Άγονη πλήξη…

Ξαναδιαβάζω ένα βιβλίο του Κώστα Μουρσελά, είναι μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ο πόθος καίει τα σωθικά». Όταν το πρωτοδιάβασα δεν μου άρεσε καθόλου αλλά τώρα που το ξανάπιασα δεν μου φάνηκε και τόσο χάλια. Ο ήρωας του σε όλα τα διηγήματα είναι ένας μεσήλικας μάλλον κατάλοιπο της παλιοπαρέας από τα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά (ΑΝΤ1 κόψε τες μαλακίες και βάλτο σε επανάληψη! Άσχετο!) ο οποίος βολτάρει στην Αθήνα με μια τσάντα με τα απαραίτητα συλλέγοντας εμπειρίες για τα διηγήματα του.

Οι εμπειρίες φυσικά είναι ερωτικές και φυσικά από την αντρική οπτική γωνιά, έτσι όλες οι γυναίκες το μόνο που θέλουν είναι να κάνουν σεξ με τον ήρωα / alter ego του συγγραφέα. Κάπου ήθελα να καταλήξω… α, ναι! Αν έγραφα ποστ με τις εμπειρίες μου τις δύο τελευταίες βδομάδες θα ήταν συνταγές μαγειρικής με παχυντικά υλικά και δικές μου επινοήσεις… αυτό δεν θα ήταν κακό αν δεν τα έτρωγα κιόλας. Αλλά τα τρώω δυστυχώς!

Το πήρα απόφαση ότι γυμναστήριο ακόμα και αν γραφτώ δεν θα πηγαίνω. Αφού βαριέμαι. Έτσι αποφάσισα να πηγαίνω θάλασσα. Αγόρασα αντηλιακό, βρήκα το μαγιό, τη πετσέτα, το καπέλο, το αγαπημένο μου φορεματάκι, έβαλα πλυντήριο, ετοίμασα τη τσαντούλα μου, σηκώθηκα χαρούμενη το πρωί τραγουδώντας φάλτσα το καλοκαιράκι για να δω ότι έξω έβρεχε.

Πάει το καλοκαιράκι. Προς το παρόν!

Το mega έβαλε για εικοστή δεύτερη φορά επανάληψη το Είσαι το ταίρι μου. Γιούπιιιιιιι!!! Στο χτεσινό επεισόδιο η «Βίκυ» λιγουρευόταν αρνιά στη σούβλα και το κορμί του «Σωτηράκη». Τι τραβάει κι αυτή!

Καλοσιδερωμένα παντελονάκια και ριγέ πουκαμισάκια. Παιδιά, πρέπει να παραδεχτώ ότι ένας δυο από εσάς ήσασταν πολύ γλυκούληδες αλλά φαινότανε από χιλιόμετρα ότι ήσασταν κουμπάροι που πήραν άδεια από τις συζύγους για το σαββατόβραδο… και αν κρίνω από το ντύσιμο σας, μάλλον εκείνες ήταν στον γάμο ακόμα ενώ εσείς βαρεθήκατε και φύγατε.

Ήθελα να γράψω για τη παράσταση που είδα προχτές. Δεν χρειάζεται όμως, δείτε απλά ειδήσεις από την Ελλάδα, το ίδιο και χειρότερο θα είναι. Μου λείπει τρομερά η Αθήνα όμως έτσι όπως είναι τα πράγματα μισώ να είμαι τουρίστρια σε μια πόλη που νοιώθω δική μου και περνάει δύσκολα.

Μπορεί να ακολουθήσει νοσταλγική κλάψα…

...μπορεί και όχι!

Αμπελοφιλοσοφώντας φεησμπουκικά παρατήρησα πως είτε δεκαπέντε είτε πεντακόσιους friends έχεις πάλι 3-4 θα ασχολούνται με αυτά που ανεβάζεις. Eat my dust sucker!!!

Και με αυτή την ώριμη και ενήλικη παρατήρηση θα σας αφήσω. Πάω να φτιάξω popcorn και να δω τη Eurovision ;-)