Όταν ψόφησε η χάρις

Για κάποιο λόγο είχα μες το μυαλό μου ότι η ταινία Grace is gone με τον John Cusack ήταν καλή ταινία. Δεν θυμάμαι πού διάβασα ότι ήταν καλή ταινία αλλά ήμουν τόσο πεπεισμένη ότι είχα δίκαιο που αγνόησα το 6.7 του imdb, ειδικά αφού τόσα έχει και το Bridget Jones’s Diary το οποίο θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον 9.5 αλλά οι ρομαντικές γεροντοκόρες με τα άπαντα της Jane Austen στη βιβλιοθήκη τους [κουγχκουγχκουγχκουγχκ], δεν ασχολούνται με κινηματογραφικά σάιτ.

Στη ταινία λοιπόν, ο John Cusack ο οποίος ευτυχώς γύρισε και άλλες ταινίες μετά από αυτό άρα δεν έμεινε άνεργος ο άνθρωπος, είναι ένας αποτυχημένος πατριώτης που τον έδιωξαν από τον στρατό επειδή είχε μυωπία την οποία μυωπία εμείς καταλαβαίνουμε από το ζευγάρι των γυαλιών που φοράει και το οποίο είναι ίδιο με αυτό που φορούσα στα εννιά μου την δεκαετία του ογδόντα και τώρα δουλεύει σε ένα κατάστημα και μισεί τη ζωή του επειδή η γυναίκα του που είναι στρατιωτικός είναι τόσο τυχερή που πήγε να πολεμήσει στο Ιράκ για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και όλες τις άλλες μαλακίες που πιστεύουν οι στρατόκαβλοι όλου του κόσμου.

Μέχρι που η γυναίκα του σκοτώνεται και αυτός το μαθαίνει όταν οι κόρες τους είναι στο σχολείο οπότε μετά που έρχονται δεν τους λέει τίποτα και τις παίρνει να πάνε να φάνε έξω αλλά γυρίζει του ξαφνικά και θέλει να φύγει από όλους και από όλα οπότε ακούει τη μικρότερη κόρη του που θέλει να πάει σε ένα πάρκο δεκαπέντε πολιτείες πιο κάτω οπότε ξεκινούν ένα road trip προς τα εκεί.

Εδώ την πάτησα. Σε αυτό εδώ το σημείο. Λατρεύω τα road movies και φανταζόμουν την ταινία κάπως σαν το τέλος του La stanza del figlio όπου ξεκινούν από τη Ρώμη για να πάνε στη στάση του λεωφορείου λίγο πιο κάτω και τελικά φτάνουν στα σύνορα με τη Γαλλία αλλά καμία σχέση γιατί σε όλη τη διαδρομή ο John Cusack προσπαθεί να το παίξει άνετος και χαλαρός οπότε τρων, πίνουν και ψωνίζουν, οι κόρες γαϊδάρες δεν καταλαβαίνουν τίποτα αλλά και που να καταλάβουν αφού το ίδιο ύφος είχε από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας ο πατέρας τους, πάει να μας το παίξει λίγο επανάσταση ο ρέμπελος, άνεργος, άπλυτος αδελφός επειδή ως γνωστό όσοι αντιτίθενται στον πόλεμο είναι ρέμπελοι, άνεργοι, άπλυτοι, φυσικά μετά από τρία τέσσερα δευτερόλεπτα διαμάχης αγκαλιάζονται I love you bro style και τελικά τη θάβουν την Grace και στέκονται και οι τρεις πάνω από τον τάφο και κάνουν μια χαριτωμενιά προσπαθώντας να συντονίσουν τις σκέψεις τους με της μακαρίτισσας τζαι που την προσπάθεια κάνουν σαν να τους έχει πιάσει κόψιμο.

Νευριάζω να βλέπω ηλίθιες ταινίες.