Ανακάλυψα τις χαρές του ποδοσφαίρου...

Δεν θα ξαναπιώ είπαμε!

Χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου τον αρχιεπίσκοπο. Φορούσε ράσα, καθόταν πίσω από μια ταμειακή μηχανή, κάπνιζε ένα χοντρό πούρο και έδειχνε πολύ τσαντισμένος. Στην ουρά μπροστά του εξαθλιωμένος κόσμος πληρώναμε για είδη πρώτης ανάγκης.

Μετά, το όνειρο έκανε refresh και ο αρχιεπίσκοπος εμφανίστηκε με γκρίζο παντελόνι για το οποίο αναρωτιόμουν αν είναι τζιν ή ύφασμα (τελικά πρέπει να ήταν τζιν) και με ένα γαλάζιο πουκάμισο, ήταν χαμογελαστός και εγκάρδιος και μοίραζε χαρτοσακούλες με δουλειές (!) σε μια ουρά από ευγνώμονες ανθρώπους. Ήμουν τρίτη στην ουρά και εκεί που αναρωτιόμουν αν έπρεπε να του φιλήσω το χέρι όταν θα ερχόταν η σειρά μου… ευτυχώς ξύπνησα!

Τι σκατά σημαίνει τώρα αυτό;! 

Έντεκα ερωτήσεις

Εν αναμονή των πολυαναμενόμενων συγγραφικών αποτελεσμάτων του νέου πολυαναμενόμενου παιχνιδιού, έντεκα ερωτήσεις για να ποσκολιστούμε. Βαριέμαι να σκεφτώ δικές μου γι αυτό όποιος θέλει μπορεί να απαντήσει τες τέλειες ερωτήσεις της Πρασινάδας που απαντώ κι εγώ!

1. Αν τα λεφτά δεν ήταν ζήτημα, τι επάγγελμα θα ήθελες να έκαμνες;
Αυτό που κάνω με περισσότερο ταλέντο.   

2. Πως πίνεις τον καφέ σου;
Μέτριο με λίγο γάλα πάντα φρέσκο, μισώ το εβαπορέ.

3. Ποιό μερος θα ήθελες να επισκεφτείς τζαι γιατί;
Πέρσι πήγαμε το γύρο του κόσμου, για φέτος λέμε να πάμε κάπου αλλού. (Ντένη θεά!)

4. Σε ποιά εποχη θα ήθελες να εζούσες;
Τη δεκαετία του είκοσι ή του εξήντα ή του εβδομήντα αλλά σίγουρα όχι στη Κύπρο.

5. Ποιο ατομο θα ήθελες να συναντήσεις που κοντά τζαι τί θα του ελάλες;
Τον Javier Bardem τζαι θα του ελάλουν come to me baby :P

6. Αν εμπορούσες να θκιαλέξεις το ονομα σου το μικρό, ποιό ονομα θα εθκιάλεες;
Ελένη.

7. Ποιό ταλέντο θα ήθελες να είσhες που δεν έσhεις;
Θα ήθελα να μπορούσα να ζωγραφίζω.

8. Πιστεύεις στην μοίρα;
Ναι.

9. Αν εμπορουσες να γυρίσεις τον χρονο πισω, τι δεν θα εξαναέκαμνες;
Δεν θα ξαναέκαμνα φρονιμάδες.    

10. Ποιά ειναι η αγαπημένη σου στιγμή της ημέρας;
Όταν τρώω.

11. Πόσες ώρες την ημέρα κοιμάσαι;
Πολλές… 

Μια μέρα στον ήλιο

Τη Κυριακή στη Λεμεσό είχαμε μαραθώνιο, δηλαδή είχαν μαραθώνιο αυτοί που εβουρήσαν, τζαι έτσι όπως τους έβλεπα περπατώντας χαλαρά μες τη μέση του δρόμου, μερικοί ήταν χάρμα οφθαλμών με εκείνα τα κοντά σεξουλιάρικα παντελονάκια τους! Νομίζω θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα αν ο δήμος έκλεινε τον παραλιακό μια Κυριακή του μήνα και διοργάνωνε διάφορες εκδηλώσεις. Εντάξει δεν χρειάζεται να φοράνε όλοι κοντά σεξουλιάρικα παντελονάκια, μόνο οι γυμνασμένοι!

Στον πεζόδρομο ανακαλύψαμε και τα καινούργια ποδήλατα που μπορείς να νοικιάσεις για βόλτα. Σκέφτομαι να αγοράσω κράνος, να κάνω ασφάλεια ζωής και να τολμήσω να ποδηλατήσω. Θυμάμαι πάντα με φρίκη μια γειτονοπούλα που ήταν τόσο ζώο στα δέκα της που έβλεπε τον γκρεμό και αντί να στρίψει η ηλίθια καθόταν και περίμενε να μετακινηθεί ο γκρεμός. Όχι, δεν ήμουν εγώ αυτή η γειτονοπούλα, εγώ ήμουν εκείνη που μόλις είδε ότι ήταν ζωντανή η άλλη γειτονοπούλα, άρχισε να χαχανίζει.

Επιστρέφοντας πέρασα από μια τέλεια πολυκατοικία και φωτογράφισα τη διαφήμιση για να κοιτάξω στο σάιτ τους τιμές διαμερισμάτων. Έβαλα για δυάρι από 80.000 μέχρι 120.000 και δεν έβγαλε τίποτα. Έβαλα για γκαρσονιέρα, πάλι δεν έβγαλε τίποτα. Έβαλα για δυάρι χωρίς συγκεκριμένη τιμή και έβγαλε ένα εκατομμύριο! Νομίζω πρέπει να σταματήσω να ψάχνω για διαμέρισμα και να ξεκινήσω να ψάχνω για τους αριθμούς που κερδίζουν στο τζόκερ, τες ίδιες πιθανότητες έχω!

Αργότερα το βράδυ είδα μια ταινία στην οποία η Τζένη Καρέζη παντρεύετε μετά από δύο ώρες γνωριμίας τον Αλέκο Αλεξανδράκη, έπρεπε να κάνουν σεξ κατεπειγόντως αλλά αυτό βέβαια δεν μπορούσε να το δείξει μια εμπορική ταινία της δεκαετίας του εξήντα. Τι φορέματα όμως και τι έπιπλα, τέλεια! Μια πιο ρεαλιστική ταινία είναι το Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα, μια από τις πιο αγαπημένες μου παλιές ελληνικές ταινίες. Σε αυτή ο Γιώργος Κωνσταντίνου έχει αστεφάνωτη αγαπητικιά τη Μάρω Κοντού μέχρι που αντιλαμβάνεται τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι ο άνθρωπος λέγω και αποφασίζει να τη παντρευτεί μέχρι να πέσει παντόφλα!

Είδα τη πιο ηλίθια ταινία εδώ και καιρό απόψε! Ήταν λέει κάτι τύποι σε ένα στρατόπεδο στη Σιβηρία και ξεκίνησαν από τη Σιβηρία να πάνε με τα πόδια στη Κίνα αλλά μόλις εφτάσαν στη Κίνα αποφασίσαν ότι δεν τους έκαμνε και εστρίψαν προς τα κάτω τζαι επήαν στην Ινδία. Περπατητοί. Μέσα από χιονοθύελλες, αμμοθύελλες, παγωνιά, ξηρασία, εβολτάραν ποτζεί εβολτάραν ποδά τελικά επεράσαν τζαι τα Ιμαλάια έτσι για τη πλάκα προς το τέλος να μεν κάθουνται να βαρκούνται, μετά ξεχέζει μας για το τι απέγιναν οι άλλοι χαρακτήρες τζαι δείχνει μας ότι ο πολωνός επέστρεψε στη γυναίκα του μετά την απελευθέρωση της Πολωνίας από τους κομμουνιστές ύστερα από οχτακόσια χρόνια που ήταν και οι δύο μεσήλικες και μετά από δύο ώρες περπατήματος είχα μια σκασίλα ενομίσαν... Πάνε δύο ωρίτσες από τη ζωή μου!

Κάπως άσχετη η τελευταία παράγραφος αλλά δεν πρόλαβα να ανεβάσω το ποστ πριν δω τη ταινία, βιαζόμουν να μη τη χάσω κιόλας και τώρα δεν άντεχα να μη την σχολιάσω! Αν τη πετύχετε πουθενά μη τη δείτε, The way back λέγετε! 

Βιωματική δημοσιογραφία

Πάρκαρε λίγο πιο μπροστά μου μες τη μέση του δρόμου μισό μέτρο από το πεζοδρόμιο κατέβηκε το κλείδωσε και έφυγε χωρίς να γυρίσει καν να κοιτάξει πως το άφησε και όσο αργούσε η φίλη που περίμενα τόσο πιο σοβαρά αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να το μετακινήσω πιο κοντά στο πεζοδρόμιο αν το έσπρωχνα και αυτό με έβαλε σε σκέψεις αν έχω OCD έτσι ξεκίνησα να κάνω ένα τεστ που βρήκα ονλάιν αλλά στα οκτώ συμπτώματα είχα μόνο τα δύο και επειδή μου μπήκε η ιδέα ότι το τεστ θα μπορούσε να μου δώσει εμπνεύσεις για καινούργια κολλήματα, το παράτησα!

Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένα ζευγάρι που μπορεί να ήταν και απλά φίλοι αλλά από την ώρα που έκατσαν αφοσιώθηκαν με πίστη στα κινητά τους και αναρωτιόμουν για ποιο λόγο πήγαν εκεί αφού θα αγνοούσαν ο ένας τον άλλο και οι δυο μαζί τον μουσικό που έπαιζε μπροστά τους και γιατί δεν καθόντουσαν στο σπίτι τους που θα ήταν και πιο άνετα και δεν θα έκαναν και σκηνή την ώρα που τσακώθηκαν και έφυγαν μπροστά αυτός να μιλά στο κινητό και πίσω αυτή να βγάζει φωτογραφίες της ράχης του!

Πρόσεξε κανένας άλλος ότι παντού πρέπει να υπάρχει πάντα μια παρέα ένα μέλος της οποίας πρέπει να κρατά μια φωτογραφική ή ένα ακριβό κινητό και να φωτογραφίζει τους υπόλοιπους μες τη τρελή χαρά και όλοι μαζί να χαριεντίζονται βλέποντας τις φωτογραφίες; Σκεφτήκατε ποτέ σε πόσες από αυτές τις φωτογραφίες βρισκόσαστε στο φόντο να αγριοκοιτάτε τον wannabe paparazzo;

Υπάρχει μια παρέα με την οποία όποτε βγω νοιώθω σα να παίζω σε ταινία του Woody Allen και επειδή η υπερβολική ανάλυση καταντά κουραστική ακόμα και για τα πιο ενδιαφέροντα θέματα για να μη με πάρει ο ύπνος κάνω ότι παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση και πετάω καμιά εύστοχη ατάκα παριστάνοντας τη λακωνική διανοούμενη ενώ στη πραγματικότητα κάνω νοητικά λίστα για το σουπερμάρκετ και προσπαθώ να τους φανταστώ να κάνουν σεξ.

Είδα τη ταινία Anonymous και έμαθα ότι ο Σαίξπηρ ήταν ένας αμόρφωτος ηλίθιος εκβιαστής, ο πραγματικός συγγραφέας του έργου του ήταν ο γαμιάς της αυλής και η Ελισάβετ ήταν τεκνατζού με τους μισούς κόμηδες νόθα παιδιά της. Έπαιζε και κάτι άλλο παράλληλα, μια εξέγερση μέσω των έργων του ερωτιάρη και θεωρίες συνωμοσίας για τη διαδοχή της τεκνατζούς που κατέληξε γεροξεκούτα αλλά δεν κατάλαβα τι έγινε στο τέλος. Και ούτε θέλω να μάθω!

Μου λέει, συμπληρώνει, μου λέει, μου λέει, τον ρωτώ, λέει, μου λέει, μου λέει, τον ρωτώ, μου λέει, λέει, λέει ξανά, τον ρωτώ, μου λέει, λέει, μου λέει, τον ρωτώ, μου απαντά, ρωτώ, τον ρωτώ, τον ρωτώ, μου απαντά, του λέω, τον ρωτώ, μου απαντά, τον ρωτώ, μου λέει, τον ρωτώ, μου απαντά, τον ρωτώ, τον ρωτώ, συμπληρώνω, μου απαντά.

Είμαι η Ουφ! και μόλις τελείωσα. 

Μες τη πόλη σου σαν ξένος

Κάθε μεσημέρι βλέπω το Κωνσταντίνου και Ελένης, ένοχη απόλαυση για μένα που μεγάλωσα με Ingmar Bergman και Andrey Tarkovskiy λέμε τώρα και κάθε φορά χαχανίζω σαν ανόητη ημιόνα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι που δεν μπορώ ποτέ να υπολογίσω ακριβώς την ώρα που ξεκινάει οπότε για λίγα λεπτά αναγκάζομαι  να βλέπω μια εκπομπή από αυτές που ο παρουσιαστής λέει πανικοβλημένος έχετε εφτά δευτερόλεπτα και ο καλεσμένος λέει μα αφήστε με να ολοκληρώσω. Σήμερα ήταν ένας τύπος που δεν ξέρω ποιος είναι και έλεγε ότι οι φυλακές έχουν σημαντικότερα προβλήματα από μια καταγγελία για βιασμό…

Στο τέλος φυσικά θα φταίξει ο βιασμένος.

Το πρωί πήγα να πληρώσω το τηλέφωνο, στέκομαι στην ουρά μου γρυλλίζει ο υπάλληλος ότι είναι ανοικτό το ταμείο πλησιάζω καλημερίζω ξαναγρυλίζει δίνω τους λογαριασμούς μου λέει το ποσό δίνω τη κάρτα την περνάει στο μηχάνημα κάνει τη δουλειά του βγάζει τη κάρτα από το μηχάνημα και την πετάει μπροστά μου σαν να έπαιζε πόκερ που είναι και της μόδας και μόλις κατάλαβε ότι τον κέρδισα πέταξε το τελευταίο του χαρτί έτοιμος να με σφάξει. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις θα ήθελα να ανοίγω το στόμα μου να μιλώ αντί να κοιτάζω υποτιμητικά.

Σιγά μη κατάλαβε ότι τον κοίταξα υποτιμητικά δηλαδή!

Πριν κάμποσα χρόνια, όταν βγήκε το Μέρες Αδέσποτες έφαγα κόλλημα με τον Χρήστο Θηβαίο και άκουγα / αγόραζα ότι σιντί είχε συμμετοχή του. Απλές αθώες εποχές πριν η πειρατεία σκοτώσει τις δισκογραφικές και αναστήσει τους φοιτητές, έτσι αναγκάστηκα να αγοράσω ένα σιντί με τίτλο Ζωντανή ηχογράφηση στην Ιερά Οδό με κάμποσα χειροκροτήματα στα διαλείμματα των οποίων ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδούσε από Υπόγεια Ρεύματα μέχρι αυτό αλλάζοντας τον στίχο σε τον Γιώργη ν’ αγαπήσεις…

Φρίκη δεν λες τίποτα!

Προχτές προσπάθησα να διαβάσω μια συνέντευξη κάποιου σκηνοθέτη που φτιάχνει μια ταινία με τίτλο Οι εντυπώσεις ενός πνιγμένου και αναφέρετε κατά κάποιο τρόπο στον Κώστα Καρυωτάκη δεν τα κατάφερα όμως γιατί ανάμεσα στα μου είπε και του είπα και μου εξήγησε και επέμενα της δημοσιογράφου ζαλίστηκα τόσο πολύ που τα παράτησα!

Έτσι κι αλλιώς από τον εαυτό της έπαιρνε τη συνέντευξη!

Μου αρέσει να χρησιμοποιώ το λεωφορείο, με κάνει να αισθάνομαι ότι ζω σε μια προηγμένη χώρα. Σήμερα μόλις κατέβηκα στη στάση μου, μου έπιασαν τη κουβέντα δύο ούγγροι τουρίστες με τους οποίους χάθηκα στη μετάφραση γιατί όταν με ρώτησαν αν είμαι από εδώ εγώ κατάλαβα εδώ τη Λεμεσό και τους απάντησα ναι ενώ αυτοί εννοούσαν εδώ την συγκεκριμένη περιοχή και με ρωτούσαν τιμές διαμερισμάτων και τους είπα ότι είναι πολύ ακριβά σαν να ήξερα κιόλας, που να ξέρω, το φαντάζομαι!

Εγώ κατέβηκα σε εκείνη τη στάση γιατί εκεί άφησα το αυτοκίνητο…

Το τραγούδι του τίτλου.