Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να δω

Το ταβάνι του υπνοδωματίου μου με τα περίτεχνα ξύλινα σκαλίσματα, τους πίνακες στους τοίχους και το απέραντο γαλάζιο μέσα από τα τεράστια παράθυρα. Ένα από αυτά θα είναι μισάνοιχτο, τα στόρια θα είναι ανοικτά και η κουρτίνα θα ανεμίζει στο δροσερό αεράκι. Ο ήλιος θα είναι ζεστός και θα λούζει το δωμάτιο. Γύρω μου τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τα δισέγγονα μου και η αγαπημένη μου τρισεγγονούλα που μόλις θα έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Σε μια γωνιά θα κλαίει και θα χτυπιέται ο τελευταίος μου εικοσιπεντάχρονος εραστής δίχως να δέχεται τα παρηγορητικά λόγια του καλύτερου μου φίλου ενώ από το ραδιόφωνο θα παίζει κλασική μουσική. Στο λυκόφως, ο εκφωνητής θα βάλει ένα τραγούδι του Νταλάρα, μια διασκευή ενός κλασικού άσματος του 21ου αιώνα με νέο τίτλο «μπορείς απόψε να βγεις μ’ όλους τους πούλλους της γης» και τότε εγώ, παραφράζοντας τον αγαπημένο μου Oscar Wilde διακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του θα δηλώσω «αυτός ο Νταλάρας είναι χάλια - ή αυτός θα φύγει ή εγώ» και θα περάσω στην αιωνιότητα.

Κάτι τέτοιο σκέφτομαι. Ή κάτι παρόμοιο. Ας πούμε, ο τελευταίος μου εικοσιπεντάχρονος εραστής ας είναι γύρω στα τριάντα. Και άντε, ας δέχεται τα παρηγορητικά λόγια! Μπορώ να το δεχτώ αυτό. Αλλά όχι ρε γαμώτο μου να πάω στον αγύριστο και το τελευταίο πράγμα που θα έβλεπα από αυτή τη ζωή να είναι ένα κλουβί σκύλου ενσωματωμένο σε μια κάσια διπλοκάμπινου δευτερόλεπτα πριν πολτοποιηθεί πάνω του το κεφάλι μου…

Σκέφτομαι να μετακομίσω σε μια χώρα με αστικές συγκοινωνίες. Τα εισιτήρια, τα ενοίκια και τα κοινόχρηστα θα μου τρώνε λιγότερα από όσα μου τρώει το αυτοκίνητο! Πεζίνες. Σέρβις. Λάστιχα. Κυκλοφορία. Άγνωστα αντικείμενα με απροσδιόριστη χρήση που χαλάνε και στοιχίζουν δύο μισθούς για να αντικατασταθούν. Πάρκινγκ. Τώρα αυτό. Σκέφτομαι να μετακομίσω στο κέντρο της Λεμεσού. Και να αγοράσω ένα ποδήλατο! Το σκέφτομαι σοβαρά…