Υστερόγραφο

Ήταν ένα ζεστό φθινοπωρινό βράδυ που καθόμασταν στο μικρό μας μπαλκονάκι και τρώγαμε παπουτσόσυκα αμπελοφιλοσοφώντας για τα μυστήρια της ζωής όταν το πρότεινε η Άρτεμις. «ρε σεις, πάμε αύριο εκδρομή οργανωμένη, με πούλμαν, στο Ναύπλιο;» Οι μέρες ήταν όμορφες και το Ναύπλιο ακόμα πιο όμορφο έτσι συμφωνήσαμε όλοι ενθουσιασμένοι. Το αγόρι της Άρτεμις, ο Νικόλας, της έδωσε ένα καυτό φιλί στο στόμα κι εγώ τότε σκέφτηκα πως είναι όμορφο να έχεις κάποιον να σου δίνει καυτά φιλιά στο στόμα όταν έχεις μια καλή ιδέα ένα ζεστό φθινοπωρινό βράδυ.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε, πέντε άτομα, ένα ζευγάρι και τρεις ξέμπαρκους να μπαίνουμε στο πούλμαν για το Ναύπλιο. Όμορφη διαδρομή και ακόμα πιο όμορφοι όλοι εμείς, έτσι όπως ντυθήκαμε με τα πιο άνετα μας ρούχα και την πιο άνετη μας διάθεση για ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη μαυρίλα της καθημερινότητας μας που περιλάμβανε ηλίθιους καθηγητές και ακόμα πιο ηλίθιους γκόμενους και wannabe γκόμενους. Μόνο ο Μιχάλης φαινόταν ευτυχισμένος με τη Κικίτσα γιατί είχε το γαλήνιο βλέμμα του ανθρώπου που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει.

Όταν κάναμε στάση για κατούρημα στη Κόρινθο, πάνω από τον Ισθμό μου είπε κλαίγοντας ο Μιχάλης ότι χώρισε με τη Κικίτσα. Τα γαλάζια σαν θάλασσες μάτια του έκρυβαν αυτό το μυστικό όλη την ημέρα, από το προηγούμενο βράδυ που η Κικίτσα του τηλεφώνησε από τη Βενετία για να του πει ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν λειτουργούν και στο κάτω κάτω αυτή ερωτεύτηκε τον Μαουρίτσιο. Κοίταξα για λίγο τον Ισθμό που χωρίζει τόσο σκληρά την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη Ελλάδα και του είπα πως αν θέλει, μπορεί να πηδήξει και να σκοτωθεί, για ένα Gucci αδειανό, για μια Κικίτσα, αλλά αν ήθελε, θα μπορούσε να ζήσει, να είναι ευτυχισμένος και να τη χέσει τη Κικίτσα και τον Μαουρίτσιο και τη Βενετία που στο κάτω κάτω ήταν όλο μούχλα και υγρασία.

Όταν μπήκαμε ξανά στο πούλμαν ο Μιχάλης είχε περάσει από το στάδιο της κλάψας στον θυμό. Από τον Ισθμό μέχρι την Επίδαυρο ακούγαμε, εγώ και η φίλη μας η Ελένη, όλες τις μαλακίες της Κικίτσας στα δυόμιση χρόνια της σχέσης τους. Όταν φτάσαμε στην Επίδαυρο, οι γερμανοί και οι γιαπωνέζοι τουρίστες κατέβηκαν ενθουσιασμένοι να δουν το θέατρο. Από το πούλμαν κατέβηκαν όλοι εκτός οι πέντε της παρέας μας. Το ζευγαράκι φιλιόταν με πάθος στα πίσω καθίσματα, μου φάνηκε μάλιστα ότι είδα κλεφτά κάπου ένα προφυλακτικό, ενώ εγώ και η Ελένη σιγοντάραμε τον Μιχάλη: «και να ξέρεις, έχει κυτταρίτιδα αλλά στην έκρυβε!»

Αυτή είναι η εμπειρία μου από την Επίδαυρο. Πάνε πολλά χρόνια από τότε αλλά μου έχει μείνει αλησμόνητη! Αν θέλει καμιά εφημερίδα να γράφω επί πληρωμή για αυτό το θέμα τους επόμενους μήνες δεν έχει παρά να μου στείλει μέηλ!