Η ξεπέτα

Ή αλλιώς, το τέλος μιας σχέσης -ήταν μπροστά μου δύο ώρες αλλά εκτός από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις που με έκανε και γέλασα δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει, είναι περίεργο αλλά μετά από τόσα χρόνια πρώτη φορά τον έβλεπα χωρίς να είμαι ερωτευμένη μαζί του ενώ αργότερα συναντηθήκαμε στον διάδρομο για τη τουαλέτα και αντί να πέσω στα πατώματα του χαμογέλασα και του είπα συγχαρητήρια που είναι μια αρκετά ηλίθια λέξη την οποία γενικά σιχαίνομαι και δεν στάθηκα καν όταν του το έλεγα αλλά προχώρησα ακάθεκτη ψιλοαγνοώντας τον και για αυτό μπορεί να φταίει και η διάθεση μου των ημερών την οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να αλλάξει και φταίει σίγουρα και το ότι είναι πολύ διαφορετικός από όσες φορές τον είδα στην Αθήνα, πιο συγκρατημένος και πιο διεκπεραιωτικός αλλά μπορεί να είναι απλά και το τέλος μιας εποχής και να πρέπει να ξεκινήσω να ερωτεύομαι αληθινούς ανθρώπους και όχι την εικόνα τους μέσα από καθρέφτες. 

Πριν τα μεσάνυχτα

Διαβάζοντας το σχόλιο του Dreamer σε παλαιότερο ποστ για το Before Midnight, πρόσεξα πως υποσχέθηκα στη Neerie ότι θα σας ενημερώσω μόλις βγει το τρέηλερ. 

Λοιπόν, βγήκε και είναι υπέροχο!! 

Αναμένοντας την ταινία, ακολουθούν ατάκες από τα δύο προηγούμενα που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και για διάφορους λόγους, με αγγίζουν πολύ. Αφιερωμένο στον Dreamer που μου το θύμισε, στην Neerie που το περιμένει και στην Αχάπαρη που πάει να μου φάει τον Ethan :P

Από το Before Sunrise όσοι δεν το έχετε δει εξαφανιστείτε

Celine: If there's any kind of magic in this world it must be in the attempt of understanding someone sharing something. I know, it's almost impossible to succeed but who cares really? The answer must be in the attempt.

Jesse: You know what's the worst thing about somebody breaking up with you? It's when you remember how little you thought about the people you broke up with and you realize that is how little they're thinking of you. You know, you'd like to think you're both in all this pain but they're just like "Hey, I'm glad you're gone".

Celine: Maybe we should meet here in five years or something.

Jesse: All right, all right, five year- Five years! That's a long time!

Celine: It's awful! It's like a sociological experiment!

Jesse: Alright, I have an admittedly insane idea, but if I don't ask you this it's just, uh, you know, it's gonna haunt me the rest of my life

Celine: Actually, I think I had decided I wanted to sleep with you when we got off the train. But now that we've talked so much, I don't know anymore.

Celine: Yeah, it's so weird. It's like our time together is just ours. It's our own creation. It must be like I'm in your dream, and you in mine, or something.

Jesse: And what's so cool is that this whole evening, all our time together, shouldn't officially be happening.

Αν είσαστε εδώ ακόμα, ακολουθούν ατάκες από το Before Sunset όσοι δεν το έχετε δει εξαφανιστείτε

Celine: It's amazing what perverts we've become in the past nine years.

Jesse: If not now, when? Wanna meet here in six months with a guitar? You know, I'll fly all the way over here, you may or may not make the metro...

Jesse: What do you think were the chances of us ever meeting again?

Celine: After that December, I'd say almost zero. But we're not real anyway, right? We're just, uh, characters in that old lady's dream. She's on her deathbed, fantasizing about her youth. So of course we had to meet again.

Celine: You know, maybe we're - we're only good at brief encounters, walking around in European cities in warm climate.

Celine: I guess when you're young, you just believe there'll be many people with whom you'll connect with. Later in life, you realize it only happens a few times.

Jesse: And you can screw it up, you know, misconnect.

Celine: The concept is absurd. The idea that we can only be complete with another person is evil! Right?

Celine: I was having this awful nightmare that I was 32. And then I woke up and I was 23. So relieved. And then I woke up for real, and I was 32.

Celine: There are so many things I want to do, but I end up doing not much.

Celine: Even being alone it's better than sitting next to your lover and feeling lonely.

Celine: Baby, you are gonna miss that plane.

Jesse: I know.

Καλό σαββατοκύριακο :-) 

Εμιλήσαν τζαι οι κώλοι

Μου τηλεφώνησε μια ξαδέλφη, μια ξαδέλφη που τα βρήκε όλα έτοιμα, ζει στον τρίτο όροφο του τρίπατου της μάνας της το οποίο χτίστηκε από τότε που ήταν δώδεκα χρονών, τη ζωή της την περιέγραψα σε πιο παλιό ποστ. Επί μισή ώρα γκρίνιαζε για την κρίση, για το ότι αργούν να τους πληρώσουν στη δουλειά, για το ότι τρέχει με τις υποχρεώσεις της, για τις δουλειές του σπιτιού, για τις φλαούνες που πρέπει να κάνει, για το που ακριβώς πάν τα λεφτά από τον μισθό εκείνης και του άντρα της, για την ανακαίνιση στο σπίτι που την ταλαιπωρεί, για την κρίση και τους πολιτικούς, εγώ να έχω το κινητό είκοσι πόντους μακριά από το αυτί μου και να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο έτοιμη να αρχίσω να ουρλιάζω να σκάσει και τελικά καταλήγει σε ένα φιλοσοφημένο την υγεία μας να έχουμε και να μην καταντήσουμε σαν αυτούς που χρειάζονται τρόφιμα από το κοινωνικό παντοπωλείο.

Ήταν το κερασάκι, ναι την υγεία μας να έχουμε, και είμαστε τυχεροί που έχουμε να φάμε αλλά ρα πως μπορείς να ειρωνεύεσαι, εσύ που τα βρήκες όλα έτοιμα;! Όχι, δεν της είπα τίποτα, πήγα στην εξώπορτα, χτύπησα το κουδούνι και της είπα πως μου χτυπάνε και πρέπει να κλείσω. Γκρρρρρ

Αγόρασα μαξιλάρι. Από ένα κέντρο ύπνου λέει, με δύο τοίχους γεμάτους μαξιλάρια. Είπα τι θέλω και μου έδειξαν δύο, μου πρότειναν  να ξαπλώσω να τα δοκιμάσω και κόμπλαρα. Πήρα το πιο αφράτο και ήρθα σπίτι, το σιχαίνομαι, είναι πολύ χοντρό και με πονάει ο αυχένας μου. Ολόκληρη επιστήμη ένα κωλομαξιλάρι γαμώτο :/

Σας ευχαριστώ για τα κόμμεντς στο προηγούμενο ποστ, απολογούμαι που δεν μπορώ να απαντήσω :/

Νηστικά βρυκολατζιάσματα

Έχω δύο βδομάδες να τζοιμηθώ, να φάω τζαι να μεν είμαι σε υπερένταση τζαι να ήταν τζαι με ανταπόκριση χαλάλι -πρέπει να έχασα τουλάχιστον τρία κιλά- αλλά δυστυχώς συμπάσχω με τον John Cusack, πάλι καλά που με έκαμε τζι εγέλασα. 

We are all a little weird and life is a little weird and when we find someone whose weirdness is compatible with ours we join up with them and fall in mutual weirdness and call it love. Dr Seuss.

Ονειροπόλα γενέθλια

Τούτο το ποστ ξεκίνησε όταν ο Dreamer παραπλάνησε τους followers του στο twitter ότι είσιε γενέθλια μια μέρα που δεν είσιε. Εγώ δεν ήμουν μέσα σε τζείνους τους followers όι επειδή είμαι πιο έξυπνη αλλά επειδή εν έχω twitter, σαν Ουφ! τουλάχιστον, γιατί προχτές που επάτησα πας το κουμπούι "το twitter του μπλογκ παρακαλώ παρακαλώ" που έσιει στο μπλογκ του για να τον κατασκοπεύσω λλίο τζαι που ποτζεί κάμω έρευνα για το ποστ εν εγίνηκε τίποτε τζαι μετά που κάμποση ώρα εκατάλαβα ότι τον έκαμα follow με το αληθινό μου διάσημο όνομα.

Καλού κακού το ποστ ρυθμίστηκε να ανέβει στις 17 Απριλίου η ώρα εννιά το πρωί για να μεν πατήσω καμιά μέρα καταλάθος το "Δημοσίευση" τζαι να βουρούμεν. Τζαι καλού κακού ντάρλινγκ χρόνια πολλά από τώρα μπας τζαι το ξεχάσω ότι το προγραμμάτισα τζαι μείνει να δημοσιευτεί ότι έγραψα ως το τελευταίο save! 

Τον Dreamer εγνώρισα τον τον Δεκέβρη του 2011 στον Π.Σ.Σ. (Πρώτο Σίκρετ Σάντα) νοιώθω ότι κάμνω ανταπόκριση που το μέτωπο τζαι ελάτρεψα το δώρο που μου έκαμε! Αν δεν μου άρεσκε το δώρο τότε σιγά μεν του έκαμνα ποστ δώρο γενεθλίων! Χα! 

Καταρχήν, πάρε ένα τραγουδάκι που λαλεί πως δεν είσαι μόνος σου ονειροπόλος. Α, τζαι αν διαβάζει τούτος ο ονειροπόλος, να περάσει να μας πει τα νέα του, ευχαριστώ. Και μετά από αυτό, ένα βίντεο με την Sally Field που ξέρω ότι σου αρέσει. Ακόμα ένα τραγουδάκι με την αγαπημένη σου Adele τον χαρακτηρισμό της οποίας ακόμα δεν εκατάλαβα αν τον έλεγες χαϊδευτικά ή ήταν διακριτική νύξη για τα κιλά της.

Για τιμωρία, σου έφερα μια λαχταριστή κρέπα με νουτέλα.

κρέπα με νουτέλα και Dreamer, γιαμ γιαμ γιαμ!! 

i must be dreaming! 

Δώσε μου τα χέρια σου, τα πόδια σου, ό,τι έχεις εύκαιρο... 

Lets dance my love!

oh Dreamer, i love you

δάμπου λαλείς;; έν με πιστεύκεις;; πάεις καλά;; 

περιπαίζεις με, έννε; 

Χρόνια σου πολλά τζαι πολλές ευχές που εννά πιάσουν σίουρα γιατί παιρνώ σε τρία τέσσερα χρόνια, τζαι να περάσεις τέλεια!! Σμουτς σμουτς! 

Εποικοδομητικό απόγευμα

Twilight –friend– Zone

Αυτοψυχαναλυόμενη, καταλήγω στο συμπέρασμα πως επειδή η αυτοπεποίθηση μου είναι περίπου στο ύψος της Στρουμφίτας, όταν γνωρίζω κάποιον υποθέτω από την αρχή ότι δεν θα μου έδινε ερωτική σημασία έτσι κι αλλιώς, οπότε του συμπεριφέρομαι σαν ο παλιόφιλος του ο Βαγγέλας για να τον καθησυχάσω πως δεν θέλω να κάνουμε αχαλίνωτο σεξ ακόμα και αν θέλω, για να μην καταλάβει ότι θέλω ενώ αυτός δεν θέλει.

Έτσι, στην απιθανότατη πιθανότητα κάποιος να με έβλεπε όντως ερωτικά, βρίσκει μπροστά του ένα χαζοχαρούμενο τοίχο. Εδώ έρχεται η διαφωνία που έχω με τον Maurice, ο οποίος υποστηρίζει πως η συμπεριφορά μου διώχνει τους άντρες, δεν με πλησιάζουν επειδή δεν τους δείχνω τη θηλυκότητα μου και δεν φλερτάρω με τις πιθανότητες.

Εγώ πάλι, πιστεύω πως άμα μου αρέσει κάποιος, του το δείχνω, κάπως άτσαλα ίσως αλλά πιάνει το νόημα, δεν χρειάζεται να βγάλω τα βυζιά μου έξω για να το καταλάβει. Το να μη μου δείχνει ότι του αρέσω σημαίνει πως δεν του αρέσω και η κουβέντα τελειώνει εδώ.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι τόσο ο χαζοχαρούμενος εαυτός μου όσο όταν με πιάνουν τα «μέσα» μου. Άμα έχω ένα πρόβλημα, άμα με απασχολεί κάτι, το μόνο που θέλω είναι να είμαι κλεισμένη σπίτι και να κάνω οτιδήποτε δεν χρειάζεται να σκέφτομαι, να μιλώ ή να συναναστρέφομαι με άλλο πλάσμα.

Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους που όσα θέματα και αν είχαν δεν τα άφηναν να τους επηρεάζουν στην καθημερινότητα τους. Αυτούς που μπορούν να γελούν και να περνούν καλά και να είναι μες τη τρελή χαρά την ώρα που έχουν κάποιο πρόβλημα να «τρέχει».

[Η αλήθεια είναι πως δεν τους ζηλεύω, τους θεωρώ αναίσθητους]

Η αναισθησία είναι και δικό μου χαρακτηριστικό κατά τη μάνα μου. Εν μέρει έχει δίκαιο, τα άτομα που δεν είναι πλέον στη ζωή μου δεν με απασχολεί τι κάνουν, πώς περνούν, τι θέματα έχουν κλπ. Δεν βρίσκω για ποιο λόγο να με ενδιαφέρει και να συμπάσχω σε προβλήματα κάποιου που έχω να δω χρόνια και που όταν είχα εγώ πρόβλημα έπαιζε πελλό. Καμιά φορά για να κάνω το χατίρι της μάνας μου, κάνω ότι λυπάμαι ή χαίρομαι αν είναι για κάτι καλό, ή καμιά ερώτηση του στυλ «μα σοβαρά; και είναι καλύτερα τώρα;» αλλά βασικά, χέστηκα.

Μέχρι που φτάνουμε στον εαυτούλη μου που έχει σοβαρό πρόβλημα με την εκδήλωση συναισθημάτων, παντός είδους και όχι μόνο ερωτικά. Προχτές μεταποιούσα κάτι ρούχα. Μόνο και μόνο που πήρα βελόνι και κλωστή και έφτιαξα με προσοχή αυτό που ήθελα χωρίς να θέλει πέταμα στο τέλος, σημαίνει ότι είναι σοβαρή η κατάσταση.

Σας κλείνω, πάω να κατεβάσω τα cd, να τα ξεσκονίσω μέσα έξω, να καθαρίσω με φαμόζο τα δισκάκια και να τα βάλω σε αλφαβητική σειρά με βάση το αγγλικό αλφάβητο. 

Ραπανούθκια

Τωρά που εμπήκαμε στον χάρτη τζαι εμάθαν μας τζαι λλίο πάρατζει έννεν μια καλή ευκαιρία να έρτουν που ποδά καλλιτέχνες που μέχρι προχτές εν εξέραν την ύπαρξη μας; Γιατί δηλαδή άμα διαβάζω συνεντεύξεις οποιουδήποτε πρέπει ο /η δημοσιογράφος να τον / την ρωτά τη γνώμη του / της για την κατάσταση στην Ελλάδα τζαι ο διάσημος / η διάσημη να έσιει τζαι γνώμη ενώ εμάς μας έχουν γραμμένους;

Εντάξει, το ότι η Ελλάδα έσιει άτομα τα οποία μπορούν να πάν σε φεστιβάλ κλπ τζαι να έβρουν διάσημους τζαι να τους πιάν συνέντευξη τζαι να τους ρωτήσουν ό,τι θέλουν εν μια αρκετά μεγάλη λεπτομέρεια… εμείς πιάνουμεν τα ούλλα έτοιμα που τα ελληνικά έντυπα οπότε εννά εξακολουθεί να μεν μας ξέρει πλάσμα!

Όμως, όμως, αν μας μάθουν; Τζαι αν ενδιαφερτούν να έρτουν να γνωρίσουν τους ιθαγενείς δαμέ στο ραπανούι; Ραπανούι επειδή οι ιθαγενείς του Νησιού του Πάσχα λέουν το Ράπα Νούι τζαι μια εκδοχή για το τέλος τους εν το ότι αλληλοφαγωθήκαν (μεταφορικά) για το ποιος το έσιει πιο μεγάλο. Το άγαλμα, μα τι νόμισες;;

Με τούτο τον τρόπο θα ταξιδέψει η φήμη μας στα πέρατα του κόσμου, θα έρκουνται τουρίστες ακόμα τζαι που το, όουμάηγκοτ το Ράπα Νούι!!

Ας κάμει μια συναυλία ο Roger Waters ας πούμε. Εν εκατάλαβα, την Ελλάδα ξέρει την, έσιει σπίτι στο Πήλιο, έκαμε τόσες συναυλίες, γιατί εν έρκεται να κάμει το The Wall τζαι στην Κύπρο; Μούχτιν;

Φυσικά, τώρα που το σκέφτομαι, πού εννά γινεί η συναυλία; Παρά να γινεί στο Τάσσος Παπαδόπουλος – Ελευθερία καλλύττερα να μεν έρτει! Στη Λεμεσό έχουμε το Σπύρος Κυπριανού στα Πολεμίδια, που εν καλό, επήα τότε που ετραγούδαν ο Παπακωνσταντίνου το χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία τότε που υποστήριζε τον Χριστόφια για την προεδρία.

Χμμμμμ… κάθε φορά που εννά πεθανίσκει ένας πρώην πρόεδρος εννά διούμεν το όνομα του σε κλειστά γήπεδα; ΓΣΠ Γλαύκος Κληρίδης; Αθλητικό Κέντρο Κελλακίου Δημήτρης Χριστόφιας; Αχ εν έχουμε υπόθεση :/

Πάμε στο σινεμά. Εννοείται πως μετά που εννιά χρόνια, η Celine τζαι ο Jesse πρέπει να έρτουν τζαι Κύπρο. Ή, άτε μετά που δεκαοχτώ χρόνια, για ναν αρκετά γέροι για να διαδραματίζεται η ταινία στα γηροκομεία του αρχιεπισκόπου, εννά βάλει που εννά βάλει λεφτά στην προώθηση της ταινίας, να τα φκάλει τουλάχιστον που τη διανομή της στη Σκανδιναβία.

Τζαι ο Γούντι Άλεν. Διάβαζα κάτι εχτές που μάλλον εν πρωταπριλιάτικο, ότι εννά γυρίσει ταινία στην Αθήνα, για την κρίση. Η Αθήνα μια χαρά την έσιει, δακάτω να έρτει να καταγράψει το δράμα των κυπραίων, ξέρεις πόσο δυστυχισμένη ένοιωσα τη στιγμή που έγραψα σε ένα μέηλ ότι «ευτυχώς εν έχουμε 100.000»;

Ή, ο Τζωρτζ Κλούνι. Ποιοι Ειδοί του Μαρτίου τζαι υποψήφιοι των δημοκρατικών τζαι φιλόδοξο τεκνό τζαι απιστίες, πόσο μη πρωτότυποι, δαμέ ελάτε να δείτε τον δικό μας Μάρτη τζαι τους ποτζείνους του να φύεται με δεκαπέντε όσκαρ, μόνο να μεν παίζει τον πρόεδρο ο Κλούνι, ναι εν μου αρέσκει ο Τζωρτζ (μεν φυρτήτε, ξέρετε ποιες) αλλά εν τον αντιπαθώ τζιόλας τον άνθρωπο.