Αναζητώντας τον Δημήτρη

Μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες είναι το Only You, όπου μια έφηβη, η Faith, μετά από μια συνάντηση με μια τσιγγάνα, πιστεύει ότι ο άντρας της ζωής της είναι κάποιος που δεν έχει δει ποτέ και τον λένε Damon Bradley, μεγαλώνοντας όμως, αρραβωνιάζεται με κάποιον που τον λένε Dwayne αλλά λίγες μέρες πριν από τον γάμο απαντάει τυχαία το τηλέφωνο σε κάποιον που τον λένε Damon Bradley και τότε παρατάει και το τηλέφωνο και τη πρόβα νυφικού και τρέχει να τον προλάβει στο αεροδρόμιο πριν η πτήση του φύγει για Βενετία αλλά δεν τον προλαβαίνει έτσι παίρνει εισιτήριο για την επόμενη πτήση και πετάει στη Βενετία με το νυφικό και τη καλύτερη της φίλη, και στη Βενετία μαθαίνουν με ντετεκτιβίστικες μεθόδους ότι ο Damon Bradley μόλις έφυγε για τη Ρώμη έτσι διασχίζουν την Ιταλία με ένα κόκκινο σαραβαλάκι και το βράδυ τον ψάχνουν με μια ντουντούκα στα σοκάκια της πόλης. Για τα υπόλοιπα να δείτε τη ταινία!

Πριν από αρκετά χρόνια, σαν περπατούσα αμέριμνη στη Πλάκα εκεί στον πεζόδρομο πάνω από τις γραμμές του ηλεκτρικού μου λείπει η Αθήνα γαμώτο τρώγοντας σουβλάκι, με πλησίασε μια τσιγγάνα και ήθελε να μου διαβάσει το χέρι ενώ εγώ δεν ήθελα να αποχωριστώ το σουβλάκι μου για βλακείες. Επειδή όμως ξέρετε πως είναι μια παρέα από κορίτσια γύρω στα 18 έκατσα τελικά να μου πει το ριζικό μου και διάβασε ένα όνομα: Δημήτρης!

Οι φιλενάδες κάνανε λίστες ολόκληρες από Δημήτρηδες. Ο συμφοιτητής μας που ντυνόταν σαν μπράβος σε νυχτερινό κέντρο και άκουγε φανατικά Κατερίνα Στανίση λεγόταν Δημήτρης. Μια φίλη είχε δίδυμο αδελφό που τον λέγανε Δημήτρη, πολύ weird περίπτωση γιατί ήταν ολόιδιος με τη φίλη μου, μόνο από το μούσι τους ξεχώριζες! Ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς λέγετε Δημήτρης. Mάλλον όμως δεν εννοούσε κάποιον από αυτούς η τσιγγάνα...

Μετά το ξεχάσαμε όλες και μόνο άμα γνωρίζω κανένα Δημήτρη τον κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα κάπως! Αν η τσιγγάνα μου έλεγε και επώνυμο κάτι θα κάναμε αλλά ήταν ερασιτέχνης! Γι αυτό, αν σε λένε Δημήτρη, για πέρνα λίγο από ‘δω!

Κυριακάτικες Γκρίνιες

Χρυσή μου κυριούλα, αφού δεν ήσουν σίγουρη ότι μπορούσες να το κουμαντάρεις, τι το αγόρασες το mercentes jeep ή πως αλλιώς λέγετε εκείνο το θηρίο που οδηγούσες με τριάντα χιλιόμετρα σπάζοντας μας τα νεύρα;

Καλή μου ξαδέλφη, έπρεπε να το υποψιαστείς στο πρώτο παιδί, να το καταλάβεις στο δεύτερο και να σταματήσεις να το κάνεις στο τρίτο: τα μωρά τον έχουνε χεσμένο τον γέρο που θα τα φάει αν είναι άτακτα. Βρες άλλη μέθοδο παιδαγώγησης!

Θείτσα, επειδή ο αδελφός σου παντρεύτηκε πριν 35 χρόνια μια κατίνα σε ένα χωριό στην άκρη του κόσμου, αυτή η κατίνα έχει μια αδελφή την οποία έχεις δει μόνο δύο φορές και τώρα αυτή η αδελφή παντρεύει την κόρη της την ύπαρξη της οποίας εσύ αγνοούσες, δεν είσαι υποχρεωμένη να πας! Και μη μου λες εμένα τις μαλακίες «εν αντροπή». Μόνο μια φορά άκουσα την αλήθεια και θα το εκτιμούσα αν μου την έλεγες κι εσύ: είναι η έξοδος σας, η ζωή σας, ένα θέμα να κουβεντιάζετε την επομένη με τον καφέ, οκ, το καταλαβαίνω αυτό! Μη με κοιτάζεις με αυτό το επικριτικό ύφος και να μου λες ότι είναι ντροπή να μην πάω! Έλεος!

Εσύ, ο κουλτουριάρης. Που μιλάς σιγά και διακριτικά, που νομίζεις ότι είσαι αστείος και άνετος με όλους. Όταν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση και περιμένει τα σχόλια σου, είναι τουλάχιστον γελοίο να αγνοείς το άτομο που σε ρωτάει, να του γυρνάς τη πλάτη και να προσφέρεις τα πολύτιμα σχόλια σου στο άτομο που προσπαθείς συνέχεια να κολακεύεις!

Πολιτικάντηδες, παρατάτε μας! Σας βαρέθηκε η ψυχή μου! Είμαστε η Κύπρος μια μυρμηγκοφωλιά που μας πάτησε ένα κακομαθημένο παιδί. Και αντί να τρέξουμε να δούμε πως θα σωθούμε, τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Απλά τέλειο!

Νομίζω βρήκα τι πρέπει να έχει ένα άτομο για να το συμπαθήσω. Χιούμορ. Αν η βλακεία είναι αήττητη, η έλλειψη χιούμορ είναι θλιβερή!

Εσύ θυμάσαι τις κασέτες;

Αυτό το ποστ δεν είναι νοσταλγικό. Σιγά μη κάτσω να πω τι ωραία που ήταν παλιά με τις κασέτες! Μπερδεύονταν συχνά και χάνονταν τα τραγούδια, και πάντα τα πιο αγαπημένα φυσικά! Έπρεπε να τη γυρίσεις πίσω άμα ήθελες να ξανακούσεις ένα τραγούδι και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να το πετύχεις από την αρχή! Το ίδιο και με το fast forward αν ήθελες να αποφύγεις κάποιο!

Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε μια κασέτα. Την κασέτα «φθινόπωρο 2000, Αθήνα». Ήταν λίγες βδομάδες πριν ανακαλύψω το internet, το napster και το downloading. Είχα πολλές τέτοιες κασέτες αλλά δεν ξέρω που χάθηκαν. Βρήκα όμως τη τελευταία, που έγραφα τα τραγούδια που κυνηγούσα στο ραδιόφωνο! Πάνω της γραμμένα σχόλια και αφιερώσεις από τους παραγωγούς που μιλούσαν στη μέση των τραγουδιών! Τα περισσότερα είναι από τον Σταθμό (που μετά άλλαξε όνομα και ρεπερτόριο) και από τον Rock FM, όπου τις μεταμεσονύχτιες ώρες που βρικολάκιαζα είχε εκπομπή ένας τύπος κολλημένος με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και ένα βράδυ που θα τον είχε φιλοξενούμενο στο στούντιο το ανακοίνωνε 85 φορές το λεπτό και ο Παπακωνσταντίνου αργούσε να πάει και οι ακροατές είχαν αρχίσει να αγριεύουν και αυτός ακουγόταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα, όμως δεν έχασε τη πίστη του και τελικά ο Παπακωνσταντίνου εμφανίστηκε! Τι πήγα και θυμήθηκα!!!

Side A:

Bryan Adams – Heaven

Gary Moore – Still got the blues

The Beatles – Yesterday

Παύλος Σιδηρόπουλος & Δήμητρα Γαλάνη – Η ώρα του stuff

Radiohead – Creep

Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Για μένα τραγουδώ

Πυξ Λαξ – Να με θυμηθείς

Ξύλινα Σπαθιά – Χάρτινος ουρανός

Side B:

Scorpions – Wind of change

Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Να γράφεις να τηλεφωνείς

Deep Purple – Soldier of fortune

Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Πόρτο Ρίκο

Παύλος Σιδηρόπουλος – Μπάμπης ο φλου

Παύλος Σιδηρόπουλος – Κάποτε θα δεις

Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Το τρενάκι

Παύλος Σιδηρόπουλος – Μου ‘πες θα φύγω

Pink Floyd – Wish you were here

Bryan Adams από το γυμνάσιο, ολίσθημα με το Still got the blues για έναν τύπο που νόμιζα ότι αγαπούσα και με είχε προδώσει ένα δυο χρόνια πριν, Χάρτινος ουρανός και το πρώτο κόλλημα με Παύλο Παυλίδη, Πόρτο Ρίκο φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη, Σιδηρόπουλος και Pink Floyd που ποτέ δεν μπορώ να αποφασίσω πιο μου αρέσει πιο πολύ, το Wish you were here ή το Hey you?

Λίγο πολύ εξακολουθεί να μου αρέσει η ίδια μουσική. Και εξακολουθώ να φτιάχνω συλλογές με διάφορα. Η διαδικασία είναι το ίδιο απολαυστική και τώρα που τα τραγούδια είναι προσεκτικά επιλεγμένα σε σιντί όπως ήταν όταν έτρεχα στάζοντας από το μπάνιο για να προλάβω να γράψω το κομμάτι που παίζει τώρα και ταιριάζει τέλεια μετά το Wish you were here.

Οικοδομικός Οργασμός!

Είμαι σε δίλημμα. Δεν ξέρω ποιο διαμέρισμα να διαλέξω! Το από πίσω με τη συγκλονιστική θέα του σκαμμένου βουνού και την αδρεναλίνη του τρόμου μπας και πέσει και με πλακώσει; Ή το μπροστά με τη συγκλονιστική θέα του installation με τους σταυρούς και τις live performances κάθε τόσο;

Το καλό του από πίσω είναι η εξοικείωση με την ιδέα χώμα γύρω γύρω και στη μέση εσύ. Το καλό του από μπροστά είναι οι ήσυχοι γείτονες. Εκτός από κάτι νύχτες με πανσέληνο βέβαια.

Το κακό του από πίσω είναι η περιορισμένη αντίληψη, ούτε ένας γείτονας απέναντι να παίρνεις μάτι όταν τσακώνεται με τη γυναίκα του, ούτε κάποιος ωραίος τύπος να έρθει να σου ζητήσει ζάχαρη όπως βλέπουμε στις ταινίες.

Το κακό του από μπροστά είναι που θα φοβάσαι μπας και κάποιος τύπος από απέναντι έρθει να σου ζητήσει ζάχαρη…

Ας φανταστούμε μια ερωτική βραδιά. Σαμπάνια, φράουλες και σκαμμένο βουνό θέα; Ή σαμπάνια, φράουλες και ρομαντική θέα από τα καντηλάκια που θα ανάβουν ήσυχα στην ξάστερη βραδιά;

Νομίζω πως μόλις αποφάσισα…

Ξώπασκα

Δίαιτα. Έχω οκτώμισι βαθμούς μυωπία. Αυτό σημαίνει ότι συνήθισα να κάνω μπάνιο σχεδόν στα τυφλά. Υπερβάλλω! Με οκτώμισι βαθμούς βλέπεις το σαμπουάν και το μαλακτικό. Αυτό που δεν βλέπεις είναι τα κιλά που τρύπωσαν ύπουλα και απλώθηκαν σε όλο σου το σώμα. Έκανα μπάνιο με τους φακούς και το θέαμα που αντίκρισα μου θύμισε φτηνό θρίλερ: «Η Επέλαση της Φονικής Κυτταρίτιδας». Δίαιτα λοιπόν!

Οικογένεια. Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουν όταν μεγαλώσω να ζω σε μια μεγάλη πόλη, να έχω μια μεγάλη παρέα, ένα φίλο που να έχει χιούμορ και να με αγαπάει, και να μην ξαναπατήσω σε οικογενειακό τραπέζωμα। Από όλα αυτά, μέχρι τώρα, πέτυχα το τελευταίο. Και δεν μου φαίνετε και τόσο μεγάλο κατόρθωμα. Ίσως επειδή λείπουν όλα τα άλλα. Ή ίσως επειδή έχω καιρό να πάω σε οικογενειακό τραπέζωμα. Με τη πρώτη ευκαιρία θα το κάνω, έτσι, για να μάθω να εκτιμώ αυτά που πετυχαίνω!

Μόδα. Θέλω ρούχα. Πολλά ρούχα. Πάρα πολλά ρούχα. Θέλω να αμοληθώ στα καταστήματα και να αγοράσω ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια, τσάντες, ρούχα, ρούχα, ρούχα! Έβλεπα μια καταπληκτική ταινία του 1985. Η μόδα της δεκαετίας του ογδόντα ήρθε τόσο ύπουλα που έπιασα τον εαυτό μου να θέλει απεγνωσμένα τη μπλούζα μιας πρωταγωνίστριας! Μετά έμαθα ότι είναι Ralph Lauren και συνήλθα!

Τέχνη. Γιατί όταν κάποιος που έχει τα μέσα εκθειάζει κάτι από το οποίο έχει συμφέροντα, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να το τρώμε στη μούρη συνέχεια; Γιατί δεν τους αρκεί να τα βλέπουν, να τα εκθειάζουν και να αλληλοκολακεύονται αναμεταξύ τους; Είναι τέχνη ή εμπόρευμα; Οτιδήποτε είναι τέχνη αρκεί να του βάλεις μια κορνίζα και μια ταμπελίτσα με τιμή. Νομίζετε!

Χρόνος. Από το Before Sunset: I guess when you're young, you just believe there'll be many people with whom you'll connect with. Later in life, you realize it only happens a few times. Και προσπαθείς να μη το χάσεις, θέλεις να κρατήσεις επαφή. Όταν όμως ο άλλος είναι πολύ νέος, δεν τον νοιάζει κι αν χαθείτε. Θα γνωρίσει πολλά άτομα με τα οποία θα συνδεθεί στα χρόνια που σας χωρίζουν. Και μένεις εσύ με το connect σας!

Χαζοπούλι. Εδώ!