Παιδικές φιλίες

Όταν ήμουν 8 χρονών μετακομίσαμε σε άλλη πόλη έτσι στο νέο μου σχολείο ήμουν το καινούργιο άγνωστο παιδί. Επειδή ήμουν πολύ ντροπαλή, έλπιζα ότι η περιέργεια των συμμαθητών μου θα τους έκανε να με πλησιάσουν και να κάνω εύκολα παρέες, τα βλαχάκια όμως με αντιμετώπιζαν με καχυποψία και έχθρα, ενώ εγώ τα αντιμετώπιζα με καχυποψία και τρόμο. Όταν μετά από λίγο καιρό αναγκάστηκα να φορέσω γυαλιά μυωπίας ήμουν το καινούργιο άγνωστο κορίτσι με τα γυαλιά και όποιος θυμάται τα γυαλιά της δεκαετίας του ογδόντα μπορεί να καταλάβει που ακριβώς βούλιαξε η κοινωνική μου ζωή! Έτσι τελείωσα το δημοτικό με ένα καλημέρα και μισό γεια σας.

Αργότερα στο γυμνάσιο βρέθηκα σε μια τάξη έντονα χωρισμένη στα δύο. Από τη μια ήταν οι σπασίκλες με τα μαλλιά πιασμένα σε αυστηρούς κότσους και τη στολή προσαρμοσμένη στις τσακίσεις που θα είχε αργότερα το ταγιέρ της executive που θα γινόντουσαν και από την άλλη ήταν οι “μοντέρνες” που στη τσάντα τους κουβαλούσαν περισσότερα κοκκινάδια και λακ από ότι βιβλία και η στολή τους ήταν με τη φούστα μαζεμένη προς τα πάνω και το πουκάμισο δεμένο στον αφαλό. Τραγωδία. Εγώ μεταξύ αυτών ήμουν κάπου μεταξύ… του πουθενά!

Το μοναδικό κορίτσι που δεν ήταν ούτε σπασίκλα ούτε “μοντέρνα” ήταν το ακόμα πιο ντροπαλό κορίτσι της τάξης… Κάναμε βόλτες σε όλο το σχολείο στα διαλείμματα, εγώ εντοπίζοντας με τις γυαλαμπούκες-ραντάρ τους ωραίους τελειόφοιτους και αυτή νευριασμένη με την ανωριμότητα μου. Στη παρέα μας στο μεταξύ προστέθηκαν και οι “μοντέρνες” γιατί σε αντίθεση με τις σπασίκλες έριχναν και λίγο τη μύτη τους προς τα κατώτερα πλάσματα αυτού του κόσμου και μας αντιμετώπιζαν σαν καθρέφτη με αυτιά, νομίζοντας πως όποιος δεν πολυμιλάει σημαίνει ότι έχει και την όρεξη να κάθετε να ακούει τους άλλους να μιλούν.

Η φίλη άμα μάθαινε γαργαλιστικές λεπτομέρειες για κάποια από αυτές κουνούσε υποτιμητικά το κεφάλι και μουρμούριζε ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να δεχτούν ένα καθωσπρέπει προξενιό έτσι όπως κάνουν… εγώ νευρίαζα μαζί της που σκεφτόταν τον γάμο από τα 12 και δήλωνα ότι αν ποτέ παντρευτώ θα είναι μόνο από έρωτα!

Αυτό το θεωρούσε σκάνδαλο, το να μην επιλέξει η μάνα μου τον άντρα μου, και τι σημαίνει «αν» και δήλωνε πως όποια παντρευτεί πρώτη θα είχε για κουμπάρα την άλλη. (όλα τα δωδεκάχρονα σκέφτονταν έτσι; και… ζούσαμε στο κόσμο της Jane Austen και δεν το ξέραμε;! oh my god, μόλις βρήκα δώρο για τα γενέθλια της: τα άπαντα της Jane Austen!)

Οκτώ χρόνια αργότερα, αυτή μπήκε στα γλυκά (?!) βάσανα του γάμου και μπήκα κι εγώ στα βαρετά βάσανα της κουμπαριάς… *γκουχ γκουχ* χρόνια αργότερα εξακολουθούμε να μην έχουμε κανένα κοινό… όμως τελικά ανακάλυψα ένα: τις κοινές αναμνήσεις. Έτσι θα έχουμε πάντα κάτι να συζητάμε, μέχρι τουλάχιστον κάποια από τις δυο πάθει πρώτη αλτσχάιμερ!