Αμαρτωλή πόλη

Το Σάββατο, ξεμύτισα μετά από κάποιο καιρό και είχα όρεξη να βγω να γυρίσω με τις ώρες στη πόλη. Αρχή με την Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού την οποία μετά από ένα χρόνο αποχή αποφάσισα να δω όσο πιο καλόβολα μπορούσα και τελικά μου άρεσε.

Το πιο ενδιαφέρον ήταν αυτό, μαζί με τις αντιδράσεις από τον κόσμο. Κάποιες κοπελίτσες λίγο πιο μπροστά χαζογελούσαν αμήχανα, ο μπροστινός μου δεν καθόταν ένα τόπο σπάζοντας μου κλασικά τα νεύρα, ένας τύπος στη μια άκρη και μια τύπισσα στην άλλη άκρη του θεάτρου συνεννοούνταν μεταξύ τους με σήματα μορς βήχοντας, κάπου ένα παιδάκι ήθελε τη πιπίλα του, τρεις τέσσερις σηκώθηκαν και έφυγαν, μια κυρία δίπλα μου σχολίαζε τα πάντα και μια χορογράφος πίσω μου έβγαζε τη χολή της. Ήμασταν δηλαδή μια ωραία ατμόσφαιρα και το κέφι και η όρεξη μου για παρακάτω μεγάλωσε.

Περπατώντας στους δρόμους της παλιάς πόλης, προσπαθούσα να συμμετάσχω στο καρναβαλίστικο πνεύμα. Έβλεπα ανθρώπους ντυμένους βρικόλακες, αγγελάκια, παπάδες και καλόγριες, διάφορους που μάλλον μόνο αυτοί ήξεραν τι ντύθηκαν, και το διασκέδαζα.

Η αλήθεια όμως είναι ότι μισώ το καρναβάλι, φακκά μου, δεν το αντέχω. Δεν μου αρέσει. Το να περπατώ στους δρόμους και να χαζογελώ με άγνωστους μου άρεσε, αλλά το να πάω να σταθώ κάπου μαζί με τη μισή πόλη, να ακούω καρναβαλίστικα τραγούδια που τα σιχαίνομαι, να πρέπει να έχω κέφι, να καπνίζουν όλοι μες τα μούτρα μου και να με χουφτώνει άθελα ή ηθελημένα όποιος περνά δεν ήταν και το καλύτερο μου έτσι γύρω στη μία έληξε άδοξα το κέφι και η όρεξη μου.

Ήρθα σπίτι και κάθισα λίγο να διαβάσω ένα βιβλίο. Ο δον Χοσέ Σεγούνδο ντε λα Κάψα, παντρεμένος με την Δόνα Κάρλα ντε λα Στρίγκα και με ερωμένη την Μαρία Τζούλια Φορμέντες η οποία υπογράφει τα ερωτικά της γράμματα σαν το Τζουλάκι σου, δεν βοήθησαν και πολύ. Από την μια ο τίτσιρος στο Ριάλτο, από την άλλη κάτι τεκνά στον δρόμο ντυμένα αγγελάκια και μετά το βουκολικό ισπανόφωνο άρλεκιν στον καναπέ, έκανα ένα κρύο ντους και κοιμήθηκα!

*ο τίτλος είναι δανεισμένος από ένα σχόλιο στο προηγούμενο ποστ.