Frenemies

Έπαθα overdose Friends. Και άρχισα να παρατηρώ, ή μάλλον, είμαι έτοιμη να παραδεχτώ ότι παρατήρησα ότι υπάρχουν κάποια πολύ ενοχλητικά πράγματα στη σειρά. Πρώτα από όλα το ότι όλες οι γκόμενες είναι θεογκόμενες. Ψηλές, εκνευριστικά λεπτές, με τέλεια μαλλιά. Σε ένα πρόσφατο επεισόδιο, ο Ρος μετά από απανωτές χυλόπιτες από μια σειρά από ψηλές, εκνευριστικά λεπτές, με τέλεια μαλλιά τύπισσες, βρίσκει επιτέλους κάποια πρόθυμη να του κάτσει. Μόνο που αυτή είναι κοντή, γεματούτσικη και εντελώς χαζοβιόλα την οποία φυσικά απορρίπτει.

Ηθικό δίδαγμα; Αν είσαι κανονική σημαίνει ότι είσαι χαζή και απελπισμένη.

Το άλλο σπαστικό είναι όλες οι σκηνές που είναι γυρισμένες σε εξωτερικούς χώρους ή οπουδήποτε αλλού εκτός από τα δύο διαμερίσματα. Κάπου διάβασα πως μέχρι τον τελευταίο κύκλο, ο κάθε ένας από τους έξι έπαιρνε ένα εκατομμύριο δολάρια το επεισόδιο. Φαντάζομαι πως αυτά είναι πολλά λεφτά για τους παραγωγούς για να τους περισσέψει κανένα δολάριο για εξωτερικά γυρίσματα ή σκηνικά λίγο πιο αληθοφανή από αυτά του Κωνσταντίνου και Ελένης.

Ηθικό δίδαγμα; Χέσε την αληθοφάνεια άμα βγάζεις λεφτά.

Άσε τα γέλια κονσέρβα. Συνέχεια. Είναι αστείο το Friends αλλά εντάξει, χαλαρώστε, χαμογελάστε και λίγο, δεν είναι ανάγκη να χαχανίζετε σαν τους χάχες με το παραμικρό [εννά φυρτώ, το word αναγνωρίζει τη λέξη χάχες]. Ή ο Joey που μέχρι τον τελευταίο κύκλο παρουσιάζεται σαν σχεδόν καθυστερημένος.

Ηθικό δίδαγμα; Άρμεξε την αγελάδα.

Μήπως μετά από τόσα χρόνια και τόσες επαναλήψεις είναι καιρός να σταματήσω να το βλέπω; Υπάρχει κάτι που εκνευρίζει εσάς;

Ηθικό δίδαγμα; Ακόμα και αν είναι το μοναδικό πρόγραμμα που βλέπεις στην τηλεόραση, σταμάτα να το βλέπεις. 

Ζήτημα ηθικής ή αγαθοσύνης;

Μπαίνω μέσα, πιάνω το τικετούι μου, βλέπω ποιος αριθμός εξυπηρετείτε, έχω πενήντα πέντε ανθρώπους μπροστά μου, κάθομαι σε ένα διάδρομο, βγάζω το βιβλίο μου και ξεκινώ διάβασμα. Μισή ώρα αργότερα οι υπόλοιποι αρχίζουν να συζητούν και να γκρινιάζουν για τα χάλια της εξυπηρέτησης και αποφασισμένη να μη χαλάσω την ηρεμία μου, μαζεύω τα πράγματα μου και πάω και κάθομαι σε έναν απομακρυσμένο και άδειο διάδρομο.

Τότε το είδα. Στην παραδίπλα θέση, ένα τικετούι όπως το δικό μου με αριθμό δεκαπέντε νούμερα μικρότερο. Στην αρχή το έβλεπα από μακριά μη τολμώντας να απλώσω το χέρι μου και να το πάρω. Πρόσεξα το χρώμα και τον αριθμό και το σύγκρινα με το δικό μου. Ήταν το ίδιο, απλά δεκαπέντε νούμερα μικρότερο. Έσκυψα και το έφερα στην διπλανή καρέκλα.

Αν το έχασε κάποιος θα του το προσέχω. Αν πάει να το πιάσει κάποιος, θα αναγκαστεί να ρωτήσει αν είναι δικό μου. Τότε θα απαντήσω πως είναι δικό μου. Αν είναι εδώ από χτες και εμφανιστούμε δύο με τον ίδιο αριθμό; Θα σταθώ λίγο παράμερα, και μόλις έρθει η σειρά μου του θα περιμένω λίγες στιγμές. Αν δεν εμφανιστεί κανένας θα το χρησιμοποιήσω. Το βάζω στη τσάντα μου.

Αρχίζω να ενδιαφέρομαι για το αν πλησιάζει η σειρά μου του. Ελέγχω συχνά τον πίνακα ανακοινώσεων. Περιμένω ήδη δύο ώρες όταν αποφασίζω να σταθώ απέναντι, άλλωστε σε πέντε νούμερα είναι η σειρά μου του. Περιμένω όρθια πάνω από μισή ώρα. Αποκτώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα νούμερα στα τικετούθκια των υπολοίπων. Λίγο πριν από τη σειρά μου του πάω και στέκομαι στην ουρά. Αν εμφανιστεί κανένας απατεώνας με το ίδιο νούμερο με εμένα θα γίνει σφαγή.

Δεν εμφανίστηκε κανένας. Προφανώς κάποιος αυτομολημένος το παράτησε και έφυγε. Έδωσα το δικό μου τικετούι σε ένα κύριο με πιο μεγάλο νούμερο και πήγα στη δουλειά μου. Τελείωσα, έκανα κάτι τελευταίο πριν φύγω και η κανονική μου σειρά δεν είχε έρθει ακόμα. Ένοιωθα κάπως άσχημα που το βούτηξα, αντί να πανηγυρίζω που δεν χρειάστηκε να περιμένω άλλη μια-μιάμιση ώρα αλλά νομίζω πως μπαίνω σιγά σιγά σε μια καριέρα απατεώνα ή πολιτικού. 

Υποκειμενικότητα

Περίπτωση πρώτη, με γνώρισε πριν από δύο ώρες περίπου:  

-Ουφάκι μου, τι ζώδιο είσαι;

-Δεινόσαυρος.

-Το ήξερα! Έχεις όλα τα χαρακτηριστικά του δεινόσαυρου!! Ο δεινόσαυρος που λες μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα, μπλαμπλαμπλα μπλα μπλα μπλα.

-Εχμφφφφφφ

Περίπτωση δεύτερη, περάσαμε κάποιες ώρες μαζί σε μια εκδρομή:

-Ουφ! τι ζώδιο είσαι;

-Δεινόσαυρος.

-Χμφφφ. Δεν ξέρω πώς είσαι εσύ αλλά οι δεινόσαυροι μπλα μπλα μπλα.

-Χε χε κάπως έτσι καμιά φορά.

Το πρώτο άτομο δεν το συμπάθησα. Με το να με κατατάσσει σε μια κατηγορία ανθρώπων σύμφωνα με την ημερομηνία γέννησης μου και να πιστεύει ότι κατέχει τα μυστικά του σύμπαντος, δεν έκανε την κατάσταση καλύτερη. Το δεύτερο άτομο το συμπάθησα. Με το να σχολιάζουμε τα ζώδια και να γελούμε, το συμπάθησα περισσότερο. Ξέρω πως αν το πρώτο άτομο, που δεν το συμπάθησα έτσι κι αλλιώς από την αρχή, μιλούσε πιο συγκρατημένα, όπως το δεύτερο άτομο, ακόμα και αν έλεγε «αλήθειες» για εμένα σαν Δεινόσαυρος, θα απαντούσα πως αυτά είναι βλακείες και πως φυσικά δεν είμαι έτσι. Και ξέρω πως αν το δεύτερο άτομο, που το συμπάθησα έτσι κι αλλιώς από την αρχή, μιλούσε ξερόλικα όπως το πρώτο άτομο και μου έκανε ολόκληρη αστρολογική μελέτη του Δεινόσαυρου, θα συμφωνούσα και θα έβρισκα χαρακτηριστικά που ίσως δεν θα είχα καν.  

Μπορεί μετά να σκεφτόμουν ότι κρίμα τόσο συμπαθητικό άτομο και να δίνει τόση σημασία στα ζώδια. Και μπορεί μετά να σκεφτόμουν ότι κρίμα που συμπεριφέρθηκα τόσο άσχημα σε ένα άτομο επειδή απλά πιστεύει στα ζώδια. Αλλά η αρχική μου εντύπωση δεν θα άλλαζε. 

Τρία πέντε

Άτομα που βρέθηκαν πρόσφατα στον δρόμο μου

Ο διανοούμενος. Ντυμένος επίτηδες όπως τον λέτσο για να φωνάζει με την εμφάνιση του πως δεν δίνει σημασία σε τόσο ρηχές και καπιταλιστικές συνήθειες όπως το ντύσιμο. Τον φαντάζομαι, λίγο πριν βγει από το σιδερόφρακτο πολυτελές διαμέρισμα του, να διαλέγει με προσοχή τα ρούχα που θα φορέσει. Έτοιμος για την επανάσταση.

Η λαϊκιά. Πολύ κοντό πολύ στενό πολύ ντεκολτέ κόκκινο φόρεμα. Τριανταπεντάρα, ξανθιά. Στέλνει συνέχεια μηνύματα στο κινητό και προσέχει λυσσαλέα την άδεια καρέκλα δίπλα της. Όταν φτάνει ο συνοδός της, κοιτάζουν ο ένας το κινητό του άλλου και χαχανίζουν. Μιλούν συνέχεια, αυτός απλωμένος στη καρέκλα του και αυτή από πάνω του και σε κάποια φάση φεύγουν. Χαίρομαι μέχρι τη στιγμή που τους βλέπω να επιστρέφουν με ποτό. Αναρωτιέμαι πως μπόρεσαν να μπερδέψουν το θέατρο με το μπουζουξίδικο απέναντι.

Το αστέρι. Τραγουδίστρια πολύ γνωστή. Κάθε φορά που ανεβάζουμε ποστ και κόμμεντς για τη γιουροβίζιον, κατέχει περίοπτη θέση στις αναμνήσεις μας. Κάθετε χαμογελαστή στη πρώτη σειρά και νοιώθει πως η αίθουσα όλη της ανήκει. Μόλις δει κάποιο γνωστό της τον αγκαλιάζει σφιχτά και μένει λίγη ώρα ακίνητη και συγκινημένη. Μετά από τρία δευτερόλεπτα της περνά. Πέρασε λίγη περισσότερη ώρα για να ξεκολλήσει από το μυαλό μου η μελωδία.

Η καλλιτέχνης. Έχει ύφος ανωτερότητας και είναι πάντα έτοιμη να θάψει τη δουλειά των άλλων. Θαυμάζει καταξιωμένους καλλιτέχνες –κατά προτίμηση ήδη νεκρούς μιας και οι νεκροί δεν μπορούν να την ανταγωνιστούν. Πας να δεις τη δουλειά της με τη σκέψη πως ίσως, ίσως είναι ιδιοφυΐα και την έχεις παρεξηγήσει. Δεν την έχεις παρεξηγήσει.

Ο παράγοντας. Τον βλέπεις παντού. Σινεμά, θέατρο, συναυλίες, καφέ, μπαρ, εστιατόρια, εκδρομές, στον δρόμο, πάντα με τα ίδια ρούχα, μπλε παντελόνι και γαλάζιο ή άσπρο πουκάμισο, κλειστό λουστρίνι μαύρο παπούτσι, ένας παράγοντας δεν μπορεί να είναι ποτέ κάζουαλ, με το ίδιο ύφος «είμαι σπουδαίος, είμαι μεγάλος, γαμώ τζαι δέρνω», σχεδόν πάντα μόνος του για να μπορεί να κολλήσει πιο εύκολα σε μια παρέα που θα μπορέσει να του φανεί χρήσιμη, ή με μεγάλη παρέα που προφανώς γνώρισε πρόσφατα και του φάνηκε χρήσιμη. Εμετός.

Σκηνές από το φετινό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ

Στο Wrong time wrong place, η πολύ θρησκευόμενη μητέρα ενός από τα θύματα περιγράφει πως ένας γείτονας τους πριν χρόνια είδε άσχημο όνειρο και αποφάσισε να μη πάει στη δουλειά του την επομένη. Μένοντας σπίτι, άκουσε τις φωνές μιας γειτόνισσας για βοήθεια, θέλησε να περάσει στο μπαλκόνι της να την βοηθήσει, έπεσε και σκοτώθηκε. Ήρτεν η ώρα του που λαλούν παρηγορείτε –και για την κόρη της– η γυναίκα, για να εκνευριστεί ο άντρας της και να αρχίσει να μουρμουρά στην κάμερα ότι ο τύπος τα είχε με τη γειτόνισσα και γι αυτό δεν πήγε στη δουλειά, για να μείνει μαζί της. Όλα έχουν μια εξήγηση αν τα κοιτάξεις λίγο καλύτερα.

Στο The Wagner files, ήταν ο Βάγκνερ και ήταν σεξουλιάρης και ήταν και η γυναίκα του που πριν ήταν γυναίκα του καλύτερου του φίλου που τον πότιζε και τον τάιζε και να το ευχαριστώ και μαζί άμα παντρεύτηκαν ή μήπως πριν ακόμα; ξεγέλασαν τον βασιλιά, έναν αφελή φιλόμουσο δεκαεννιάχρονο για να του φαν λεφτά και αν ακούγομαι ρηχή δεν με νοιάζει γιατί τι άλλο να πω, αφού αυτά έβλεπα. Άσε που σε όλη τη διάρκεια περίμενα να ακούσω το Also Sprach Zarathustra το οποίο μόλις τώρα πληροφορήθηκα ότι δεν είναι του Βάγκνερ αλλά του Στράους.

Το Για την αποκατάσταση του μαύρου ξεκίνησε με πλάνα της Βουγιουκλάκη να τραγουδά για να μας επισημάνει τη κομπάρσα Κατερίνα Γώγου κάπου στο βάθος. Υπερβολική έμφαση σε αυτή την πλευρά της Γώγου, το Η γυνή να φοβείται τον άντρα το είδαμε σχεδόν ολόκληρο. Η Μάρω Κοντού κατόπιν εορτής να λυπάται που δεν μίλησε λίγο περισσότερο στην κομπάρσα που έπαιζε την υπηρέτρια της πριν από πενήντα χρόνια και στο τέλος οι θεατές ήμασταν μάλλον κάπως αμήχανοι και δεν κάναμε πολλές ερωτήσεις παρ’ όλες τις προσπάθειες του σκηνοθέτη να φέρει την Γώγου στο σήμερα, και στην κατάσταση στην Ελλάδα, και στην Κύπρο κλπ κλπ. Μάλλον δεν άρεσε η ταινία και αυτή η εμμονή να έχουν όλα σχέση με τη κρίση, με ξεπερνά.

Στο The machine which makes everything disappear η σκηνοθέτιδα στήνει την κάμερα της σε έναν ξεβαμμένο γαλάζιο τοίχο και κάνει οντισιόν σε μη ηθοποιούς που ανταποκρίθηκαν στην αγγελία της που ζητούσε άτομα από 15 ως 23 χρονών για να κάνει τη ζωή τους ταινία. Από ένα γλυκό δεκατριάχρονο που θέλει να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταινία μέχρι τον σωσία του Βαν Νταμ και από τη κοπέλα που τραγουδούσε υπέροχα μέχρι τον τύπο που μιλούσε επί δύο ώρες χωρίς να τον διακόψουν όπως μας είπε στο τέλος η σκηνοθέτιδα, δεν ξέρω ποια ιστορία με συγκίνησε περισσότερο. Υπέροχα πλάνα και φωτογραφία και μονόλογοι που χρειάστηκε να ρωτήσουν στο τέλος οι θεατές αν ήταν σκηνοθετημένοι. Δεν ήταν σκηνοθετημένοι.

Σκεφτείτε το ολοκαύτωμα και αναρωτηθείτε τι θα γινόταν αν κέρδιζαν τον πόλεμο οι ναζί. Οι συνθήκες που έκαναν τόσους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν, θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν, δεν θα υπήρχε η συνθήκη της Γενεύης και δεν θα ήταν κατακριτέα τα εγκλήματα. Δεν θα ήταν εγκλήματα. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ινδονησία, με δυόμιση εκατομμύρια νεκρούς τη δεκαετία του εξήντα και τους δολοφόνους σήμερα να δέχονται με χαρά να συμμετάσχουν σε ένα ντοκιμαντέρ αναπαριστώντας τα εγκλήματα τους, με την ευλογία της κυβέρνησης. Στο The act of killing, η μόνη ένσταση του αρμόδιου υπουργού σε μια σκηνή αναπαράστασης της καταστροφής ενός χωριού ήταν που φαινόντουσαν κάπως άγριοι, έπρεπε στον κόσμο να περάσει ότι βίαζαν και έκαιγαν και σκότωναν λίγο πιο ντελικάτα. Και αυτό δεν ήταν το πιο παράλογο πράγμα που ακούστηκε στο ντοκιμαντέρ.

Πράγματα που έκανα αυτή τη τελευταία βδομάδα

Διάβασα το Προς τον Φάρο της Βιρτζίνια Γουλφ, τον Παράμεσο της Υόκο Ογκάουα, τα Πως ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου και Η τέχνη του ταξιδιού του Αλαίν ντε Μποττόν  και ξεκίνησα τη Μαντάμ Μποβαρύ του Γουσταύου (έτσι λέει) Φλομπέρ. Σοβαρά, είναι καιρός για μια πιο σύγχρονη μετάφραση: «ξεχώριζε στο άπλετο φως μέσα στην καπότα της, με ανοιχτές κορδέλες, που έμοιαζαν με καλαμιού φύλλα». Μα τι νομίζετε, για τη κυρία Μποβαρύ και τη κάπα της λέει. Αλήθεια.

Έφτιαξα ένα τιραμισού έτοιμο του κουτιού που το μόνο περίπλοκο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να φτιάξω ένα δυνατό σκέτο καφέ και να βουτήξω τα μπισκότα μέσα. Ένα σας λέω, με ένα γερό κομμάτι τιραμισού μπορούσες να μην πιεις καφέ για 24 ώρες και να μη νυστάξεις καθόλου.

Παρακολούθησα κάποια μαθήματα ονλάιν εκπλήσσοντας και εντυπωσιάζοντας τον Maurice που πιστεύει ότι είμαι μια αθκιασερή καλομαθημένη κότα που μπερδεύει τον Καρλ Μαρξ με τους αδελφούς Μαρξ. Δεν το πιστεύει αλήθεια αυτό, το έβαλα για εντυπωσιασμό και το διευκρινίζω για να μην αρχίσει να διαμαρτύρεται. Προς υπεράσπισή του όμως, κάθε που διαβάζω για τον John Locke θυμάμαι τον αντιπαθητικό John Locke του Lost.

Πήγα στο νοσοκομείο για το περίφημο ραντεβού για ακτινογραφία το οποίο τελικά ήταν ραντεβού για υπέρηχο. Στο τέλος θα πεθάνω και δεν θα ξέρω και από τι που λέει ο λόγος. Δεν πειράζει, στα 102 μου μετά από πτώση του ελικοπτέρου που θα με μεταφέρει για τριακοστή έβδομη φορά στο Μάτσου Πίτσου, χαλάλι.

Περπάτησα την αγαπημένη μου διαδρομή στον παραλιακό με συχνά διαλείμματα για βουτιές. Αν ήξερα να χρησιμοποιώ την φωτογραφική του κινητού μου θα βλέπατε τον ουρανό, τη θάλασσα και κάποια καράβια στο βάθος.   

Ένα στιγμιότυπο

Μάθαμε επιτέλους τι έγινε μετά που έχασε ο Jesse το αεροπλάνο. Έμειναν κάμποσες μέρες κλεισμένοι στο διαμέρισμα της Celine κάνοντας σεξ. Κάπως αναμενόμενο.

Δεν θα γράψω άλλα, να πάτε να το δείτε.

Εγώ το είδα σε μια μικροσκοπική αίθουσα στην ταράτσα του σινεμά, στην αρχή νοιώθοντας παραπεταμένη, μετά εντυπωσιάστηκα από τις πολυθρόνες που μόνο μασάζ δεν σου έκαναν, μετά με έπιασε κλειστοφοβία καθώς αν γινόταν οτιδήποτε θα μας ξεχνούσαν εκεί πάνω, μετά με έπιασε ένας τρόμος μόλις διαπίστωσα πως δεν υπήρχε άλλη έξοδος εκτός από αυτήν που μπήκαμε, μετά απογοητεύτηκα που δεν θα μπορούσα να γράψω ποστ γιατί ήμασταν συνολικά εφτά άτομα και τα τέσσερα ήταν μια παρέα, μετά μπήκαν δύο κορίτσια και σκεφτόμουν ότι μια από αυτές είναι σίγουρα η Ουφ! άρα μπορώ να γράψω ποστ, μετά αφοσιώθηκα στους σίταρους μου χαχανίζοντας με τα προσεχώς, μετά ξεκίνησε η ταινία, και μετά συγκινήθηκα.

Ήταν σαν να συναντάς μετά από καιρό αγαπημένους φίλους. Που τους γνώρισες όταν ήσουν πολύ νέα αλλά νόμιζες πως ήσουν πολύ μεγάλη, για να φτάσεις σήμερα στην ηλικία των πρωταγωνιστών κάπου ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο φιλμ ξέροντας πως συναισθηματικά είσαι ακόμα ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο.

Αυτό που σκέφτομαι από την ταινία, είναι πως αν θέλεις μια σχέση να δουλεύει, πρέπει ακόμα και όταν τα κάνεις σκατά να μπορείς να μιλάς με τον άλλο και να συνεννοείστε. Μεγαλώνοντας με δύο ανθρώπους που δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν σε τίποτα, δίνω μεγάλη σημασία στην επικοινωνία. Δεν το καταφέρνω πάντα και δεν το καταφέρνω παρά με ελάχιστους ανθρώπους.

Βγαίνοντας από το σινεμά έμεινα λίγη ώρα στο αυτοκίνητο σκεφτόμενη αν ήθελα να στείλω ένα μήνυμα. Αυτό που ήθελα, ήταν έναν άνθρωπο να με αγκαλιάσει και να μου πει ότι με θέλει. Ο παραλήπτης του μηνύματος που τελικά δεν έστειλα, θα μπορούσε να με αγκαλιάσει αλλά δεν με θέλει. Έτσι ήρθα κατευθείαν σπίτι.

Στην ταινία, ο γιος του Jesse ερωτεύτηκε μιαν ελληνίδα και έγιναν φίλοι στο Facebook διατηρώντας μιαν υπερατλαντική επικοινωνία για λίγο ή για πολύ. Σκεφτόμουν την εποχή πριν από όλες αυτές τις ευκολίες της τεχνολογίας, ο Jesse και η Celine για παράδειγμα, δεν θα αποφάσιζαν να μην κρατήσουν επικοινωνία αν είχαν smartphone.

Αλλά όπως στη περίπτωση που έχεις εκατό friends στο Facebook και μπορείς να συνεννοηθείς μόνο με τρεις, όταν δύο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί, βρίσκουν τον τρόπο να είναι. 

Εν πυρά

Και να φανταστείς, δεν βγαίνω καθόλου από το σπίτι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κάθομαι στη βεράντα κάτω από κάτι φκιόρα, ο σκύλος νομίζει ότι είναι γάτος και προσπαθεί να μπει μέσα στη γλάστρα για να κοιμηθεί στο χώμα κι εγώ διαβάζω ένα αρκετά φοϊτσιάρικο βιβλίο – φοϊτσιάρικο κατά όγκο, όχι κατά περιεχόμενο.

Σκεφτόμουν να γράψω ποστ για την μεσογειακή παραθαλάσσια πόλη στην οποία πήγα διακοπές. Το πρόβλημα είναι που όλα τα μουσεία που θα ήθελα να επισκεφτώ λειτουργούν σαν δημόσια υπηρεσία οπότε καμία διάθεση δεν είχα να κυκλοφορήσω αυτές τις ώρες έτσι δεν έχω κάτι καινούργιο να πω. Ωραίες παραλίες όμως.

κάποιος να τους ενημερώσει ότι τα 80s επεράσαν

Το ξέρατε ότι στη Λεμεσό έχουμε μουσείο λαϊκής τέχνης; Ναι, για τη Λεμεσό θα έγραφα, όλα είναι θέμα προοπτικής και προσπαθώ να το δω αισιόδοξα που δεν θα πάω πουθενά. Είναι και το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ αυτές τις μέρες και όσο να ΄ναι, είναι ωραία. Όχι, εγώ δεν θα πήγαινα στην Ικαρία.

ούτε στην Μύκονο, έγραψα και έσβησα πολλά έτσι θα είμαι λακωνικά κόσμια

Σύμφωνα με μια έρευνα των ότι κόψει ο νους τους, η έλλειψη σεξ δεν είναι σημαντική μιας και για τον εγκέφαλο μας το ίδιο είναι και όταν τρώμε ή όταν μιλούμε με φίλους. Προχτές που τσακώθηκα με τον Maurice, καταλήξαμε πως μόλις είχαμε κάνει ένα σαδομαζοχιστικό. Μετά φάγαμε σουβλάκια.

ο προ-πρόπαππος Γιακουμής με τις πυτζαμούλες και το μπουλουκάκι του
[το μοντέλο από αυτή την έκθεση]

Με τον Πουφ, η κουβέντα είναι σαν τα προκαταρκτικά. Και άλλα προκαταρκτικά. Και άλλα προκαταρκτικά. Και άλλα προκαταρκτικά. Και άλλα προκαταρκτικά. Hey, don't knock masturbation! It's sex with someone I love. Άλλωστε η έρευνα λέει ότι μιλώντας για τον εαυτό μας φωτίζονται οι περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την ευχαρίστηση, άρα το ίδιο πράγμα είναι!

η μνηστή του προ-πρόπαππου Γιακουμή που το έσκασε με τον πρώτο στη σειρά των πισινών της. ο Γιακουμής το έσκασε με τον δεύτερο. [τα μοντέλα από αυτή την έκθεση]

Γιατί όποτε πέσουν στα χέρια μου λεφτά τα οποία αποφασίζω να ξοδέψω σε ρούχα, πάω και αγοράζω ένα κομμάτι, το οποίο αν μου αρέσει θα το κάνω στολή και αν δεν μου αρέσει θα μείνει να μαζεύει σκόνες, αντί να αγοράσω τρία τέσσερα κομμάτια να έχω να αλλάζω;

άμα είχα θα έδινα για να σώσω αλλά αφού δεν έχω δεν θα δώσω και δεν θα σώσω -έτσι που το βλέπω η μόνη λύση τελικά ίσως είναι η Ικαρία.