Στη συνέντευξη

Τη τελευταία φορά που πήγα σε συνέντευξη για δουλειά ένοιωθα σαν να παίζω στο big brother επειδή οι διαδικασίες ήταν σε τρία στάδια και στην επόμενη πίστα ανέβαιναν οι πιο ικανοί. Είμαι πολύ περήφανη που πέρασα και τη δεύτερη πίστα, μετά δεν με κάλεσαν για την τελευταία όπου θα μονομαχούσα με άλλα δύο άτομα για τη πολυπόθητη θέση.

Σκατά πολυπόθητη.

Στη πρώτη συνέντευξη για να γίνει το ξεσκαρτάρισμα ενημερώθηκα για τη φύση της εργασίας όπου η διευθύντρια ανθρωπίνου δυναμικού της εταιρείας έκανε τα πάντα για να με αποτρέψει να συνεχίσω εγώ όμως με έβαλα στο I am getting that fucking job mode και τη διαβεβαίωνα ότι δεν με ενοχλεί καθόλου μα καθόλου να εργάζομαι οκτώ ώρες μπροστά από ένα κομπιούτερ από το οποίο θα δικαιούμαι να σηκώνομαι μόνο τρεις φορές την ημέρα για κατούρημα και πως φυσικά και μου είναι αρκετό ένα τέταρτο για να φάω το μεσημεριανό μου.

Όποιος με έχει δει να τρώω καταλαβαίνει πόσα ψέματα είπα εκείνη την ημέρα!

Στη προηγούμενη συνέντευξη, ένας τύπος μάγκας που γαμά και δέρνει άμα λάχει, μπήκε στο γραφείο που θα γινόταν η συνέντευξη, έκατσε δίπλα μου, άναψε τσιγάρο και το ανέμιζε μες τα μούτρα μου για να με κάνει να νοιώσω άνετα την ώρα που με παρότρυνε να αισθάνομαι την εταιρεία του σαν οικογένεια μου.

Άμα ακούτε μαλακίες περί οικογένειας να εξαφανίζεστε, σημαίνει πως εσύ θα είσαι η Σταχτοπούτα και ο μαλάκας απέναντι οι κακές αδελφές.

Πριν από αυτόν είχα πάει για συνέντευξη σε κυριλέ ξενοδοχείο επειδή όπως μου είπαν από το τηλέφωνο δεν ήταν ακόμα έτοιμα τα γραφεία τους. Ανησυχούσα μήπως η συνέντευξη θα ήταν σε κανένα δωμάτιο του ξενοδοχείου και θα έπρεπε να βγάλω τα ρούχα μου για να δείξω το βιογραφικό μου αλλά τελικά ήταν στη βεράντα με θέα το απόλυτο γαλάζιο και με συνεντευξιαζόμενο ένα τύπο ο οποίος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που με είδε που σηκώθηκε από τη καρέκλα του, μου άρπαξε το χέρι και μου είπε γεια σου Ουφ! μου επιμένοντας να με κεράσει.

Αυτόν ίσως θα μπορούσα να τον ρίξω!

Κάπου στο ενδιάμεσο έστειλα βιογραφικό σε μια εταιρεία στην άλλη άκρη της πόλης και με κάλεσαν αμέσως για συνέντευξη. Πάω εκεί, μου λένε να πάω πάνω και να περιμένω, πάω πάνω και περιμένω, έρχεται μια τύπισσα με ένα μπλογκ Α4 και μια κόκκινη πέννα και μου κάνει διάφορες ερωτήσεις σημειώνοντας τις απαντήσεις τις οποίες θα ήξερε αν έκανε το κόπο να τυπώσει το βιογραφικό που της είχα στείλει τη προηγούμενη μέρα και στο τέλος με έδιωξε με ένα όχι και τόσο ευγενικό θα σε ειδοποιήσουμε.

Ευτυχώς δεν με ειδοποίησαν!

Πολλές φορές τα άτομα που σου παίρνουν τη συνέντευξη είναι κάπως πώς να το πω ευγενικά… ηλίθια! Όπως μια σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις που πήγα για δουλειά που όταν τη ρώτησα εσείς εδώ με τι ασχολείστε νόμισε ότι έπρεπε να μου πει τα δικά της καθήκοντα αντί τις εργασίες της εταιρείας ή ένας άλλος ο οποίος μου ζήτησε να καθαρίζω το γραφείο του και το γραφείο μου κάθε Δευτέρα.

Χρειάζεται ταλέντο για να μη τους ειρωνευτείς και να χαμογελάς αγαθά…