Διάφανα Σπαθιά

Ξανάδατε καζαντί έξω από ροκ συναυλία; Χτες το βράδυ, έξω από το γήπεδο Ορφέας στη Λευκωσία… μάλιστα ο καζαντί μαν μιλούσε στο τηλέφωνο με ένα συνάδελφο του (ή παμπάτζι μαν ή σίταρους μαν) μη μπορώντας να τον συμβουλεύσει ξεκάθαρα αν θα είχε κόσμο να έρθει κι αυτός ή όχι. Έπρεπε να τον έστελνε στη συναυλία του Ρουβά στη Λάρνακα ή στη συναυλία του Σφακιανάκη στο Πελέντρι… ακόμα και στη συναυλία του Νταλάρα στη Λεμεσό θα είχε περισσότερες πιθανότητες… ξανάδατε εσείς ροκάδες με μακριά μαλλιά, μούσια, μαύρες μπλούζες και μπύρες να παίζουν καζαντί; Όχι, ε;!

Αν είχα δύναμη να πω
αληθινά τραγούδια
αν είχα στίχους να τους πιω
και λέξεις σαν των παιδιών τα χνούδια.

Στην είσοδο είχα ένα flashback από τα νιάτα μου και φοβήθηκα ότι θα έτρωγα πόρτα επειδή δεν φορούσα μαύρα… λάθος μου… το παντελόνι από μπλε έγινε πράσινο… ναι, γίνετε!

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Είπα και το αμίμητο «έκανα κράτηση». Τρίτο χορτάρι αριστερά!

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Αγοράσαμε σάντουιτς και κάτσαμε στο χορτάρι. Οι Αμνησία στη σκηνή. Τέλειοι! Ήθελα περισσότερο Σιδηρόπουλο. Κρίμα που αργήσαμε.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην»

Δεν το είπε τελικά. Καλύτερα! Είναι μακάβριο! Ας έλεγε Καρυωτάκη!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη

Αυτό νομίζω το είπε… δεν θυμάμαι… όποιος ξέρει τα ποιήματα που μελοποίησε ο Θάνος Ανεστόπουλος ή που μπορώ να τα βρω ας με ενημερώσει! Ευχαριστώ!

Άσε να μπει λιγάκι φως μες στην ψυχή μου,
αυτή η πόρτα ήταν για χρόνια σφραγισμένη,
πίσω της πάγωνε, κρυβόταν φοβισμένη,
παραδομένη στο σκοτάδι η ζωή μου...

Παύλος Παυλίδης… θεός… θυμήθηκα τον ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ που του άρεσε από την εποχή των Μωρών στη Φωτιά και προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν ροκ, ροκ όχι σκυλάδικα! Ναι, καλά, με τέτοιο όνομα;! Ναι, ήμουν τόσο ηλίθια...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Πάμε μπροστά; Πάμε. Πάμε πίσω; Ναι. Όχι, πάμε μπροστά. Θα στέκομαι. Να κάτσω; Α, δε βλέπω, πάμε πίσω. Μπα, καλύτερα να στέκομαι, πάμε μπροστά. (συγνώμηηηηηηη)

Δεν έχει τίποτα να κρύψει
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει

Σπάστε τη πόρτα αν δεν ανοίξει… Garbo talks! She never said, "I want to be alone". She only said, "I want to be left alone". There is a whole world of difference.

Όταν ήμουνα μικρός μες τα κύματα δε μ' ένοιαζε
αν ο κόσμος είν' απλός ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε...

Μακάρι να ήταν απλός…

Αν θες μπορώ
να χορεύω ως το πρωί
ένα τραγούδι που να λέει
ότι θες εσύ

Ψέματα… στον χορό έχω τη χάρη ενός ελέφαντα… αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να χορεύω! Με τη χάρη ενός ελέφαντα!

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πέρασε σαν τρένο
η ζωή από μπροστά μου με τα βλέφαρα κλεισμένα,
θα κάτσω λίγο ακόμα εδώ να περιμένω
απόψε ίσως δε λείψω σε κανέναν...

Κι άλλες παραλείψεις… Η σπασμένη πολυθρόνα, Ο κηπουρός, Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά, Το χαζοπούλι και πολλά πολλά άλλα…

Πάμε και αύριο;