Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Υστερόγραφο

Ήταν ένα ζεστό φθινοπωρινό βράδυ που καθόμασταν στο μικρό μας μπαλκονάκι και τρώγαμε παπουτσόσυκα αμπελοφιλοσοφώντας για τα μυστήρια της ζωής όταν το πρότεινε η Άρτεμις. «ρε σεις, πάμε αύριο εκδρομή οργανωμένη, με πούλμαν, στο Ναύπλιο;» Οι μέρες ήταν όμορφες και το Ναύπλιο ακόμα πιο όμορφο έτσι συμφωνήσαμε όλοι ενθουσιασμένοι. Το αγόρι της Άρτεμις, ο Νικόλας, της έδωσε ένα καυτό φιλί στο στόμα κι εγώ τότε σκέφτηκα πως είναι όμορφο να έχεις κάποιον να σου δίνει καυτά φιλιά στο στόμα όταν έχεις μια καλή ιδέα ένα ζεστό φθινοπωρινό βράδυ.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε, πέντε άτομα, ένα ζευγάρι και τρεις ξέμπαρκους να μπαίνουμε στο πούλμαν για το Ναύπλιο. Όμορφη διαδρομή και ακόμα πιο όμορφοι όλοι εμείς, έτσι όπως ντυθήκαμε με τα πιο άνετα μας ρούχα και την πιο άνετη μας διάθεση για ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη μαυρίλα της καθημερινότητας μας που περιλάμβανε ηλίθιους καθηγητές και ακόμα πιο ηλίθιους γκόμενους και wannabe γκόμενους. Μόνο ο Μιχάλης φαινόταν ευτυχισμένος με τη Κικίτσα γιατί είχε το γαλήνιο βλέμμα του ανθρώπου που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει.

Όταν κάναμε στάση για κατούρημα στη Κόρινθο, πάνω από τον Ισθμό μου είπε κλαίγοντας ο Μιχάλης ότι χώρισε με τη Κικίτσα. Τα γαλάζια σαν θάλασσες μάτια του έκρυβαν αυτό το μυστικό όλη την ημέρα, από το προηγούμενο βράδυ που η Κικίτσα του τηλεφώνησε από τη Βενετία για να του πει ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν λειτουργούν και στο κάτω κάτω αυτή ερωτεύτηκε τον Μαουρίτσιο. Κοίταξα για λίγο τον Ισθμό που χωρίζει τόσο σκληρά την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη Ελλάδα και του είπα πως αν θέλει, μπορεί να πηδήξει και να σκοτωθεί, για ένα Gucci αδειανό, για μια Κικίτσα, αλλά αν ήθελε, θα μπορούσε να ζήσει, να είναι ευτυχισμένος και να τη χέσει τη Κικίτσα και τον Μαουρίτσιο και τη Βενετία που στο κάτω κάτω ήταν όλο μούχλα και υγρασία.

Όταν μπήκαμε ξανά στο πούλμαν ο Μιχάλης είχε περάσει από το στάδιο της κλάψας στον θυμό. Από τον Ισθμό μέχρι την Επίδαυρο ακούγαμε, εγώ και η φίλη μας η Ελένη, όλες τις μαλακίες της Κικίτσας στα δυόμιση χρόνια της σχέσης τους. Όταν φτάσαμε στην Επίδαυρο, οι γερμανοί και οι γιαπωνέζοι τουρίστες κατέβηκαν ενθουσιασμένοι να δουν το θέατρο. Από το πούλμαν κατέβηκαν όλοι εκτός οι πέντε της παρέας μας. Το ζευγαράκι φιλιόταν με πάθος στα πίσω καθίσματα, μου φάνηκε μάλιστα ότι είδα κλεφτά κάπου ένα προφυλακτικό, ενώ εγώ και η Ελένη σιγοντάραμε τον Μιχάλη: «και να ξέρεις, έχει κυτταρίτιδα αλλά στην έκρυβε!»

Αυτή είναι η εμπειρία μου από την Επίδαυρο. Πάνε πολλά χρόνια από τότε αλλά μου έχει μείνει αλησμόνητη! Αν θέλει καμιά εφημερίδα να γράφω επί πληρωμή για αυτό το θέμα τους επόμενους μήνες δεν έχει παρά να μου στείλει μέηλ!

15 σχόλια:

  1. και γεννιέται η απορία. γιατί οι περισσότεροι όταν είναι με κάποιον ντρέπονται ή φοβούνται να πουν τα μειονεκτήματα του και μόλις χωρίσουν τα ξεφουρνίζουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. τελικά δεν κατεβήκατε καν να δείτε το θέατρο; πολλά καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το λοιπον. που ούλλους τους μπλογκερ συγχίζεις με περισσότερο. που είσαι; τι είσαι; που ζεις; ακόμα εν εκατάλαβα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. :)
    To Μπούρτζι τουλάχιστον το είδατε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ουου γιατί εν επήδησε? Θα ήσιεν παραπάνω action..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. LOL!na 3eris ixe kitaritida k sti ekrive!:p lol k pali!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μα δηλαδή εν real story τούτο? Αντί να κατεβείτε στην Επίδαυρο εμείνετε στο λεωφορείο?!?!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πανέμορφο το Ναύπλιο. Όμορφα περάσατε κι εσείς τότε.

    Είναι κάποιες εμπειρίες που μένουν ανεξίτιλες στη μνήμη μας και έρχονται για συντροφιά χρόνια μετά, ξανά και ξανά.

    Φιλιά

    υγ. ελπίζω να βρεθεί εφημερίδα αλλά και να μη βρεθεί εμείς είμαστε εδω να σε διαβάσουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τελικά, κάποια πράγματα στη ζωή δεν μπορείς να τα κάνεις delete και να θέλεις. Και είναι ωραίο όλο αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ρίτσα τι βλέπεις; γιατί προσπάθησα να κάνω κάτι αλλά δεν μου βγήκε...!

    Ktino thanks :-)

    Mana πιστεύω πως άμα αγαπάς ή άμα αγάπησες τον άλλο δεν τον κακολογείς ακόμα και άμα χωρίσετε. από την άλλη, μπορεί να είναι και ένας τρόπος να νοιώσεις λίγο καλύτερα μετά τον χωρισμό...

    Νυχτερινέ Ποδηλάτη δεν κατεβήκαμε, ξεφτίλα εντελώς...

    αχ she demon στη κοσμάρα μου ζω και ότι θυμάμαι χαίρομαι!

    homo anisorropus στο Ναύπλιο είναι αυτό, ε; :Ρ ναι, ναι το Ναύπλιο το τιμήσαμε, ανεβήκαμε και στο κάστρο, είναι τέλειο!

    Αχάπαρη μας φώναζε κρατάτε με κρατάτε με και τον κρατούσαμε. αν μας έλεγε αφήστεμε αφήστεμε θα τον αφήναμε :-)

    nekat0meni ε μα δηλαδή, επειδή τυφλώθηκε αυτός εμείς ήμασταν στραβές;!

    Rain Tears ναι.... το έχω μετανοιώσει εκατό φορές...

    DaisyCrazy είναι μια εφημερίδα με μεγάλο κόλλημα για την Επίδαυρο... το επόμενο άρθρο φοβάμαι ότι θα είναι αφιερωμένο στα δεντράκια γύρω γύρω! αλήθεια, έχει δέντρα γύρω γύρω...;

    Stou για τα ωραία ναι... για τα άσχημα όμως... δεν ξέρω... όχι delete αλλά να ξεθωριάζουν λίγο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δυστυχώς Ούφ μου, ωραία και άσχημα σε αυτή τη ζωή έχουν λόγο που δεν διαγράφονται. Αλλά δεν πειράζει, έχουμε ένα τεράστιο συρτάρι μέσα στο μυαλό μας να τα αποθηκεύσουμε κάποια στιγμή σίγουρα θα ξεθωριάσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η Επίδαυρος αν θυμάμαι καλά κάηκε πρόπερσι. Άρα αν είχε δέντρα δεν έχει πια :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. χαχαχα!γιατι καλη μου κικιτσα απ'το τελεφωνο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή