Ζήτημα ηθικής ή αγαθοσύνης;

Μπαίνω μέσα, πιάνω το τικετούι μου, βλέπω ποιος αριθμός εξυπηρετείτε, έχω πενήντα πέντε ανθρώπους μπροστά μου, κάθομαι σε ένα διάδρομο, βγάζω το βιβλίο μου και ξεκινώ διάβασμα. Μισή ώρα αργότερα οι υπόλοιποι αρχίζουν να συζητούν και να γκρινιάζουν για τα χάλια της εξυπηρέτησης και αποφασισμένη να μη χαλάσω την ηρεμία μου, μαζεύω τα πράγματα μου και πάω και κάθομαι σε έναν απομακρυσμένο και άδειο διάδρομο.

Τότε το είδα. Στην παραδίπλα θέση, ένα τικετούι όπως το δικό μου με αριθμό δεκαπέντε νούμερα μικρότερο. Στην αρχή το έβλεπα από μακριά μη τολμώντας να απλώσω το χέρι μου και να το πάρω. Πρόσεξα το χρώμα και τον αριθμό και το σύγκρινα με το δικό μου. Ήταν το ίδιο, απλά δεκαπέντε νούμερα μικρότερο. Έσκυψα και το έφερα στην διπλανή καρέκλα.

Αν το έχασε κάποιος θα του το προσέχω. Αν πάει να το πιάσει κάποιος, θα αναγκαστεί να ρωτήσει αν είναι δικό μου. Τότε θα απαντήσω πως είναι δικό μου. Αν είναι εδώ από χτες και εμφανιστούμε δύο με τον ίδιο αριθμό; Θα σταθώ λίγο παράμερα, και μόλις έρθει η σειρά μου του θα περιμένω λίγες στιγμές. Αν δεν εμφανιστεί κανένας θα το χρησιμοποιήσω. Το βάζω στη τσάντα μου.

Αρχίζω να ενδιαφέρομαι για το αν πλησιάζει η σειρά μου του. Ελέγχω συχνά τον πίνακα ανακοινώσεων. Περιμένω ήδη δύο ώρες όταν αποφασίζω να σταθώ απέναντι, άλλωστε σε πέντε νούμερα είναι η σειρά μου του. Περιμένω όρθια πάνω από μισή ώρα. Αποκτώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα νούμερα στα τικετούθκια των υπολοίπων. Λίγο πριν από τη σειρά μου του πάω και στέκομαι στην ουρά. Αν εμφανιστεί κανένας απατεώνας με το ίδιο νούμερο με εμένα θα γίνει σφαγή.

Δεν εμφανίστηκε κανένας. Προφανώς κάποιος αυτομολημένος το παράτησε και έφυγε. Έδωσα το δικό μου τικετούι σε ένα κύριο με πιο μεγάλο νούμερο και πήγα στη δουλειά μου. Τελείωσα, έκανα κάτι τελευταίο πριν φύγω και η κανονική μου σειρά δεν είχε έρθει ακόμα. Ένοιωθα κάπως άσχημα που το βούτηξα, αντί να πανηγυρίζω που δεν χρειάστηκε να περιμένω άλλη μια-μιάμιση ώρα αλλά νομίζω πως μπαίνω σιγά σιγά σε μια καριέρα απατεώνα ή πολιτικού.