Ημερολόγιο

Πρώτη φορά τον είδα την άνοιξη του 1998 (oh my god I'm old!). Πεδίο του Άρεως, Αθήνα, Έκθεση Βιβλίου, δωρεάν συναυλίες, πρώτη πρώτη από νωρίς πρώτο χορτάρι πίστα. Γύρω γύρω δέντρα, συγκρότημα και θεατές σε ένα ξέφωτο, δροσούλα, ο Χρήστος στην αυτοσχέδια σκηνή δίπλα μας, μια βραδιά μαγική.

Την επόμενη μέρα πήγα και πήρα το cd: Μέρες Αδέσποτες. Και το έλιωσα. Δηλαδή ευτυχώς που στο τέλος ανακάλυψα το copy from cd αλλιώς θα έπρεπε να έχω στοκ. Το άκουγα συνέχεια, σε ένα προϊστορικό cd player, από την αρχή μέχρι το τέλος, με τη σειρά που επιλέχθηκε από τους δημιουργούς - όχι από εμένα. Αφού για αρκετό καιρό μετά που το (κατά κάποιο τρόπο) ξεπέρασα, άμα άκουγα στο ραδιόφωνο ένα οποιοδήποτε τραγούδι, περίμενα αμέσως μετά το επόμενο από το cd και εκνευριζόμουν που δεν το άκουγα.

Είχα φάει τέτοιο κόλλημα που πήγα και αγόρασα ένα cd του Νταλάρα (ένα από τα ποτ πουρί χειροκροτημάτων στην Ιερά Οδό) μόνο και μόνο για να ακούω όσες φορές ήθελα το "Μικρή πατρίδα". Τι να πεις, νιάτα!

Από τότε είδα τον Χρήστο Θηβαίο σε αμέτρητες συναυλίες και παρόλο που στα αγαπημένα μου είναι πάρα πάρα πολλά τραγούδια του, νομίζω πως θα μου άρεσε ακόμα και να ακούω τη φωνή του να διαβάζει ειδήσεις για τις τελευταίες εξελίξεις στο κυπριακό. Ξέρετε: οι αρχηγοί των κομμάτων καταδίκασαν τις ενέργειες της Τουρκίας κι εγώ βάζω αυτό το παράδειγμα γιατί όποτε ακούω αυτή την "είδηση" είναι σαν να μου αφαιρείς ένα ένα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα!

Α, ξέχασα, τον είδα χτες στο Κηποθέατρο και ήταν -όπως πάντα- τέλειος!!!!

Ημερολόγιο λοιπόν.

Φιληνάδες

- Μα δε τον! Δε τον τον μαλάκα δε τον!

- Ποιόν;!

- Θωρείς τον τζείνον τζικάτο με το μαύρο το παντελόνι τζαι το άσπρο το πουκάμισο;

- Α, τζίνο το κοντό το γκαρσόνι;

- Έννεν γκαρσόνι κόρη μου, Παναΐα μου, πάντα αρνητική!

- Γιατί κόρη τι το αρνητικό έχει το γκαρσόνι;

- Ου άτε κανεί! Εκατάλαβες για ποιόν λαλώ;

- Ναι. Τον κοντό που εν ντυμένος σαν γκαρσόνι.

- Καλά, εντάξει! Τζίνον. Εν ένας μαλάκας!!!

- Ξέρεις τον;

- Καλό! Τζαι κάμνει ότι εν με ξέρει ο γάϊδαρος!

- Άτε ρε! Ξέρω 'γω, μπορεί να μεν σε είδε! Γιατί εν πάεις να του μιλήσεις;

- Σιγά να μεν πάω να του μιλήσω! Τζίνος να ταράξει να έρτει να μου μιλήσει!

- Τελικά, από που τον ξέρεις;!

- Εκόλλαν μου ούλλη νύχτα μες το Graffiti!

- Άτε ρε! Πότε;!

- Πριν τρία χρόνια!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Murphy & Me

Τους νόμους του Μέρφυ τους έμαθα στα 18. Περιμένοντας το λεωφορείο με μια συμφοιτήτρια μου την άκουγα να αναλύει το αν έπρεπε να ανάψει τσιγάρο ή όχι. Φανατική αντικαπνίστρια εγώ, προτιμούσα να μην ανάψει για να μην χρειαστεί να κρατάω την ανάσα μου μέχρι να έρθει το λεωφορείο. Τότε ανάφερε τον παλιόφιλο της τον Μέρφυ: «αν ανάψω τσιγάρο, το κωλολεωφορείο θα έρθει αμέσως. Αν δεν ανάψω θα μείνουμε εδώ μέχρι να ξημερώσει. Χωρίς τσιγάρο. Θα στο αποδείξω αμέσως!»

Άναψε τσιγάρο, φάνηκε στο βάθος το λεωφορείο, έσβησε το τσιγάρο μισό δευτερόλεπτο πριν μπει βρίζοντας σε αυτό κι εγώ έμαθα τον τύπο που θα με συντρόφευε σε όλη μου τη ζωή. Άσε που κατάλαβα το νόημα της φράσης: «σε ήξερα πριν να σε γνωρίσω»! Απλά δεν ήξερα πως σε λένε…

Από τότε, και πάνε αρκετά χρόνια, εγώ και ο Μέρφυ είμαστε αχώριστοι.

Στο σούπερμαρκετ:
Κλασικά στην ουρά. Οποιαδήποτε ουρά και αν διαλέξω αυτή θα καθυστερήσει. Μπορεί η διπλανή να έχει 3 πελάτες και η δική μου ένα, δεν έχει καμία σημασία. Θα γίνει κάτι, οτιδήποτε και θα καθυστερήσουμε. Μπορεί ο μπροστινός να έχει ξεχάσει να ζυγίσει τα ζαρζαβατικά του, μπορεί από όλα τα προϊόντα του μαγαζιού να έχει επιλέξει αυτό που δεν έχει κωδικό γιατί δεν προλάβανε ακόμα να βάλουν κωδικούς στο τρίτο υπόγειο, μπορεί η ταμίας να είναι καινούργια, οτιδήποτε. Και θα είναι στο ταμείο που επέλεξα εγώ και ο Μέρφυ…

Στις αγορές:
Δύο προϊόντα. Θεωρητικά κάνουν την ίδια δουλειά. Το ένα στοιχίζει 23.18 ευρώ και το άλλο 48.23 ευρώ. 25.05 ευρώ η διαφορά είναι μεγάλη. Εντάξει, θα πάρεις το πιο φτηνό, δεν είναι και φτηνιάρικο, άλλωστε μια δυο φορές το χρειάζεσαι, πόσο χάλια θα είναι, με πείθει ο Μέρφυ. Πάω σπίτι, το ανοίγω, προσπαθώ να το χρησιμοποιήσω και είναι άχρηστο. Πραγματικά, δεν μπορώ να δουλέψω έτσι. Δεν είναι ότι είναι ελαττωματικό. Απλά δεν είναι καλό. Πάω και αγοράζω αυτό των 48.23 ευρώ. Δηλαδή, 71.41 ευρώ. Δεν τα βάζουμε μισά μισά με τον Μέρφυ…

Στα τηλεφωνήματα:
Γεια σας. Θα σας τηλεφωνήσουμε για δουλειά στις 3.30, είναι εντάξει; Βέβαια! 3.20… κατουριέμαι… αν τηλεφωνήσουν νωρίτερα; Αντέχω! 3.25…. κατουριέμαι… Αντέχω! 3.30… 3.35…. 3.45… κατουριέμαι. Δεν αντέχω! Με προειδοποίησε ο Μέρφυ: θα τηλεφωνήσουν μόλις πας. Το ξέρω αλλά δεν αντέχω! Θα πάω και σε μισό λεπτό θα είμαι πίσω. Στα 23 δευτερόλεπτα που έλειψα τηλεφώνησαν. Τρέχαμε, κι εγώ και ο Μέρφυ ξεβράκωτοι να το προλάβουμε…

Στα dvd:
Απόψε θα έχει μαραθώνιο Pride and Prejudice στο δωμάτιο μου. Όχι, δεν θα πάω πουθενά, έχω πονοκέφαλο και θέλω να μείνω μόνη με τον Mr. Darcy. Βλέπω το πρώτο δισκάκι, τελειώνει εκεί που η Elizabeth Bennet με θυμό αρνήθηκε την απαράδεκτη πρόταση γάμου του υπέροχου Colin Firth και καλά του έκανε του φαντασμένου και βάζω με χαρά το δεύτερο ανυπομονώντας για τη σκηνή στη λίμνη. Πρώτα όμως απαντώ στο μήνυμα του Μέρφυ: «ώστε είναι χάλια εκεί που πήγατε, ε; Εγώ περνάω τέλεια! Φιλάκια» Η απάντηση του Μέρφυ ήταν άμεση: το δεύτερο δισκάκι δεν έπαιζε…

Στα ερωτικά:
Φθινόπωρο. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω Ψηλέ Ξανθέ Πρασινομμάτη Συμφοιτητή Που Έχουμε Υπερβολικά Πολλά Κοινά Και Αυτό με Φρικάρει (Συντ. ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ). Χειμώνας. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Άνοιξη. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Καλοκαίρι. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Φθινόπωρο. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Χειμώνας. Σ’ αγαπάω Ουφ!. Εγώ δεν σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Σ’ αγαπάω Ουφ! Εχμμμ γκουχ γκουχ εεεεεεεε αααα εεεε. Επομένη του Αγίου Βαλεντίνου. Σ’ αγαπάω ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ. Χέστηκα Ουφ!.

Στη κίνηση:
Θα πάω από παραλία. Ναι μα τέτοια ώρα θα έχει πολλή κίνηση. Λες, ε; Ναι! Να πάω από λεωφόρο; Και να μπλέξεις στο round about του Αγ. Νικολάου; (ξέρει κανένας αν υπάρχει κυκλοφοριακό σχέδιο σε εκείνο το σημείο ή είναι όντως όποιος προλάβει πρόλαβε, ο θάνατος σου η ζωή μου, ο σώζων εαυτόν σωθήτω , όποιον πάρει ο χάρος κλπ;). Το βρήκα τι θα κάνω! Θα πάω μέχρι εκεί αλλά θα στρίψω από το ξενοδοχείο προς παραλία και λογικά μέχρι εκείνη την ώρα δεν θα έχει κίνηση. Ίσως να μην έχει κίνηση αλλά θα έχει τον Μέρφυ ντυμένο με τη στολή του δημαρχείου και φωσφοριζέ γιλεκάκι να σκάβει…

Στη παραλία:
Θα χαρώ και θα συγχαρώ τον εαυτό μου που βρήκα την πιο τέλεια παραλία όπου συχνάζουν μόνο αθόρυβοι τουρίστες. Θα πηγαίνω κάθε μέρα μες τη τρελή χαρά μέχρι να εμφανιστεί μπροστά μου ο απόλυτος εφιάλτης: μπροστά η μάδερ-φαμίλια με φουλάρι στα μαλλιά. Πίσω ο φάδερ-ακόλουθος με την ομπρέλα ΚΕΟ. Μετά το πεντάχρονο που τους έπεισε επιτέλους να το πάρουν στη παραλία. Και πιο μετά η απαραίτητη σριλανκεζούα για να το προσέχει, φορτωμένη με τσάντες «I am Gorgeous” και τσαντάκια με υγρά, σταθερά και οτιδήποτε απαραίτητα φαγώσιμο. Δεν ξέρω τι κάνανε μετά, έθαψα τον Μέρφυ στην άμμο και έφυγα.

Κάπου διάβασα ότι υπάρχει επιστημονική εξήγηση για τα δεδομένα των νόμων του Μέρφυ και ότι με βάση αυτά ο Μέρφυ ήταν τελικά ένας αισιόδοξος... Εμείς όμως ξέρουμε: απαισιόδοξος είναι ένας καλά ενημερωμένος αισιόδοξος!

Ρομαντισμοί!

Είδα μονοκοπανιά 12 επεισόδια της σειράς Καρυωτάκης. Αν εξαιρέσω την σοβαρή κρίση ταυτότητας που με έποιασε (ποιά είμαι, τι είμαι και που πάω που μπορεί να ήταν και τυχαία) η σειρά μου άρεσε.

Μου άρεσε να βλέπω με εικόνες μια ιστορία για την οποία έχω διαβάσει πολλά. Δεν μου άρεσε που (σκηνοθετική; σεναριακή; πάντως όχι ποιητική αδεία) βάζουν τη Πολυδούρη να λέει δυνατά και σε τρίτους αυτά που έγραφε στο Ημερολόγιο της. Μου φάνηκε γελοίο. Ας βάζανε voice over... anyway, όταν γίνω σκηνοθέτις μπορώ να κάνω ότι θέλω!

Μου άρεσαν πολύ οι δύο πρωταγωνιστές και περισσότερο ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος. (Αχ!) Δεν μου άρεσε η διασκευή στο τραγούδι των τίτλων.

Μετά τα 12 επεισόδια που είδα στο google videos μου μείνανε δύο κολλήματα: που θα βρω τα υπόλοιπα, γιατί το καλό παιδί ο ηλίθιος που ανέβασε τα δώδεκα, δεν ανέβασε και τα υπόλοιπα οκτώ, και το τραγούδι των τίτλων, αλλά από την Ελευθερία Αρβανιτάκη.

Ακολούθως, αγαπημένα μελοποιημένα ποιήματα. Είναι πολλά που μου αρέσουν, μερικά δεν ήξερα καν ότι είναι ποιήματα και κάποια άλλα ποιήματα δεν είχα ιδέα ότι έχουνε γίνει τραγούδια. Δεν τα βάζω με σειρά προτίμησης γιατί είναι αδύνατον!

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

Στίχοι: Μαρία Πολυδούρη
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Το σκάκι

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Ερωτικό

Στίχοι: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Εμένα οι φίλοι μου

Στίχοι: Κατερίνα Γώγου
Μουσική: Magic de Spell
Πρώτη εκτέλεση: Magic de Spell

Ερωτικό (Με μια πιρόγα)

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Γκρίζα

Στίχοι: Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι

Στίχοι: Κώστας Ουράνης
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα

Γράμμα σε ένα ποιητή

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Δεν είναι "επίσημα" ποιητής αλλά...

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Παυλίδης

Προσθαφαιρέσεις δεκτές :-)

Απέραντο Γαλάζιο

Καλοκαίρι: Η εποχή που το Grouchy Smurf γίνετε Lazy. Διακοπές: Από τη δουλειά μόνο, όχι από τη Κύπρο. Αυτό με κάνει να εξασκώ το αγαπημένο μου χόμπι: τεμπελιά! Με το απόλυτα λογικό επιχείρημα "τόσα κορόιδα δίνουν τόσα λεφτά για να έρθουν διακοπές στη Λεμεσό, εγώ που μένω εδώ γιατί να μην το εκμεταλλευτώ;" όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνω επιχειρήματα και βγαίνω στη παραλία.

Ένα από τα καλά του να ζεις σε παραλιακή πόλη είναι το ότι μπορείς να πας για μπάνιο οποιαδήποτε μέρα / ώρα θέλεις, χωρίς να πρέπει να ανεχτείς ταξίδι, κίνηση, κακή παρέα, κακή μουσική κολλημένη στη κίνηση με κακή παρέα, πασαρέλα μαγιό, φλιπ φλοπ και αποτελεσμάτων γυμναστηρίου!

Απλά βρίσκεις μια παραλία στην οποία ξέρεις ότι θα πας για να κολυμπήσεις, να πασαλειφτείς με αντηλιακό, να διαβάσεις κανένα βιβλίο και να ηρεμήσεις.

"Οικογενειακές" παραλίες θα έχουν μανάδες με ταπεράκια, πατεράδες με μπύρες και μωρά με σαδιστικές διαθέσεις έτοιμα να σε οδηγήσουν στον ψυχίατρο (ή στο τμήμα...).

"Τρέντυ" παραλίες θα έχουν όλα όσα αποφεύγω από τότε που έκλεισα τα δεκαεφτά (πρόπερσι δηλαδή...).

Οι καλύτερες παραλίες για απόλυτη ηρεμία είναι οι πρωινές. Όταν δηλαδή οι πιο πάνω κατηγορίες κοιμούνται ή τσακώνονται για το πόσα κουβαδάκια / ταπεράκια / μπύρες θα φορτώσουν στο διπλοκάμπινο. Ειδικά άμα πας αρκετά πρωί βρίσκεις μόνο κάτι ρώσικες οικογένειες, όλο το τρίπτυχο μαμά-μπαμπάς-παιδάκι αλλά στο εντελώς αθόρυβο! Είναι χάρμα οθφαλμών και αυτιών!

Απλώνεις λοιπόν τη πετσετούλα σου, βγάζεις τις παντοφλίτσες σου, γδύνεσαι σε slow motion αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο και βουτάς! Πλατσουρίζεις λίγο στα ρηχά, σκέφτεσε ότι είναι μια τέλεια γυμναστική για τα πόδια και τη κοιλιά χωρίς να μοιάζει με γυμναστική, αποφασίζεις ότι το μεσημέρι θα φας μια ελαφριά σαλάτα (να ποιάσει τόπο η γυμναστική), βγαίνεις από το νερό ευτυχισμένη, αλείφεσαι με το αντηλιακό και ξαπλώνεις μπρούμυτα να θαυμάσεις τους πρωινούς joggers της παραλίας. Μετά από δεκαπέντε λεπτά ψησίματος γυρίζεις να ψηθείς και από την άλλη και κλείνεις τα μάτια. Ακούς τον παφλασμό της θάλασσας και είσαι χαρούμενη που δεν έμεινες σπίτι να κοιμάσαι. Αχ!

Το επόμενο που θυμάμαι είναι μια έντονη μυρωδιά από γιαούρτι και αγγουράκι, τα συστατικά δηλαδή της υδατικής κρέμας που έπρεπε να χρησιμοποιήσω...

Έντεκα ταινίες από τα '80s

Έμπνευση για αυτό το ποστ, το ποστ του Έντεκα για τα καλοκαιρινά Νο.1 της Αγγλίας από τα '80s. Επειδή δεν είμαι και τόσο σχετική με μουσική αλλά μου άρεσε η ιδέα, επέλεξα 11 ταινίες (θέμα το οποίο κατέχω κάπως καλύτερα), μια για κάθε χρονιά αυτής της.... χμμμμμ οκ θα το πω, αυτής της κιτς δεκαετίας. Ευτυχώς όσον αφορά το σινεμά, δεν ήταν και τόσο κιτς...

1980

The Elephant Man

Χωρίς λόγια. Από αυτή τη χρονιά μου αρέσει επίσης ένα ταξίδι στο χρόνο (The Final Countdown), και δυο αδέλφια σε μια αποστολή από τον Θεό (The Blues Brothers).

1981
Pink Floyd: The Wall
Το παραδέχομαι, δεν έχω δει τη ταινία. Αλλά έχω το σάουντρακ. Και είναι τέλειο.

1982

Blade Runner

Τα ανδροειδή ονειρεύονται ηλεκτρικά πρόβατα; Πόσο δικές σου είναι οι αναμνήσεις σου; Όλοι έχουμε ημερομηνία λήξης, έτσι δεν είναι; Επίσης αυτή τη χρονιά, ο πιο διάσημος εξωγήινος (E.T. the Extra-Terrestrial) και ένας άντρας που ντύνεται γυναίκα για ένα ρόλο στη τηλεόραση (Tootsie).

1983

The Big Chill

Με τίτλο που παραπέμπει σε πορνό (αυτό πίστευα ότι είναι πριν το δω!), μια παρέα παλιών συμφοιτητών συναντιέται σε ένα σπίτι για μια κηδεία. Όχι, δεν είναι καταθλιπτικό! Και έχει ένα από τα καλύτερα soundtracks ever: You Can't Always Get What You Want.

1984

Frankenweenie

Λίγα χρόνια πριν τον Ψαλιδοχέρη, τη Νεκρή Νύφη και τον Εντ Γουντ ο Τim Burton μας βάζει στον κόσμο των ηρώων του, εκεί όπου η ψυχή μπορεί να είναι πανέμορφη ακόμα και όταν η όψη δεν είναι. Επίσης αυτή τη χρονιά, ένας εξωγήινος παίρνει τη μορφή του Jeff Bridges και πολλαπλασιάζεται στη γη (Starman) ενώ ο Τομ Χανκς ερωτεύεται μια γοργόνα (Splash).

1985

Back to the Future

Ποιος δεν θα ήθελε ένα ταξίδι στον χρόνο; Και ακόμα ένα. Και πολλά άλλα. Καλά θα κάνει όμως να αποφύγει τους γονείς του γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να μη γεννηθεί ποτέ. Αν όμως δεν γεννηθεί, δεν θα πάει πίσω στο παρελθόν έτσι δεν θα εμπόδιζε το μέλλον. Έτσι δεν είναι;

1986

Stand by Me

Μια παρέα φίλων ταξιδεύει προς την ενηλικίωση με αφορμή ένα νεκρό αγόρι και με σάουντρακ το ομώνυμο τραγούδι. Επίσης αυτή τη χρονιά η Kathleen Turner είναι αναγκασμένη να ερωτεύεται συνέχεια τον Nicolas Cage (Peggy Sue Got Married) ενώ η Hannah and Her Sisters μπερδεύουν τους άντρες του Woody Allen.

1987

Der Himmel über Berlin

Δηλαδή Wings of Desire, δηλαδή Τα φτερά του Έρωτα. Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο είναι γεμάτος αγγέλους, με έναν από αυτούς έτοιμο να ζήσει μια θνητή ζωή για έναν έρωτα. Επίσης αυτή τη χρονιά, το Ηollywood μας διδάσκει ότι ο καθένας, nerd or cool - great dancer ή αγγούρι έχει δικαίωμα στον έρωτα (Can't Buy Me Love - Dirty Dancing), ενώ ο Νιcolas Cage παίζει ακόμα σε καλές ταινίες, είτε ως σέξυ φούρναρης ερωτευμένος με τη Σερ (Moonstruck) είτε ως άτεκνος μικροαπατεώνας (Raising Arizona).

1988

Cinema Paradiso

Ο Τοτό αγαπάει το σινεμά, το ίδιο κι εγώ. Ο Τοτό βλέπει μόνος, μετά από χρόνια τα κομμένα φιλιά που του φύλαξε ο Alfredo σε μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ταινίας. Την ίδια στιγμή στην Αγγλία, A Fish Called Wanda προσπαθούσε να ανακτήσει κάποια κλοπιμαία βάζοντας ένα φιλόζωο να σκοτώνει καταλάθος κάτι σκυλάκια, ένα δικηγόρο να μιλάει ρώσικα ενώ απατά τη γυναίκα του και ένα μικροαπατεώνα να απειλεί να φάει ζωντανή τη συνονόματη Γουάντα! Στον κόσμο του Tim Burton δύο πολύ ευγενικά φαντάσματα αναγκάζονται να ζητήσουν τη βοήθεια του Beetlejuice ενώ στον κόσμο των καρτούν ένας ρατσιστής ντέτεκτιβ αναγκάζεται να ανακαλύψει Who Framed Roger Rabbit.

1989

Dead Poets Society

Αδράξτε τη μέρα. Κάντε τις ζωές σας ξεχωριστές. Ξεφύγετε από τη μοίρα σας. Είναι αυτό εφικτό στα πλούσια προάστεια της δεκαετίας του πενήντα; Όχι. Είναι αυτό εφικτό σήμερα; Από εμάς εξαρτάται! Carpe diem! Στις άλλες ταινίες της χρονιάς, ο James Spader ευτυχώς δεν είχε ανακαλύψει ακόμα το youtube (sex, lies, and videotape), η Kathleen Turner και ο Michael Douglas σημάνουν The War of the Roses και η Meg Ryan με τον Billy Crystal ανακαλύπτουν γιατί ένας άντρας και μια γυναίκα δεν μπορούν (?) ποτέ να είναι μόνο φίλοι (When Harry Met Sally...)

1990

Misery

Αν γράφεις βιβλίο, φρόντισε να μην απευθύνετε σε μοναχικές μεσήλικες νοσοκόμες με απομακρυσμένο σπίτι και ικανότητες στο κόψιμο ξύλων.... Κινδυνεύεις! Μπορείς όμως να κάνεις λευκό γάμο με την Andie MacDowell για μια Green Card ή να σκοτώσεις το γιο σου για λίγα (καλά, όχι πολύ λίγα) μετρητά (The Grifters).