Σχέσεις στοργής και ηλεκτρισμού

Το πρώτο μου κομπιούτερ ήρθε στο διαμέρισμα μου στην Αθήνα σε τέσσερις κάσιες. Ο πύργος, η οθόνη, ο εκτυπωτής και το σκάννερ.

Άνοιξα τες κάσιες, στόλισα πάνω στες κάσιες τους το σκάννερ και τον εκτυπωτή (φοιτητικό λουκ), τα εξαρτήματα ενώθηκαν εκεί που έπρεπε και φυσικά τίποτα δεν λειτουργούσε από την πρώτη οπότε έπρεπε να καλέσω για βοήθεια ένα φίλο ο οποίος στάθηκε πολύ υπομονετικός τους μήνες που ακολούθησαν. Ανέχτηκε πολλά μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα με εμένα να ζητώ τεχνική βοήθεια επειδή δεν άνοιγε το κομπιούτερ (ξέχασα να βάλω την πρίζα) ή εξειδικευμένη βοήθεια για να φυλάξω αυτά που έκανα (πήγαινε File και μετά πάτα Save As και βάλτο στο desktop και θα σου φτιάξω αύριο folders να τα φυλάς. θα σου πω αύριο τι είναι τα folders, καληνύχτα.)

Όπως είπε και η Μάνα, μου πήρε καιρό να το μάθω, να μάθω πως λειτουργεί, να το αγαπήσω και να πάψω να το βλέπω με δέος.

Θυμάμαι που στο πρώτο μάθημα στο πανεπιστήμιο την πρώτη μέρα, ο καθηγητής μας ρώτησε πόσοι είχαμε υπολογιστή στο σπίτι και σήκωσαν τα χέρια τρία άτομα, δύο πλουσιόπαιδα και ένα παιδί από τα δυτικά προάστια ο οποίος το είχε φτιάξει σχεδόν μόνος του και ήταν ο μοναδικός που άφηνε όσους δεν είχαμε δικό μας να χρησιμοποιούν το δικό του. Θυμάμαι τον θυμό μας που μας «ανάγκαζαν» να αγοράσουμε όλοι υπολογιστή και τις «άχρηστες» ώρες μεταξύ μαθημάτων ενώ είχαμε τόση δουλειά να κάνουμε -στο κομπιούτερ φυσικά- και τις περνούσαμε στις καφετέριες γύρω από τη σχολή. Βάσανα.

Μετά ήρθε το ίντερνετ. Αγορά του modem από το Πλαίσιο της Στουρνάρη και τρίμηνη σύνδεση otenet. Το σπίτι μου ξαφνικά έγινε στέκι για ατελείωτο chatting στο irc ενώ εγώ γκρίνιαζα που αποξενωθήκαμε και τους έδιωχνα για να μπω εγώ στο irc. Ήταν μια αθώα ακόμα εποχή που η πρώτη ερώτηση του συνομιλητή δεν ήταν «την έχω μεγάλη, θες να στην δείξω;» αλλά γινόντουσαν κανονικές κουβέντες, έτσι έμαθα άπειρα συγκροτήματα και μουσικές που δεν ήξερα μέσα από το napster. Δεν μπήκα πολλές φορές σε πειρασμό να γνωρίσω κόσμο από το irc, μάλλον επειδή συνήθως μιλούσα με άτομα τα οποία όπως κι εγώ δεν είχαν και πολλή διάθεση για γνωριμίες μέσω ίντερνετ, έτσι δεν έχω κάποια ιστορία ρομαντισμού ή θρίλερ να μοιραστώ.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τρέηλερ μιας ταινίας στο επίσημο σάιτ της (ήταν το High Fidelity) και τους στίχους από το Hey you των Pink Floyd που για κάποιο λόγο δεν γινόντουσαν copy/paste και τους έγραψα σε ένα σημειωματάριο, πόσο χαζή ένοιωσα όταν κατάλαβα ότι γινόντουσαν copy/paste, απλά ήταν άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο και δεν φαίνονταν στην word. Θυμάμαι που δεν ήξερα πώς να ψάχνω κάτι και ποτέ δεν έβρισκα τις φωτογραφίες που ήθελα. Θυμάμαι τον φίλο που έμενε τρία στενά παρακάτω και μοιραζόμασταν τους κωδικούς για τη σύνδεση κάνοντας οικονομία. Σε μια εποχή χωρίς κινητά, αν δεν ήθελε να με πετάξει offline τηλεφωνώντας μου, ερχόταν μες τη μαύρη νύχτα με τις πυτζάμες και χτυπούσε τα κουδούνια.

Θυμάμαι άμα χτυπούσε κανένα κινητό στο λεωφορείο και όλοι παραξενευόμασταν, οι μισοί κοίταζαν τον/την κάτοχο με ζήλια και οι άλλοι μισοί με ύφος «τς τς τς» ενώ η/ο κάτοχος το απαντούσε με τη φράση που έγινε η επικρατέστερη με τον καιρό: «είμαι στο… [οπουδήποτε]».

Το πρώτο μου κινητό το αγόρασα λίγο πριν έρθω μόνιμα Κύπρο και ήταν ένα μεταχειρισμένο ericsson το οποίο έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση κάτι παρέες που είχα τότε καθώς δεν συμβάδιζε με την κομψότητα των καφετεριών του Εναερίου. Πρώτα άλλαξα παρέες και μετά κινητό το οποίο με άντεξε σχεδόν τέσσερα χρόνια, θυμάμαι ότι λυπήθηκα πολύ όταν η πορτούλα του ξεκόλλησε πια τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το χρησιμοποιήσω.

Δεν θα γκρινιάξω για τα σημερινά «πανέξυπνα» κινητά που χαλούν με το παραμικρό. Αγαπώ το κινητό μου, για τα μηνύματα του, για τις φωτογραφίες του, για τη σύνδεση του στο ίντερνετ, α, και για τα τηλεφωνήματα του. Σχεδόν όσο αγαπώ και τους ανθρώπους που φέρνει κοντά μου, οι οποίοι πιστεύω πως θα ήταν κοντά μου ακόμα και χωρίς τις ευκολίες της τεχνολογίας. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο ποστ. 

ωραίο -νομίζω

Φακκούν μου τούτα τα "ρητά" με αμπελοφιλοσοφίες. Πιάνουν ένα φκιόρο ή ένα ηλιοβασίλεμα τέλλια κιτς (τωρά εθυμήθηκα ένα απόγευμα που περπατούσαμε στον παραλιακό τζαι έφκαινε που τη θάλασσα το φεγγάρι τζαι λαλεί μου ο Maurice να το φκάλω φωτογραφία τζαι λαλώ του μα εν πολλά κιτς -πάει ο ρομαντισμός μου. ο ποιος;) πιάνουν ένα φκιόρο που λαλείς ή ένα ηλιοβασίλεμα ή κάτι δάση, ρυάκια, οτιδήποτε τζαι γράφουν κάτι σαν "άμα είσαι καλά με τα μέσα σου είσαι και με τα έξω σου" τζαι βάλλουν το άλλοι στο φέησμπουκ τζαι πιάνουν διακόσια λάικ τζαι κόμμεντς του τύπου "Μαρούλλα μου πόσο αλήθεια, γιατί άμα δεν είσαι καλά με τα έξω σου σημαίνει πως δεν είσαι καλά με τα μέσα σου" τζαι απαντά η Μαρούλλα "Βλαδίμηρε μου ωραίο δεν είναι; γιατί άμα δεν είναι καλά τα μέσα τι να τα κάνεις τα έξω;" τζαι απαντά ο Βλαδίμηρος "σωστά Μαρούλλα μου, τα έξω πάνε και έρχονται αλλά τα μέσα είναι μαζί σου για πάντα" τζαι απαντά η Μαρούλλα πως σαν τα μέσα δεν έσιει τζαι μεν ακούεις κουβέντες τζαι εσύ κάμνεις τζαι τα notifications της Μαρούλλας off τζαι ησυχάζεις. 

Είδα το τούτο σήμερα όμως τζαι άρεσεν μου πολλά. Εψές είδα μια ταινία που ήθελα να δω από τα δεκαπέντε μου τζαι εσκέφτουμουν ότι θα ήταν καλά αν την έβλεπα όντως πριν από δέκα χρόνια (κουγχ κουγχγχγχγχ κουγχ) αλλά άτε, 

Τα κόκκινα φανάρια μιούζικαλ

Ήταν που λέτε η Κατερίνα τζαι έκαμνε τη λάντζα, κουβάδες τζαι ασπρόρουχα τζαι ύφος οσιομάρτυρα ενώ οι τρεις οι κοκόνες εσουλατσάραν ώσπου στα ξαφνικά μιαν κοκόναν έπιαν την η πελλάρα τζαι άρκεψε να φακκά. Η Κατερίνα λοιπόν, επήεν τζαι εφόρησεν της ένα ζουρλομανδύα αλλά τζείνη εκατάφερεν τα τζαι έφκαλεν τον, εβούτησεν τον μες σε μια σίκλα τζαι άρκεψε να τον πλυνίσκει αλλά η Κατερίνα επήε τζαι εφόρησεν της άλλον τζαι τζείνη εξαναέφκαλεν τον τζαι άρκεψε να τον πλυνίσκει μες τη σίκλα τζαι η Κατερίνα επήεν τζαι εφόρησεν της άλλον αλλά τζείνη εξαναξαναέφκαλεν τον τζαι άρκεψεν να τον πλυνίσκει τζαι τζείνη την ώρα εγύρισα να φύω αλλά επρόσεξα ότι οι άλλες θκυο που εβρεθήκαν ξαφνικά αθκιασερές επιάσαν να κουβαλούν κάτι σακούλες γαλάζιες τζαι ροζ υποτίθεται γεμάτες ένι ξέρω τι, μάλλον σκουπίθκια αλλά στην πραγματικότητα ήταν χαρτιά τζαι εφημερίδες τζαι εσυνάαν τες στην έξοδο αποκλείοντας μας μέσα τζαι έν εμπορούσα να φύω οπότε άρκεψα να αναπνέω βαθκειά τζαι προσεκτικά ώσπου τζαι για λόγους δημοκρατίας όπως είπε τζαι η διπλανή μου έπρεπε να κάμει το σόλο της τζαι άλλη κοκόνα οπότε άρκεψε να φκάλει τζαι να φορεί παπούτσια τζαι να τα βάλλει γυρώ γυρώ σε ένα κύκλο τζαι να χτυπιέται ενώ οι άλλες τρεις εσυνεχίζαν να κουβαλούν σακούλια φτιάχνοντας έναν τοίχο στην έξοδο αναγκάζοντας μας να υπομένουμε τζείνο που εβλέπαμε χωρίς να μπορούμε να φύουμε τζαι μετά εφκήκε τζαι η τρίτη κοκόνα τζαι έππεσε κάτω ενώ αρκέψαν να την χώννουν οι σακούλες με τα σκουπίθκια τζαι τάχα μου εχάνετουν μέσα τους όπως ο De Niro στο Brazil, είδαμεν την τζι εμείς την ταινία αγάπη μου, αλλά δαμέ έν είχαμε εφφέ για να εξαφανιστεί οπότε εσηκώθηκε μόνη της τζαι άρκεψε να πετάσσει ποτζεί ποδά τα σακούλια, ένα χαζίρι να με έβρει στο δόξα πατρί τζαι μετά σαν εκαρτερούσαμεν τον Ρουβά να πέσει που τον ουρανό άφηκεν η κοκόνα να πετάσει ένα σακούλι με τρεις φούσκες μέσα που εσχηματίζαν καρδιά ένι ξέρω που ίντα ταινία το ήβραν, άσε που μπορεί τη καρδιά να την εφαντάστηκα που μόνη μου τζαι να ήθελε να πει κάτι άλλο το δρώμενο ενώ ο τοίχος τελικά ήταν μόνο διακοσμητικός τζαι εν εχρησίμεψε σαν εμπόδιο για εμάς ή για τζείνες ή για οποιοδήποτε άλλο ρόλο τζαι έππεσε άδοξα στο τέλος επιτρέποντας μας να εξαφανιστούμε.

Τούτον ούλλο υποτίθεται ήταν μια αφήγηση για την κρίση οπότε θα προσπαθήσω να μεταφράσω τζείνο που είδα σε κάτι που θα καταλαβαίνω.

Η Κατερίνα λοιπόν, εν οι ασιάτισσες οικιακές βοηθοί που ανέχουνταν τόσα χρόνια τες παραξενιές των μάνταμ. Με την οικονομική κρίση όμως, οι τρεις μαντάμες εχάσαν τον μπούσουλα τους. Η πρώτη ανέπτυξε νευρασθένια όπως του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο Aviator τζαι έθελεν να ξιλίψει τα μικρόβια που τα ρούχα της γι αυτό τζαι το λυσσαλέο πλύμμα. Η δεύτερη μετά από όλα τα επεισόδια τζαι τες πόσες ταινίες Sex and the city είσιεν ούλλη τη συλλογή παπουτσιών της Κάρυ αλλά πού να τα φορήσει πιον τζαι να μεν την κράξουν; Έτσι αναγκάζεται να τα θωρεί μόνη της τζαι να μεν ξέρει ποιο να πρωτοφορήσει με όλο το δράμα που αυτό συνεπάγεται. Η τρίτη τραγωδός έμεινεν χωρίς την ΣουΜιΤζού η οποία επήεν στη χώρα της να πνάσει η κκελέ της τζαι αναγκάζεται να φκάλλει τα σπουπίθκια μόνη της ζάβαλλε μου οπότε εσάλταρε τζαι έβαλλεν τα μες σε φούσκες για να πετούν να φεύκουν που μόνα τους.

Άσιημο πράμα η κρίση γαμώτο. 

Έχετε όρεξη για παιχνίδι;

Διαβάζοντας τη χάρτινη εκδοχή του περιοδικού Έψιλον το οποίο θα αγόραζα πιο συχνά αν δεν μας κατάκλεβε ο Κρόνος (2.50 ευρώ η εφημερίδα στην Ελλάδα, 4.60 στη Κύπρο) ανακάλυψα αυτή την εικαστικό. Για το βιβλίο της Sorted Books φωτογραφίζει ράχες βιβλίων παίζοντας με τους τίτλους και έχει πλάκα. 

Περιττό να αναφέρω ότι πέρασα όλο το πρωί να φωτογραφίζω τα βιβλία μου σε διάφορες "διασταυρώσεις", σας προειδοποιώ ότι είναι εθιστικό!! 

Πάω να συσταρίσω τη βιβλιοθήκη!

Κάτι με κάτι άλλο

Χαιρέκακη “δικαίωση”
Δεν μπορώ τα άτομα που μιλάνε με περισπούδαστο ύφος για πράγματα τα οποία κατέχω καλύτερα ή πράγματα τα οποία θεωρώ ηλίθια ή απαράδεκτα. Έτσι, κάθε φορά που βρίσκομαι να πρέπει να συζητήσω με μια τέτοια περίπτωση, περνώ από διάφορα στάδια με πρώτο την καλή διάθεση να μη προσβάλλω το άλλο άτομο επισημαίνοντας λάθη ή τη γνώμη μου για τη γνώμη του/της, δεύτερο με το να μη μιλώ, τρίτο να καταπιέζομαι να μη μιλήσω, τέταρτο να νοιώθω ηλίθια που δεν μιλώ, πέμπτο να νοιώθω ηλίθια γενικότερα, έκτο να θέλω να εξαφανιστώ, έβδομο να εξαφανίζομαι, όγδοο να με ψάχνουν και ένατο να μη με βρίσκουν ποτέ ξανά.

Η κόρη της θείας προξενήτρας. Τη μόνη φορά που έκανα το λάθος να βγω μαζί της για καφέ με έπρηξε γιατί δεν παντρεύτηκα, γιατί δεν παντρεύομαι, γιατί δεν θέλω να γνωρίσω τον τάδε συνάδελφο του άντρα της, γιατί δεν θέλω να ζήσω τις χαρές του γάμου, γιατί είμαι έτσι και γιατί είμαι αλλιώς, με υφάκι Εγώ-Που-Παντρεύτηκα- Μπορώ-Να-Μιλώ-Σε-Εσένα-Που-Δεν-Παντρεύτηκες-Σαν-Να-Είσαι-Το-Πετ-Μου.

Ξεκίνησα με καλή διάθεση να μη την προσβάλλω οπότε δεν της είπα πόσο κατίνα και ηλίθια ακούγεται με αυτά που λέει. Προσπάθησα να τη κάνω να καταλάβει πως το σημαντικό δεν είναι να βρεις απλά κάποιον να τον παντρευτείς, να σε παντρευτεί, να παντρευτείτε, αλλά να βρεις κάποιον τον οποίο θα αγαπάς και θα σε αγαπά και θα τον αντέχεις και θα σε αντέχει για να περάσετε όσο το δυνατόν καλύτερα όσο τον δυνατό περισσότερο καιρό μαζί. Δεν καταλάβαινε. Μετά άρχισα να προσπαθώ να συγκρατήσω τη δυσφορία μου με αυτά που άκουγα καταναλώνοντας πολύτιμα εγκεφαλικά κύτταρα με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την προσπάθεια μου να  μην την αποκαλέσω κατάμουτρα ηλίθια, πήρα μια έκφραση σαν να ήθελα να βάλω τα κλάματα. Αυτό την έκανε να νομίζει πως λυπάμαι που δεν είμαι παντρεμένη οπότε έδωσε στην εκνευριστική φωνή της ένα συγκαταβατικό τόνο, μιλώντας ουσιαστικά μόνη της γιατί πλέον δεν την άκουγα καθώς σχεδίαζα μέσα στο κεφάλι μου τη δολοφονία της.

Χώρισε. Δεν ξέρω, κάθε φορά που ακούω κάποια βλαμμένη να προσπαθεί με σθένος να με πείσει για γάμο –έτσι όπως αυτή τον αντιλαμβάνεται, σκέφτομαι εκείνο το μύθο του Αισώπου με την αλεπού και την κομμένη ουρά. Αγαπώ την ουρά μου.

Ωδή στον Μπράντο
Είδα το Last Tango in Paris και ένα έχω να πω: σιγά το βούτυρο! Ωραία ταινία όμως, παρόλο που βρήκα κάπως άσχετο το τέλος. Αν μη τι άλλο, με ενέπνευσε να ξαναδώ το A Streetcar Named Desire. Ποια σχέση έχει το ένα με το άλλο;! Περιπαίζεις με, έννε; Τζαι αν δεν σε έπεισα, περιπαίζεις με, έννε;

Τζαι κάτι άλλο
Έβλεπα Friends χτες το απόγευμα που το Ραδιούργο Ίδρυμα Κυπριστάν δείχνει πολύ σωστά δύο επεισόδια γιατί τι να μας κάνει τους εθισμένους ένα. Και ήταν το επεισόδιο που η Rachel λέει ότι στο κολέγιο φίλησε μια κοπέλα, η Phoebe δεν την πιστεύει, η κοπέλα βγαίνει με τη Rachel για φαγητό, τους μπαστακώνεται και η Phoebe για να πάρει τις αποδείξεις της, η άλλη κοπέλα δεν θυμάται τίποτα και η Rachel την φιλά στο στόμα για να την κάνει να θυμηθεί, ή για να αποδείξει στον εαυτό της ότι μπορεί να το κάνει. Φυσικά, αυτό το είδαμε από το YouTube γιατί το ΦΡΙΚ θεώρησε ότι έπρεπε να κόψει ολόκληρη τη σκηνή μπας και τη δει κανένα ανυποψίαστο παιδί και πιστέψει ότι είναι αποδεκτό και παρασυρθεί στην ομοφυλοφιλία. Άντε, και εις κατώτερα. 

Ο Πελοπίδας

Κάθομαι στη παραλία τζαι μεσημεριάζει, εν πολλή πυρά οπότε αρχίζω να μαζεύω για να φύω τζαι τότε επρόσεξα τες, μόλις ήρταν στο καφέ που άνοιξε -πολύ πιθανόν παράνομα- πάνω στη παραλία τζαι βολεύονται νωχελικά τζαι με χάρη στους επιμελώς ατημέλητους καναπέδες. Φορούν τεράστια γυαλιά ηλίου, τεράστια καπέλα, φορεματάκια κοντά, ανάλαφρα τζαι σεξουλιάρικα τζαι κρατούν με το μπράτσο τους στον αέρα τεράστιες τσάντες με άνιμαλ πριντς.

Αποφεύγω τούτο το λάιφστάιλ αλλά τούτο το λάιφστάιλ έρκεται παντού τον τελευταίο τζαιρό τζαι βρίσκει με. Τζαι δεν ξέρω τι να κάμω.

Ξανακάθομαι τζαι ξεκινώ με τη παρέα μου μια συζήτηση πάνω σε τούτο το θέμα. Συμφωνούμε ότι τούτο το στυλ ανθρώπων έννεν πιο δήθεν από κάποιους που γνωρίζουμε τζαι συμφωνούμε πως εφόσον δεν έχουμε κανένα σημείο επαφής μαζί τους, έχουν την ολοκληρωτική αδιαφορία μας. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν μπαίνουν στο οπτικό ή ακόμα χειρότερα, στο ακουστικό μας πεδίο.

Αν είσαι η Μαρικκού που τα Λεύκαρα τζαι νομίζεις ότι είσαι η Πάρις Χίλτον επειδή είσαι ντυμένη καταχρεωμένη που πάνω ως κάτω ή αν είσαι κομπάρσα σειράς του Σίγμα τζαι νομίζεις ότι είσαι η Cate Blanchett (παρόλο που ίσως έπρεπε σε αυτή τη περίπτωση να έφερνα σαν παράδειγμα ταλαντούχας διασημότητας τη Μιμή Ντενίση) ή αν είσαι η Μαρικκού που τα Λεύκαρα τζαι νομίζεις ότι είσαι η Πάρις Χίλτον τζαι παίζεις τη κομπάρσα σε σειρά του Σίγμα τζαι μιλάς μου όπως θα μου εμίλαν η Πάρις Χίλτον ή η Cate Blanchett, ακόμα τζαι η Μιμή Ντενίση ρε γαμώτο, αργά ή γρήγορα θα υποστείς τις συνέπειες τζαι δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω.

Φορώντας ένα σκισμένο σορτς, κουβαλώντας μια ρούχενη τσάντα που χρησιμοποιώ για τη θάλασσα τζαι συγκρίνοντας το δικό μου στυλ με των κοκόνων, αναρωτιέμαι πόσο ελκυστική είμαι οπότε η συζήτηση μοιραία καταλήγει στους άντρες. Δεν μου αρέσκουν οι άντρες που τους αρέσκουν τούτες οι γυναίκες άρχισα όμως να υποψιάζομαι ότι τελικά, σε ούλλους τους άντρες αρέσκουν τούτες οι γυναίκες. Έτσι εφευρίσκω τον Πελοπίδα τζαι παίζω διπλό ρόλο.

Ο Πελοπίδας λοιπόν, τζαι η κοκόνα: 

«Πελοπίδααααααααααααααα δώσεεεεεεεεεεε μου λλλίγο ψαράκιιιιιιιιιιιιιιιιιιι» -όπου ψαράκι κάτι τηανισμένα fish fingers, true story, ήμουν παρών τζαι έζησα να το διηγηθώ, εν έπαθα συγκοπή ούτε είπα τίποτε.

Ο Πελοπίδας τζαι η Αλεξάντρα (εγώ είμαι τούτη, όπως λέμε αλεξικέραυνο, αλεξίσφαιρο, αλεξίπτωτο κλπ):
«Πελοπίδα μπορείς να μου ποταβρίσεις τα φισφίνγκερς;» -απλά σταράτα, to the point που λαλούν.

Ποιας θα ποταβρίσει τα ψαράκια μαζί με ότι άλλο του περισσεύκει ο Πελοπίδας; Ναι, έννε; 

Όνειρο ήτανε

Χτες τελείωσα το βιβλίο The Great Gatsby ενώ λίγο πριν, περιμένοντας να ξεκινήσουν οι Friends, είδα διαφήμιση από το ΡΙΚ για τη ταινία The Godfather. Για το πρώτο δεν είχα ιδέα για το θέμα του ή οτιδήποτε περί υπόκοσμου και γκάγκστερ, ήξερα μόνο ότι στη ταινία που κυκλοφορεί αυτό τον καιρό παίζει ο Leonardo DiCaprio. Το Godfather το έχω δει πεντέξι φορές και είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Επηρεασμένη από αυτά τα δύο, πέφτω να κοιμηθώ και βλέπω όνειρο ότι ήμασταν καμιά δεκαριά εργαζόμενοι σε μια ειδυλλιακή βεράντα με θέα τη θάλασσα όπως η έπαυλη του Λίο και περιμέναμε το Αφεντικό. Όταν ήρθε είδαμε ότι ήταν ένας τύπος από αυτούς που ένας φυσιογνωμιστής θα χαρακτήριζε επικίνδυνο μόνο με το που θα έβλεπε τη φάτσα του και ο οποίος μιλούσε στο κινητό περπατώντας πάνω κάτω ενώ ταυτόχρονα έγραφε ένα κατεβατό με όμορφα γράμματα πάνω σε καμιά δεκαριά φακέλους.

Τότε με τους συναδέλφους παρατηρήσαμε ότι τα φαινόμενα απατούν και αυτός  ο άνθρωπος που μας φάνηκε ύποπτος, στην πραγματικότητα από ότι φαίνετε είναι πολύ γλυκός και γράφει κάρτες για τα παιδιά του, ή τη γυναίκα του, ή για τους φίλους του. Ο γλυκός κύριος μετά από λίγο έρχεται και μας μοιράζει τους φακέλους. Οι καλογραμμένες αφιερώσεις είναι για εμάς. Συγκινιόμαστε μέχρι που διαβάζουμε τι γράφει:

«Το αντίτιμο για τις υπηρεσίες σας είναι 123.000 ευρώ τα οποία είναι μέσα στον φάκελο. Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να αρνηθείτε αυτό το ποσό το οποίο θα μου επιστρέφετε σε δόσεις κάθε πρώτη του μήνα με τόκο 23%. Όποιος καθυστερήσει θα του γίνεται παρατήρηση και όποιος δεν πληρώσει θα υποστεί τις συνέπειες».

Ψάχναμε όλοι να βρούμε τα σκαλιά να φύγουμε τρέχοντας ενώ ακουγόταν το σάουντρακ του Godfather.

Λέμε για αστείο πως για να βρούμε δουλειά θα πρέπει να αρχίσουμε να πληρώνουμε τους εργοδότες. Ελπίζω να μη ξεκινήσει κάποτε η πληρωμή να γίνεται και σε είδος, θα σου δώσω τρία δάκτυλα του αριστερού ποδιού για να σου στήσω μια ιστοσελίδα, ή κάτι τέτοιο.