Άνθρωποι και ποντίκια*

Κάθομαι στη τουαλέτα προχτές το πρωί τζαι χαλαρώνω χέζοντας το πρόγευμα μου ενώ σκέφτομαι τι θα φορέσω στη δουλειά που να είναι σέξι τζαι άνετο όταν βλέπω μια σκιά στη χαραμάδα κάτω που την πόρτα τζαι ενώ στην αρχή λαώνουμαι αποφασίζω να μην πανικοβληθώ γιατί σίγουρα είναι ο ήλιος που δεν βγήκε ακόμα ή η συγκάτοικος που κοιμάται ακόμα ή η ιδέα μου όπως την άλλη φορά που ενόμισα ότι είδα κάτι να ποσσιεπάζει πάλε που την χαραμάδα τζαι να εξαφανίζεται τζαι εγύρευκα το να δω τι ήταν μες τον διάδρομο με τα βρακιά κατεβασμένα τζαι δεν είσιε τίποτε τζαι μάλλον εν οι κακουχίες του εργαζόμενου λαού τζαι πελλανίσκουν με σιγά σιγά καλά κρατιέμαι ακόμα εδώ που τα λέμε τι να φορέσω γαμώτο φούστα ή παντελόνι τζιν ή κανένα πιο χιπστερικό παντελόνι με ριγέ κλάτσες που πάνω του ή καλύτερα φούστα κοντή με τες ριγέ κλάτσες τζαι τζείνη την ώρα το θαρραλέο ποντίκι αποφασίζει να περάσει που τη χαραμάδα να εισβάλλει στο δωμάτιο να περάσει κάτω από τα πόδια μου τζαι να χωθεί σε μια τρύπα στον τοίχο πίσω που τη τουαλέτα τζαι εγώ να στριγκλίζω τόσο δυνατά που ενόμισα θα συναχτεί το σύμπαν να δει τι έπαθα αλλά δεν εμφανίζεται κανένας επειδή μάλλον κατάλαβαν ότι γνώρισα το πετ τους τζαι δεν ήταν έτοιμοι για το φιλοζωικό μου λογύδριο το οποίο αποφάσισα να μην εκφράσω αλλά να μαζεύω σιγά σιγά τα μπογαλάκια μου χωρίς τύψεις τζαι δεύτερες σκέψεις για ένα μέρος χωρίς –ελπίζω– ποντίκια.

*