Το πρώτο βήμα και άλλα εξτρίμ σπορτς

Τη Παρασκευή πήγα σε μια συνέντευξη για δουλειά και έκατσα υπομονετικά, και χωρίς να γελάσω καθόλου, να ακούω τη περιγραφή της εργασίας. Ένοιωθα κάπως σαν τον David Sedaris σε εκείνο το διήγημα που κάποιος πελάτης μπερδεύει τις αγγελίες και αντί να ζητήσει σέξι οικιακό βοηθό από ένα πορνοπεριοδικό ζητά καταλάθος από την εφημερίδα τον David, που είναι απλός οικιακός βοηθός και περνά όλη τη μέρα να τον κυνηγά για σεξ! Ευτυχώς δεν με κυνήγησε κανένας για σεξ και έφυγα από τον χώρο της συνέντευξης γελώντας. Μετά θύμωσα γιατί πήγε χαμένο όλο μου το πρωινό, το ντύσιμο και το βάψιμο αλλά άντε!

Οι gay φίλοι μου με θεωρούν θεά. Κάποιοι gay φίλοι τους με κοιτάζουν με το ίδιο ύφος που θα κοίταζαν μια κατσαρίδα που μόλις ψέκασαν με κατσαριδοκτόνο, την πάτησαν με το παπούτσι τους και την πέταξαν στη τουαλέτα τραβώντας το καζανάκι. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είμαι το στυλ τους, μου περισσεύουν όργανα, μου λείπουν όργανα, αλλά και πάλι δεν είναι το καλύτερο για την αυτοπεποίθηση μου!

Όπως και να έχει, πρώτη φορά στη ζωή μου νοιώθω άνετα με την εμφάνιση μου, όχι επειδή ομόρφυνα ξαφνικά αλλά μάλλον επειδή…

…θα έγραφα τη λέξη που ξεκινά από ωμέγα αλλά τη σιχαίνομαι!

Ο Maurice με τρέλανε: στείλε του request και στείλε του request… εγώ πάλι μπαίνω συνέχεια στο προφίλ του και το υπνωτίζω για να μου στείλει εκείνος request! Θυμήθηκα κάτι σοκολατάκια baci που είχαν μέσα κάτι ηλίθια ρητά και ένα από αυτά τα χαρτάκια έγραφε κάτι που μου άρεσε: «η αναμονή της απόλαυσης είναι και αυτή απόλαυση». Αναρωτιέμαι τώρα, η αναμονή της χυλόπιτας τι ακριβώς είναι;

Ναι, ναι, ναι δεν είναι σίγουρο ότι θα φάω χυλόπιτα, μπλα μπλα μπλα… α, μόλις θυμήθηκα πού είδα για πρώτη φορά χυλόπιτες! Στην Αράχοβα, τις πουλούσαν σε σακούλια όπως τα παξιμάδια και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση!

Όταν σπούδαζα, μια φορά είχα πάει στη σχολή με μια ξαδέλφη που είχε έρθει για επίσκεψη και η οποία ήταν πάρα πολύ όμορφη και το ήξερε, έτσι συμπεριφερόταν ανάλογα. Στο λεωφορείο συναντήσαμε δύο έλληνες συμφοιτητές μου με τους οποίους έκανα λίγη παρέα αλλά ποτέ εκτός σχολής. Αυτοί με το που την βλέπουν αυτή λυσσάξανε να βγούμε το βράδυ, ζητήσανε το τηλέφωνο μου, μου έδωσαν τα δικά τους, μου τηλεφωνήσανε μετά από λίγες ώρες στο σπίτι, κανονίσαμε να πάμε όλοι μαζί για καφέ, καθόμαστε, αρχίζουν οι τύποι να τη φλερτάρουν και άρχισε και η ξαδέλφη να μιλάει. Και να λέει τα πιο απίστευτα ρατσιστικά σχόλια για τους έλληνες! Εγώ σε καμία περίπτωση δεν συμφωνούσα μαζί της αλλά έγειρα στη καρέκλα μου και καταδιασκέδαζα με το ύφος τους, ήταν έτοιμοι να πάθουν συγκοπή. Λυσσάξανε να βγουν με την ωραία; Ας τη φάνε στα μούτρα τώρα!

Το πιο πάνω δείχνει κακία ή ανασφάλεια; Πάντως οι τύποι δεν μου ξαναμιλήσανε ποτέ, μάλλον επειδή θεώρησαν ότι είχα τις ίδιες απόψεις. Ας με ρωτούσαν να μάθουν!

Ένα από τα λίγα ελαττώματα μου είναι που δεν με ενδιαφέρει καθόλου η γνώμη των ανθρώπων που δεν με ενδιαφέρουν. Ναι, είναι πολύ σημαντική για μένα η γνώμη των φίλων μου. Και των ανθρώπων που για διάφορους λόγους μπορεί να εκτιμώ. Για όλους τους άλλους δεν δίνω δεκάρα!