Διάφανα Σπαθιά

Ξανάδατε καζαντί έξω από ροκ συναυλία; Χτες το βράδυ, έξω από το γήπεδο Ορφέας στη Λευκωσία… μάλιστα ο καζαντί μαν μιλούσε στο τηλέφωνο με ένα συνάδελφο του (ή παμπάτζι μαν ή σίταρους μαν) μη μπορώντας να τον συμβουλεύσει ξεκάθαρα αν θα είχε κόσμο να έρθει κι αυτός ή όχι. Έπρεπε να τον έστελνε στη συναυλία του Ρουβά στη Λάρνακα ή στη συναυλία του Σφακιανάκη στο Πελέντρι… ακόμα και στη συναυλία του Νταλάρα στη Λεμεσό θα είχε περισσότερες πιθανότητες… ξανάδατε εσείς ροκάδες με μακριά μαλλιά, μούσια, μαύρες μπλούζες και μπύρες να παίζουν καζαντί; Όχι, ε;!

Αν είχα δύναμη να πω
αληθινά τραγούδια
αν είχα στίχους να τους πιω
και λέξεις σαν των παιδιών τα χνούδια.

Στην είσοδο είχα ένα flashback από τα νιάτα μου και φοβήθηκα ότι θα έτρωγα πόρτα επειδή δεν φορούσα μαύρα… λάθος μου… το παντελόνι από μπλε έγινε πράσινο… ναι, γίνετε!

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Είπα και το αμίμητο «έκανα κράτηση». Τρίτο χορτάρι αριστερά!

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Αγοράσαμε σάντουιτς και κάτσαμε στο χορτάρι. Οι Αμνησία στη σκηνή. Τέλειοι! Ήθελα περισσότερο Σιδηρόπουλο. Κρίμα που αργήσαμε.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην»

Δεν το είπε τελικά. Καλύτερα! Είναι μακάβριο! Ας έλεγε Καρυωτάκη!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη

Αυτό νομίζω το είπε… δεν θυμάμαι… όποιος ξέρει τα ποιήματα που μελοποίησε ο Θάνος Ανεστόπουλος ή που μπορώ να τα βρω ας με ενημερώσει! Ευχαριστώ!

Άσε να μπει λιγάκι φως μες στην ψυχή μου,
αυτή η πόρτα ήταν για χρόνια σφραγισμένη,
πίσω της πάγωνε, κρυβόταν φοβισμένη,
παραδομένη στο σκοτάδι η ζωή μου...

Παύλος Παυλίδης… θεός… θυμήθηκα τον ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ που του άρεσε από την εποχή των Μωρών στη Φωτιά και προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν ροκ, ροκ όχι σκυλάδικα! Ναι, καλά, με τέτοιο όνομα;! Ναι, ήμουν τόσο ηλίθια...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Πάμε μπροστά; Πάμε. Πάμε πίσω; Ναι. Όχι, πάμε μπροστά. Θα στέκομαι. Να κάτσω; Α, δε βλέπω, πάμε πίσω. Μπα, καλύτερα να στέκομαι, πάμε μπροστά. (συγνώμηηηηηηη)

Δεν έχει τίποτα να κρύψει
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει

Σπάστε τη πόρτα αν δεν ανοίξει… Garbo talks! She never said, "I want to be alone". She only said, "I want to be left alone". There is a whole world of difference.

Όταν ήμουνα μικρός μες τα κύματα δε μ' ένοιαζε
αν ο κόσμος είν' απλός ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε...

Μακάρι να ήταν απλός…

Αν θες μπορώ
να χορεύω ως το πρωί
ένα τραγούδι που να λέει
ότι θες εσύ

Ψέματα… στον χορό έχω τη χάρη ενός ελέφαντα… αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να χορεύω! Με τη χάρη ενός ελέφαντα!

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πέρασε σαν τρένο
η ζωή από μπροστά μου με τα βλέφαρα κλεισμένα,
θα κάτσω λίγο ακόμα εδώ να περιμένω
απόψε ίσως δε λείψω σε κανέναν...

Κι άλλες παραλείψεις… Η σπασμένη πολυθρόνα, Ο κηπουρός, Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά, Το χαζοπούλι και πολλά πολλά άλλα…

Πάμε και αύριο;

Υστερόγραφο

Ήταν ένα ζεστό φθινοπωρινό βράδυ που καθόμασταν στο μικρό μας μπαλκονάκι και τρώγαμε παπουτσόσυκα αμπελοφιλοσοφώντας για τα μυστήρια της ζωής όταν το πρότεινε η Άρτεμις. «ρε σεις, πάμε αύριο εκδρομή οργανωμένη, με πούλμαν, στο Ναύπλιο;» Οι μέρες ήταν όμορφες και το Ναύπλιο ακόμα πιο όμορφο έτσι συμφωνήσαμε όλοι ενθουσιασμένοι. Το αγόρι της Άρτεμις, ο Νικόλας, της έδωσε ένα καυτό φιλί στο στόμα κι εγώ τότε σκέφτηκα πως είναι όμορφο να έχεις κάποιον να σου δίνει καυτά φιλιά στο στόμα όταν έχεις μια καλή ιδέα ένα ζεστό φθινοπωρινό βράδυ.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε, πέντε άτομα, ένα ζευγάρι και τρεις ξέμπαρκους να μπαίνουμε στο πούλμαν για το Ναύπλιο. Όμορφη διαδρομή και ακόμα πιο όμορφοι όλοι εμείς, έτσι όπως ντυθήκαμε με τα πιο άνετα μας ρούχα και την πιο άνετη μας διάθεση για ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη μαυρίλα της καθημερινότητας μας που περιλάμβανε ηλίθιους καθηγητές και ακόμα πιο ηλίθιους γκόμενους και wannabe γκόμενους. Μόνο ο Μιχάλης φαινόταν ευτυχισμένος με τη Κικίτσα γιατί είχε το γαλήνιο βλέμμα του ανθρώπου που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει.

Όταν κάναμε στάση για κατούρημα στη Κόρινθο, πάνω από τον Ισθμό μου είπε κλαίγοντας ο Μιχάλης ότι χώρισε με τη Κικίτσα. Τα γαλάζια σαν θάλασσες μάτια του έκρυβαν αυτό το μυστικό όλη την ημέρα, από το προηγούμενο βράδυ που η Κικίτσα του τηλεφώνησε από τη Βενετία για να του πει ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν λειτουργούν και στο κάτω κάτω αυτή ερωτεύτηκε τον Μαουρίτσιο. Κοίταξα για λίγο τον Ισθμό που χωρίζει τόσο σκληρά την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη Ελλάδα και του είπα πως αν θέλει, μπορεί να πηδήξει και να σκοτωθεί, για ένα Gucci αδειανό, για μια Κικίτσα, αλλά αν ήθελε, θα μπορούσε να ζήσει, να είναι ευτυχισμένος και να τη χέσει τη Κικίτσα και τον Μαουρίτσιο και τη Βενετία που στο κάτω κάτω ήταν όλο μούχλα και υγρασία.

Όταν μπήκαμε ξανά στο πούλμαν ο Μιχάλης είχε περάσει από το στάδιο της κλάψας στον θυμό. Από τον Ισθμό μέχρι την Επίδαυρο ακούγαμε, εγώ και η φίλη μας η Ελένη, όλες τις μαλακίες της Κικίτσας στα δυόμιση χρόνια της σχέσης τους. Όταν φτάσαμε στην Επίδαυρο, οι γερμανοί και οι γιαπωνέζοι τουρίστες κατέβηκαν ενθουσιασμένοι να δουν το θέατρο. Από το πούλμαν κατέβηκαν όλοι εκτός οι πέντε της παρέας μας. Το ζευγαράκι φιλιόταν με πάθος στα πίσω καθίσματα, μου φάνηκε μάλιστα ότι είδα κλεφτά κάπου ένα προφυλακτικό, ενώ εγώ και η Ελένη σιγοντάραμε τον Μιχάλη: «και να ξέρεις, έχει κυτταρίτιδα αλλά στην έκρυβε!»

Αυτή είναι η εμπειρία μου από την Επίδαυρο. Πάνε πολλά χρόνια από τότε αλλά μου έχει μείνει αλησμόνητη! Αν θέλει καμιά εφημερίδα να γράφω επί πληρωμή για αυτό το θέμα τους επόμενους μήνες δεν έχει παρά να μου στείλει μέηλ!

Αισιοδοξία

Σάββατο, 21 Ιουλίου 1928

Ούφφου!!! Είμαι μια βδομάδα εδώ στη κωλόπολη και δεν έχω τίποτα να γράψω που να αξίζει καν τον κόπο! Κάθομαι στο γραφείο και βλέπω απέναντι μια πολυκατοικία, ένα δέντρο και ένα σκουπιδοτενεκέ. Έχω πάρα πολλή δουλειά αλλά βαριέμαι τραγικά να τη κάνω και ευτυχώς δεν προκύπτει τίποτα καινούργιο έτσι κάνω τη πάπια!

Κάθε μέρα περιμένω να έρθει το μεσημέρι, φεύγω από εδώ, πάω σπίτι, τρώω, κοιμάμαι, ξυπνώ, πίνω φραπέ και ξαναέρχομαι στο κωλογραφείο. Κοιτάζω τα μέηλς μου (χτες μου έστειλε ένα πολύ παθιασμένο μέηλ η ΜΠ, άραγε θα την ενδιέφερε να τα ξαναβρούμε...;), ανανεώνω το προφίλ μου στο facebook και γράφω στο blog (καλή ώρα!).

Η κωλόπολη είναι πολύ άσχημη. Τα σπίτια είναι χτισμένα όπου να ‘ναι, σχεδόν πετάμενα και οι δρόμοι που σχηματίζονται από μόνοι τους δεν ξέρεις από πού ξεκινούν και που πάνε! Και το πιο γελοίο είναι που έχουν όλοι οι δρόμοι μεγαλειώδη ονόματα όπως οδός Γαλλίας, οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου κτλ κτλ! Άσε οι κάτοικοι, καράβλαχοι, δεν μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν τους!

Ούφφου επέλλανα σας! Περιμένω σχόλια συμπαράστασης γιατί εννά παιχτώ!

Αν υπήρχε internet το 1928 ο Καρυωτάκης μπορεί και να μην αυτοκτονούσε! Θα έφτιαχνε ένα blog και θα γκρίνιαζε για τη κωλογραφειοκρατία που έμπλεξε!

Τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία

Από τη τρίτη γυμνασίου μέχρι και τη πρώτη χρονιά των σπουδών ήμουν ερωτευμένη με το Μεγάλο Εφηβικό Απωθημένο, ένα συμμαθητή μου δηλαδή! Δεν τολμούσα να του το δείξω έτσι προτιμούσα να φλερτάρω ανώδυνα μαζί του και να παίζουμε λίγο τη γάτα με το ποντίκι. Αυτός μάλλον καταλάβαινε ότι μου άρεσε αλλά δεν έκανε ούτε αυτός τη πρώτη κίνηση, he was just not that into me!

Επειδή μέναμε κοντά κι εγώ ήμουν σπασικλάκι ενώ αυτός στόκος ερχόταν κάποιες φορές σπίτι μου να διαβάσουμε. Ωραίο διάβασμα. Εγώ σκεφτόμουν συνέχεια από μέσα μου «χούφτωστον χούφτωστον» ενώ αυτός σκεφτόταν 365 – 35 = 340…

Η μάνα μου πάλι, επειδή πάντα τη θάμπωνε η ομορφιά και η λεβεντιά και αυτός ήταν πολύ ωραίος, κουβαλιόταν στο δωμάτιο μου με φρούτα, γλυκά, αναψυκτικά και τη βέρα της γιαγιάς ελπίζοντας να μας δει μια μέρα στα σκαλιά της εκκλησίας για βίον ανθόσπαρτον και καλούς απογόνους!

Έτσι όταν αργότερα έμαθε ότι αυτός αρραβωνιάστηκε, μου τηλεφώνησε στην Αθήνα για να μου πει ότι είμαι ηλίθια. Ωραία μάνα, thank you very much! Τον είχα ήδη ξεπεράσει έτσι δεν με πείραξε καθόλου, αν αυτός ήταν τόσο ηλίθιος, τόσο ζώον, τόσο χαζός, τόσο καθυστερημένος, τόσο χώρκατος να πάει να παντρευτεί από τα 22 του!

Όπως καταλαβαίνετε έβραζα στο ζουμί μου λίγες μέρες και μετά το ξέχασα. Όταν πρόκειται για ανταγωνισμό, πάντα η άλλη γυναίκα είναι η νικήτρια. Ψηλή, κοντή, χοντρή, λεπτή, μεγάλη, νέα, άσχημη, όμορφη, χαζή, έξυπνη, έχει ένα προσόν που δεν έχω εγώ: ξέρει να διεκδικεί αυτό που θέλει. Εγώ το πολύ πολύ να του έλεγα «ρε βλάκα 365 – 35 = 330». Πολύ ρομαντικό, δεν μπορείς να πεις!

Και φτάνουμε στο σήμερα και στην αιτία αυτού του παραμιλητού! Τόλμησε να έρθει στο στέκι μου! Και με διαθέσεις να το κάνει στέκι του! Αν είναι δυνατόν δηλαδή! Παντρεύτηκες χρυσέ μου; Κάτσε σπίτι σου! Τι τριγυρίζεις μες τα πόδια μας;! Ξιού!

Πώς να τον κάνω να μην ξανάρθει; Να του βάλω καθαρτικό στο φραπέ;

Τζι' εγιώ αγαπώ σε

...θα του έλεγα αν ήμουν η Στέλλα! Και, πως το έγραψες τζειπάνω γιε μου, τι πελλάρες εν τούτες, αν ήμουν η γιαγιά του!

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο

Δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, ήταν φοιτητικός έρωτας με το στανιό, αν μπορούμε να το πούμε έτσι: άκουγα το Να μ΄αγαπάς του Σιδηρόπουλου και διάβαζα Μικρό Πρίγκιπα πείθοντας τον εαυτό μου ότι ήμουν ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που καλά καλά δεν ήξερα και όταν τελικά με πλήγωσε, έπεσα σε κατάθλιψη, άκουγα Πυξ Λαξ και Κατσιμιχαίους και διάβαζα Πολυδούρη κλαίγοντας για τον χαμένο έρωτα, έτσι αποφάσισα ότι ο μόνος τρόπος για να μην πληγώνομαι ήταν να μην ερωτεύομαι, για να φτάσουμε σήμερα, τόσα χρόνια μετά και ένα φεστιβάλ γεμάτο ανόητες αναμνήσεις για να καταλάβω ότι όλη μου τη ζωή δεν προσπάθησα, δεν έφαγα τα μούτρα μου και δεν ρεζιλεύτηκα για κανέναν, επειδή η μεγάλη ερωτική απογοήτευση, ο “χαμένος έρωτας”, ήταν απλά μια καλή δικαιολογία για να μένω κλεισμένη στον κόσμο μου, αλλά αν δεν αξίζει να προσπαθήσεις, να φας τα μούτρα σου και να ρεζιλευτείς για έναν έρωτα, τότε γράφω μαλακίες τόση ώρα.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, για να κάνουν χώρο στις καινούργιες.

ΠΕΣ

Στα περιεχόμενα του καινούργιου cosmopolitan πρόσεξα ότι στη σελίδα 182 θα μάθαινα πώς να αντιμετωπίσω τα συμπτώματα του προεμμηνορρυσιακού (κατάφερα να το γράψω! ουφ!) συνδρόμου… η αλήθεια είναι ότι νόμιζα πως θα είχε πιο πρακτικές συμβουλές, θα έγραφε ας πούμε που πουλούν γλυκίσματα με το κιλό χωρίς θερμίδες και πως μπορώ να βρω ένα σάκο του μποξ ανθεκτικό στις νυχιές και στις στριγκλιές. Αντί για αυτά διάβασα για συμπληρώματα διατροφής τα οποία δεν συμπαθώ από τότε που μου ανακάλυψαν μυωπία και με έβαζαν να πίνω κάτι που έμοιαζε με πορτοκαλάδα αλλά δεν ήταν πορτοκαλάδα και σιγά που έκανε κάτι, αφού η μυωπία μου συνέχεια μεγάλωνε! Τέλοσπαντων!

Επειδή έχω τρία στα τέσσερα από αυτά που αναφέρει, αποφάσισα να δώσω πιο πρακτικές λύσεις στις συμπάσχουσες!

Αν λοιπόν έχεις άγχος, νευρικότητα και τάση να βάλεις τα κλάματα, μην αγχώνεσαι, ηρέμησε και σκούπισε τη μύτη σου. Η λύση είναι απλή και αποτελεσματική! Μη σηκωθείς από το κρεβάτι! Μείνε όλη μέρα να χουχουλιάζεις, φρόντισε να υπάρχει ένα διακριτικό άτομο στο σπίτι το οποίο θα σου παρέχει ότι χρειαστείς χωρίς να κάνει αισθητή τη παρουσία του (αν φοράει πανοπλία θα είσαι κι εσύ πιο άνετη στις παρορμήσεις σου) και προσπάθησε να δεις ρομαντικές κομεντί σε dvd. Απορρίπτονται οι πολύ σαχλές και αυτές που προσπαθούν να σου πουλήσουν μαθήματα ζωής the American way! Τωρά να νευριάσω ή να μεν νευριάσω;! Τη λέξη American την κάμνει κεφαλαία αυτόματα το πρόγραμμα!!!

Αν έχεις λιγούρες, πείνα, κούραση και πονοκέφαλο μια καλή λύση είναι η ταβανοθεραπεία. Δεν είναι επώδυνη, είναι αρκετά ξεκούραστη και μπορείς να την κάνεις οπουδήποτε. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια επίπεδη επιφάνεια για να ξαπλώσεις και ένα ταβάνι για να το κοιτάς με απλανές βλέμμα (πως είναι αυτής που παίζει στη Ζωή της Άλλης αυτή που παίζει την άλλη, όχι αυτή που παίζει αυτήν που παίζει την άλλη, αυτής το βλέμμα!). Για τις λιγούρες και τη πείνα μπορείς να ετοιμάσεις από πριν διάφορα σνακ και γλυκάκια τα οποία θα βάλεις κοντά σου έτσι ώστε να μη χρειαστεί να σηκώνεσαι.

Αν έχεις κατάθλιψη, αϋπνία και ανεξήγητα κλάματα, μπορείς να αυτοκτονήσεις, ε μα δηλαδή, κάθε μήνα η ίδια ιστορία;! Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση;! Αν πάλι επιμένεις να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο, μπορείς να πας μια μεγάλη βόλτα και μετά να κάτσεις άνετα στη πολυθρονίτσα σου με μια ζεστή σοκολάτα και ένα καλό βιβλίο. Καλό θα ήταν να αποφεύγονται οι βιογραφίες βασανισμένων πεθαμένων, τα βιβλία αυτοβοήθειας του τύπου «10 τρόποι για να σου κάτσει γκόμενος» και όλα όσα μιλούν για τα υπαρξιακά διλήμματα της ανθρωπότητας με αφορμή απαγορευμένους έρωτες και φυσικές καταστροφές!

Ελπίζω πραγματικά να βοήθησα. Προς το παρόν έχω φάει, ένα στρογγυλό κουλούρι Θεσσαλονίκης, μια μακαρονάδα με σάλτσα και μπαχαρικά, μια break αμύγδαλο και μια break φουντούκι, ένα κυπελλάκι παγωτό σοκολάτα – chocolate chips, παρήγγειλα σούβλα κοτόπουλο με τηγανιτές πατάτες και μόλις κλείσουμε θα πάω να σφάξω τα παιδάκια στο πάρκο…

ΠΕΣ μου αν θέλεις κάτι!

Γαϊδουριά;

Δεν ξέρω πως επικράτησε να λέμε κάποιον που είναι αναίσθητος ότι είναι γαϊδούρι και βαριέμαι να το ψάξω. Όποιος ξέρει ας μου πει! Εμένα τα γαϊδουράκια μου αρέσουν πάρα πολύ, τα βρίσκω πολύ cute και συμπαθητικά, αν και τη τελευταία φορά που είδα κάποιο από κοντά αυτό έχεσε στη μέση του δρόμου μπροστά από ένα σωρό κόσμο! Μεγάλη γαϊδουριά!

Γαϊδουριά λοιπόν είναι:

Να παρκάρεις πάνω σε στροφή.

Να παρκάρεις ακριβώς στη μέση του δρόμου κόβοντας τη κυκλοφορία.

Να παρκάρεις έξω από ξένα σπίτια εμποδίζοντας τους ενοίκους.

Να παρκάρεις στο πεζοδρόμιο μισό μέτρο από την είσοδο του προορισμού σου.

Να θυμάσαι να φτιάξεις κάτι που απαιτεί τρυπάνι η ώρα δύο το μεσημέρι.

Να κάνεις πάρτι στην αυλή σου και να έχεις τα σκυλάδικα στη διαπασών.

Να στέλνεις τα παιδιά σου να παίξουν μακριά από το σπίτι σου για να μη σε ενοχλούν.

Να έχεις τους σκύλους σου σε μεταλλικό κλουβί μέσα στη κάσια του διπλοκάμπινου.

Να πηγαίνεις στο ΑΤΜ και να πετάσσεις κάτω την απόδειξη με το υπόλοιπο του λογαριασμού σου.

Να πηγαίνεις στο φούρνο και να πασπατεύεις όλα τα ψωμιά μέχρι να βρεις το ιδανικό.

Να πετάσσεις αποτσίγαρα, τεννεκκούθκια, πάμπερς, από το παράθυρο του αυτοκινήτου.

Να οδηγείς με 30 χιλιόμετρα σε δρόμο που δεν μπορούν να σε προσπεράσουν.

Να είσαι στο ταμείο, πίσω σου να επικρατεί το χάος κι εσύ να χαριεντίζεσαι με τη ταμία.

Να απαιτείς να σε εξυπηρετήσει κάποιος πέντε λεπτά πριν σχολάσει.

Να στέκεσαι στην ουρά και να μιλάς δυνατά στο κινητό.

Να σου χαρίζουν γάιδαρο και να τον κοιτάς στα δόντια.

Και τέλος, γαϊδουριά είναι να σου χαρίζουν γάιδαρο με οδοντιατρικά προβλήματα!