Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Εσύ πως θυμάσαι;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το όνομα μου τυπωμένο σε χαρτί. Μας είχαν φέρει στο σχολείο έναν υπολογιστή και καθόμασταν όλη η τάξη με τη σειρά και παίζαμε. Έγραψα το όνομα μου και το τύπωσα. Ένοιωσα περίεργα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ταξίδεψα, τον τρόμο στα μάτια της μάνας μου όταν μπαίναμε στο αεροπλάνο, που, αν έπεφτε, πως θα μπορούσε να μας σώσει;

Θυμάμαι όταν πέθανε η γιαγιά μου που με έπιασε νευρικό γέλιο μέσα στην εκκλησία ενώ όλοι γύρω μου κλαίγανε.

Θυμάμαι το λιμάνι της Σαντορίνης, πως με αποζημίωσε ξημέρωμα σε ένα κατάστρωμα, μετά από δεκάωρο ταξίδι γεμάτο ζαλάδες και εμετούς.

Θυμάμαι τον ξανθό τουρίστα με το ψάθινο καπέλο που μου χαμογέλασε ένα πρωί που μας κουβάλησε το σχολείο εκδρομή στη παραλία.

Θυμάμαι τις ατέλειωτες βόλτες στην Αθήνα όποτε είχα κάποιο πρόβλημα και την ως δια μαγείας λύση του όταν έφτανα πτώμα στο σπίτι.

Θυμάμαι όταν πήγα το χωριό της μάνας μου, στην άλλη πλευρά, που νόμιζα ότι βρέθηκα ξαφνικά σε έναν άλλο πλανήτη, όπου όλα είναι πιθανά και ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω.

Θυμάμαι ένα βιβλίο στο δημοτικό που έδειχνε ένα αυτοκίνητο σε κάτι κάμπους και έγραφε από κάτω Θεσσαλία και ήθελα να πάω στη Θεσσαλία με το αυτοκίνητο αλλά μου λέγανε ότι δεν γίνετε κι εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω, αφού το έγραφε το βιβλίο πως γίνετε να μη γίνετε;

Θυμάμαι τον παππού να τσακώνετε με τη γιαγιά για βλακείες, ο παππούς να νομίζω ότι θα πάθει εγκεφαλικό και η γιαγιά να γελάει κάτω από τα μουστάκια της.

Θυμάμαι το Τσερνομπίλ και τη πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι κάποτε, θα πεθάνω.

Θυμάμαι τη φιλόλογο μου στη δευτέρα γυμνασίου που την συμπαθούσα πάρα πολύ, και συνειδητοποιώ αυτή τη στιγμή ότι η γριούλα με τις ιστορίες από τα παλιά που μου έπιασε σήμερα τυχαία τη κουβέντα, μάλλον ήταν αυτή!

Θυμάμαι πως είναι να κοιμάσαι εφτά η ώρα το πρωί και να ξυπνάς πέντε το απόγευμα, νοιώθοντας ότι όλη η πόλη είναι στα πόδια σου.

Θυμάμαι τον πανικό που με παρέλυσε το πρώτο βράδυ που ήρθα μόνιμα Κύπρο και συνειδητοποίησα πόσο μακριά βρισκόμουν από ότι ένοιωθα δικό μου και αγαπούσα.

Θυμάμαι την έκθεση κόμικς στο Γκάζι την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και τα νατοϊκά στρατεύματα στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης.

Θυμάμαι ένα βράδυ στο village, που ο φίλος μου μόλις είχε αγοράσει το πρώτο του κινητό και έγραφε μηνύματα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας στον μοναδικό φίλο του που είχε και εκείνος κινητό και την έκπληξη μου μόλις συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πατάς μέχρι και τρεις φορές ένα κουμπί για να βρεις το γράμμα που έψαχνες!

Θυμάμαι που δεν ήξερα τι είναι το :-) και το :-( και το :Ρ και τώρα γράφω omg και LOL ενώ πολύ πρόσφατα έμαθα και το Ο_ο.

Θυμάμαι που η τηλεόραση ξεκινούσε με μικιμάους η ώρα έξι το απόγευμα και κάθε φορά πήγαινε κάποιος από τη παρέα να ελέγξει αν έπαιζε κάτι καλό για να πάμε σπίτι ή βλακείες για να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας.

Θυμάμαι το American Beauty όταν το είδα στο σινεμά και δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλο το βράδυ.

Θυμάμαι το κλάμα που έριξα με το ρώσικο υποβρύχιο, με το αεροπλάνο της ήλιος, με τους τρεις νεκρούς προχτές στη τράπεζα.

Υγ. η παράσταση είναι καταπληκτική, να τη δείτε!

17 σχόλια:

  1. ήταν να σε ρωτήσω αν μας αφήνεις να κάμουμε κι εμείς ποστ με τα δικά μας, αλλά άκυρο: εσυνειδητοποίησα ότι θυμάμαι πολλά που έθθα έπρεπε ή έστω εν εχρειάζετουν τζι εχαλάστηκα.

    πάντως τα δικά σου εν ωραία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Sike ναι, εννοείτε ότι μπορείτε να γράψετε τα δικά σας. το λινκ στο τέλος είναι και απλή ερώτηση...

    πολλές φορές ευχήθηκα να μη θυμόμουν κάτι, αλλά από την άλλη, έχεις μια πιο ξεκάθαρη εικόνα άμα θυμάσαι. και στο μπλογκ επιλέγεις ποια θέλεις να θυμάσαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θυμούμαι την πρώτη φορά που ήρτα Αθήνα και επανικοβλήθηκα τζιαι έκλαια, τζιαι δκυό μέρες μετά, έκοψα εισητήριο να φύω - τωρά προσπαθώ να μείνω δαμέ μόνιμα.

    Θυμούμαι που έκαμα τα γενέθλια μου, στο Λύκειο, και εκάλεσα 53 άτομα (σιγά να μεν έρτουν είπα) τζιαι τελικά ήρταν 55 και είμασταν ο ένας πάνω στον άλλο.

    Θυμούμαι τις ατέλειωτες "αγχολυτικές βόλτες" στην παραλία με την κολλητή μου τα ξημερώματα, με τον ουρανό γεμάτο αστέρκα τζιαι το φεγγάρι να καθρεφτίζεται μες τη θάλασσα.

    Eν πολλά ωραία η ανάρτηση σου - νομίζω θα συνεχίσω τα "θυμάμαι" στο blog μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τί μας κάμνουν τούτες οι αναμνήσεις!... σε κάποια φάση θα γράψω και 'γώ τι θυμάμαι..

    "Θυμάμαι τις ατέλειωτες βόλτες στην Αθήνα όποτε είχα κάποιο πρόβλημα και την ως δια μαγείας λύση του όταν έφτανα πτώμα στο σπίτι"

    Κάτι μου θυμίζει.. εμένα στις Αγγλίες ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αχ, οι αναμνήσεις. πολύ ωραία τα έγραψες. πολλά τα έχω ίδια.

    ειδικά θυμούμαι που και εγώ παραξενευόμουνα που έπρεπε να πατήσεις το κουμπί τρεις φορές για να βρεις το γράμμα που θες στο κινητό, και τώρα μου φαίνεται τόσο αυτονόητο.
    αυτο τι σημαίνει; Ο_ο

    πεθυμάς τα φοιτητικά σου χρόνια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θέλω κι εγώ να γράψω ποστ για το τι θυμάμαι. Νομίζω εν τόσα πολλά...
    Μου άρεσαν πολύ τα δικά σου και πολλά τα πέρασα κι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μαθητούδι τα αναμένω :-)

    Art8sally γι αυτό είμαστε όλοι με τα ψυχολογικά μας στη Κύπρο: επειδή δεν περπατάμε! και αυτό το πιστεύω, δεν το λέω για πλάκα!!!

    ρίτσα, το Ο_ο σημαίνει I am shocked! με ποιο τρόπο δεν ξέρω αλλά αυτό σημαίνει!!!
    όχι! πεθυμώ την Αθήνα.

    Rain Tears είναι, πράγματι τόσα πολλά... αυτό μου άρεσε στη παράσταση, βλέπεις σκηνές και λες με τη παρέα σου "αυτό το έζησα/ένοιωσα/έκανα κι εγώ!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πιο πολύ με άγγιξε αυτό:
    "Θυμάμαι τις ατέλειωτες βόλτες στην Αθήνα όποτε είχα κάποιο πρόβλημα και την ως δια μαγείας λύση του όταν έφτανα πτώμα στο σπίτι."
    Εγώ φυσικά λύσεις δεν έβρισκα αλλά περπατούσα τουλάχιστον 4χλμ κάθε μέρα :)

    Μου κάνει εντύπωση πως κάποια πράγματα μένουν τη μνήμη μας, τα οποία την ώρα που συμβαίνουν δεν τους δίνεις κι ιδιαίτερη σημασία.

    Καλημέρα ουφ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. το Ο_ο είναι φάτσα που πρέπει να δεις ανφάς (enface, όι φαημένος), σε αντίθεση με τα :) που «διαβάζονται» αν γύρεις την τζιεφαλή σου αριστερά. Το Ο_ο είναι δυο μάτια, το ένα πιο στυλλομμαθκιασμένο που το άλλο, και στη μέση ένα στομούι σοβαρό.
    Παρακαλώ.

    Εθυμήθηκα τζι εγώ που με επήρεν ο παπάς μου Αγγλία (όι για να με ξαπολύσει όπως τον κάττο, αλλά για σπουδές) τζιαι άρεσεν μου πολλά τζιαι ανυπομονούσα να φύει να μείνω μόνη μου.

    Τζιαι θυμούμαι ότι έγραψα τζιαι γράμμα για να του δώκω να φέρει πίσω στες φίλες μου τζιαι έγραφα μέσα ότι ανυπομονώ να φύει τζιαι άφηκα το πας το γραφείο τζιαι νομίζω εθκιάβασεν το.

    είδες που εν εθελα να αρκέψω; :[

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. καλησπέρα DaisyCrazy :-)
    τις βόλτες θυμάμαι που από την αρχή ήξερα ότι θα μου λείψουν...

    Sike, ευχαριστούμε για την emoticon ενημέρωση :-)
    πολύ ωραία τα θυμούμαι σου! οι φίλες σου άραγε το διάβασαν ποτέ το γράμμα;
    :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. βρε συ ουφ ,γλύκανες τη ψυχήμου βραδιάτικα...παν'εμορφο ποστ γεμάτοπ νοσταλγία.
    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. τωρά γιατί σαν το διάβαζα θυμήθηκα που έφκαλα το πρώτο μου δόντι τζιαι έπεσε μεστη σούπα?

    τούτο με την κηδεία της γιαγιάς έτυχε μου τζιαι εμένα. ενόμιζα είμαι μόνη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γλαύκη καλό βράδυ και σε σένα
    :-)

    Αχάπαρη αναμνήσεις... :-)
    απίστευτο αυτό με τη γιαγιά!!! κι εγώ ενόμιζα ήμουν μόνη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Άτε έλα άκομα ένα τραούδι που λλόου μου:
    http://www.youtube.com/watch?v=PWrc7yuWXgs&feature=related

    διότι με το πόστ σου τώρα αρχίζω και γω και θυμάμαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς να την έβλεπα την παράσταση αλλά τώρα ανυπομονώ κιόλας!
    Αρεσε μου το ποστ σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Οπότε ο κλήρος έπεσε στους αναγνώστες σου να γράψουμε και εμείς τί θυμόμαστε βρε παιδί μου. Θα σε κάνω link στο post για να θυμάμαι πώς ξεκίνησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κύων σε ευχαριστώ για το τραγούδι από αγαπημένα Ξύλινα Σπαθιά!!!!

    Eólica σε ευχαριστώ. πήγες τελικά; εντυπώσεις;

    Estrella αναμένω τα θυμάμαι σου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή