Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Τρία πέντε

Άτομα που βρέθηκαν πρόσφατα στον δρόμο μου
Ο διανοούμενος. Ντυμένος επίτηδες όπως τον λέτσο για να φωνάζει με την εμφάνιση του πως δεν δίνει σημασία σε τόσο ρηχές και καπιταλιστικές συνήθειες όπως το ντύσιμο. Τον φαντάζομαι, λίγο πριν βγει από το σιδερόφρακτο πολυτελές διαμέρισμα του, να διαλέγει με προσοχή τα ρούχα που θα φορέσει. Έτοιμος για την επανάσταση.

Η λαϊκιά. Πολύ κοντό πολύ στενό πολύ ντεκολτέ κόκκινο φόρεμα. Τριανταπεντάρα, ξανθιά. Στέλνει συνέχεια μηνύματα στο κινητό και προσέχει λυσσαλέα την άδεια καρέκλα δίπλα της. Όταν φτάνει ο συνοδός της, κοιτάζουν ο ένας το κινητό του άλλου και χαχανίζουν. Μιλούν συνέχεια, αυτός απλωμένος στη καρέκλα του και αυτή από πάνω του και σε κάποια φάση φεύγουν. Χαίρομαι μέχρι τη στιγμή που τους βλέπω να επιστρέφουν με ποτό. Αναρωτιέμαι πως μπόρεσαν να μπερδέψουν το θέατρο με το μπουζουξίδικο απέναντι.

Το αστέρι. Τραγουδίστρια πολύ γνωστή. Κάθε φορά που ανεβάζουμε ποστ και κόμμεντς για τη γιουροβίζιον, κατέχει περίοπτη θέση στις αναμνήσεις μας. Κάθετε χαμογελαστή στη πρώτη σειρά και νοιώθει πως η αίθουσα όλη της ανήκει. Μόλις δει κάποιο γνωστό της τον αγκαλιάζει σφιχτά και μένει λίγη ώρα ακίνητη και συγκινημένη. Μετά από τρία δευτερόλεπτα της περνά. Πέρασε λίγη περισσότερη ώρα για να ξεκολλήσει από το μυαλό μου η μελωδία.

Η καλλιτέχνης. Έχει ύφος ανωτερότητας και είναι πάντα έτοιμη να θάψει τη δουλειά των άλλων. Θαυμάζει καταξιωμένους καλλιτέχνες –κατά προτίμηση ήδη νεκρούς μιας και οι νεκροί δεν μπορούν να την ανταγωνιστούν. Πας να δεις τη δουλειά της με τη σκέψη πως ίσως, ίσως είναι ιδιοφυΐα και την έχεις παρεξηγήσει. Δεν την έχεις παρεξηγήσει.

Ο παράγοντας. Τον βλέπεις παντού. Σινεμά, θέατρο, συναυλίες, καφέ, μπαρ, εστιατόρια, εκδρομές, στον δρόμο, πάντα με τα ίδια ρούχα, μπλε παντελόνι και γαλάζιο ή άσπρο πουκάμισο, κλειστό λουστρίνι μαύρο παπούτσι, ένας παράγοντας δεν μπορεί να είναι ποτέ κάζουαλ, με το ίδιο ύφος «είμαι σπουδαίος, είμαι μεγάλος, γαμώ τζαι δέρνω», σχεδόν πάντα μόνος του για να μπορεί να κολλήσει πιο εύκολα σε μια παρέα που θα μπορέσει να του φανεί χρήσιμη, ή με μεγάλη παρέα που προφανώς γνώρισε πρόσφατα και του φάνηκε χρήσιμη. Εμετός.


Σκηνές από το φετινό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ
Στο Wrong time wrong place, η πολύ θρησκευόμενη μητέρα ενός από τα θύματα περιγράφει πως ένας γείτονας τους πριν χρόνια είδε άσχημο όνειρο και αποφάσισε να μη πάει στη δουλειά του την επομένη. Μένοντας σπίτι, άκουσε τις φωνές μιας γειτόνισσας για βοήθεια, θέλησε να περάσει στο μπαλκόνι της να την βοηθήσει, έπεσε και σκοτώθηκε. Ήρτεν η ώρα του που λαλούν παρηγορείτε –και για την κόρη της– η γυναίκα, για να εκνευριστεί ο άντρας της και να αρχίσει να μουρμουρά στην κάμερα ότι ο τύπος τα είχε με τη γειτόνισσα και γι αυτό δεν πήγε στη δουλειά, για να μείνει μαζί της. Όλα έχουν μια εξήγηση αν τα κοιτάξεις λίγο καλύτερα.

Στο The Wagner files, ήταν ο Βάγκνερ και ήταν σεξουλιάρης και ήταν και η γυναίκα του που πριν ήταν γυναίκα του καλύτερου του φίλου που τον πότιζε και τον τάιζε και να το ευχαριστώ και μαζί άμα παντρεύτηκαν ή μήπως πριν ακόμα; ξεγέλασαν τον βασιλιά, έναν αφελή φιλόμουσο δεκαεννιάχρονο για να του φαν λεφτά και αν ακούγομαι ρηχή δεν με νοιάζει γιατί τι άλλο να πω, αφού αυτά έβλεπα. Άσε που σε όλη τη διάρκεια περίμενα να ακούσω το Also Sprach Zarathustra το οποίο μόλις τώρα πληροφορήθηκα ότι δεν είναι του Βάγκνερ αλλά του Στράους.

Το Για την αποκατάσταση του μαύρου ξεκίνησε με πλάνα της Βουγιουκλάκη να τραγουδά για να μας επισημάνει τη κομπάρσα Κατερίνα Γώγου κάπου στο βάθος. Υπερβολική έμφαση σε αυτή την πλευρά της Γώγου, το Η γυνή να φοβείται τον άντρα το είδαμε σχεδόν ολόκληρο. Η Μάρω Κοντού κατόπιν εορτής να λυπάται που δεν μίλησε λίγο περισσότερο στην κομπάρσα που έπαιζε την υπηρέτρια της πριν από πενήντα χρόνια και στο τέλος οι θεατές ήμασταν μάλλον κάπως αμήχανοι και δεν κάναμε πολλές ερωτήσεις παρ’ όλες τις προσπάθειες του σκηνοθέτη να φέρει την Γώγου στο σήμερα, και στην κατάσταση στην Ελλάδα, και στην Κύπρο κλπ κλπ. Μάλλον δεν άρεσε η ταινία και αυτή η εμμονή να έχουν όλα σχέση με τη κρίση, με ξεπερνά.

Στο The machine which makes everything disappear η σκηνοθέτιδα στήνει την κάμερα της σε έναν ξεβαμμένο γαλάζιο τοίχο και κάνει οντισιόν σε μη ηθοποιούς που ανταποκρίθηκαν στην αγγελία της που ζητούσε άτομα από 15 ως 23 χρονών για να κάνει τη ζωή τους ταινία. Από ένα γλυκό δεκατριάχρονο που θέλει να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταινία μέχρι τον σωσία του Βαν Νταμ και από τη κοπέλα που τραγουδούσε υπέροχα μέχρι τον τύπο που μιλούσε επί δύο ώρες χωρίς να τον διακόψουν όπως μας είπε στο τέλος η σκηνοθέτιδα, δεν ξέρω ποια ιστορία με συγκίνησε περισσότερο. Υπέροχα πλάνα και φωτογραφία και μονόλογοι που χρειάστηκε να ρωτήσουν στο τέλος οι θεατές αν ήταν σκηνοθετημένοι. Δεν ήταν σκηνοθετημένοι.

Σκεφτείτε το ολοκαύτωμα και αναρωτηθείτε τι θα γινόταν αν κέρδιζαν τον πόλεμο οι ναζί. Οι συνθήκες που έκαναν τόσους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν, θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν, δεν θα υπήρχε η συνθήκη της Γενεύης και δεν θα ήταν κατακριτέα τα εγκλήματα. Δεν θα ήταν εγκλήματα. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ινδονησία, με δυόμιση εκατομμύρια νεκρούς τη δεκαετία του εξήντα και τους δολοφόνους σήμερα να δέχονται με χαρά να συμμετάσχουν σε ένα ντοκιμαντέρ αναπαριστώντας τα εγκλήματα τους, με την ευλογία της κυβέρνησης. Στο The act of killing, η μόνη ένσταση του αρμόδιου υπουργού σε μια σκηνή αναπαράστασης της καταστροφής ενός χωριού ήταν που φαινόντουσαν κάπως άγριοι, έπρεπε στον κόσμο να περάσει ότι βίαζαν και έκαιγαν και σκότωναν λίγο πιο ντελικάτα. Και αυτό δεν ήταν το πιο παράλογο πράγμα που ακούστηκε στο ντοκιμαντέρ.


Πράγματα που έκανα αυτή τη τελευταία βδομάδα
Διάβασα το Προς τον Φάρο της Βιρτζίνια Γουλφ, τον Παράμεσο της Υόκο Ογκάουα, τα Πως ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου και Η τέχνη του ταξιδιού του Αλαίν ντε Μποττόν  και ξεκίνησα τη Μαντάμ Μποβαρύ του Γουσταύου (έτσι λέει) Φλομπέρ. Σοβαρά, είναι καιρός για μια πιο σύγχρονη μετάφραση: «ξεχώριζε στο άπλετο φως μέσα στην καπότα της, με ανοιχτές κορδέλες, που έμοιαζαν με καλαμιού φύλλα». Μα τι νομίζετε, για τη κυρία Μποβαρύ και τη κάπα της λέει. Αλήθεια.

Έφτιαξα ένα τιραμισού έτοιμο του κουτιού που το μόνο περίπλοκο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να φτιάξω ένα δυνατό σκέτο καφέ και να βουτήξω τα μπισκότα μέσα. Ένα σας λέω, με ένα γερό κομμάτι τιραμισού μπορούσες να μην πιεις καφέ για 24 ώρες και να μη νυστάξεις καθόλου.

Παρακολούθησα κάποια μαθήματα ονλάιν εκπλήσσοντας και εντυπωσιάζοντας τον Maurice που πιστεύει ότι είμαι μια αθκιασερή καλομαθημένη κότα που μπερδεύει τον Καρλ Μαρξ με τους αδελφούς Μαρξ. Δεν το πιστεύει αλήθεια αυτό, το έβαλα για εντυπωσιασμό και το διευκρινίζω για να μην αρχίσει να διαμαρτύρεται. Προς υπεράσπισή του όμως, κάθε που διαβάζω για τον John Locke θυμάμαι τον αντιπαθητικό John Locke του Lost.

Πήγα στο νοσοκομείο για το περίφημο ραντεβού για ακτινογραφία το οποίο τελικά ήταν ραντεβού για υπέρηχο. Στο τέλος θα πεθάνω και δεν θα ξέρω και από τι που λέει ο λόγος. Δεν πειράζει, στα 102 μου μετά από πτώση του ελικοπτέρου που θα με μεταφέρει για τριακοστή έβδομη φορά στο Μάτσου Πίτσου, χαλάλι.

Περπάτησα την αγαπημένη μου διαδρομή στον παραλιακό με συχνά διαλείμματα για βουτιές. Αν ήξερα να χρησιμοποιώ την φωτογραφική του κινητού μου θα βλέπατε τον ουρανό, τη θάλασσα και κάποια καράβια στο βάθος.   


13 σχόλια:

  1. Γαμω τζιαι ρεσσω. Όχι δερνω. Σορρυ ρεεεε, ενδιαφέροντα και τα υπόλοιπα αλλα δεν άντεχα να μην το γράψω ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ..." Αν ήξερα να χρησιμοποιώ την φωτογραφική του κινητού μου..." χαχαχαχα, δεν πειράζει, η περιγραφή σου ήταν αρκετή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρε μα έκλεισες τα 3-5?
    Το καλό του να ζεις παραθαλάσσια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. το γαμω τζιε ρεσσω εν επισης σωστο. με ετσι γνωριμιες εισαι καλοδιαθετη παντως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αφού έννεν έτσι που το έγραψα :-))
      μπα, εν που μακρυά που τους έβλεπα :-)

      Διαγραφή
  5. κανά κομμάτι τιραμισού έμεινε; γιατί έπεσε μεγάλη νύστα σήμερα :))))
    όσο για το νοσοκ.λεμεσού... μεγάλη πίκρα μεγάλη μεγάλη τεράστια!
    αν πήρες αποτελέσματα να θεωρείς εαυτόν τυχερή. που θες να μάθεις κ τι έχεις :ΡΡΡΡ
    περαστικάα ουφάκιιιιιιιι!
    φιλάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σε δύο μέρες εξαφανίστηκε το τιραμισού :-))
      μόλις εκατάλαβα ότι εν υπέρηχος τζαι θα έπιανα τες κολλούες τζείνη την ώρα χαζίρι να κατουρηθώ που την χαρά μου :-)) ευχαριστώ :-)

      Διαγραφή
  6. άρεσε μου το σχόλιο για το John Locke. σε νιώθω.
    όμορφες βουτιές κάμνεις. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μου αρεσει να σε διαβαζω Ουφ! :)

    υγ. δεν εχω χρονο για αλλα σχολια , αλλα αυτο ηθελα να το πω ΤΩΡΑ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή