Big Facebook Brother!

Αν βάλω το όνομα μου με λατινικούς χαρακτήρες στο facebook βγάζει καμιά δεκαπενταριά συνονόματες. Εκτός από τις κλασικές έφηβες που φωτογραφίζονται με τη κολλητή που θα τες προδώσει μόλις βρει τον πρώτο της γκόμενο και τις νοικοκυρές που ηλιθιωδώς κατά τη γνώμη μου έχουν φωτογραφίες των μωρών τους στο profile, μια περίπτωση στοιχειώνει τις σκέψεις μου.

Στη φωτογραφία του προφίλ, τη φωτογραφία που θα δει κάποιος που ίσως με ψάχνει αφού με ερωτεύτηκε από το τηλέφωνο και θέλει να δει πως μοιάζω (ναι μαλακίες λέω) θα δει καταρχήν ένα στήθος. Μεγάλο, με υπερηφάνεια τουρλωμένο προς τα εμπρός. Το στενό μπλουζάκι απλά το κάνει να υποφέρει από κλειστοφοβία και το αριστερό χέρι είναι ανασηκωμένο για τη φωτογραφία που θα το προωθήσει στη δόξα. Μετά καταλαβαίνει ο θεατής ότι πάνω από όλο αυτό υπάρχει και ένα κεφάλι, με δύο μάτια να τον κοιτάζουν με λαγνεία και ένα στόμα να λέει κόπιασε, σαν στο σπίτι σου!

Είμαι μια facebook slut! Και η παρακμή δεν τελειώνει εδώ! Η συνονόματη μόνο την Άννα Βίσση έχει σαν εικόνισμα και είναι μέλος σε group όπως H APANTISH MAS STIN TOYRKIKI SELIDA POY EXEI 200.000 MELH..EMEIS 300.000!!!

Ανατρίχιασα! Το δικό μου το προφίλ είναι σαν κι εμένα, αόρατο. Μόνο οι φίλοι μου με βλέπουν (και οι οκτώ) και δεν μπορείς να με βρεις με το search. Αλλά τώρα, με τέτοιο ανταγωνισμό σκέφτομαι να αλλάξω τις ρυθμίσεις σε all public!

Μετά φυσικά μπήκα στον πειρασμό να ψάξω παλιούς γκόμενους! Το πιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα ήταν το πάχος που συσσωρεύτηκε παντού πάνω στη βασική μου προ δεκαετίας ανταγωνίστρια και το μαλλί κομμωτηρίου που την κάνει να μοιάζει με πενηντάρα πλασιέ καλλυντικών. Πολύ χάρηκα που την ξανάδα… ελπίζω ο γάμος τους να είναι υπέροχος και να ζουν ρόδινα!

Τώρα πήρα φόρα! Και αφού έφαγα ολόκληρη τη μέρα να ψάχνω ένα συνάδελφο του οποίου το… χαμόγελο με εντυπωσίασε, έπεσα τυχαία πάνω του μέσω ενός κοινού φίλου! Single. Cute. Χάλια profile picture. Αγαπημένος τραγουδιστής Νότης Σφακιανάκης. Αγαπημένος ηθοποιός Adam Sandler for the love of god! Κάπου εδώ θέλω να απολογηθώ στο blog μου για τα ονόματα με τα οποία το βίασα σήμερα!

Μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης

Σήμερα το μεσημέρι μπροστά μου στον δρόμο τρία κορίτσια φοιτήτριες του ΤΕΠΑΚ μιλούσαν με πάθος για το τελευταίο επεισόδιο της Ελένης της Πόρνης και το σύγκριναν με τη σειρά Γυμνοί Άγγελοι. Σκέφτηκα ότι είναι τραγικό τα νιάτα να χαραμίζονται στους νέους.

Μετά θυμήθηκα μια μέρα που μόλις είχα πρωτοπάει στην Αθήνα και πήγαμε βόλτα μια παρέα από κορίτσια στη Πλάκα και το Μοναστηράκι. Μια κοπελίτσα που κάθε Παρασκευή απόγευμα ταξίδευε πέντε ώρες για να πάει στο χωριό της και κάθε Δευτέρα πρωί ερχόταν στο μάθημα κατευθείαν από τα ΚΤΕΛ φορτωμένη με ταπεράκια της μαμάς με ρώτησε τι μουσική ακούω και της απάντησα Σάκη Ρουβά.

Όλοι υπήρξαμε 18 χρονών.

Μετά σκέφτηκα πως κι εγώ νέα είμαι και στα πενήντα μου θα σκέφτομαι πως τώρα είμαι γριά, όχι στα τριάντα μου! Και στα εβδομήντα μου, τώρα θα είμαι γριά, όχι στα πενήντα μου. Αν μάλιστα πήρα τα γονίδια του παππού μου στα εκατό μου θα ξέρω ότι οι τριαντάρηδες είναι νήπια. Οι σαραντάρηδες θα είναι στη πρώτη δημοτικού. Οι εικοσάρηδες θα είναι αγέννητοι so fuck them!

Τη πρώτη φορά που είδα το Breaking the Waves είχα πάει τυχαία στο σινεμά με μια παρέα που δεν ήταν δική μου, double date πλάτες σε μια φίλη και ενώ εμένα η ταινία με ενθουσίασε, οι σιγανοπαπαδίτσες που ήταν μαζί μου σοκαρίστηκαν στη θέα ενός πέους στην οθόνη παρόλο που η μισή παρέα είχε από ένα έτσι φύγαμε άρον άρον.

Πάντα είχα προβλήματα με τις παρέες.

Όταν βαριέμαι ένα άτομο ή μια κατάσταση δεν μπορώ να το κρύψω. Μια φίλη δεν μου μιλά για αυτό το λόγο. Δεν ξέρω πόσο φίλη ήταν βέβαια, δεν την ήξερα και πολύ καλά. Μιλούσε πολύ για ένα θέμα που αγαπούσε πολύ, τον εαυτό της. Και εγώ βαριόμουν. Όταν κοκορεύτηκε για κάτι το οποίο θεώρησα πολύ γελοίο το ύφος μου τα είπε όλα. Όλα όσα το χαμόγελο που είχε παγώσει κάτι ώρες στο πρόσωπο μου είχε καλύψει αποκαλύφθηκαν με εκείνο το στιγμιαίο ειρωνικό ύφος.

Είμαι απαίσια.

Καταβάθος όμως είμαι πολύ γλυκιά. Ειδικά άμα συμπαθήσω κάποιον. Τότε γίνομαι και κάπως ηλίθια!

Και για να μη ξεχνιόμαστε…

Χάλια!

Μόλις επέστρεψα από τη συναυλία του Δεληβοριά. Από πού να πρωτοξεκινήσω… χμμμμ πάω στη κουζίνα να φέρω τη nutella.

Ok. Πρώτα από όλα το θέατρο. Χάλια! Ούτε ένας μπασκετμπολίστας μπροστά μου που να μεν κάθετε ένα τόπο, ούτε μια παρέα βλάχων πίσω μου, να σχολιάζουν φωνακτά και να χαχανίζουν και να μου σπάνε τα νεύρα! Τίποτα από όλα αυτά, έβλεπα τη σκηνή άψογα! Και ήσυχα! Χάλια!

Μετά ο κόσμος! Χάλια! Ήξερε όλα τα τραγούδια απέξω, ακόμα και από τον καινούργιο δίσκο, τραγουδούσε, συμμετείχε και αντιδρούσε όπως και ο κόσμος στις συναυλίες στην Αθήνα. (εδώ λέτε να το ψώνιο από την Αθήνα – εγώ θα ήθελα να είμαι αυτή!). Χάλια!

Μετά οι μουσικοί. Χάλια! Δυστυχώς ο τύπος με τα τριάντα όργανα δεν μπόρεσε να έρθει αλλά ο πιανίστας αντικαταστάτης πραγματικά ήταν Χάλια! Για να μην αναφέρω τον ντράμερ. Δηλαδή μόνο αν έβγαζε το πουκάμισο του θα ήταν πιο Χάλια από αυτό που είδαμε και ακούσαμε! Χάλια!

Ο Καθρέφτης μόνο με πιάνο και τον Φοίβο να τραγουδά με ανοικτά τα φώτα της πλατείας και να βλέπει τον κόσμο. Αυτό και αν ήταν Χάλια! Τι θάρρος, τι τόλμη, τι Χάλια!

Τα νέα κομμάτια. Χάλια! Στο σιντί μια χαρά χάλια ακούγονται αλλά ζωντανά είναι απίστευτα Χάλια! Live πρόσεξα καλύτερα τον στίχο, πραγματική ποίηση, Χάλια!

Ο Φοίβος. Χάλια! Αστείος, γλυκούλης, αν δεν έχει τι να κάνει τον παντρεύομαι τώρα! Αν μάλιστα θέλει να ‘ρθει να κάτσει και να κάνουμε παιδιά, κανένα πρόβλημα!

Μετά τη συναυλία η παρέα μου για διάφορους λόγους ήθελε να πάμε στα καμαρίνια. Το πρόβλημα είναι, πως αν πηγαίναμε στα καμαρίνια και έβλεπα από κοντά τον Φοίβο θα είχαμε επανάληψη αυτής της σκηνής. Έτσι καλύτερα από μακριά!

Υγ. θα έχετε καταλάβει ως τώρα ότι το Χάλια σημαίνει Υπέροχα, Καταπληκτικά, Τέλεια και απλά τόση ώρα κάνω την έξυπνη με τον τίτλο αυτού του τραγουδιού.

Υγ.2 η αλήθεια είναι πως υπήρχαν κάποια προβληματάκια.

Υγ.3 πρώτα από όλα η διάρκεια. Ούτε δύο ώρες. Άφησε πίσω πάρα πολλά κομμάτια.

Υγ.4 ήταν κουρασμένος και μάλλον βαριότανε κιόλας λίγο.

Υγ.5 μου λείπει τρομερά η Αθήνα.

Υγ.6 ο κόσμος σηκώθηκε να φύγει αντί να ζητά «κι άλλο, κι άλλο!» μετά το πρώτο encore και το θέατρο άναψε τα φώτα και άνοιξε τις εξόδους πριν καν κατέβουν οι μουσικοί από τη σκηνή!

Υγ.7 ανάφερα ότι μου λείπει η Αθήνα;

Κλαμουρίσματα

Τις τελευταίες μέρες είδα κάποιες ταινίες. Το Somewhere της Σοφία Κόπολα με ήρωα ένα διάσημο αστέρα του σινεμά που επαναπροσδιορίζει τη ζωή του μετά που περνά λίγο ποιοτικό χρόνο με τη κόρη του. Η ταινία παρόλο που είναι πολύ αργή είναι καλή αργή και μου άρεσε πολύ. Ζήλεψα τη ζωή των movie stars αλλά δεν θα ήθελα ποτέ to be one, τι τραβάνε κι αυτοί δηλαδή με όλα αυτά τα ειδικά εφέ και τις συνεντεύξεις, χάος! Το τέλος όμως δεν το κατάλαβα, που πήγαινε; Somewhere προφανώς! Πάντως δεν έκλαψα.

Μετά είδα το Black Swan. Η θεά Natalie Portman έχει διάφορα προβληματάκια, μπερδεύει φαντασία με πραγματικότητα, μπερδεύει κι εμάς, θεϊκή η σκηνή που μεταμορφώνεται σε μαύρο κύκνο όπως και το φιλί με τον θεό Vincent Cassel και στο τέλος ζηλεύει κάπως το τέλος του Dorian Gray. Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ, θα βγω στους δρόμους με πανό να υποστηρίξω την υποψηφιότητα του Darren Aronofsky για το Oscar σκηνοθεσίας. Όμως δεν έκλαψα.

Μετά είδα το The King’s Speech και βαρέθηκα. Και τώρα που έψαχνα την αφίσα και είδα το tagline εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο: «όταν ο θεός δεν μπορούσε να σώσει το βασιλιά η βασίλισσα βρήκε κάποιον που μπορούσε». Έλεος! Επί δυόμιση ώρες βλέπεις μια ταινία κατασκευασμένη να αρέσει σε όλους, με σενάριο στον αυτόματο πιλότο και φυσικά προδιαγεγραμμένο τέλος, δεν πιστεύω να αμφέβαλλε κανείς ότι στο τέλος ο τραυλός δεν θα έβρισκε τη μιλιά του! Τα μόνα θετικά που της αναγνωρίζω είναι ο θεός Colin Firth, ο θεός Geoffrey Rush και η θεά Helena Bonham Carter. Σίγουρα δεν έκλαψα.

Μετά είδα το Love and other Drugs που πλασάρεται σαν κωμωδία αλλά δεν είναι. Είναι πολύ όμορφο, συγκινητικό, αστείο, να πάτε να το δείτε. Πρωταγωνιστούν ο θεός Jake Gyllenhaal και η θεά Anne Hathaway που ζήλεψα τη ζωή της, την εμφάνιση της, τις δουλειές της, το στυλ της, τον γκόμενο της, ακόμα και την αρρώστια πάνω της. Το τελευταίο όχι, το έβαλα για εφέ. Συγκινήθηκα πολύ και ίσως και να βούρκωσα λίγο αλλά πάντως δεν έκλαψα.

Και ανοίγω τη τηλεόραση προχτές και έχει μια ταινία, το Click, με έναν ηθοποιό που σιχαίνομαι. Τον μισώ. Δεν μπορώ να ακούω τη φωνή του, να βλέπω το ηλίθιο μούτρο του και να ανέχομαι τις μαλακίες που παίζει. Και παίζει και σε πολλές ο μαλάκας! Ο εγκέφαλος μου ήταν στο stand by mode έτσι έκατσα να το δω. Είναι με ένα τύπο που είναι εργασιομανής και τον παίζει το βλέμμα της αγελάδας του Adam Sandler που αποκτά από τον ακέφαλο καβαλάρη Christopher Walken ένα τηλεχειριστήριο με το οποίο μπορεί να ελέγχει τη ζωή του όπως ένα dvd. Επειδή ανυπομονεί να πάρει προαγωγή προχωρά κεφάλαια μέχρι που το πράγμα ξεφεύγει από τον έλεγχο του και φτάνει γέρος και μόνος για να καταλάβει ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος κάνοντας σχέδια και αν δεν κοιτάζεις εκεί που θέλεις να πας θα πας εκεί που κοιτάζεις. Και ναι, φυσικά έκλαψα, με λυγμούς με την κωλοταινία!

Αφίσα δεν έχει αλλά do you remember The Fonz?

Η λέξη που έψαχνα

Είδα χτες σε μια εφημερίδα ότι ο ΚΟΤ έκανε σύσκεψη για να δει πως μπορεί να επωφεληθεί από τις ακυρώσεις διακοπών στην Αίγυπτο. Έμεινα άφωνη και σήμερα διάβασα σε ένα άρθρο του Πολίτη τη λέξη που έψαχνα: όρνεα!

Παράαααααλογο;! Δεν απαντάει! Άρα; Λογικό! που έλεγε και η χήρα Μίτση!

Τι Αίγυπτος, τι Κύπρος! Δίπλα δεν είναι;! Κάποιος που έρχεται από την άλλη άκρη του κόσμου για να δει τις πυραμίδες άνετα μπορεί να πάει στη Πέτρα του Ρωμιού. Το ηλιοβασίλεμα μας είναι καλύτερο! Και έχει και θάλασσα, όχι μόνο άμμο!

Για τη Διώρυγα του Σουέζ εμείς μπορούμε να αντιτάξουμε το τούνελ που πάει στη Πάφο. Έσκαψαν τη γη αυτοί; Σκάψαμε κι εμείς τη γη! Σιγά το πράμα. Προτείνω μάλιστα να βάλουμε και διόδια, να βγάλουμε και κάνα φράγκο από τους κουτόφραγκους.

Τι άλλο έχει η Αίγυπτος; Χμμμμ τον Νείλο! Έχουνε πάει οι ξεπετσιασμένοι εγγλέζοι στον φράκτη της Γερμασόγειας; Είδαν νερό ώσπου φτάνει το μάτι τους; Είδαν το ποταμούι που φτάνει κάτω που τον δρόμο μέσα που ευκαλύπτους δίπλα από πάρκινγκ μέχρι τη θάλασσα στο Holiday Inn;

Και αν θέλουν κρουαζιέρα με ποταμόπλοιο να πάνε στα καραβάκια που κάνουν τη διαδρομή λιμανάκι Λεμεσού – λιμανάκι Πάφου σε τρεις ώρες! Που δεν έχει και κροκόδειλους. Ούτε Αγκάθα Κρίστι και εγκλήματα!

Όσο για το Αιγυπτιακό Μουσείο δεν πιστεύω να διαφωνεί κανένας μαζί μου ότι είναι βαρετό, προβλέψιμο και spooky με όλες αυτές τις μούμιες. Ενώ τα δικά μας; Χαρά θεού! Άδεια! Άσε που Τουταγχαμών έχουμε μπόλικους εμείς. Αρκεί να περάσουν οι λατρεμένοι τουρίστες μια μέρα από το κτίριο της Βουλής!

Εμπρός λοιπόν καλέ μου ΚΟΤ. Πάμε να ψαρέψουμε πελάτες! Αααα ιδέα!!! Τώρα που έρχονται οι επιθυμητοί αλλοδαποί άρον άρον φρικαρισμένοι στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, να στηθούν όμορφες κορασίδες και παλικάρια με παραδοσιακές στολές και να τους μοιράζουν μικρά αγαλματάκια της Αφροδίτης με την προτροπή enjoy your peace in Cyprus!

Καμιά φορά νοιώθω ότι ζω στον κόσμο του Truman Show, θα φτάσω μια μέρα στο τέρμα του σκηνικού και θα ανακαλύψω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα με όλα αυτά που ακούω!