιάμιση ώρα – κανείς δεν ζει έτσι!

Ευτυχώς με άκουσαν :-)

Χμμμ…

Να με απορρίψουν μετά το πρώτο ραντεβού μου έτυχε. Να με απορρίψουν ΠΡΙΝ το πρώτο ραντεβού πρώτη φορά μου έτυχε!...

Trivia

Είναι πιο εύκολο να αποκτήσεις πιστωτική παρά να ακυρώσεις μια, ειδικά αν είσαι αναγκασμένη να πας σε άλλο υποκατάστημα από αυτό που την πήρες γιατί ο κολλιτσίδας υπεύθυνος του λογαριασμού σου όποτε σε δει προσπαθεί να σου πουλήσει δάνειο αυτοκινήτου ή οικίας ή και τα δύο και θέλεις να τον αποφύγεις.

Το Jumbo φέτος μου έχει σμπαραλιάσει τα νεύρα, χριστουγεννιάτικα, αμέσως μετά αποκριάτικα και σήμερα λαγουδάκια και κοτούλες, κάτι κουτιά ήθελα, αν τα δείτε μου λέτε.

Η περιπέτεια συνεχίζετε σε ένα βιβλιοπωλείο, που όσο και αν τσαντίζομαι όποτε πάω δεν λέω να καταλάβω και να κάνω το αυτονόητο, να μην πηγαίνω, και δεν φτάνει που πηγαίνω, αντί να ζητάω τα αριστουργήματα τύπου «τα γαλαζοπράσινα χρυσάνθεμα των κρυμμένων πόθων στο πορτοκαλί κατώφλι μου» τα οποία από ότι μου είπε η υπεύθυνη πουλάνε με το κιλό, επιμένω να ζητώ βιβλία τα οποία μας τα ζητάνε πολύ λίγοι και δεν συμφέρει να τα φέρνουμε, εκτός και αν δεν βιάζεσαι να το παραγγείλεις, με θύμα αυτή τη φορά εκτός από τα νεύρα μου, και η Κατερίνα Γώγου.

Αν ο από πίσω ήθελε ένα άγριο ζώο 24/7 στην αυλή του έπρεπε να φτιάξει ένα κλουβί στο μέγεθος του και να κάτσει μέσα να ψοφήσει, το έρμο το κουτάβι τι του φταίει;

Είδατε αυτή τη διαφήμιση του mega που μιλάνε διάφοροι και λένε πιο είναι το πιο περίεργο που τους έχει συμβεί και ο Παπακαλιάτης λέει ότι δεν του έχει συμβεί τίποτα περίεργο αλλά η κάμερα δεν μπορεί να εστιάσει πάνω του και τον δείχνει φλου; Inside joke ή όχι, από ποια ταινία ή σειρά είναι αντιγραφή;

Το σαβουάρ – βιβρ του αρρώστου

Όσο κλισέ και αν ακούγετε η υγεία είναι το παν. Τι σημασία έχουν τα χρήματα, η φήμη και οι έρωτες αν δεν είσαι εδώ να τα χαρείς; Και δεν εννοώ το ηλίθιο ρητό «καλύτερα φτωχός και υγιής παρά πλούσιος και άρρωστος». Γιατί όχι δηλαδή και πλούσιος και υγιής -και ευτυχισμένος. Ή έστω, να είσαι καλά. Όσο ανόητο ίσως ακούγετε, το να είσαι καλά είναι το σημαντικότερο. Κατά τη γνώμη μου.

Όταν βρίσκεσαι σε γιατρό ή νοσοκομείο να παρακαλείς να σου μιλούν άσχημα. Πάει να πει ότι δεν έχεις τίποτα, τους ενοχλεί η μιζέρια σου και θέλουν να σε ξεφορτωθούν, τους κλέβεις πελατεία. Όταν αρχίζουν τα κυρία Ουφοπούλου μου κλπ να ξέρεις ότι συμβαίνει κάτι σοβαρό…

Ρατσιστική συμπεριφορά. Σε αγχώνει. Κάτι πάει στραβά… Ξαφνικά βλέπεις όλο τον κόσμο να σε προσέχει, να σε ακούει, να σου κάνει τα χατίρια…

Creepy...

03

Συνήθως τις Κυριακές το βράδυ μου αρέσει να κάθομαι στη πολυθρονίτσα μου με όσα ένθετα κυριακάτικων εφημερίδων δεν πρόλαβα να διαβάσω το πρωί και να έχω ανοικτή τη τηλεόραση στο Αίγια Fuxia που επειδή είναι σε επανάληψη και το έχω ήδη δει, δεν νευριάζω με τα οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο νους τους που μας δείχνουν για να καθυστερούν την αποκάλυψη ποιος είναι ο γιος της Μαλούς και πως θα σιγουρευτούμε ότι είναι ο Κωνσταντής και τι θα πει ο Αντωνής και πως θα το δεχτεί ο Κωνσταντής και αν θα τον θέλει τώρα η Αλισαβού και τι κούκλος που είναι ο Χριστόδουλος Μαρτάς.

Χτες όμως, είπα να έχω ανοικτή τη τηλεόραση στο ΡΙΚ και να βλέπω τα τραγούδια για τη eurovision. Είχα κέφι, χαζό παιδί χαρά γεμάτο, αντικαταθλιπτικά, εγκέφαλος και ενέσεις στο συρτάρι, ας δούμε eurovision. Αν θυμάμαι καλά εμφανίστηκε πρώτος ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου. Δεν θέλω να πω τίποτα κακό γι’ αυτόν γιατί ήμουν στη συναυλία του Bryan Adams που «άνοιξε» και ήταν αξιοπρεπέστατος σαν πειραματόζωο για τον ήχο και τους φωτισμούς. Τώρα νοιώθω άσχημα για το «πειραματόζωο». Τέλος πάντων. Μετά εμφανίστηκε κάτι. Δεν ξέρω τι ήταν ακριβώς. Η μνήμη μου το έσβησε γιατί ο γιατρός μου είπε να αποφεύγω τα μεγάλα σοκ.

Στον αριθμό 03 η άνοιξη!!! Ένα όμορφο τραγούδι, ένα ωραίο παιδί ντυμένο φυσιολογικά, τα φωνητικά πίσω να τα απομακρύνουμε παρακαλώ, είναι τέλειο!!! Ο κόσμος χειροκροτεί! Είμαι περήφανη για τον κόσμο που χειροκροτεί! Λες να βγει αυτό; Αχ μακάρι! Πρέπει να το ψηφίσω!!!

Ακούμε και τα άλλα. Σε κάποιο από αυτά έπεσα κάτω και έκλαιγα από τα γέλια αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι ποιο ήταν. Όχι, δεν ήταν στο 07 γιατί εκεί έχασα τη μιλιά μου: φοβήθηκα ότι μπορεί και να έβγαινε!

Η βραδιά είναι συναρπαστική!!! Αδρεναλίνη. Μετρούμε αντίστροφα με τον παρουσιαστή για να ανοίξουν οι ψηφοφορίες. Ενθουσιάζομαι. Θα στείλω μήνυμα. Τι να γράψω στο μήνυμα? Λογικά τίποτα, θα στείλω μόνο κενό μήνυμα στο 900τόσο με κατάληξη 03. Το στέλνω. Λάθος νούμερο μου λέει η cyta. Μπερδεύομαι. Αχ τι χαζή, στο 5040 έπρεπε να το στείλω! Και τι να γράψω; Λογικά το 900τόσο με κατάληξη στο 03. Το στέλνω. Λάθος μου λέει η cyta. Θέλω να κάτσω κάτω να κλαίω. Θα βγει το 07 γαμώτο και θα φταίω εγώ!!!

Νευριάζω με το ΡΙΚ: έχεις ανοικτή ψηφοφορία ρε παιδί μου και δεν έχεις στο κάτω μέρος της οθόνης το νούμερο για να στέλνουν μήνυμα τα νούμερα; Περιμένεις ανταπόκριση; Πώς να στείλω μήνυμα αν δεν μου εξηγείς της ηλίθιας πώς να το στείλω; Δεν θα στείλει κανένας μήνυμα και θα φταις εσύ, κακό ΡΙΚ!

Τελικά μετά από διάφορα άσχετα τραγούδια και φιλοφρονήσεις (όπου πάω στην Αθήνα ακούω τα τραγούδια σου! Γιατί;!) ξαναθυμόμαστε τα υποψήφια τραγούδια και καταλαβαίνω επιτέλους τι πρέπει να κάνω για να ψηφίσω. Το κατάλαβα νωρίς, όταν έδειχνε στην οθόνη τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου. Γράφω 01 στο μήνυμα και πάω να το στείλω στο 5040.

Ευτυχώς το έλεγξα πριν το στείλω ;-)

Λέτε να κερδίσουμε φέτος;

The Sixth Sense

Η περίπτωση του γάτου - προφήτη μοιάζει εξαιρετική και μοναδική στο είδος της. Ο Οσκαρ είναι ένα αδέσποτο γατάκι, που περιμάζεψαν πριν από χρόνια σ’ έναν οίκο ευγηρίας του Ρόουντ Αϊλαντ κι έδειξε εξαρχής τις ιδιαίτερες ικανότητές του: να διαισθάνεται, δηλαδή, ποιος από τους τροφίμους του γηροκομείου βρίσκεται στα τελευταία του. Μέχρι σήμερα, έχει προβλέψει 50 θανάτους. Ο Οσκαρ δεν είναι καθόλου κοινωνικός ως γάτος, αλλά έχει την τάση να συντροφεύει στις τελευταίες ώρες τους τους ετοιμοθάνατους γέροντες. Οταν χαϊδευόταν στα πόδια κάποιου, εκείνος πέθαινε λίγες μόνον ώρες αργότερα. Ο δρ Ντέιβιντ Ντόσα, γεροντολόγος και βοηθός καθηγητή στο πανεπιστήμιο Μπράουν, κατέγραφε επί πέντε συναπτά έτη τις θανατηφόρες προβλέψεις του Οσκαρ και διαπίστωσε ότι σπανίως έκανε λάθος. Ο δρ Ντόσα, ο οποίος πρωτοαναφέρθηκε στο χάρισμα του γάτου με δημοσίευσή του στην επιθεώρηση Journal of Medicine το 2007, έγραψε ολόκληρο βιβλίο αφιερωμένο στον Οσκαρ. Τόσο ο ίδιος όσο και το υπόλοιπο προσωπικό του γηροκομείου είναι τόσο βέβαιοι για το ένστικτο του Οσκαρ ώστε όταν τον βλέπουν να πλησιάζει κάποιον, φροντίζουν να ειδοποιήσουν εγκαίρως τους οικείους του.

Πηγή

Είσαι ένα αλανιάρικο γατί και σε περιμαζεύουν κάποιοι γατόφιλοι σε ένα γηροκομείο. Εσύ, σαν γάτα, θες να παίζεις, αλλά επειδή είναι όλοι ηλικιωμένοι δεν βρίσκεις κανένα να σου κάνει παρέα. Έτσι κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα: χουρχουρίζεις στα πόδια των πιο κοντινών σου ανθρώπων, των ηλικιωμένων. Διαλέγεις ένα γεράκο που δεν δείχνει διάθεση να σε κλωτσήσει ή μια γριούλα που δεν θέλει να σου πετάξει ζεστό νερό και τρίβεσαι στα πόδια τους. Τι άλλο να ζητήσει ένας γάτος; Είσαι ευτυχισμένος. Ο καιρός όμως περνάει και οι ηλικιωμένοι φίλοι σου πεθαίνουν. Κρύβεσαι για λίγο στη γωνιά σου να θρηνήσεις με την ησυχία σου και μετά από λίγες μέρες επανεμφανίζεσαι. Η ζωή συνεχίζεται. Βρίσκεις άλλους φίλους, επίσης ηλικιωμένους πάνω στων οποίων τα πόδια τρίβεσαι, οι οποίοι δυστυχώς μετά από λίγο καιρό επίσης πεθαίνουν.

Κάποιος προσέχει αυτό το γεγονός. Το λέει και στους άλλους: «αυτή η γάτα διαισθάνεται τον θάνατο!». Αρχίζουν να προσέχουν με ποιους κάνεις παρέα. Μόλις αυτοί πεθάνουν, οι stalkers σου επιβεβαιώνονται για άλλη μια φορά. Γίνετε σούσουρο. Σε αναφέρουν σαν ο γάτος – προφήτης. Διαισθάνεσαι τον θάνατο. Είσαι ένας σταρ!

Τώρα, είσαι ηλικιωμένος σε ένα γηροκομείο. Τα παραγωγικά σου χρόνια έχουνε περάσει, τα παιδιά σου αν έχεις παιδιά σε τοποθέτησαν εκεί γιατί δεν έχουν το χρόνο να σε φροντίζουν και εσύ το ξέρεις ότι μετά από εκεί θα πας στα κυπαρίσσια. Άκουσες τις ιστορίες για τον γάτο προφήτη αλλά τις θεωρείς βλακείες. Εντάξει, έχει πεθάνει κόσμος αλλά ήταν ηλικιωμένοι, άρρωστοι, οι μέρες τους ήταν μετρημένες έτσι κι αλλιώς!

Είναι βράδυ, μεσάνυχτα. Πανσέληνος. Έχεις ξαπλώσει από ώρα αλλά το έντονο φως του φεγγαριού από το παράθυρο και ο αέρας που λυσσομανάει δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς. Ξαφνικά, βλέπεις μια σκιά στον τοίχο. Ολοένα και μεγαλώνει. Δεν ακούς βήματα και δεν βλέπεις κανένα. Μόνο τη τρομακτική σκιά στον τοίχο. Πλησιάζει απειλητικά το προσκεφάλι σου και εκείνη την ώρα μόλις που προλαβαίνεις να δεις ότι είναι ο γάτος – προφήτης, που με ένα σάλτο ανεβαίνει στο κρεβάτι σου.

Πεθαίνεις από συγκοπή ή δεν πεθαίνεις;