Γκρινιάζω άρα υπάρχω

Τη τελευταία βδομάδα κρυολόγησα, με πονάει συνέχεια το κεφάλι μου, αδιαθέτησα, έβγαλα ένα τεράστιο σπυρί στον ώμο εκεί ακριβώς που κάθετε η τιράντα του σουτιέν, τσακώθηκα άγρια με τη μάνα μου και επιπλέον βρήκα δουλειά, οκτάωρο σπαστό που σημαίνει ότι ξυπνώ από τις 7, πάω εκεί στις 9 μέχρι τη 1 και μετά ξανά πίσω στις 3 μέχρι τις 7. Αυτό σημαίνει ότι δώδεκα ώρες από τη ζωή μου πάνε χαμένες, του κώλου, για πέταμα. Αυτό που μου μένει στο τέλος της ημέρας είναι εξάντληση, πονοκέφαλος και μια μαύρη απελπισία! Μου λείπει εκείνη η μακρινή εποχή, πριν από δεκαπέντε μέρες δηλαδή, που ξυπνούσα στις δέκα, προγευμάτιζα, έβγαζα το σκύλο βόλτα, έβγαζα τον εαυτό μου βόλτα και μαγείρευα πλουσιοπάροχα γεύματα για έναν.

Άρχισα να σκέφτομαι τη συμβουλή της φίλης, αυτή για τον χορηγό. Ζητείται λοιπόν σερνικό ψηλό, μελαχρινό και καλοφτιαγμένο με ευχάριστη προσωπικότητα και χιούμορ, που να μισεί το ποδόσφαιρο και να του αρέσουν οι συναυλίες με σκοπό τη χορήγηση ασύλου σε άπορη κορασίδα. Φτιάχνω πολύ ωραίες κρέπες και κοτόπουλο στο φούρνο ενώ ξέρω να ψωνίζω υπέροχα γλυκά και από όσο θυμάμαι κάνω καλό σεξ. Βιογραφικά στο tempela@tempela.tm

Έρχεται ο Δεληβοριάς για συναυλίες… Φοίβο αν με διαβάζεις στείλε βιογραφικό, θα προηγηθείς! Ακόμα να ακούσω το νέο του σιντί, πότε να πάω να το αγοράσω αφού δουλεύω τόσες ώρες;! Αλήθεια, εσείς πόσες ώρες δουλεύετε; Προλαβαίνετε να ζήσετε;!

Μέσα στις γιορτές πήγα για φαγητό στη φίλη που δεν έχουμε τίποτα κοινό, εκείνη που παντρεύτηκε με προξένια. Αγόρασαν στον μικρό ποδοσφαιράκι δυστυχώς όμως σε αυτό το σπίτι οι ρόλοι είναι πολύ συγκεκριμένοι έτσι το ποδοσφαιράκι το άγγιζαν μόνο τα αρσενικά μέλη της οικογένειας. Ο μικρός ενθουσιάστηκε όταν του πρότεινα να παίξουμε (νομίζω ότι μου έχει αδυναμία) αλλά η φίλη μου του θύμωσε να μη με ενοχλεί και με έσυρε στο καθιστικό όπου οι γυναίκες έπιναν τον καφέ τους και συζητούσαν για τα σκατά των βρεφών τους. Συναρπαστικό! (not)

Τα βράδια μου μετά τη δουλειά είναι συναρπαστικά. Συνήθως κάθομαι και ρουφώ τις μύξες μου χαζεύοντας το ταβάνι μέχρι να νυστάξω. Καμιά φορά διαβάζω, διάβασα τα χριστουγεννιάτικα μου δώρα, εξάντλησα σε δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση όσα βιβλία του David Sedaris έχω και τώρα ψάχνω το Σκίουρος ζητεί Βερβερίτσα. Μια από αυτές τις μέρες θα πάω στο public… ναι, καλά, πότε να πάω αφού δουλεύω τόσες ώρες;! Αλήθεια, εσείς πόσες ώρες δουλεύετε; Προλαβαίνετε να ζήσετε;!

Χτες το βράδυ είδα τη Στρέλλα. «Δε λέω, κι εμένα ο Ανέστης θείος μου ήταν, αλλά με τον πατέρα σου μωρή;». Σε κάθε σκηνή περίμενα την τραγωδία. Όχι πως το ήθελα αλλά κατά κει το πήγαινε. Πήγαινε η Στρέλλα σε πελάτη; Θα την στραγγαλίσει όπως τη Diane Keaton στο Looking for Mr. Goodbar. Μπήκε ο Γιώργος στο ποτάμι; Θα αυτοκτονήσει όπως η Virginia Wolf. Έτρεχε η Στρέλλα στους δρόμους; Θα τη πατήσει νταλίκα. Το τέλος κάποιοι το βρήκαν συντηρητικό. Εγώ νομίζω πως ήταν όμορφο, όπως και η ταινία.

Φυσικά, όταν τρέχουν οι μύξες, πονάει το κεφάλι και ο βήχας σου ταρακουνά τον εγκέφαλο μία είναι η λύση. Μαραθώνιος ταινιών Jude Law… ζαχαρωμένος και όμορφος και με αυτό το στυλάκι είμαι κωλόπαιδο αλλά αξιολάτρευτος… ουφ!

Τραγουδάκι για καληνύχτα, έχουμε και δουλειά αύριο! (fuck!)